ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2024

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΠΕΡΙ ΠΟΛΥΘΕΪΑΣ, ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ, ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΤΥΧΗΣ!

 
Περί πολυθεΐας, αστρολογίας, ειμαρμένης και τύχης
Άγιος Συμεών Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης 

Διάλογος αρχιερέως και κληρικού
 
Κληρικός: Αρκετά είναι αυτά, Δέσποτα, προς ανατροπήν των αθέων, και νομίζω ότι κανείς δεν θέλει αντειπή εις αυτά, ειμή αν είναι χειρότερος και από αυτούς τους δαίμονας, επειδή και αυτοί οι ίδιοι ομολόγησαν, και μη θέλοντες, τον Υιόν του Θεού του ζώντος. 
 
Τι δε όμως πάλιν θέλομεν ειπή και προς εκείνους όσοι είναι παραδεδομένοι εις την πολυθεΐαν και πλανώνται εις την Αστρολογίαν και Γένεσιν των Αστέρων, και Ειμαρμένην και Τύχην;
 
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε
Κατά των πολυθέων Ελλήνων.
 
Αρχιερεύς: Είναι προφανής η απάτη αυτών και εύκολος να ελεχθή, η οποία και κατεβλήθη ήδη λαμπρώς με την δύναμιν του Χριστού, και κανείς την σήμερον δεν διαμάχεται μήτε αγωνίζεται δι’ αυτήν. Διότι με αλιείς εκρήμνισε την μωράν σοφίαν των Ελλήνων, Εκείνος ο οποίος εσταυρώθη υπέρ ημών, η ζώσα και ενυπόστατος Σοφία του Πατρός. Όμως από εκείνα τα οποία γράφει και ο Παύλος, και από την Κτίσιν αυτήν, ημπορεί τις να μάθη ότι Εις είναι ο εν Τριάδι μόνος Θεός, και ουδείς άλλως έξω από Αυτόν. Επειδή αν είναι πολλοί και διάφοροι οι θεοί, καθώς οι έλληνες λέγουσιν, ακολουθεί να είναι και αι δυνάμεις των, και ενέργειαι διάφοροι, και μήτε θέλουν είναι δυνατοί να συνέχουν και να διοικούν το Παν. Αλλά, όντες αυτοί εν πλήθος, θέλουν είναι και στασιώδεις και ασύμφωνοι και εναντίοι μεταξύ των, κατά την δύναμιν, και όχι θεοί. Διότι Θεός αληθινός και πάντων Δεσπότης είναι ο Δημιουργός του Παντός, όστις ημπορεί να διακυβερνά πανσόφως τα πάντα. Ακολουθεί προσέτι να είναι και περιγραπτοί οι θεοί, αν είναι πολλοί και διάφοροι. Και αν είναι περιγραπτοί, ακολούθως πρέπει να είναι και ασθενείς. Και αν ασθενείς, δεν είναι άρα και παντοδύναμοι. Διότι και το να έχωσι διαφόρους δυνάμεις, και αυτό δεν μας παριστά παντοδυνάμους, αλλά εναντίους μεταξύ των και μαχομένους, κατά την διαφοράν της δυνάμεως.
 
Αλλά αν είναι και άρρενες και θήλειαι οι θεοί, καθώς λέγουν οι έλληνες, διαφέρουσι και κατά το γένος. Ακολουθεί λοιπόν να είναι και σώματα. Επειδή σωμάτων είναι το άρρεν και το θήλυ. Και εμπαθείς, και εκ τούτου ακολουθεί εις αυτούς και τομή και ρεύσις και φθορά και ακαθαρσία και μολυσμός. Διότι έκαστος θα κινείται, θα πάσχη δηλαδή και θα ενεργεί, κατά το γένος του, το άρρεν δηλαδή τα του άρρενος, και το θήλυ τα του θήλεως. Αλλά αν είναι εις αυτούς και αρχαί και πρώτοι και μεταγενέστεροι, και άλλοι μετά τούτους, καθώς οι έλληνες φλυαρούσι, δεν είναι λοιπόν άναρχοι. Πώς λοιπόν ημπορούν οι τοιούτοι να είναι άρχοντες ή διοικηταί των του Κόσμου; Και αν ο Ουρανός είναι άναρχος, καθώς οι έλληνες ληρούσι, πώς λοιπόν εξουσιάζουν τον ουρανόν και τον κατοικούν αυτοί που είναι μεταγενέστεροι του Ουρανού;Από αυτά και τα όμοια ημπορεί τις να ελέγξη και να περιπαίξη τους δοξάζοντας πολυθεΐαν.
 
Ακόμη καταγελαστότεροι είναι οι έλληνες, οι οποίοι ενόμισαν και τα κτίσματα θεούς. Διότι αυτά είναι με τας ενεργείας, και δυνάμεις των μαρτυρούσιν ότι είναιωδούλα, και μερικά και ασθενή, και άλλοθεν έχουσι την δύναμιν και την κίνησίν των, και μάλιστα επειδή η δύναμις και η κίνησίς των είναι και εις ημάς τους ανθρώπους γνωστή. Διότι οι άνθρωποι ηξεύρουσι την κίνησιν και του Ουρανού και των Αστέρων. Δεν είναι λοιπόν Θεός ο Ουρανός μήτε οι Αστέρες μήτε κανέν άλλο από τα φαινόμενα, αλλά είναι του Θεού των όλων κτίσματα, και έλαβον από Αυτόν το είναι και την δύναμιν. Αλλά μήτε άλλαι τινές νοηταί δυνάμεις είναι θεοί, αλλά κτίσματα Θεού νοερά. Και άλλα μεν από αυτά βλέπουσι τον Θεόν και τον υμνούσι, τα οποία λέγονται και είναι λειτουργοί Θεού. Άλλα δε, κινούμενα από προαίρεσιν κακίστην, απεστάτησαν από αυτόν τον Θεόν, τα οποία και δαιμόνια ωνομάσθηκαν, και την πλάνην εις τους έλληνας επροξένησαν.
 
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ.
Εναντίον εκείνων οι οποίοι δοξάζουσιν Ειμαρμένην, Τύχην και Αστρολογίαν
 
Αλλά το να φλυαρούν και περί Τύχης και Ειμαρμένης και Γενεθλιαλογίας και Αστρολογίας, και αλογώτατον είναι και αθεώτατον. 
 
Διότι πρώτον μεν αυτή η φλυαρία αναιρεί το αυτεξούσιον του Δημιουργού, ο οποίος εποίησεν αυτά εκ του μη όντος και τα διοικεί ως βούλεται, και αληθώς και δικαίως. Έπειτα αναιρεί και το αυτεξούσιον του ανθρώπου, διότι αν ο άνθρωπος είναι ζώον λογικόν και αυτεξούσιον, αυτά δε τα φαινόμενα και άλογα και άψυχα, πώς λοιπόν θέλει διοικείται από αυτάς και πώς με την κίνησίν των θα συνδιατίθεται και θα κινείται; Επειδή το άλογον βέβαια δεν θα κινήση το λογικόν. Ειδέ και αφρόνως υποθέσωμεν εν τοιούτον, θέλει είναι δυναστεία και βία, και λοιπόν δεν είναι ούτε αρετή ούτε κακία, και εις μάτην οι Νόμοι, εις μάτην αι διδασκαλίαι, εις μάτην αι προφητείαι, εις μάτην η Παλαιά και η Νέα Διαθήκη, εις μάτην τέλος πάντων και η του Θεού Λόγου Σάρκωσις εις ανακαινισμόν των ανθρώπων και της Κτίσεως, και ούτε κόλασις θέλει είναι ούτε τιμωρία, τα οποία ο Σωτήρ ημών αποφαίνεται ότι θέλουν είναι αιώνια. Και τούτο είναι ανατροπή των καθόλου και δόξα ασεβείας και αθεΐας.
 
Ειδέ και μερικοί εθνικοί αλόγως λέγουν αυτά έμψυχα και λογικά, ο λόγος πάντη άλογος και ψευδής είναι, και ελέγχεται πρώτον μεν από την Αγίαν Γραφήν, η οποία μόνον τους Αγγέλους και τους ανθρώπους λέγει λογικά. Έπειτα δε και από τας ενεργείας των και από την κίνησιν του Ουρανού. Διότι αν είναι κατά τους έλληνας κτίσματα λογικά οι Αστέρες, έκαστον δε λογικόν είναι και αυτεξούσιον, αυτά δεν κινούνται πάντοτε την αυτήν και ομοίαν κίνησιν, πώς λοιπόν είναι προαιρετικά, όντα υποκείμενα εις τοιαύτην ανάγκην;
 
Ειδέ και λέγουσιν ότι το να κινώνται ούτω, αυτό είναι η καλή και απλή κίνησις, πώς λοιπόν η ενέργεια αυτής της καλής και απλής κινήσεως προξενεί και ενεργεί και τα πονηρά και κακοποιά, κατά την δόξαν αυτών και κατά την γνώμην, την οποίαν έχουν οι πολλοί δι’ αυτούς τους Αστέρας; Διότι αν τα λέγωσι θεούς, οι περισσότεροι όμως των ανθρώπων δεν τα ενόμισαν θεούς. Οι δε έλληνες λέγουν ότι η Πίστις των ανθρώπων και η Θρησκεία εξήρτηται από την κίνησιν των Αστέρων. Λοιπόν αυτά κινούνται εναντίον εαυτών και δίδουν εις τους ανθρώπους γνώσιν εναντίαν αυτών. Και ότι δεν είναι προαιρετικά ουδέ λογικά, είναι φανερόν από τούτο. Έκαστον προαιρετικόν και δυνάμενον, εξ ιδίας του προαιρέσεως κινείται. Επειδή δε κινούνται, καθώς οι έλληνες λέγουν, και καλήν κίνησιν και προαιρετικήν. Η δε κίνησίς των εις πολλά ενεργεί κακίαν και αναιρεί την αρετήν και προξενεί βλάβην (διότι κατά την δόξαν των ελλήνων, από τους Αστέρας κρέμαται να είναι τις ενάρετος και σώφρων, άδικος και δίκαιος) και θανάτους εθνών και αυξήσεις, διωγμούς και υψώσεις και μύρια άλλα συμβεβηκότα, τα οποία είναι εναντία και τα περισσότερα βλαπτικά.
 
Εάν όλα αυτά κρέμωνται, κατά την δόξαν των, από τους Αστέρας, ακολουθεί άρα να είναι της κακίας εργάται, και πονηρίας και φόνου και βλάβης, και αναιρέται αρετής, και διά να είπω συντόμως, ουκ αγαθοί. Όμως, αυτά μεν είναι φλυαρίαι των βλασφήμων και των αθέων, τα δε κτίσματα του Θεού είναι αγαθά, ως αγαθού κτίσματα. Επειδή είδε τα πάντα, φησί, και ιδού καλά λίαν, και έκαστον κινείται καλώς ως εκείνο, το οποίον έλαβε δύναμιν, και δεν είναι λογικά, αλλά σώματα μόνον άψυχα, τα οποία κινούνται την κίνησιν αυτήν την οποίαν βλέπομεν, μόνον δια να εκτελέσουν αυτό το ορώμενον, και είναι δήλον από αυτά τα αισθητά τα οποία ενεργούνται από αυτά. Η δε ιδική μας κακία, και αρετή γίνεται από το αυτεξούσιόν μας. Και η μεν αρετή είναι εσπαρμένη από Θεού εις την φύσιν μας, η δε κακία δεν είναι, αλλά εφευρέθη από τον Πονηρόν διά της αργίας και αμελείας της αρετής. Και όσα γίνονται εις τον Κόσμον και εις ημάς, όλα γίνονται βουλήσει Θεού, άλλα μεν με το ναευδοκεί και άλλα με το να παραχωρή εξ αιτίας πάλιν ιδικής μας.
 
Διά τούτο πρέπει να αποβάλλωμεν τας τοιαύτας μωράς συζητήσεις και να δοξάζωμεν ότι οι αστέρες και ο ήλιος και η Σελήνη έγιναν, κατά την Αγίαν Γραφήν, από τον Θεόν διά να φωτίζουν την Γην. Και ο μεν ήλιος διά να άρχη της ημέρας, η δε Σελήνη της νυκτός, και να κινώνται εις εξοικονόμησιν των φυτών και των σωμάτων, και διά να αποτελούν τους καιρούς, το Έαρ δηλαδή, το Θέρος, το Φθινόπωρον και τον Χειμώνα, να σημαίνουν όμβρους και ανέμους, και τα λοιπά αισθητά. Επειδή και αυτά ομοίως σώματα είναι και αισθητά. Και διά να δηλούν ενιαυτούς, δηλαδή, αφού γεμίσει το έτος, πάλιν διά της κινήσεως τούτων λαμβάνει αρχήν, και με αυτόν τον τρόπον διοικούνται τα φαινόμενα, θελήσει και προστάγμασι Θεού συμφερόντως. Δεν έχουσιν όμως καμμίαν εξουσίαν τα κτίσματα, μήτε επιφέρουσι δυναστείαν και βίαν εις τας γνώμας και προαιρέσεις, μήτε εξουσιάζουσι ψυχήν, μήτε αναγκάζουσι να αμαρτάνωμεν ή να ενεργώμεν την αρετήν, μήτε ημπορούν να αποκαταστήσουν βασιλείς ή άρχοντας, πτωχούς, πλουσίους, υγιείς ή αρρώστους, αποθαμένους ή ζώντας, ατίμους ή εντίμους, φρονίμους ή άφρονας, αγαθούς ή πονηρούς. Διότι είναι αθεΐανα δοξάζη τις ότι η Γένεσις και οι αστέρες έχουν δύναμιν να κάμνουν τα τοιαύτα.
 
Η γαρ Αγία Γραφή λέγει: «Κύριος πτωχίζει και πλουτίζει, ταπεινοί και ανυψοί», και τα καθ’ εξής. «Και ο Κύριος θανατοί και ζωογονεί, κατάγει εις Άδου και ανάγει». Τούτο δε δικαίως και κατά την προαίρεσιν εκάστου, και κίνησιν, και όχι κατά βίαν, ότι «Δίκαιος ο Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησε». «Και δι’ ου αποδώσει εκάστω, λέγει, κατά τα έργα αυτού». Πώς λοιπόν θέλει αποδώσει ο Θεός, αν ο άνθρωπος όχι εκ προαιρέσεως αλλά κατά βίαν αμαρτάνη ή κατορθώνη; Διότιεκείνος ο οποίος πράττει με βίαν, μήτε άδικος είναι, αν αμαρτάνη, μήτε δίκαιος, αν κατορθώνη, και μήτε ο φονεύσας είναι φονεύς, μήτε ο μοιχεύσας μοιχός, μήτε ο αρπάσας άρπαξ, μήτε ο σώζων σωτήρ, μήτε ο παρθενεύσας παρθένος, μήτε σώφρων ο σώφρων, μήτε δίκαιος ο δίκαιος.
 
Πώς λοιπόν κολάζει ο Θεός και πώς δικαιοί; Διότι βλέπομεν πολλά παραδείγματα, τόσον εις την Παλαιάν όσον και εις την Νέαν. Ημείς όμως οι πιστοί, όχι μόνον το να κινώνται κατά φύσιν τα φαινόμενα δοξάζομεν δίκαιον, αλλά και το υπέρ φύσιν. Επειδή εκείνος ο οποίος έκτισε την κτίσιν δύναται και να τη μεταβάλη καθώς θέλει. Διά τούτο έκαμε και τέρατα υπέρ φύσιν διά των προσευχών των Δικαίων, και πριν του Νόμου και εν τω Νόμω και ύστερον από τον Νόμον. Έκαμε τέλος πάντων το μέγα έργον, το υπέρ πάντα λόγον και νουν, το να σαρκωθεί ο Θεός Λόγος διά ημάς, και να πολιτευθεί εις τον βίον και να πάθη κατά τη σάρκα και να αναστηθή. Και να φανή ύστερον από την Ανάστασιν και να ψηλαφηθή και να τραφή και να αναβή μετά σαρκός εις τους Ουρανούς, και να εμπλήση την ανθρώπινον φύσιν από Πνεύμα Άγιον διά μέσου των Αποστόλων, να ενεργήση σημεία και τέρατα, να ελκύση εις την Πίστιν όλην την Οικουμένην, με μόνον το κήρυγμα και τα θαύματα, και έως την σήμερον να ενεργή διά θαυμάτων και να τερατουργεί διά νεκρών λειψάνων και δι’ ευχών των Αγίων, και τέλος να φανερώνηται η δύναμις του λύειν και δεσμείν, τα οποία όλα είναι πράγματα υπέρ φύσιν και έργα του παντοδυνάμου Θεού.
 
Διά τούτο και όταν αρρωστώμεν ευχόμεθα να εύρωμεν υγείαν, όντες εις περιστάσεις να λυτρωθώμεν από τα δυσχερή και κακά, και όταν τα στοιχεία κινώνται παραλόγως, παρακαλούμεν να κινώνται ευφόρως, και πολλά άλλα γίνονται διά των ευχών των δικαίων ανδρών, καθώς βροχή από ανομβρίαν, καταστροφή και αφανισμός των πολεμίων, λύσις πείνης και πανώλους, αναρρώσεις αρρώστων, ελευθερία των λυπηρών και πολλά άλλα, δια τα οποία και η Εκκλησία προσεύχεται. Η Τύχη λοιπόν και η γένεσις ανατρέπει την εις Θεόν ελπίδα και αθετεί και αυτόν τον Θεόν και την θείαν αυτού δύναμιν και όλην την Αγίαν Γραφήν και Κόλασιν αδίκων και απόλαυσιν Δικαίων, και συντόμως αναιρεί και αθετεί όλα τα μυστήρια του Θεού.
 
Διά τούτο κανείς ας μη νομίζη Χριστιανόν εκείνον ο οποίος καταγίνεται περί Γένεσιν και Αστρολογίαν και τα τοιαύτα. Και αν ίσως τις ήθελεν ειπεί ότι αυτά μανθάνει, ο τοιούτος είναι ηπατημένος, απόβλητος, ξένος της Εκκλησίας και απατεών. Και έκαστος ευσεβής, επειδή είναι του Χριστού, της δυνάμεως του Πατρός, της αληθείας, του παντοδυνάμου Λόγου, ελπισάτω επί Κύριον από του νυν και έως του αιώνος. Διότι το σχήσμα του Κόσμου τούτου περνά, και η Κτίσις είναι φθαρτή και θέλει αλλοιωθεί. Και ημείς οι εν Χριστώ «ουκ εσμέν υπό τα στοιχεία του Κόσμου δεδουλωμένοι», καθώς λέγει ο Παύλος, αλλά εγείναμεν υπέρτεροι από την φθοράν και κατά την ψυχήν, και το σώμα διά της χάριτος του αφθάρτου Πνεύματος. Όλα λοιπόν είναι δημιουργήματα και κτίσματα του Θεού, και κανέν από αυτά δεν είναι Θεός.
 
(Συμεών Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, “Τα Άπαντα”. Εκδόσεις Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 2001, ακριβής ανατύπωσις εκ της εν έτει 1882 γενομένης τετάρτης εκδόσεως. Επιμέλεια κειμένου, Δημήτρης Δημουλάς)

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2023

ΟΙ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

 Οι νεοπαγανιστές της "Κλιματικής Αλλαγής"
 
Η "Δευτέρα Παρουσία" αποτελεί θεμελιώδες δόγμα της εκκλησίας κατά το οποίο μετά τη πρώτη επί γης ενανθρώπιση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριαδικής Θεότητας, του Ιησού Χριστού, θα ακολουθήσει η «δευτέρα παρουσία» Του προκειμένου να κρίνει «ζώντας και νεκρούς». Ο χρόνος που θα πραγματοποιηθεί αυτή παραμένει άγνωστος όπου κατά το Ευαγγέλιο "ουδέ οι άγγελοι του Θεού γνωρίζουν".
Σήμερα, υπάρχει μια νέα θρησκευτική αφήγηση, ιδίως μεταξύ των νέων, με ένα νέο σενάριο για το "τέλος του κόσμου". Ουσιαστικά βρισκόμαστε μπροστά σε ένα εσχατολογικό σενάριο που ασχολείται με τα έσχατα γεγονότα της ιστορίας του κόσμου και την κατάληξη του ανθρώπινου γένους. Αναφερόμαστε για το νέο σενάριο περί συντέλειας του κόσμου που το επαγγέλλεται μία Νέα Θρησκεία, αυτή της ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης του πλανήτη που πιο απλά αναφέρεται ως «Κλιματική αλλαγή».
Αλλά αυτή η αφήγηση είναι καταθλιπτική και ζοφερή, χωρίς να περιέχει κανένα λυτρωτικό στοιχείο χωρίς καμία θετική προσδοκία.
 
Η νεοπαγανιστική αυτή θρησκεία έχει τους δικούς της θεούς, όπως για παράδειγμα τη «Μητέρα Γη».
Θεοποιεί την Δημιουργία με τους ιεροσπουδαστές της να εξομολογούνται στα φυτά τις «αμαρτίες» που διέπραξαν εις βάρος της φύσης, θεωρώντας ότι τα φυτά και τα δένδρα είναι πρόσωπα.
Έχει τους ανώτατους ιερείς και θρησκευτικούς ηγέτες τους λεγόμενους γκουρού των κλιματικών αλλαγών και τους ριζοσπάστες οικολόγους.
Έχει τους προστάτες αγίους όπως η νεαρή Γκρέτα Τούνμπεργκ από την Σουηδία.
Και τέλος έχει το δικό της σενάριο για το τέλος του Κόσμου:
«Το τέλος του κόσμου είναι κοντά. Πολύ κοντά.»
 
Δεν θα σχολιάσουμε εδώ τα επιστημονικά ζητήματα σχετικά με την λεγόμενη ανθρωπογενώς επηρεαζόμενη υπερθέρμανση του πλανήτη, τα οποία είναι συντριπτικά εναντίον της νέας θρησκείας, αλλά θα σχολιάσουμε την επίδραση που έχουν οι περιβαλλοντικοί ακτιβιστές, πιστοί και κήρυκες της νέας θρησκείας στην κουλτούρα μας, ειδικά στη νεότερη γενιά.
Ένας διαδικτυακός τόπος στην Αυστραλία παρέχει συμβουλές για να βοηθήσουν τους ανθρώπους, ειδικά τους νέους, να απαλλαγούν  από το άγχος και την πίεση που σχετίζονται με την λεγόμενη κλιματική αλλαγή. Υπογραμμίζει με σοβαρότητα ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι νέοι μπορεί να αισθάνονται άγχος για την κλιματική αλλαγή, όπως:
Δεν μπορούν να προγραμματίσουν το μέλλον τους ή καλύτερα αναλογιζόμενοι το μέλλον, τους πιάνει απελπισία, αισθάνονται θυμωμένοι διότι οι άνθρωποι γύρω τους δεν κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν, είναι απογοητευμένοι διότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορούν να κάνουν τώρα για να αλλάξουν τα πράγματα, ανησυχούν και σκέπτονται αν είναι υπεύθυνο από μέρους τους να κάνουν οικογένεια, αισθάνονται ότι όλα είναι εκτός ελέγχου.
 
Ένας τίτλος της 2ας Μαΐου στο Science News for Students αναφέρει :
«Η αλλαγή του κλίματος προκαλεί κινδύνους για την ψυχική υγεία σε παιδιά και εφήβους».Και σε άρθρο της 19ης Σεπτεμβρίου στην ιστοσελίδα του Conversation.com προειδοποιεί ότι «η νεανική παραμέληση των φόβων για την κλιματική αλλαγή είναι μια συνταγή για πρόκληση άγχους».
 
Στην πραγματικότητα, ήδη από το 2016, η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία (APA) ισχυρίστηκε ότι «η αλλαγή του κλίματος απειλεί την ψυχική υγεία» Μια ομοσπονδιακή έκθεση στις ΗΠΑ που αξιολόγησε την ειδημοσύνη των ψυχολόγων περιγράφει τους τρόπους με τους οποίους η αλλαγή του κλίματος μας επηρεάζει όλους.
Αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Δεν είναι η "κλιματική αλλαγή" που "απειλεί την ψυχική υγεία". Είναι ο αποκαλυπτικός τρόπος με τον οποίο προβάλλεται αυτή και απειλεί την ψυχική υγεία.
Η επιστροφή του Ιησού για να να κρίνει «ζώντας και νεκρούς» είναι μια συναρπαστική προοπτική. Το τέλος του παρόντος Αιώνος πλησιάζει και σύντομα θα είμαστε με τον Κύριο για πάντα! Αυτός ο κόσμος θα καταστραφεί, αλλά ο Θεός θα έρθει να μας λυτρώσει! Όμως δεν υπάρχει τέτοια ελπίδα στη σημερινή κρίση και την καταστροφή που θα προέλθει από την λεγόμενη κλιματική αλλαγή. Αντ’ αυτού, παράγει φόβο και προκαλεί απογοήτευση, ειδικά στους νέους που επαναλαμβάνουν πολλές φορές με αγωνία: 
«Ο κόσμος μας καταστρέφεται και δεν κάνετε τίποτα γι' αυτό! Δεν σας ενδιαφέρει;»
 
Για να παραθέσω άμεσα τη Γκρέτα Τούνμπεργκ:
«Κλέψατε τα όνειρά μου και την παιδική μου ηλικία με τα κενά λόγια σας ... Είμαστε στην αρχή μιας μαζικής εξαφάνισης και όλα όσα μπορείτε να πείτε είναι για χρήματα και παραμύθια αιώνιας οικονομικής ανάπτυξης - πώς τολμάς και το λες!»
Αλλά υπάρχει έστω και ένας σοβαρός λόγος για τους φόβους της;
Ένας τίτλος τον Οκτώβριο του 2018 διακήρυξε : «Έχουμε 12 χρόνια για να περιορίσουμε την καταστροφή της αλλαγής του κλίματος, προειδοποιεί ο ΟΗΕ».
 
Έξι μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 2019, ο ιστότοπος των Ηνωμένων Εθνών επανέλαβε αυτούς τους ισχυρισμούς:
«Μόνο 11 χρόνια έχουν απομείνει για να αποτραπούν μη αναστρέψιμες βλάβες από την αλλαγή του κλίματος, προειδοποιούν οι ομιλητές κατά τη διάρκεια της Συνόδου Υψηλού Επιπέδου της Γενικής Συνέλευσης. Στόχος μας είναι η αντιμετώπιση της κατεπείγουσας έκτακτης ανάγκης, ανέφερε ο Γενικός Γραμματέας.»
Δεν είναι να απορεί κανείς που η έφηβη Γκρέτα και η γενιά της είναι «στα όπλα» Δεν είναι να απορεί κανείς που είναι τόσο αγχωμένοι. Δεν είναι να απορεί κανείς που είναι θυμωμένοι. 
«Είναι η πολιτική σας και η απληστία σας και ο εγωισμός σας που έχουν κλέψει το μέλλον μας!», ανέφερε η Γκρέτα. 
 
Όπως αναφέρθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου, «Τριγύρω από τις διαμαρτυρίες για την αλλαγή του κλίματος, τα δάκρυα παραμένουν.» Οι νεαροί ακτιβιστές επικαλούνται  την καταθλιπτική επιστήμη και την αναπτυσσόμενη αγωνία, θρηνούν για ένα μέλλον που ανησυχούν ότι δεν θα έχουν ποτέ.
«Πολλοί νεαροί ακτιβιστές του κλίματος λένε ότι αισθάνονται απελπισμένοι και συγκλονισμένοι ..." Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώσουμε σε έναν πλανήτη γεμάτο εάν», δήλωσε ο συνιδρυτής της Zero Hour, Jamie Margolin, ένας 17χρονος από το Σιάτλ, που επί πλέον ανέφερε:  «Υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι όλα τα όμορφα σε αυτόν τον κόσμο είναι προσωρινά για τη γενιά μου».
Πόσο λυπηρό, πόσο τραγικό ακούγεται αλλά ευτυχώς δεν είναι αλήθεια! Η αλήθεια είναι ότι :
«Για περισσότερο από 50 χρόνια, οι κλιματικές κινδυνολογίες στην επιστημονική κοινότητα και το περιβαλλοντικό κίνημα δεν έχουν κάνει ούτε μία σωστή πρόβλεψη αλλά αντίθετα έχουν ένα τέλειο ιστορικό για 41 λανθασμένες προβλέψεις. Με άλλα λόγια, σε τουλάχιστον 41 περιπτώσεις, αυτοί οι λεγόμενοι εμπειρογνώμονες έχουν προβλέψει ότι κάποια τρομερή περιβαλλοντική καταστροφή είναι επικείμενη ... και η οποία δεν συνέβη ποτέ».
 
Ως εκ τούτου, προκύπτει άμεσα η ερώτηση: 
«Γιατί να αναδιαρθρώσουμε πλήρως την οικονομία μας και να θυσιάσουμε την προσωπική μας ελευθερία για προβλέψεις κάποιων «ειδικών» που το σκορ είναι 0-41, εις βάρος τους και που ποτέ δεν έχουν προβλέψει σωστά;»
Έτσι, οι νέοι από τις ψευδείς προβλέψεις και από ανυπόστατους ισχυρισμούς στρεσάρονται, αγχώνονται για κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Οι νέοι μεγαλώνουν βρισκόμενοι σε αναμονή για κάτι που θεωρούν αναπόφευκτο, που όμως δεν θα έλθει ποτέ και έτσι δεν μπορούν να απολαύσουν τη ζωή τους λόγω του φόβου για το αύριο. Η αθωότητα της νιότης κλέβεται από αυτούς τους «ειδικούς» στρέφοντας τους νέους εναντίον των μεγαλύτερων κατηγορώντας τους για πράγματα και καταστάσεις που ουσιαστικά δεν υφίστανται.
Μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουν τα ΜΜΕ τα οποία αναπαράγουν  οτιδήποτε αλιεύουν στο Διαδίκτυο φτάνει να «πουλάει» ως είδηση. Και δυστυχώς ο φόβος για την συντέλεια του κόσμου πάντα πουλούσε. Θα πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη περίσκεψη και κριτική για τις πληροφορίες που διαδίδονται στο διαδίκτυο. Είμαστε βέβαιοι ότι οι πληροφορίες που εμφανίζονται είναι ακριβείς; Ακόμη οι φόβοι που ενσταλάζονται από Οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, που ξέρουμε ότι πολλές φορές υπηρετούν συμφέροντα και όχι τους λαούς της Γης,  είναι δικαιολογημένοι;
 
Το ιερό ευαγγέλιο υποστηρίζει: Είναι αλήθεια ότι αυτός ο κόσμος δεν θα παραμείνει για πάντα. Μια μέρα, ο Ιησούς θα επιστρέψει και θα κάνει νέο ουρανό και νέα γη. Έτσι, ας ζήσουμε τη ζωή μας εδώ σύμφωνα με τον Λόγο του, προσδοκώντας την επιστροφή Του, κάνοντας κάθε στιγμή να μετράει. Με αυτόν τον τρόπο, είτε ο Χριστός έλθει αύριο, είτε σε 10 ή 100 χρόνια, η ζωή μας θα είναι πλήρης και ευλογημένη.
Προκαλούμε έναν ιερέα της ειδωλολατρικής νέας θρησκείας της «κλιματικής αλλαγής» να βρει ένα καλύτερο μήνυμα από αυτό.
 
ΑΚΤΙΝΕΣ

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Γεωργόπουλος,
Αναπληρωτής Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
Νεοπαγανιστικές Αντιφάσεις 

Στις ημέρες μας παρατηρείται μία συστηματική προσπάθεια κάποιων ομάδων, που ως σκοπό έχουν τη νεκρανάσταση και την επαναφορά του αρχαίου ελληνικού ειδωλολατρικού Δωδεκάθεου και την επίσημη αναγνώρισή του ως θρησκείας.
Κοινό χαρακτηριστικό, όμως, των νεοπαγανιστικών ομάδων είναι η απαξιωτική, υβριστική και βίαιη τοποθέτησή τους απέναντι σε κάθε τι το χριστιανικό και [ταυτοχρόνως] η επιμελής αποφυγή τους να αναφέρονται σε μελανές πτυχές της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.
Οι σύγχρονοι νεοπαγανιστές σιωπούν για τα επαίσχυντα χαρακτηριστικά των λεγομένων μεν θεών, κατ ουσίαν δε δαιμόνων, όπως για τις αισχρότητες, τους φθόνους, τα μίση, τις απάτες, καθώς επίσης για την ανθρωπολατρία, τις ανθρωποθυσίες που δέχονταν κ.ά.
Επιπλέον από τις ομάδες αυτές δεν απουσιάζουν οι προσωπικές αντιπάθειες, οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, καθώς και η σύγχυση και οι αντιφάσεις για το τι ήταν τελικά οι διάφοροι θεοί της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.
 
Ομολογείται και από τους ιδίους ότι:
«οι εκπρόσωποι του Αρχαιοελληνικού Κινήματος δεν έχουν μία σαφή γνώση για την αρχαιοελληνική Θρησκεία, ερμηνεύοντας την Ελληνική Μυθολογία κατά το δοκούν».(Βλ. Η Αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, 2002, σσ. 7475)
Στον εν λόγω ισχυρισμό του νεοπαγανιστή θεωρητικού πρέπει να επισημάνουμε δύο σημεία:
α) ότι οι σύγχρονοι νεοειδωλολάτρες δεν έχουν σαφή γνώση της αρχαίας θρησκείας, και
β) ότι ερμηνεύουν την ελληνική μυθολογία κατά το δοκούν.
Οι επισημάνσεις αυτές επιβεβαιώνονται πλήρως από την ίδια την πραγματικότητα. Χαρακτηριστική απόδειξη εν προκειμένω, είναι οι αντιφατικές θέσεις δύο άλλων νεοπαγανιστών θεωρητικών για το τί ήταν οι αρχαίοι θεοί.
 
Σύμφωνα, λοιπόν, με την μία άποψη, η οποία τυγχάνει νεφελώδης και αόριστη, «Οι Εθνικοί θεοί των Ελλήνων, όπως και όλων των δυτικοευρωπαϊκών λαών, είναι ενέργειες, δυνάμεις και είναι ιδέες». (Περ. «Τρίτο Μάτι», τ. 95, σ. 70)
Κατά την άλλη άποψη και σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη, ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας του Δωδεκάθεου, και εκδότης αρχαιολατρικού περιοδικού ισχυρίζεται:
«Οι θεοί είναι ομοούσιοι προς τα άλλα όντα διότι έχουν την ίδια ουσία: το ψυχικό άτομο. Υπήρξαν άνθρωποι, ποΥ έφθασαν στο τέλος του κύκλου των μετεμψυχώσεων, διατηρούν τις αναμνήσεις όλων των βίων τους…». (Βλ. Παν. Μαρίνη, Τί πιστεύει η Ελληνική μας θρησκεία, περ. «Τρίτο Μάτι», τ. 95, σ. 28)
Τι μας λέει ουσιαστικά ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας του Δωδεκάθεου; Μας λέει ότι οι λεγόμενοι θεοί ήταν άνθρωποι τελικά, ποΥ θεοποιήθηκαν και τους λάτρευαν ως θεούς. Η άποψη αυτή βεβαίως, δεν είναι καινούργια. Την είχαν υποστηρίξει οι αρχαίοι φιλόσοφοι Ευήμερος (350297 π.Χ.) και Εκαταίος ο Αβδηρίτης (Γʹ αι. π.Χ.) στην κριτική τους κατά του αρχαιοελληνικού δωδεκάθεου.
Εν προκειμένω, όμως, παρατηρούμε το εξής παράδοξο. Δύο αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι να απορρίπτουν το Δωδεκάθεο, γιατί θεωρούσαν τους λεγόμενους θεοὺς ως ανθρώπους, που θεοποιήθηκαν, και ο σύγχρονος αρχαιολάτρης θεωρητικὸς να ζητά να επιστρέψουμε και να λατρεύουμε ως θεούς αυτούς, που και οι αρχαίοι φιλόσοφοι απέρριψαν. Ζητά να λατρεύσουμε ως θεούς νεκρούς ανθρώπους.
Πόσο δίκαιο είχε ο Θεόφιλος Αντιοχείας, όταν έλεγε: «Και τα μεν ονόματα ων φης σέβεσθαι θεών ονόματά εστί νεκρών ανθρώπων». (Πρὸς Αυτόλυκον Α,9 Β.Ε.Π.Ε.Σ. 5, 17)

Να λοιπόν, το υποτιθέμενο κλέος της πατρώας θρησκείας, στην οποία ζητούν οι νεοπαγανιστές να επιστρέψουμε. Να λατρεύουμε είδωλα, για τα οποία ούτε οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές μεταξύ τους δεν συμφωνούν για το τί ήταν.
Άλλοι νεοπαγανιστές, αγωνίζονται να εξωραΐσουν το αρχαιοελληνικό ειδωλολατρικό μόρφωμα, υποστηρίζοντας ότι η αρχαία θρησκεία «απομακρύνει πάντα οπαδόν της από προσωπολατρίας» και επιπλέον ότι «Η Ελληνική θρησκεία, εν τω συνόλω της, αποτελεί ένα μεγαλούργημα».(Βλ. Η Αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, 2002, σ. 36).
Οι εν λόγω ισχυρισμοί αποτελούν επιπλέον, ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της τακτικής τους, να αντικαθιστούν τα ιστορικά δεδομένα όπως αυτά που αναφέραμε, με ιδεολογικές τους φαντασιώσεις σε επίπεδο ερμηνείας. Είναι, όμως, γνωστό, ότι το χάσμα μεταξύ φαντασιώσεως και ιστορίας είναι αγεφύρωτο.Ο Ορθόδοξος Χριστιανός ξέρει πολύ καλά, ότι κάθε μορφή ειδωλολατρίας είναι μορφή δαιμονολατρίας (Ψαλμ. 95, 5. 1 Κορ. 10, 20. 2 Κορ. 6, 16. 1 Ιωαν. 5, 21).
 
ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Σάββατο 27 Μαΐου 2023

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

 Ο Ιησούς Χριστός του Νεοπαγανισμού
Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού
Γραμματέως της Σ. Ε. επί των αιρέσεων
 
Στα ελληνικά νεοπαγανιστικά κινήματα συναντάμε τέσσερις διαφορετικές τοποθετήσεις έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού:

α) Σφοδρή πολεμική στάση με σκληρή και ενίοτε υβριστική (ακόμη και χυδαία) γλώσσα.
β) Ήταν Έλληνας και όχι Εβραίος.
γ) Ήταν ένας από τους θεούς του Ελληνικού Δωδεκαθέου.
δ) Μαζί Χριστός και Δωδεκάθεο και Νέα Εποχή.

Δεν λείπουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν μυθικό πρόσωπο. Βεβαίως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλες αυτές οι τάσεις αρνούνται στην πραγματικότητα και πολεμούν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και καθίστανται πολέμιοι του Χριστιανισμού.

α) Οι φανεροί πολέμιοι του Ιησού Χριστού

Η τάση αυτή δεν αμφισβητεί την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού, τον θεωρεί όμως μόνον ως εθνικό μεσσία των Εβραίων. Το πολύ-πολύ τον αναγνωρίζει ως ένα κοινωνικό επαναστάτη, ο οποίος, ως ιδεολόγος, θυσιάστηκε για τον λαό του. Μερικοί κάνουν διάκριση μεταξύ του Ιησού της ιστορικής έρευνας και του Χριστού της Θεολογίας. Για πολλές ομάδες ο Ιησούς ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα των Εσσαίων. Άλλοι όμως ταλαντεύονται μπροστά σε ένα τέτοιο χαρακτηρισμό, καθόσον διαπιστώνουν μεν από την συμπεριφορά και τα κηρύγματα του Ιησού ότι δεν ήταν Εσσαίος, όμως υποπτεύονται πως οι αναχωρήσεις του στην έρημο δηλώνουν ότι κατά καιρούς εύρισκε καταφύγιο στην Αδελφότητα του Κουμράν.
Αυθαίρετα και βεβαίως χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, αφ' ενός μεν, υποστηρίζουν είναι σίγουρο ότι ο Ιησούς είχε την υποστήριξη των Εσσαίων, αφ' έτερου, όμως ομολογούν ότι τίποτε δεν αναφέρεται γι' αυτόν στα Κουμρανικά Χειρόγραφα έστω και υποτυπώδες (περ. Δαυλός).
Για άλλους ο ιστορικός Ιησούς αποτελεί ένα αίνιγμα, του οποίου η λύση βρίσκεται στους Εσσαίους, δηλαδή στους Ζηλωτές, αντάρτες, αντιστασιακούς, των οποίων ήταν απεσταλμένος και διεκήρυσσε το πρόγραμμα τους. Στόχος του ήταν να εγκαθιδρύσει μια νέα τάξη πραγμάτων, με την κατάργηση της ιδιοκτησίας και την τιμωρία του αισχρού ιερατείου (περ. Δαυλός). Φαίνεται δηλαδή ότι ό Ιησούς ήταν μεν, άλλα. . . και δεν ήταν Εσσαίος, δεν προσχώρησε σε οργάνωση των Εσσαίων γιατί οι Εσσαίοι δεν ήσαν οργάνωση, άλλα άνηκε ατό γένος αυτό, διότι απλούστατα άνηκε εκεί γενεαλογικά ο πατέρας του, ο παππούς του, ο προπάππος του κλπ . . . ήταν δηλ. εκ σπέρματος Εσσαίος, δηλ. απόγονος του Λύκου, του Βούτη, του Πανδίονα, του Εριχθίονα, του Ηφαίστου και του Διός. Γι' αυτό έλεγε ότι ήταν υιός του θεού, δηλ. του Μα. . . Διογένης. . . Αυτά για να μην μπερδευόμαστε (περ. Απολλώνειο Φως)!
Για μερικούς, ο Ιησούς Χριστός τοποθετείται στον χώρο των σοφιστών και των λαϊκών διδασκάλων, των ραββί, εκείνων δηλαδή που διαφωτίζουν τον λαό, καταγγέλλοντας τις αυθαιρεσίες του ιερατείου, που μονοπωλεί την ιερή γνώση καταπιέζοντας τον λαό και κρατώντας τον στο σκότος και συνεργάζεται με την Ηρωδιανή δυναστεία και τους Ρωμαίους (αυτόθι). Γι' αυτό τον λόγο διώχθηκε και εκτελέστηκε: ως σοφιστής, που διαφώτιζε και διήγειρε τα πλήθη κατά της συμβιβασμένης άρχουσας εβραϊκής τάξης και των Ρωμαίων (αυτόθι). Πάντως για τους οπαδούς αυτής της θεωρίας, ο Ιησούς υπήρξε μια προσωπικότητα και οι ιστορικές έρευνες για την δράση του θα συνεχιστούν μέχρι την ημέρα, που η Ιστορία θα απαλλαγεί πλήρως από τον μύθο που περιβλήθηκε γύρω από το όνομά του και θα αποδώσει ορθολογικά και επιστημονικά το ιστορικό διάγραμμα του προσώπου του, όπως έχει κάνει και για τους άλλους μεγάλους της Παγκόσμιας Ιστορίας (περ. Δαυλός, υπογράμμιση δική μας).
Αυτή η αμφισβήτηση σε άλλους εκφραστές του χώρου αυτού μετατρέπεται σε σφοδρή πολεμική.
Ο Χριστός χαρακτηρίζεται ως ο περιτετμημένος ραβίνος Τζεσσυά, ο σημιτικής κατασκευής Δικτατορίσκος τα' Ουρανού, (περ. Διιπετές), ο κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού και με σειρά άλλων παρόμοιων χαρακτηρισμών, που συνοδεύονται από ιδιαίτερα υβριστικούς τίτλους, όπως θα δούμε σε άλλο κεφάλαιο.

β) Ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας

Η τάση αυτή εγγίζει τα όρια του φαιδρού και του παραλόγου. Ιησούς Χριστός ο Έλλην, είναι ό τίτλος άρθρου σε περιοδικό του χώρου που επιδιώκει να ακροβατεί πάνω σε δύο βάρκες και του οποίου ο εκδότης ετέλεσε τον γάμο του σε Ορθόδοξο ναό της Β. Ελλάδος. Άλλωστε είναι γνωστό, λέει, και ιστορικώς επιβεβαιωμένο ότι οι Γαλιλαίοι δεν είχαν ουδεμία φυλετική σχέση με τους εβραίους οι δε μαθητές του (του Ιησού) εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ήσαν κι αυτοί Ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι άλλαξαν τα ονόματα τους από Ελληνικά σε εβραϊκά (περ. Ιερά Ελλάς).
Οι εκπρόσωποι της γραμμής αυτής προσπαθούν να στηρίξουν την θέση τους στο χωρίο του Ευαγγελίου του Ιωάννου ιβ' 2023, διαμαρτυρόμενοι μάλιστα ότι κάποιοι περιέκοψαν τους λόγους του Ιησού. Σε κείμενο, λένε, που ήταν κρυμμένο στη γνωστή Συναγωγή της Ζυρίχης, στην Βιβλιοθήκη υπ' αριθμ. 35 του Βατικανού και στο Άγιο Όρος το γνήσιο χωρίο έχει ως εξής: Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του άνθρωπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογέννει (ή ανθρωπογονεί) φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον, ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην. Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου (Ευαγγ. Τρίγκα, ο Χριστός ήταν Έλληνας, όπου γίνεται λόγος για αλλοίωση και άλλων εδαφίων της Αγ. Γραφής. Βλ. και Δ. Μ. Ηλιοπούλου, περ. Απολλώνειο Φως. Πρβλ. και Κ. Βελόπουλου, Ιησούς και Δίας).
Στο αποκαλυπτικό βιβλίο με τίτλο «Ο Χριστός ήταν Έλληνας», πληροφορούμαστε ότι το όνομα αυτού ήταν Ιάσων Πανδίρας, μιλούσε δε πάντα ελληνικά. Το βιβλίο περιέχει και το γενεαλογικό δένδρο του Χριστού ο οποίος καταγόταν από την Πανδιονίδα φυλή, και το ονοματεπώνυμο του πατέρα του, που ήταν Σαμαρείτης και Εσσαίος, σημειώνοντας μάλιστα ότι ο Ιησούς ήταν γαλανομάτης με ξανθά μαλλιά. Ο Ιησούς Χριστός, γράφει, άνηκε στο Αθηναϊκή γένος των Πανδιονίδων, με αρχηγό τον Λύκο (Ευαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας. Βλ. και άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στο περ. Ελλάνιον Ήμαρ, και συνέντευξη του στο περ. Απολλώνειο Φως, Εφημ. Χρυσή Αυγή, 27. 3. 2003). Η καλπάζουσα και αυθαίρετη φαντασία του συγγραφέα κατασκευάζει μύθους που καταγράφονται ως ιστορία, χωρίς βέβαια κάποια σοβαρή πηγή προέλευσης. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει ακόμη, όπως υποστηρίζει, και την μεγαλύτερη απάτη των αιώνων τη μεγαλύτερη πλαστογραφία των Εβραίων. . . ότι ο Χριστός ήταν τάχα Εβραίος (περ. Ελλάνιον Ήμαρ).
Σε άλλο σημείο ο φανατικός οπαδός του Ιησού γίνεται ακόμη πιο αποκαλυπτικός: Ο Χριστός για δικούς του λόγους (και δικούς μας!) που δεν είναι του παρόντος, κρυπτογράφησε την Ελληνική καταγωγή και την θρησκεία του Δία στην οποία και πίστευε (Βίο). . . Ο Χριστός, Έλληνας αυτός Εσσαίος της Γαλιλαίας, καταγόταν από αθηναϊκό αρχιερατικό γένος των Εσσαίων Εττεοβουταίων (Απολλόδωρος βιβλ. 3, 195, Λεξικό Ησυχίου) οι οποίοι ήσαν Έλληνες μεταναστεύσαντες στην Κρήτη (Ομήρ. Οδύσσ. Τ, 175), στη Μ. Ασία, στην Παλαιστίνη, όπου τους βρήκε ο Αβραάμ (Βασιλειών Β' 7) και αργότερα ο Μωυσής κατά την Έξοδο (Αριθμ. ΙΓ, ΚΣΤ, Α') και στην Αίγυπτο (Ευαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας).
Κατά τον εν λόγω συγγραφέα, ο Χριστός αναφέρει δεκάδες φορές στα κείμενα των Ευαγγελίων το όνομα του Θεού-Διός, στον οποίο και πίστευε, αλλά με κωδικοποιημένο τρόπο. Έτσι, λοιπόν, η λέξη Αμήν είναι το κωδικοποιημένο όνομα του Πατρός-Διός που δεν είναι άλλο από το όνομα του Άμμωνος Διός. Επειδή δε οι Έλληνες της Αιγύπτου, γράφει, με τους οποίους συναναστρεφόταν ο Χριστός, όταν ζούσε στην Αίγυπτο ονόμαζαν τον Δία Αμήν ή και Αμίν, προκύπτει μετά βεβαιότητος το τελικό συμπέρασμα ότι ο Αμήν των ευαγγελίων είναι το όνομα του Δία στην αιγυπτιακή του εκδοχή. (Ευαγγ. Τρίγκα, βιβλίο, ένθ. άνωτ. )
Μεγαλύτερη σύγχυση σκέψεων δεν θα μπορούσε να συναντήσει κανείς! Η θρησκεία, λοιπόν, του Ιησού Χριστού ήταν. . . το Δωδεκάθεο!!!
Ο έκδοτης του πιο πάνω βιβλίου, δικηγόρος εν ενεργεία, δεν παραλείπει να μας ενημερώσει ότι: Ο Χριστός, μιλώντας Ελληνικά, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια (Βίο), έλεγε επανειλημμένως ότι είναι Υιός του Θεού. Η λέξη θεός, όμως, προέρχεται από τη λατινική λέξη Deus (σ.σ και όχι από το ελληνικό ρήμα θέω!!!) και αυτή από την Ελληνική Δεύς (γεν. Διός), ή Ζευς. Άρα ο Χριστός, στην πραγματικότητα έλεγε ότι ήταν Υιός Διός!!! Εξ άλλου, κατά τον ελληνοχριστιανολάτρη συγγραφέα, πουθενά στά Ευαγγέλια δεν αποκαλεί κάποιος Ιησού (τον Χριστό) (Ο Χριστός ήταν Έλληνας, στο περ. Αβατον).
Ο εν λόγω ερευνητής δεν μπόρεσε φαίνεται να διαπιστώσει ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, μόνον στα τέσσερα Ευαγγέλια, αναφέρεται με αυτό το όνομα περισσότερες από 175 φορές, συν τις αναρίθμητες αναφορές του ονόματος αυτού στις Πράξεις, στις Επιστολές και στην Αποκάλυψη. (Τις θέσεις αυτές διακωμωδούν εκπρόσωποι άλλων ρευμάτων. Βλ. αναίρεση του Δ. Τσινικόπουλου, Γιατί ο Χριστός δεν ήταν Έλληνας, περ. Άβατον, κ. α. ).
Ο κατά δήλωσή του πρώην Ορθόδοξος κληρικός, καθηγητής της θεολογίας του Πανεπιστημίου της Β. Καρολίνας Γεώργιος Ζερβός, αποδέχεται την γνώμη ότι ο Ιησούς ζούσε και εργαζόταν σε ένα περιβάλλον, που είχε υποστεί έντονη ελληνική επίδραση. Γι αυτό, λέει: Ένα μέρος των συγχρόνων ερευνητών υποστηρίζουν την θέση ότι ο ιστορικός Ιησούς ήταν περιπλανώμενος κυνικός φιλόσοφος, καθόσον ήταν επηρεασμένος από το έντονο ελληνιστικό ήθος της Γαλιλαίας (συνέντευξη στο περ. Δαυλός). Είχε, λοιπόν, ελληνική παιδεία ο Ιησούς και κατ' άλλους ήταν μύστης της Ελληνικής Θεοσοφίας, γι αυτό οι Έλληνες τον ακολούθησαν και τον εδόξασαν.
Άλλη εκπρόσωπος με ελληνικούς ακαδημαϊκούς τίτλους, η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος της Αμφικτυονίας Οικουμενικού Ελληνισμού, γράφει: Ο Ιησούς είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. . . Πρέπει οπωσδήποτε να ήλθε σε επικοινωνία με τον ελληνικό πολιτισμό. . . δεν έχω καμμία αντίρρηση να τον θεωρήσω ιερό και καθαγιασμένο και να τον εντάξω στο δικό μας σύστημα αξιών. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παιδί του Δία. . . αποτέλεσε μια νέα εκδοχή ενός μέρους των άξιων που παρήγαγε ο Ελληνισμός (περ. Άβατον, υπογραμμίσεις δικές μας). Με αυτή τη θέση συμφωνεί και άλλος εκπρόσωπος του χώρου, όμως γι αυτόν ο Ιησούς Χριστός είναι και ημίθεος (περ. Απολλώνειο Φως).
Αφού όμως ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας, πρέπει, κατά την γνώμη μερικών ελληνόψυχων χριστιανών, το όνομά Του να έχει καθαρά ελληνική προέλευση. Γι αυτό είναι ανάγκη να δοθεί και ανάλογο περιεχόμενο τόσο στο όνομα Ιησούς όσο και στην λέξη Χριστός. Το όνομα Ιησούς, λοιπόν, έχει Ελληνική ρίζα: είναι η ίδια με τις λέξεις ίαση/Ιασώ (θεά της υγείας)/ιατρός, εφ' όσον το πρόσωπο αυτό παρουσιάζεται σαν θεραπευτής και σωτήρας. . . (Εφημ. Ελληνική Θρησκεία). Σ.σ: άσχετα αν τα Ευαγγέλια λένε ότι άλλο σημαίνει το όνομα αυτό: αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών (Ματθ. α' 21). Έτσι, λοιπόν, από τις δύο λέξεις Ιησούς και Χριστός η πρώτη δείχνει να είναι όχι το πραγματικό όνομα ενός μόνου άνθρωπου... αλλα μια προσωνυμία σχετική με την ιδιότητα ιατρού... Τελικά, αναπροσαρμοζόμενο στην νεοελληνική εκφορά του το όνομα Ιησούς Χριστός θα ήταν για την εποχή του κάτι σαν Ιατρός Παππάς (αυτόθι). Αντί άλλης κατακλείδος σ' αυτό το κεφάλαιο, στο οποίο αναγκαστήκαμε να αναφερθούμε σε μερικά κείμενα στερούμενα σοβαρότητος, λέμε: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού, ελέησον ημάς.

γ) Ο Ιησούς Χριστός ήταν "θεός" του Δωδεκάθεου

Η καλπάζουσα φαντασία μερικών Ελλήνων αρχαιοπλήκτων δεν σταματά. Ο Ιησούς Χριστός ήταν, όχι μόνον Έλληνας, άλλα και ένας από τους «θεούς» του Δωδεκαθέου. Βέβαια όχι από τον στενό κύκλο των πρωτοκλασάτων «δώδεκα, αφού τα ονόματα τους είναι γνωστά και καθιερωμένα. Κάπου όμως μπαίνει κι αυτός μαζί με ένα σωρό άλλες θεότητες ανατολικής προελεύσεως. Κατά την γνώμη μάλιστα εκπροσώπου της κινήσεως αυτής σ' Αυτόν ήταν αφιερωμένος ο βωμός «τω Αγνώστω Θεώ» που αναφέρει ο Απ. Παύλος (Πράξ. ιζ' 23). Γι' αυτό πολλοί Δωδεκαθεϊστές στην Ελλάδα τιμούν και τους αρχαίους «θεούς» και τον Χριστό. Έτσι, συναντάμε και τον εξωφρενικό χαρακτηρισμό «χριστιανοί δωδεκαθεϊστές», οι οποίοι «δοξάζουν τους θεούς και τον Χριστό όπως αυτοί αντιλαμβάνονται» (περ. Οικογενειακός Θησαυρός. Πρβλ. και περ. GO, 30. 9. 97). Υποστηρίζουν μάλιστα ότι ο Ιησούς Χριστός προερχόταν «από σπέρμα Ηφαίστου» και ότι υπάρχουν γι' αυτόν Ελληνικές προφητείες, που ξεκινούν ήδη από τον Ερμή, ο οποίος. . . . . έζησε το 50. 000 π. Χ. (Εύαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας).
Υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να βλέπουν στον Χριστιανισμό συγκρητιστική επίδραση του αρχαιοελληνικού πανθέου. Έτσι δεν διστάζουν να ταυτίζουν μυθολογικές διηγήσεις και «πιστεύματα» με ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα. Ο μελετητής των «νεοπαγανιστικών» κειμένων διαπιστώνει την προσπάθεια μετατροπής της ιστορίας σε μύθο και τον παραλληλισμό συμβολικών διηγήσεων περί θανάτου και αναβιώσεως των ειδωλολατρικών θεοτήτων, ταυτισμένων με τους φυσικούς νόμους και τις εποχιακές εναλλαγές, με το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως του ιστορικού Ιησού Χριστού. Ή ακόμη την ταύτιση του Ιησού Χριστού με τον Διόνυσο. Είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας να χαρακτηρίζεται ο Ιησούς Χριστός ως «Υιός -Διός». Ή ταύτιση του όμως με τον Διόνυσο ή τον Ορφέα είναι πιο συχνή. Ακόμη και διηγήσεις του βιβλίου των Πράξεων, όπως η απελευθέρωση του Απ. Πέτρου από την φυλακή, ή η μεταστροφή του Απ. Παύλου στην Δαμασκό, προβάλλονται ως συμβολισμός κατ' αντιγραφή από τους Διονυσιακούς μύθους (βλ. Arthour Evans, The God of ecstasy... Διόνυσος και Χριστός, κατά παράθεση, στο περ. Διϊπετές).
Εκφραστής αυτής της «θεωρίας» διερωτάται «μήπως τελικά ο Χριστός είναι η ενσάρκωση του Δία-Διόνυσου Μειλίχιου, θεού του ελέους;» (Γ. Τσαγκρινού, Ποιος είναι ο πατέρας του Ιησού; περ. Άβατον). Ο ίδιος σε άρθρο του με τίτλο «Ο Ιησούς και οι Έλληνες», βλέπει στους λόγους του Κυρίου κατά την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας, «Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου», «εμφανέστατη ορφικο-διονυσιακή καταγωγή». Η λέξη «κλώμενον» των Καινοδιαθηκικών κειμένων, λέει, προέρχεται από τον Διόνυσο, διότι το σώμα του Διονύσου «κομματιάστηκε από τους Τιτάνες» ενώ ο Χριστός σταυρώθηκε (αυτόθι). Τελικά, κατά την γνώμη του καθηγητού αυτού της Φυσικής, «Φαίνεται ότι όντως ο Χριστός ήταν ήδη γεννημένος πριν από τον Ορφέα, τον Μωϋσή, τον Αβραάμ, τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, γιατί ήταν ο πρώτος θεός Δημιουργός, ο Θεός της Φιλότητας, ο Φάνης Έρωτας Δημιουργός, ο Ζεύς-Διόνυσος» (αυτόθι, υπογραμμίσεις δικές μας).
Ο ίδιος, σε τηλεοπτική εκπομπή, υπεστήριξε: «Αν λοιπόν ο Χριστός σαν ον (σαν ον πρέπει να τον δούμε) έχει κάτι να δώσει στην ανθρώπινη ψυχή, όχι τον Ιουδαιοχριστιανισμό, γιατί ο Χριστός να είναι ο Γιαχβέ και να μην είναι ο Διόνυσος;. . . αν κάνω λοιπόν μια προσπάθεια την κάνω για να αποδείξω ότι ο Διόνυσος είναι ο ενσαρκωμένος Χριστός στην περιοχή της Ελλάδος, αυτό δεν σημαίνει όμως επειδή υπάρχει ο Διόνυσος σαν σαρκωμένος Έλληνας Χριστός, ότι οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν» (Περ. Διϊπετές, ένθετο Ωκύρροον).
Με «μαθηματική ακρίβεια», συνεχίζει ο φυσικομαθηματικός θεολογίζων, και με «τετραγωνική λογική» μπορούμε να πούμε ότι «ο Θεός, σαν μαθηματική ιδέα, είναι αθάνατος και, σαν υλική υπόσταση, είναι θνητός. Είναι Υλόπνευμα-Οινόπνευμα και είναι ο θεός Διόνυσος. Γι αυτό και ο Διόνυσος είτε σαν Διόνυσος Ζαγρέας ή σαν Διόνυσος-Όσιρις, είτε σαν Διόνυσος-Χριστός είναι ο Θεός που γεννιέται, ζει, πεθαίνει και αναγεννιέται» (Γ. Τσαγκρινού, Οι Ζωντανοί θεοί των Ελλήνων, στο συλλογικό έργο Η αναβίωση της Ελληνικής Θρησκείας).
Περίεργες στ' αλήθεια εκφράσεις που διατυπώνονται μέσα σε πλήρη σύγχυση του συγγραφέα τους, αποτελούν όμως χαρακτηριστικό παράδειγμα νεοεποχίτικης καθαρά απόψεως με έντονο συγκρητιστικό χαρακτήρα, που μας παραπέμπει στο «Εν το Παν», για το οποίο ήδη μιλήσαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο.
Είναι συνεπέστεροι τουλάχιστον οι αρχαιολάτρες εκείνοι που απορρίπτουν ολοτελώς τον Χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό, μια και ουδεμία σχέση μπορεί να υπάρξει μεταξύ «Αληθείας και πλάνης «φωτί προς σκότος. . . Χριστώ προς Βελίαλ» (Β' Κορ. στ' 1415).

δ) Δωδεκαθεϊστές και Χριστιανοί και νεοεποχίτες

Όλες αυτές οι προσπάθειες να συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα, να συνυπάρξουν το φως με το σκότος, η Αλήθεια με την πλάνη, η ιστορία με τον μύθο, οδηγούν σε μια ανεξέλεγκτη σύγχυση. Τα διάφορα «νεοπαγανιστικά» κινήματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν τελικά στο αντικείμενο της «λατρείας» τους. Ταλαντεύονται ανάμεσα στις πιο ακραίες τοποθετήσεις. Η αντιπαλότης μεταξύ τους ενίοτε είναι ιδιαίτερα σφοδρή (Βλ. δειγματοληπτικά: περ. Διϊπετές, τ. 4. Η αναβίωση της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, συλλογικό έργο. Εφημ. Ελλην. Θρησκεία και ομώνυμη ιστοσελίδα: «Θάνατος στους συμμορίτες ναζωραίους. Θάνατος στους προδότες «Δωδεκαθεϊστές» Περ. Ελλην. Πάνθεον, κ. α.).
Η τοποθέτηση τους έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού κυμαίνεται, όπως είδαμε, από σκληρή εχθρική και απαράδεκτα υβριστική μέχρι και την «αναβάθμισή» Του σε «θεό του Ολύμπου». Ανάμεσα σ' αυτές τις τοποθετήσεις βρίσκεται και η νεοεποχίτικη εκδοχή του Ιησού Χριστού, ως του Μεσσία της «παλαιάς εποχής των Ιχθύων».
Σε άρθρο με τίτλο «Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια», ο αρθρογράφος προβαίνει σε μια άνευ προηγουμένου συγκρητιστική προσπάθεια νεοεποχίτικου τύπου και διερωτώμενος αν τελικά θυσιάστηκαν άδικα «οι ιερουργοί της ανθρωπότητας, οι μεγάλοι ιεροφάντες των θρησκειών του ανθρώπου, όπως ο Ζαγρεύς Διόνυσος, ο Άριος-Ράμα, ο Ινδός Κρίσνα, ο Αιγύπτιος Όσιρις, ο Ιησούς. . .» (Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, εφημ. Ελληνική Αγωγή). Και σε άλλο κείμενο της ίδιας εφημερίδας ο συντάκτης του θεωρεί ότι: «Την διδασκαλία των (αρχαίων) μυστηρίων ακολούθησαν και ενίσχυσαν ή διέδωσαν ακόμη περισσότερο οι Πλατωνικοί, οι Νεοπλατωνικοί, οι Μαθητές, Απόστολοι και Ευαγγελιστές τον Ιησού Χριστού, όπως βεβαιώνουν ο Θεοδώρητος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Ωριγένης, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ακόμη και ο Αυγουστίνος, που συγκρίνοντας τα δόγματα του Πλάτωνος με τα Χριστιανικά δεν βρήκε διαφορές» (!!) (αυτόθι, υπογραμμίσεις δικές μας).
Αναγνώστης περιοδικού υποστηρίζει σε επιστολή του ότι «Η γνώμη μου είναι ότι ο Δίας και ο Ιησούς είναι μορφές διαφορετικές αλλά όχι απαραίτητα αντίθετες θεολογικά. Σε κάθε τόπο και χρόνο στην πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους έχουν παρουσιαστεί μορφές θεανθρώπων-θεών, προφητών και αγίων. . . Αν θέλει, λοιπόν, κανείς να πλησιάσει την αλήθεια δεν μπορεί παρά να συνταιριάξει Δωδεκάθεο, Χριστιανισμό, Βουδισμό, Ισλαμισμό και άλλες θεωρίες» (Χρ. Σπυρίδης, επιστολή στο περ. «Άβατον).
Μέσα σ' αυτή την αφασία, ορυμαγδός συνθημάτων διασταυρώνονται, χωρίς καμμιά λογική συνοχή, μέσα στο ίδιο πολλές φορές κείμενο. Ας δούμε ένα παράδειγμα: «Τα Ελευσίνια Μυστήρια αναβιώνουν! Η εκδίκηση του Ελληνισμού! Ο Ελληνιστικός Χριστιανισμός αρωγός στην προσπαθεί του Έθνους για μια Μεγάλη Ελλάδα. . . Ο Χριστιανισμός εισέβαλε. . . με βία, με εμπρησμούς. . . και δολοφονίες. Όχι ο Χριστιανισμός, κάποιοι εκφραστές του. . . Ο Χριστιανισμός δεν ήρθε ποτέ αντιμέτωπος με την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία. Και καταλήγει θριαμβευτικά η «Ομάδα Ε»: «Με μια μαγική συνταγή, θεϊκή θα έλεγα, στους κόλπους του ΕΨΙΛΟΝ, συνεβρέθησαν και συναγωνίζονται Ελληνιστές Χριστιανοί, που έχουν ασπασθεί τα υψηλά ηθικά μηνύματα της διδασκαλίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και Ελληνιστές Δωδεκαθεϊστές, εκφραστές των υψηλών φιλοσοφικών νοημάτων, που γέννησαν οι πρόγονοί μας» (Ν. Ντανάκος, περ. GO). Συνέπεια αυτής της συγχύσεως είναι η δήλωση: «Δεν είμαι διατεθειμένος να λατρέψω τους αρχαίους θεούς. Παραμένω χριστιανός με έναν εντελώς δικό μου τρόπο, ξεριζώνοντας ό,τιδήποτε το εβραϊκό. Παρ' όλα αυτά, αν μπορούσα, και βέβαια θα παντρευόμουν με το ορφικό τελετουργικό, όπως έκανε εκείνος ο καθηγητής και κόντεψαν να τον φάνε» (Ι. Θεοδόσης, επιστολή στο περ. Διϊπετές).

Δεν λείπει, τέλος, και η αποκρυφιστική νεοεποχίτικη εκδοχή του Χριστού. Ο Χριστός δεν είναι πλέον πρόσωπο. Είναι μια εκδήλωση του Συμπαντικού απρόσωπου «θεού» ή μία κατάσταση μυήσεως: «Η παγκόσμιος παράδοση διδάσκει ότι ο Χριστός είναι μια υλική, ανθρώπινη προσωπική εκδήλωση της Θεότητας επί της Γης. Η εμφάνιση του Χριστού γίνεται κάθε δύο χιλιάδες χρόνια περίπου» (Εφημ. Χρυσή Αυγή). Και σε άλλη συλλογική εργασία διαβάζαμε: «Η λέξη «Χριστός» χρησιμοποιούνταν στά αρχαία ελληνικά μυστήρια για το Νεόφυτο που προετοιμαζόταν για την τελετή της μύησης «Όταν . . . έφθανε το επίπεδο του μυημένου ονομαζόταν Χριστός (ο έχων το χρίσμα). Ήταν ένας όρος που συμβόλιζε μια κατάσταση συνείδησης» (περ. Φαινόμενα).
Άλλος συγγραφέας, που δηλώνει Χριστιανός Ορθόδοξος και πικραμένος γιατί παρεξηγήθηκε για όσα γράφει περί του Ιησού, προσπαθεί να «γεφυρώσει» το χάσμα μεταξύ της αρχαίας Ελλάδας και της Ορθοδοξίας, επειδή, λέει, «παρατηρείται από την πλευρά των αρχαιολατρών-δωδεκαθεϊστών πραγματικό ΜΙΣΟΣ απέναντι στον Ιησού Χριστό. . .» (Κ. Βελόπουλου, ένθ. άνωτ. ). Η «πίστη» του όμως στον Χριστό είναι μια νεοεποχίτικη αντιχριστιανική κακοδοξία. Ο Χριστός και γι' αυτόν δεν είναι το μοναδικό ιστορικό πρόσωπο που εγεννήθη «εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως» (Ματθ. β' 1) και εσταυρώθη «επί Ποντίου Πιλάτου", αλλά είναι μια «χριστική εμπειρία», την οποία και ο Ιησούς απέκτησε μέσω μυήσεως όπως και άλλοι «μυστικιστές». Ο Ιησούς και για τον συγγραφέα του βιβλίου αυτού δεν είναι Θεός αλλά «κατέστη θείος» και ήταν «ένας θεός» (Θέση όμοια μ' εκείνη των «μαρτύρων του Ιεχωβά»). «Ο Ιησούς, λέει, είναι ένας μυημένος μέσω της εγκατοίκησης της Ύπαρξης του Χριστού μέσα του. . . Ο Χριστός αφυπνίζει το Συμπαντικό Πνεύμα για άλλη μια φορά, αλλά σε ανθρώπινη μορφή, σε παρούσα ύπαρξη» (αυτόθι. Βλ. και κεφάλαιο «Εν το Παν»).
Αυτά τα «αποκαλυπτικά» συναντάμε μέσα στα κείμενα των συγχρόνων ελληνικών «νεοπαγανιστικών» κινημάτων. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «Εάν τις υμίν είπη, ιδού ώδε ο Χριστός ή ώδε μη πιστεύσητε. . . ιδού προείρηκα υμίν» (Ματθ. κδ' 23).

Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο Νεοπαγανισμός της Νέας Εποχής.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ TEYXH 37-38 2004

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2020

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ


Ο Ιησούς Χριστός του Νεοπαγανισμού
Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού, Γραμματέως της Σ. Ε.
επί των αιρέσεων

Στα ελληνικά νεοπαγανιστικά κινήματα συναντάμε τέσσερις διαφορετικές τοποθετήσεις έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού:
α) Σφοδρή πολεμική στάση με σκληρή και ενίοτε υβριστική (ακόμη και χυδαία) γλώσσα.
β) Ήταν Έλληνας και όχι Εβραίος.
γ) Ήταν ένας από τους θεούς του Ελληνικού Δωδεκαθέου.
δ) Μαζί Χριστός και Δωδεκάθεο και Νέα Εποχή
Δεν λείπουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν μυθικό πρόσωπο. Βεβαίως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλες αυτές οι τάσεις αρνούνται στην πραγματικότητα και πολεμούν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και καθίστανται πολέμιοι του Χριστιανισμού.

α) Οι φανεροί πολέμιοι του Ιησού Χριστού

Η τάση αυτή δεν αμφισβητεί την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού, τον θεωρεί όμως μόνον ως εθνικό μεσσία των Εβραίων. Το πολύ-πολύ τον αναγνωρίζει ως ένα κοινωνικό επαναστάτη, ο οποίος, ως ιδεολόγος, θυσιάστηκε για τον λαό του. Μερικοί κάνουν διάκριση μεταξύ του Ιησού της ιστορικής έρευνας και του Χριστού της Θεολογίας. Για πολλές ομάδες ο Ιησούς ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα των Εσσαίων. Άλλοι όμως ταλαντεύονται μπροστά σε ένα τέτοιο χαρακτηρισμό, καθόσον διαπιστώνουν μεν από την συμπεριφορά και τα κηρύγματα του Ιησού ότι δεν ήταν Εσσαίος, όμως υποπτεύονται πως οι αναχωρήσεις του στην έρημο δηλώνουν ότι κατά καιρούς εύρισκε καταφύγιο στην Αδελφότητα του Κουμράν.
Αυθαίρετα και βεβαίως χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, αφ' ενός μεν, υποστηρίζουν είναι σίγουρο ότι ο Ιησούς είχε την υποστήριξη των Εσσαίων, αφ' έτερου, όμως ομολογούν ότι τίποτε δεν αναφέρεται γι' αυτόν στα Κουμρανικά Χειρόγραφα έστω και υποτυπώδες (περ. Δαυλός).
Για άλλους ο ιστορικός Ιησούς αποτελεί ένα αίνιγμα, του οποίου η λύση βρίσκεται στους Εσσαίους, δηλαδή στους Ζηλωτές, αντάρτες, αντιστασιακούς, των οποίων ήταν απεσταλμένος και διεκήρυσσε το πρόγραμμα τους. Στόχος του ήταν να εγκαθιδρύσει μια νέα τάξη πραγμάτων, με την κατάργηση της ιδιοκτησίας και την τιμωρία του αισχρού ιερατείου (περ. Δαυλός). Φαίνεται δηλαδή ότι ό Ιησούς ήταν μεν, άλλα. . . και δεν ήταν Εσσαίος, δεν προσχώρησε σε οργάνωση των Εσσαίων γιατί οι Εσσαίοι δεν ήσαν οργάνωση, άλλα άνηκε ατό γένος αυτό, διότι απλούστατα άνηκε εκεί γενεαλογικά ο πατέρας του, ο παππούς του, ο προπάππος του κλπ . . . ήταν δηλ. εκ σπέρματος Εσσαίος, δηλ. απόγονος του Λύκου, του Βούτη, του Πανδίονα, του Εριχθίονα, του Ηφαίστου και του Διός. Γι' αυτό έλεγε ότι ήταν υιός του θεού, δηλ. του Μα. . . Διογένης. . . Αυτά για να μην μπερδευόμαστε (περ. Απολλώνειο Φως)!
Για μερικούς, ο Ιησούς Χριστός τοποθετείται στον χώρο των σοφιστών και των λαϊκών διδασκάλων, των ραββί, εκείνων δηλαδή που διαφωτίζουν τον λαό, καταγγέλλοντας τις αυθαιρεσίες του ιερατείου, που μονοπωλεί την ιερή γνώση καταπιέζοντας τον λαό και κρατώντας τον στο σκότος και συνεργάζεται με την Ηρωδιανή δυναστεία και τους Ρωμαίους (αυτόθι). Γι' αυτό τον λόγο διώχθηκε και εκτελέστηκε: ως σοφιστής, που διαφώτιζε και διήγειρε τα πλήθη κατά της συμβιβασμένης άρχουσας εβραϊκής τάξης και των Ρωμαίων (αυτόθι). Πάντως για τους οπαδούς αυτής της θεωρίας, ο Ιησούς υπήρξε μια προσωπικότητα και οι ιστορικές έρευνες για την δράση του θα συνεχιστούν μέχρι την ημέρα, που η Ιστορία θα απαλλαγεί πλήρως από τον μύθο που περιβλήθηκε γύρω από το όνομά του και θα αποδώσει ορθολογικά και επιστημονικά το ιστορικό διάγραμμα του προσώπου του, όπως έχει κάνει και για τους άλλους μεγάλους της Παγκόσμιας Ιστορίας (περ. Δαυλός, υπογράμμιση δική μας).
Αυτή η αμφισβήτηση σε άλλους εκφραστές του χώρου αυτού μετατρέπεται σε σφοδρή πολεμική.
Ο Χριστός χαρακτηρίζεται ως ο περιτετμημένος ραβίνος Τζεσσυά, ο σημιτικής κατασκευής Δικτατορίσκος τα' Ουρανού, (περ. Διιπετές), ο κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού και με σειρά άλλων παρόμοιων χαρακτηρισμών, που συνοδεύονται από ιδιαίτερα υβριστικούς τίτλους, όπως θα δούμε σε άλλο κεφάλαιο.

β) Ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας

Η τάση αυτή εγγίζει τα όρια του φαιδρού και του παραλόγου. Ιησούς Χριστός ο Έλλην, είναι ό τίτλος άρθρου σε περιοδικό του χώρου που επιδιώκει να ακροβατεί πάνω σε δύο βάρκες και του οποίου ο εκδότης ετέλεσε τον γάμο του σε Ορθόδοξο ναό της Β. Ελλάδος. Άλλωστε είναι γνωστό, λέει, και ιστορικώς επιβεβαιωμένο ότι οι Γαλιλαίοι δεν είχαν ουδεμία φυλετική σχέση με τους εβραίους οι δε μαθητές του (του Ιησού) εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ήσαν κι αυτοί Ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι άλλαξαν τα ονόματα τους από Ελληνικά σε εβραϊκά (περ. Ιερά Ελλάς).
Οι εκπρόσωποι της γραμμής αυτής προσπαθούν να στηρίξουν την θέση τους στο χωρίο του Ευαγγελίου του Ιωάννου ιβ' 2023, διαμαρτυρόμενοι μάλιστα ότι κάποιοι περιέκοψαν τους λόγους του Ιησού. Σε κείμενο, λένε, που ήταν κρυμμένο στη γνωστή Συναγωγή της Ζυρίχης, στην Βιβλιοθήκη υπ' αριθμ. 35 του Βατικανού και στο Άγιο Όρος το γνήσιο χωρίο έχει ως εξής: Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του άνθρωπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογέννει (ή ανθρωπογονεί) φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον, ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην. Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου (Ευαγγ. Τρίγκα, ο Χριστός ήταν Έλληνας, όπου γίνεται λόγος για αλλοίωση και άλλων εδαφίων της Αγ. Γραφής. Βλ. και Δ. Μ. Ηλιοπούλου, περ. Απολλώνειο Φως. Πρβλ. και Κ. Βελόπουλου, Ιησούς και Δίας).
Στο αποκαλυπτικό βιβλίο με τίτλο «Ο Χριστός ήταν Έλληνας», πληροφορούμαστε ότι το όνομα αυτού ήταν Ιάσων Πανδίρας, μιλούσε δε πάντα ελληνικά. Το βιβλίο περιέχει και το γενεαλογικό δένδρο του Χριστού ο οποίος καταγόταν από την Πανδιονίδα φυλή, και το ονοματεπώνυμο του πατέρα του, που ήταν Σαμαρείτης και Εσσαίος, σημειώνοντας μάλιστα ότι ο Ιησούς ήταν γαλανομάτης με ξανθά μαλλιά. Ο Ιησούς Χριστός, γράφει, άνηκε στο Αθηναϊκή γένος των Πανδιονίδων, με αρχηγό τον Λύκο (Ευαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας. Βλ. και άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στο περ. Ελλάνιον Ήμαρ, και συνέντευξη του στο περ. Απολλώνειο Φως, Εφημ. Χρυσή Αυγή, 27. 3. 2003). Η καλπάζουσα και αυθαίρετη φαντασία του συγγραφέα κατασκευάζει μύθους που καταγράφονται ως ιστορία, χωρίς βέβαια κάποια σοβαρή πηγή προέλευσης. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει ακόμη, όπως υποστηρίζει, και την μεγαλύτερη απάτη των αιώνων τη μεγαλύτερη πλαστογραφία των Εβραίων. . . ότι ο Χριστός ήταν τάχα Εβραίος (περ. Ελλάνιον Ήμαρ).
Σε άλλο σημείο ο φανατικός οπαδός του Ιησού γίνεται ακόμη πιο αποκαλυπτικός: Ο Χριστός για δικούς του λόγους (και δικούς μας!) που δεν είναι του παρόντος, κρυπτογράφησε την Ελληνική καταγωγή και την θρησκεία του Δία στην οποία και πίστευε (Βίο). . . Ο Χριστός, Έλληνας αυτός Εσσαίος της Γαλιλαίας, καταγόταν από αθηναϊκό αρχιερατικό γένος των Εσσαίων Εττεοβουταίων (Απολλόδωρος βιβλ. 3, 195, Λεξικό Ησυχίου) οι οποίοι ήσαν Έλληνες μεταναστεύσαντες στην Κρήτη (Ομήρ. Οδύσσ. Τ, 175), στη Μ. Ασία, στην Παλαιστίνη, όπου τους βρήκε ο Αβραάμ (Βασιλειών Β' 7) και αργότερα ο Μωυσής κατά την Έξοδο (Αριθμ. ΙΓ, ΚΣΤ, Α') και στην Αίγυπτο (Ευαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας).
Κατά τον εν λόγω συγγραφέα, ο Χριστός αναφέρει δεκάδες φορές στα κείμενα των Ευαγγελίων το όνομα του Θεού-Διός, στον οποίο και πίστευε, αλλά με κωδικοποιημένο τρόπο. Έτσι, λοιπόν, η λέξη Αμήν είναι το κωδικοποιημένο όνομα του Πατρός-Διός που δεν είναι άλλο από το όνομα του Άμμωνος Διός. Επειδή δε οι Έλληνες της Αιγύπτου, γράφει, με τους οποίους συναναστρεφόταν ο Χριστός, όταν ζούσε στην Αίγυπτο ονόμαζαν τον Δία Αμήν ή και Αμίν, προκύπτει μετά βεβαιότητος το τελικό συμπέρασμα ότι ο Αμήν των ευαγγελίων είναι το όνομα του Δία στην αιγυπτιακή του εκδοχή. (Ευαγγ. Τρίγκα, βιβλίο, ένθ. άνωτ. )
Μεγαλύτερη σύγχυση σκέψεων δεν θα μπορούσε να συναντήσει κανείς! Η θρησκεία, λοιπόν, του Ιησού Χριστού ήταν. . . το Δωδεκάθεο!!!
Ο έκδοτης του πιο πάνω βιβλίου, δικηγόρος εν ενεργεία, δεν παραλείπει να μας ενημερώσει ότι: Ο Χριστός, μιλώντας Ελληνικά, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια (Βίο), έλεγε επανειλημμένως ότι είναι Υιός του Θεού. Η λέξη θεός, όμως, προέρχεται από τη λατινική λέξη Deus (σ.σ και όχι από το ελληνικό ρήμα θέω!!!) και αυτή από την Ελληνική Δεύς (γεν. Διός), ή Ζευς. Άρα ο Χριστός, στην πραγματικότητα έλεγε ότι ήταν Υιός Διός!!! Εξ άλλου, κατά τον ελληνοχριστιανολάτρη συγγραφέα, πουθενά στά Ευαγγέλια δεν αποκαλεί κάποιος Ιησού (τον Χριστό) (Ο Χριστός ήταν Έλληνας, στο περ. Αβατον).
Ο εν λόγω ερευνητής δεν μπόρεσε φαίνεται να διαπιστώσει ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, μόνον στα τέσσερα Ευαγγέλια, αναφέρεται με αυτό το όνομα περισσότερες από 175 φορές, συν τις αναρίθμητες αναφορές του ονόματος αυτού στις Πράξεις, στις Επιστολές και στην Αποκάλυψη. (Τις θέσεις αυτές διακωμωδούν εκπρόσωποι άλλων ρευμάτων. Βλ. αναίρεση του Δ. Τσινικόπουλου, Γιατί ο Χριστός δεν ήταν Έλληνας, περ. Άβατον, κ. α. ).
Ο κατά δήλωσή του πρώην Ορθόδοξος κληρικός, καθηγητής της θεολογίας του Πανεπιστημίου της Β. Καρολίνας Γεώργιος Ζερβός, αποδέχεται την γνώμη ότι ο Ιησούς ζούσε και εργαζόταν σε ένα περιβάλλον, που είχε υποστεί έντονη ελληνική επίδραση. Γι αυτό, λέει: Ένα μέρος των συγχρόνων ερευνητών υποστηρίζουν την θέση ότι ο ιστορικός Ιησούς ήταν περιπλανώμενος κυνικός φιλόσοφος, καθόσον ήταν επηρεασμένος από το έντονο ελληνιστικό ήθος της Γαλιλαίας (συνέντευξη στο περ. Δαυλός). Είχε, λοιπόν, ελληνική παιδεία ο Ιησούς και κατ' άλλους ήταν μύστης της Ελληνικής Θεοσοφίας, γι αυτό οι Έλληνες τον ακολούθησαν και τον εδόξασαν.
Άλλη εκπρόσωπος με ελληνικούς ακαδημαϊκούς τίτλους, η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος της Αμφικτυονίας Οικουμενικού Ελληνισμού, γράφει: Ο Ιησούς είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. . .
Πρέπει οπωσδήποτε να ήλθε σε επικοινωνία με τον ελληνικό πολιτισμό. . . δεν έχω καμμία αντίρρηση να τον θεωρήσω ιερό και καθαγιασμένο και να τον εντάξω στο δικό μας σύστημα αξιών. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παιδί του Δία. . . αποτέλεσε μια νέα εκδοχή ενός μέρους των άξιων που παρήγαγε ο Ελληνισμός (περ. Άβατον, υπογραμμίσεις δικές μας). Με αυτή τη θέση συμφωνεί και άλλος εκπρόσωπος του χώρου, όμως γι αυτόν ο Ιησούς Χριστός είναι και ημίθεος (περ. Απολλώνειο Φως).
Αφού όμως ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας, πρέπει, κατά την γνώμη μερικών ελληνόψυχων χριστιανών, το όνομά Του να έχει καθαρά ελληνική προέλευση. Γι αυτό είναι ανάγκη να δοθεί και ανάλογο περιεχόμενο τόσο στο όνομα Ιησούς όσο και στην λέξη Χριστός. Το όνομα Ιησούς, λοιπόν, έχει Ελληνική ρίζα: είναι η ίδια με τις λέξεις ίαση/Ιασώ (θεά της υγείας)/ιατρός, εφ' όσον το πρόσωπο αυτό παρουσιάζεται σαν θεραπευτής και σωτήρας. . . (Εφημ. Ελληνική Θρησκεία). Σ.σ: άσχετα αν τα Ευαγγέλια λένε ότι άλλο σημαίνει το όνομα αυτό: αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών (Ματθ. α' 21). Έτσι, λοιπόν, από τις δύο λέξεις Ιησούς και Χριστός η πρώτη δείχνει να είναι όχι το πραγματικό όνομα ενός μόνου άνθρωπου... αλλα μια προσωνυμία σχετική με την ιδιότητα ιατρού... Τελικά, αναπροσαρμοζόμενο στην νεοελληνική εκφορά του το όνομα Ιησούς Χριστός θα ήταν για την εποχή του κάτι σαν Ιατρός Παππάς (αυτόθι). Αντί άλλης κατακλείδος σ' αυτό το κεφάλαιο, στο οποίο αναγκαστήκαμε να αναφερθούμε σε μερικά κείμενα στερούμενα σοβαρότητος, λέμε: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού, ελέησον ημάς. 

γ) Ο Ιησούς Χριστός ήταν "θεός" του Δωδεκάθεου

Η καλπάζουσα φαντασία μερικών Ελλήνων αρχαιοπλήκτων δεν σταματά. Ο Ιησούς Χριστός ήταν, όχι μόνον Έλληνας, άλλα και ένας από τους «θεούς» του Δωδεκαθέου. Βέβαια όχι από τον στενό κύκλο των πρωτοκλασάτων «δώδεκα, αφού τα ονόματα τους είναι γνωστά και καθιερωμένα. Κάπου όμως μπαίνει κι αυτός μαζί με ένα σωρό άλλες θεότητες ανατολικής προελεύσεως. Κατά την γνώμη μάλιστα εκπροσώπου της κινήσεως αυτής σ' Αυτόν ήταν αφιερωμένος ο βωμός «τω Αγνώστω Θεώ» που αναφέρει ο Απ. Παύλος (Πράξ. ιζ' 23). Γι' αυτό πολλοί Δωδεκαθεϊστές στην Ελλάδα τιμούν και τους αρχαίους «θεούς» και τον Χριστό. Έτσι, συναντάμε και τον εξωφρενικό χαρακτηρισμό «χριστιανοί δωδεκαθεϊστές», οι οποίοι «δοξάζουν τους θεούς και τον Χριστό όπως αυτοί αντιλαμβάνονται» (περ. Οικογενειακός Θησαυρός. Πρβλ. και περ. GO, 30. 9. 97). Υποστηρίζουν μάλιστα ότι ο Ιησούς Χριστός προερχόταν «από σπέρμα Ηφαίστου» και ότι υπάρχουν γι' αυτόν Ελληνικές προφητείες, που ξεκινούν ήδη από τον Ερμή, ο οποίος. . . . . έζησε το 50. 000 π. Χ. (Εύαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας). 
Υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να βλέπουν στον Χριστιανισμό συγκρητιστική επίδραση του αρχαιοελληνικού πανθέου. Έτσι δεν διστάζουν να ταυτίζουν μυθολογικές διηγήσεις και «πιστεύματα» με ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα. Ο μελετητής των «νεοπαγανιστικών» κειμένων διαπιστώνει την προσπάθεια μετατροπής της ιστορίας σε μύθο και τον παραλληλισμό συμβολικών διηγήσεων περί θανάτου και αναβιώσεως των ειδωλολατρικών θεοτήτων, ταυτισμένων με τους φυσικούς νόμους και τις εποχιακές εναλλαγές, με το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως του ιστορικού Ιησού Χριστού. Ή ακόμη την ταύτιση του Ιησού Χριστού με τον Διόνυσο. Είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας να χαρακτηρίζεται ο Ιησούς Χριστός ως «Υιός -Διός». Ή ταύτιση του όμως με τον Διόνυσο ή τον Ορφέα είναι πιο συχνή. Ακόμη και διηγήσεις του βιβλίου των Πράξεων, όπως η απελευθέρωση του Απ. Πέτρου από την φυλακή, ή η μεταστροφή του Απ. Παύλου στην Δαμασκό, προβάλλονται ως συμβολισμός κατ' αντιγραφή από τους Διονυσιακούς μύθους (βλ. Arthour Evans, The God of ecstasy... Διόνυσος και Χριστός, κατά παράθεση, στο περ. Διϊπετές).
Εκφραστής αυτής της «θεωρίας» διερωτάται «μήπως τελικά ο Χριστός είναι η ενσάρκωση του Δία-Διόνυσου Μειλίχιου, θεού του ελέους;» (Γ. Τσαγκρινού, Ποιος είναι ο πατέρας του Ιησού; περ. Άβατον). Ο ίδιος σε άρθρο του με τίτλο «Ο Ιησούς και οι Έλληνες», βλέπει στους λόγους του Κυρίου κατά την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας, «Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου», «εμφανέστατη ορφικο-διονυσιακή καταγωγή».
Η λέξη «κλώμενον» των Καινοδιαθηκικών κειμένων, λέει, προέρχεται από τον Διόνυσο, διότι το σώμα του Διονύσου «κομματιάστηκε από τους Τιτάνες» ενώ ο Χριστός σταυρώθηκε (αυτόθι). Τελικά, κατά την γνώμη του καθηγητού αυτού της Φυσικής, «Φαίνεται ότι όντως ο Χριστός ήταν ήδη γεννημένος πριν από τον Ορφέα, τον Μωϋσή, τον Αβραάμ, τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, γιατί ήταν ο πρώτος θεός Δημιουργός, ο Θεός της Φιλότητας, ο Φάνης Έρωτας Δημιουργός, ο Ζεύς-Διόνυσος» (αυτόθι, υπογραμμίσεις δικές μας). 
Ο ίδιος, σε τηλεοπτική εκπομπή, υπεστήριξε: «Αν λοιπόν ο Χριστός σαν ον (σαν ον πρέπει να τον δούμε) έχει κάτι να δώσει στην ανθρώπινη ψυχή, όχι τον Ιουδαιοχριστιανισμό, γιατί ο Χριστός να είναι ο Γιαχβέ και να μην είναι ο Διόνυσος;. . . αν κάνω λοιπόν μια προσπάθεια την κάνω για να αποδείξω ότι ο Διόνυσος είναι ο ενσαρκωμένος Χριστός στην περιοχή της Ελλάδος, αυτό δεν σημαίνει όμως επειδή υπάρχει ο Διόνυσος σαν σαρκωμένος Έλληνας Χριστός, ότι οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν» (Περ. Διϊπετές, ένθετο Ωκύρροον).
Με «μαθηματική ακρίβεια», συνεχίζει ο φυσικομαθηματικός θεολογίζων, και με «τετραγωνική λογική» μπορούμε να πούμε ότι «ο Θεός, σαν μαθηματική ιδέα, είναι αθάνατος και, σαν υλική υπόσταση, είναι θνητός. Είναι Υλόπνευμα-Οινόπνευμα και είναι ο θεός Διόνυσος. Γι αυτό και ο Διόνυσος είτε σαν Διόνυσος Ζαγρέας ή σαν Διόνυσος-Όσιρις, είτε σαν Διόνυσος-Χριστός είναι ο Θεός που γεννιέται, ζει, πεθαίνει και αναγεννιέται» (Γ. Τσαγκρινού, Οι Ζωντανοί θεοί των Ελλήνων, στο συλλογικό έργο Η αναβίωση της Ελληνικής Θρησκείας). 
Περίεργες στ' αλήθεια εκφράσεις που διατυπώνονται μέσα σε πλήρη σύγχυση του συγγραφέα τους, αποτελούν όμως χαρακτηριστικό παράδειγμα νεοεποχίτικης καθαρά απόψεως με έντονο συγκρητιστικό χαρακτήρα, που μας παραπέμπει στο «Εν το Παν», για το οποίο ήδη μιλήσαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο.
Είναι συνεπέστεροι τουλάχιστον οι αρχαιολάτρες εκείνοι που απορρίπτουν ολοτελώς τον Χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό, μια και ουδεμία σχέση μπορεί να υπάρξει μεταξύ «Αληθείας και πλάνης «φωτί προς σκότος. . . Χριστώ προς Βελίαλ» (Β' Κορ. στ' 1415).

δ) Δωδεκαθεϊστές και Χριστιανοί και νεοεποχίτες

Όλες αυτές οι προσπάθειες να συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα, να συνυπάρξουν το φως με το σκότος, η Αλήθεια με την πλάνη, η ιστορία με τον μύθο, οδηγούν σε μια ανεξέλεγκτη σύγχυση. Τα διάφορα «νεοπαγανιστικά» κινήματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν τελικά στο αντικείμενο της «λατρείας» τους. Ταλαντεύονται ανάμεσα στις πιο ακραίες τοποθετήσεις. Η αντιπαλότης μεταξύ τους ενίοτε είναι ιδιαίτερα σφοδρή (Βλ. δειγματοληπτικά: περ. Διϊπετές, τ. 4. Η αναβίωση της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, συλλογικό έργο. Εφημ. Ελλην. Θρησκεία και ομώνυμη ιστοσελίδα: «Θάνατος στους συμμορίτες ναζωραίους. Θάνατος στους προδότες «Δωδεκαθεϊστές» Περ. Ελλην. Πάνθεον, κ. α.). 
Η τοποθέτηση τους έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού κυμαίνεται, όπως είδαμε, από σκληρή εχθρική και απαράδεκτα υβριστική μέχρι και την «αναβάθμισή» Του σε «θεό του Ολύμπου». Ανάμεσα σ' αυτές τις τοποθετήσεις βρίσκεται και η νεοεποχίτικη εκδοχή του Ιησού Χριστού, ως του Μεσσία της «παλαιάς εποχής των Ιχθύων».
Σε άρθρο με τίτλο «Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια», ο αρθρογράφος προβαίνει σε μια άνευ προηγουμένου συγκρητιστική προσπάθεια νεοεποχίτικου τύπου και διερωτώμενος αν τελικά θυσιάστηκαν άδικα «οι ιερουργοί της ανθρωπότητας, οι μεγάλοι ιεροφάντες των θρησκειών του ανθρώπου, όπως ο Ζαγρεύς Διόνυσος, ο Άριος-Ράμα, ο Ινδός Κρίσνα, ο Αιγύπτιος Όσιρις, ο Ιησούς. . .» (Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, εφημ. Ελληνική Αγωγή). Και σε άλλο κείμενο της ίδιας εφημερίδας ο συντάκτης του θεωρεί ότι: «Την διδασκαλία των (αρχαίων) μυστηρίων ακολούθησαν και ενίσχυσαν ή διέδωσαν ακόμη περισσότερο οι Πλατωνικοί, οι Νεοπλατωνικοί, οι Μαθητές, Απόστολοι και Ευαγγελιστές τον Ιησού Χριστού, όπως βεβαιώνουν ο Θεοδώρητος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Ωριγένης, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ακόμη και ο Αυγουστίνος, που συγκρίνοντας τα δόγματα του Πλάτωνος με τα Χριστιανικά δεν βρήκε διαφορές» (!!) (αυτόθι, υπογραμμίσεις δικές μας). 
Αναγνώστης περιοδικού υποστηρίζει σε επιστολή του ότι «Η γνώμη μου είναι ότι ο Δίας και ο Ιησούς είναι μορφές διαφορετικές αλλά όχι απαραίτητα αντίθετες θεολογικά. Σε κάθε τόπο και χρόνο στην πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους έχουν παρουσιαστεί μορφές θεανθρώπων-θεών, προφητών και αγίων. . . Αν θέλει, λοιπόν, κανείς να πλησιάσει την αλήθεια δεν μπορεί παρά να συνταιριάξει Δωδεκάθεο, Χριστιανισμό, Βουδισμό, Ισλαμισμό και άλλες θεωρίες» (Χρ. Σπυρίδης, επιστολή στο περ. «Άβατον).
Μέσα σ' αυτή την αφασία, ορυμαγδός συνθημάτων διασταυρώνονται, χωρίς καμμιά λογική συνοχή, μέσα στο ίδιο πολλές φορές κείμενο. Ας δούμε ένα παράδειγμα: «Τα Ελευσίνια Μυστήρια αναβιώνουν! Η εκδίκηση του Ελληνισμού! Ο Ελληνιστικός Χριστιανισμός αρωγός στην προσπαθεί του Έθνους για μια Μεγάλη Ελλάδα. . . Ο Χριστιανισμός εισέβαλε. . . με βία, με εμπρησμούς. . . και δολοφονίες. Όχι ο Χριστιανισμός, κάποιοι εκφραστές του. . . Ο Χριστιανισμός δεν ήρθε ποτέ αντιμέτωπος με την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία. Και καταλήγει θριαμβευτικά η «Ομάδα Ε»: «Με μια μαγική συνταγή, θεϊκή θα έλεγα, στους κόλπους του ΕΨΙΛΟΝ, συνεβρέθησαν και συναγωνίζονται Ελληνιστές Χριστιανοί, που έχουν ασπασθεί τα υψηλά ηθικά μηνύματα της διδασκαλίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και Ελληνιστές Δωδεκαθεϊστές, εκφραστές των υψηλών φιλοσοφικών νοημάτων, που γέννησαν οι πρόγονοί μας» (Ν. Ντανάκος, περ. GO).
Συνέπεια αυτής της συγχύσεως είναι η δήλωση: «Δεν είμαι διατεθειμένος να λατρέψω τους αρχαίους θεούς. Παραμένω χριστιανός με έναν εντελώς δικό μου τρόπο, ξεριζώνοντας ό,τιδήποτε το εβραϊκό. Παρ' όλα αυτά, αν μπορούσα, και βέβαια θα παντρευόμουν με το ορφικό τελετουργικό, όπως έκανε εκείνος ο καθηγητής και κόντεψαν να τον φάνε» (Ι. Θεοδόσης, επιστολή στο περ. Διϊπετές). 
Δεν λείπει, τέλος, και η αποκρυφιστική νεοεποχίτικη εκδοχή του Χριστού. Ο Χριστός δεν είναι πλέον πρόσωπο. Είναι μια εκδήλωση του Συμπαντικού απρόσωπου «θεού» ή μία κατάσταση μυήσεως: «Η παγκόσμιος παράδοση διδάσκει ότι ο Χριστός είναι μια υλική, ανθρώπινη προσωπική εκδήλωση της Θεότητας επί της Γης. Η εμφάνιση του Χριστού γίνεται κάθε δύο χιλιάδες χρόνια περίπου» (Εφημ. Χρυσή Αυγή). Και σε άλλη συλλογική εργασία διαβάζαμε: «Η λέξη «Χριστός» χρησιμοποιούνταν στά αρχαία ελληνικά μυστήρια για το Νεόφυτο που προετοιμαζόταν για την τελετή της μύησης «Όταν . . . έφθανε το επίπεδο του μυημένου ονομαζόταν Χριστός (ο έχων το χρίσμα). Ήταν ένας όρος που συμβόλιζε μια κατάσταση συνείδησης» (περ. Φαινόμενα). 
Άλλος συγγραφέας, που δηλώνει Χριστιανός Ορθόδοξος και πικραμένος  γιατί παρεξηγήθηκε για όσα γράφει περί του Ιησού, προσπαθεί να «γεφυρώσει» το χάσμα μεταξύ της αρχαίας Ελλάδας και της Ορθοδοξίας, επειδή, λέει, «παρατηρείται από την πλευρά των αρχαιολατρών-δωδεκαθεϊστών πραγματικό ΜΙΣΟΣ απέναντι στον Ιησού Χριστό. . .» (Κ. Βελόπουλου, ένθ. άνωτ. ). Η «πίστη» του όμως στον Χριστό είναι μια νεοεποχίτικη αντιχριστιανική κακοδοξία. Ο Χριστός και γι' αυτόν δεν είναι το μοναδικό ιστορικό πρόσωπο που εγεννήθη «εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως» (Ματθ. β' 1) και εσταυρώθη «επί Ποντίου Πιλάτου", αλλά είναι μια «χριστική εμπειρία», την οποία και ο Ιησούς απέκτησε μέσω μυήσεως όπως και άλλοι «μυστικιστές». Ο Ιησούς και για τον συγγραφέα του βιβλίου αυτού δεν είναι Θεός αλλά «κατέστη θείος» και ήταν «ένας θεός» (Θέση όμοια μ' εκείνη των «μαρτύρων του Ιεχωβά»). «Ο Ιησούς, λέει, είναι ένας μυημένος μέσω της εγκατοίκησης της Ύπαρξης του Χριστού μέσα του. . . Ο Χριστός αφυπνίζει το Συμπαντικό Πνεύμα για άλλη μια φορά, αλλά σε ανθρώπινη μορφή, σε παρούσα ύπαρξη» (αυτόθι. Βλ. και κεφάλαιο «Εν το Παν»).
Αυτά τα «αποκαλυπτικά» συναντάμε μέσα στα κείμενα των συγχρόνων ελληνικών «νεοπαγανιστικών» κινημάτων. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «Εάν τις υμίν είπη, ιδού ώδε ο Χριστός ή ώδε μη πιστεύσητε. . . ιδού προείρηκα υμίν» (Ματθ. κδ' 23).

Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο Νεοπαγανισμός της Νέας Εποχής.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ TEYXH 37-38 2004