ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 3 Ιουλίου 2023

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΛΟΣΚΥ: ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ!

 Βλαδίμηρος Λόσκυ: Τα αίτια της πτώσεως της Δύσεως
είναι κυρίως και πρωτίστως δογματικά  
   
Ο δεύτερος προσδιορισμός του θέματός μας περιορίζει θα λέγαμε τον χώρο: η χριστιανική Ανατολή ή ακριβέστερα η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ανατολής θα είναι το πεδίο των μελετών μας περί της μυστικής θεολογίας. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο περιορισμός αυτός είναι κάτι τεχνητό. Πράγματι, το σχίσμα μεταξύ χριστιανικής Ανατολής και Δύσεως χρονολογείται από των μέσων του 11ου αιώνος. Οτιδήποτε προηγείται χρονικώς, αποτελεί κοινό θησαυρό αδιαίρετο των δύο διαιρεμένων τμημάτων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θα ήταν αυτή που είναι, αν δεν είχε τον Άγιο Κυπριανό, τον Άγιο Αυγουστίνο, τον Μέγα Γρηγόριο, όπως και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία δεν μπορεί να αγνοήσει τον Άγιο Αθανάσιο, τον Άγιο Βασίλειο, τον Κύριλλο Αλεξανδρείας. Επομένως, όταν θέλει κάποιος να μιλήσει περί της μυστικής θεολογίας της Ανατολής ή της Δύσεως, τοποθετείται πάνω στα ίχνη της μιας εκ των δύο παραδόσεων, οι οποίες παραμένουν μέχρις ενός σημείου δυο τοπικές παραδόσεις της μιας Εκκλησίας και μαρτυρούν μία και μόνη χριστιανική αλήθεια, αλλά οι οποίες στη συνέχεια διαιρούνται και δίνουν τόπο σε δυο διαφορετικές δογματικές θέσεις, ασυμβίβαστες σε πολλά σημεία. 
 
Μπορούμε να αποφανθούμε περί των δύο παραδόσεων,  τοποθετoύμενοι επί ουδετέρου εδάφους, εξ ίσου ξένου προς την μία όσο και προς την άλλη; Θα ήταν σαν να κρίναμε τον χριστιανισμό εξωχριστιανικά, αρνούμενοι δηλαδή εκ των προτέρων να κατανοήσουμε, οποιοδήποτε και αν ήταν το αντικείμενο, το οποίο έχουμε την πρόθεση να μελετήσουμε. Η αντικειμενικότητα δεν συνίσταται επ` ουδενί στην τοποθέτηση εκτός του θέματος, αλλά αντιθέτως, στην εξέταση του θέματος καθ` εαυτού και δι` αυτού του ιδίου. Υπάρχουν περιοχές, όπου εκείνο το οποίο καλείται «αντικειμενικότητα» είναι αδιαφορία και στις οποίες αδιαφορία σημαίνει το ακατάληπτο. Πρέπει επομένως, αν θέλουμε να μελετήσουμε την μυστική θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας, μέσα από την υπάρχουσα κατάσταση της δογματικής αντιθέσεως μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, να εκλέξουμε μεταξύ των δύο δυνατών θέσεων: ή να τοποθετηθούμε επί του δυτικού δογματικού εδάφους και να εξετάσουμε την ανατολική παράδοση διά μέσου της δυτικής, δηλαδή να κρίνουμε την ανατολική, ή καλύτερα, να παρουσιάσουμε την παράδοση αυτή υπό το δογματικό φως της Ανατολικής Εκκλησίας. Η τελευταία αυτή θέση είναι για μας  η μόνη δυνατή.
     Θα μας προβάλουν ίσως την αντίρρηση, ότι η δογματική έριδα μεταξύ Ανατολής και Δύσεως υπήρξε τυχαία, ότι δεν διεδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο, ότι επρόκειτο μάλλον περί δύο διαφορετικών ιστορικών κόσμων, των οποίων ήταν πεπρωμένο συντομότερα ή αργότερα να διαιρεθούν, για να ακολουθήσει ο καθένας τον δικό του δρόμο` ότι η δογματική διαμάχη υπήρξε το πρόσχημα, για να διασπαστεί οριστικά η εκκλησιαστική ενότητα, η οποία στην πραγματικότητα δεν υφίστατο ήδη προ πολλού. Τέτοιες γνώμες, οι οποίες ακούγονται πολύ συχνά, τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση, οφείλονται σε διανόηση καθαρά λαϊκή, σε μια γενική συνήθεια να εξετάζεται η ιστορία της Εκκλησίας κατ` εκείνες τις μεθόδους, οι οποίες μειώνουν την θρησκευτική της φύση. Για τον «ιστορικό» της Εκκλησίας ο θρησκευτικός συντελεστής εξαφανίζεται αντικαθιστάμενος από άλλους, όπως είναι η πάλη των πολιτικών ή κοινωνικών συμφερόντων, ο ρόλος των εθνικών ή των πολιτιστικών συνθηκών, θεωρουμένων ως αποφασιστικών δυνάμεων στη ζωή της Εκκλησίας. Ένας τέτοιος θεωρείται λίαν κακοήθης, όταν επικαλείται αυτούς τους συντελεστές ως αληθινές αιτίες, οι οποίες κατευθύνουν την εκκλησιαστική ιστορία. Ένας χριστιανός ιστορικός, αναγνωρίζοντας την σπουδαιότητα αυτών των συνθηκών, δεν μπορεί επ` ουδενί να τις δεχθεί, παρά μόνο ως εξωτερικές σ` αυτό το «είναι» της Εκκλησίας` δεν μπορεί να μην δει την Εκκλησία ως ένα αυτόνομο σώμα, υποταγμένο, όχι σε κάποιον άλλον νόμο, εκτός αυτού του προορισμού του κόσμου. Αν παρατηρήσουμε με προσοχή το δογματικό θέμα της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, το οποίο διαίρεσε την Ανατολή και την Δύση, δεν μπορούμε να το εκλάβουμε ως τυχαίο φαινόμενο στην ιστορία της Εκκλησίας. Εξ επόψεως θρησκευτικής είναι η μόνη υπολογίσιμη αιτία στην αλληλουχία των γεγονότων, τα οποία κατέληξαν στην διαίρεση. Αν και ίσως συνετέλεσαν πολλοί παράγοντες, ο δογματικός αυτός προσδιορισμός υπήρξε για τους μεν, όπως και για τους δε, πνευματικός αγώνας, μια ενσυνείδητη λήψη θέσεως στον τομέα της πίστεως.
     Εάν φθάνει συχνά κάποιος στο σημείο να μειώνει την σπουδαιότητα του δογματικού γεγονότος, το οποίο διεδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη των δύο παραδόσεων, αυτό οφείλεται σε κάποια αδιαφορία έναντι του δόγματος, το οποίο θεωρείται ως κάποιο είδος εξωτερικό και αφηρημένο. Λέγεται, ότι εκείνο το οποίο υπολογίζεται είναι η πνευματικότητα` η δογματική διαφορά δεν αλλάζει τίποτε. Εν τούτοις, πνευματικότητα και δόγμα, μυστικισμός και θεολογία είναι ενωμένα αδιάσπαστα στη ζωή της Εκκλησίας. Όσον αφορά στην Ανατολική Εκκλησία, όπως έχουμε πει, δεν διακρίνει καθαρά μεταξύ θεολογίας και μυστικισμού, μεταξύ του χώρου της κοινής πίστεως και αυτού της προσωπικής εμπειρίας. Επομένως, αν θέλουμε να μιλήσουμε περί μυστικής θεολογίας της ανατολικής παραδόσεως, δεν θα μπορέσουμε  να χειριστούμε το θέμα αλλιώς, παρά εντός των δογματικών πλαισίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
 
Βλαδίμηρος Λόσκυ: «Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Θεσσαλονίκη, Εκκλ. Ίδρυμα «Ευαγγ. Μάρκος», Εκδοση Δ΄. (Σελ. 8-11).
Απόδοση στην νεοελληνική-επιμέλεια:
Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 24-1-2020

Τρίτη 16 Μαΐου 2023

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΑΘΗΤΟΣ ΠΑΠΑΣ

 Ο Άγιος Παΐσιος και ο αλάθητος Πάπας
 
Όταν το 1978 εκοιμήθη ο Πάπας, κάποιος καθολικός μοναχός έτυχε να επισκεφθεί τον Άγιο Παΐσιο στο Άγιον Όρος.
Πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη την χρονιά είχαν κοιμηθεί σχεδόν ταυτόχρονα δύο Πάπες, ο Παύλος ΣΤ΄, που είχε συγκαλέσει την Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο, και ο Ιωάννης Παύλος ο Α΄, που έμεινε Πάπας μόνο για ένα μήνα (ένα από τα πιο σύντομα ποντιφικάτα στην ιστορία). Τον τελευταίο διαδέχθηκε ο Ιωάννης Παύλος ο Β΄, ο οποίος, όταν εκλέχθηκε, στις 16 Οκτωβρίου 1978, έγινε ο πρώτος μη-ιταλός Πάπας τα τελευταία 455 χρόνια, και ο πρώτος πάπας σλαβικής καταγωγής στην ιστορία του Ρωμαιοκαθολικισμού.
Ο καθολικός μοναχός, περίλυπος για την κοίμηση του Πάπα, παρακάλεσε τον Γέροντα να προσευχηθεί ώστε ο Θεός να αναδείξει έναν νέο καλό Πάπα.
Τότε ο Άγιος τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη, και, με το γνωστό χιούμορ που τον διέκρινε, του απάντησε:
– Μην στενοχωριέσαι καθόλου. Όποιος και να γίνει Πάπας, και αυτός αλάθητος θα είναι! Δεν πρέπει να ανησυχείς.
 
Βήμα Ορθοδοξίας

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2022

ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ: "ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ".

 Ένα όνειρο τον οδήγησε στην Ορθοδοξία!
Από τον ιεραποστολικό αγρό

“Ένα πρωινό του μηνός Μαΐου 1994 ήλθε στην Ιεραποστολή μας ένας μεσόκοπος ιθαγενής. Τον δέχθηκα στο γραφείο και εκείνος άρχισε να μου διηγήται το πρόβλημα 
που τον απασχολούσε και φαινόταν αρκετά ανήσυχος και ταραγμένος.

- Πάτερ, εγώ εργάζομαι στην εταιρεία “Τζεκαμίν” των μεταλλευμάτων. Αρρώστησα βαρειά και οι γιατροί δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν. Έκανα προσευχή στον Θεό να με λυπηθή.
- Ποια εκκλησία ακολουθείς;
- Είμαι στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, πάτερ.
Μια νύκτα είδα στον ύπνο μου πολλούς κληρικούς σαν και εσάς που ήταν ντυμένοι με λαμπρά ρούχα και λειτουργούσαν μέσα σε μια Εκκλησία, σαν τη δική σας. Ένας απ' αυτούς με πλησίασε και μου είπε:
“Ο Θεός άκουσε την προσευχή σου, αλλά για τη σωτηρία σου θα 'λθης στη δική μας Εκκλησία. Αυτή είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία”
Εγώ πάτερ, δεν ξέρω ούτε καν εσάς, ούτε ποιο είναι το όνομα της Εκκλησίας σας, αλλά ήλθα εδώ, διότι είδα στον ύπνο μου παπάδες σαν εσάς με ράσα και γένεια και ρούχα λαμπρά. Ρώτησα κι άλλους και μου είπαν ότι “μόνο οι ορθόδοξοι έχουν γένεια και φορούν τέτοια ρούχα. Η Εκκλησία τους είναι στο τάδε μέρος. Εκεί θα πας”.

Τον συμβούλευσα, του έδωκα βιβλία και του πρότεινα, αν θέλη να έρχεται κάθε Κυριακή στην Εκκλησία μας και στις κατηχήσεις. Έκτοτε έγινε πιστό μέλος της Εκκλησίας μας”(ΔΓΜ, 72)

(στο: Αντιαιρετικά Εφόδια, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Σταμάτα 2013, σελ. 209-210)
sostis.gr

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2022

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ

Αγιασμό» κάνουν και οι ιερείς των Καθολικών χριστιανών. Όμως το νεράκι, που αγιάζουν οι ιερείς τους, δε διαφέρει από το κοινό νερό. Φθείρεται και αλλοιώνεται.

Κατά τον 18ο περίπου αιώνα, συνέβη στη Ρουμανία ένα γεγονός, που τάραξε τους εκεί χριστιανούς. Οι Καθολικοί έλεγαν στους Ορθοδόξους: «εμείς έχουμε την αλήθεια, εσείς την πλάνη».

Το ίδιο έλεγαν και οι Ορθόδοξοι στους Καθολικούς.Ξέσπασαν μεγάλες έριδες.

Συναντήθηκαν οι δυο αρχηγοί των Εκκλησιών (ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος και ο Καρδινάλιος) και είπαν: «Κάτι πρέπει να κάνουμε για να ηρεμήσουν τα πνεύματα». Αποφάσισαν και οι μεν και οι δε, να κάνουν την ακολουθία του Αγιασμού.


Έκαναν (ο καθένας ξεχωριστά) την ακολουθία. Σφράγισαν τις δυο κολυμβήθρες με τους «Αγιασμούς».

Ο Ορθόδοξος είπε στον Καθολικό: Αν χαλάσει ο δικός μας Αγιασμός και δε χαλάσει ο δικός σας, τότε εμείς είμαστε σε πλάνη και εσείς στην Αλήθεια. Αν όμως χαλάσει ο δικός σας, τότε εσείς είσθε σε πλάνη».

Ο Καθολικός το δέχθηκε.

Συμφώνησαν ν’ ανοίξουν τις «κολυμβήθρες» μετά από σαράντα ημέρες.


Δεν πέρασαν δέκα ημέρες και φανερώνεται η Παναγία στον Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο, και του λέει: «Τρέξε! Πάρε και τον Καρδινάλιο, πηγαίνετε στην εκκλησία να ελέγξετε τον Αγιασμό».

Πήγαν. Και τι είδαν; Ο Αγιασμός των Καθολικών μύριζε ανυπόφορα. Των Ορθοδόξων ήταν πεντακάθαρος.


Το μεγάλο αυτό γεγονός παριστάνεται σε τοιχογραφία στο Πατριαρχείο Ρουμανίας, στο Βουκουρέστι.


Πηγές:

http://users.sch.gr

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Σάββατο 10 Απριλίου 2021

Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΖΗΤΑ "ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ"

    Ο Πάπας Φραγκίσκος ζητά «παγκόσμια διακυβέρνηση»
 
Ο Πάπας Φραγκίσκος απευθύνθηκε στην Παγκόσμια Τράπεζα και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κατά την εαρινή τους συνάντηση ζητώντας «παγκόσμια διακυβέρνηση» υπό το πρίσμα του COVID-19, υποστηρίζοντας σθεναρά τον καθολικό εμβολιασμό και θρηνώντας για το «οικολογικό χρέος» που οφείλουμε «στην ίδια τη φύση αυτοπροσώπως».
 
Η επιστολή αναγνώστηκε από τον  Peter Cardinal Turkson  στην φετινή εαρινή συνάντηση  της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), η οποία διεξάγεται διαδικτυακά από τις 5 έως τις 11 Απριλίου. 
 
Ο Φραγκίσκος μέσω της επιστολής του ζήτησε ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα εφαρμόσει μια νέα κοινωνική τάξη στον κόσμο, η οποιά θα βασίζεται σε πολιτικές για την κλιματική αλλαγή και στον καθολικό εμβολιασμό.
 
Αναφερόμενος στην «πανδημία του Covid-19», ο Φραγκίσκος διακύρηξε ότι ο κόσμος αναγκάστηκε να «αντιμετωπίσει μια σειρά σοβαρών και αλληλένδετων κοινωνικοοικονομικών, οικολογικών και πολιτικών κρίσεων».
 
Έθεσε επί τάπητος αυτές τις αλληλοσυνδεόμενες κρίσεις ενώπιον της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, ελπίζοντας ότι οι συναντήσεις τους θα παράσχουν τη βάση για μια αναδιάταξη των παγκόσμιων υποθέσεων: «Ελπίζω οι συζητήσεις σας να συμβάλουν σε ένα μοντέλο «ανάκαμψης» ικανό να δημιουργήσει νέες, πιο περιεκτικές και βιώσιμες λύσεις για την υποστήριξη της πραγματικής οικονομίας, βοηθώντας τα άτομα και τις κοινότητες να επιτύχουν τις βαθύτερες φιλοδοξίες τους και το παγκόσμιο κοινό καλό».
 
Ο Φραγκίσκος επανέλαβε τον ισχυρισμό ότι ο COVID έχει δείξει πως «κανείς δεν σώζεται μόνος του» και ως εκ τούτου πρέπει να καταρτιστούν «νέες και δημιουργικές μορφές κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής συμμετοχής».
 
Αναφερόμενος στην πρόσφατη εγκύκλιο του Fratelli Tutti, χαρακτήρισε την «εμπιστοσύνη» ως τον «ακρογωνιαίο λίθο όλων των σχέσεων», και πιστεύει ότι η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ το «γνωρίζουν καλά» λόγω του ότι είναι «ειδικοί στα οικονομικά και τα χρηματοοικονομικά.»
 
Προέτρεψε τους δύο οργανισμούς να προωθήσουν τέτοιες σχέσεις, και να συμμετέχουν στην «οικοδόμηση γεφυρών και να οραματιστούν μακροπρόθεσμα προγράμματα χωρίς αποκλεισμούς».
 
Ο Φραγκίσκος επανέλαβε επίσης τη συχνή έκκλησή του για την αλλαγή προτύπου στην παγκόσμια πολιτική, λέγοντας: «εξακολουθεί να υπάρχει επείγουσα ανάγκη για ένα παγκόσμιο σχέδιο που να μπορεί να δημιουργήσει νέους ή να αναζωογονήσει τους υπάρχοντες θεσμούς, ιδίως εκείνους της παγκόσμιας διακυβέρνησης, και να βοηθήσει στη δημιουργία ενός νέου δικτύου διεθνών σχέσεων για την προώθηση της ολοκληρωμένης ανθρώπινης ανάπτυξης όλων των λαών. »
 
Ένα βασικό αποτέλεσμα της επιθυμητής παγκόσμιας διακυβέρνησης, θα ήταν η μείωση του χρέους προκειμένου να καταστεί δυνατή η εύκολη πρόσβαση κυρίως σε «εμβόλια», και ακολούθως «στην υγεία, στην εκπαίδευση και σε θέσεις εργασίας».
 
Ένα «οικολογικό χρέος» προς τη «φύση».
 
Ο Φραγκίσκος δεν έχασε την ευκαιρία να αναφέρει στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, μία άλλη βασική ανησυχία του, την «κλιματική αλλαγή». Προειδοποίησε ότι το «οικολογικό χρέος» παραβλέπεται, ένα φαινόμενο που όπως περιέγραψε επηρεάζει ολόκληρο τον κόσμο και θέτει τον «παγκόσμιο βορρά» ενάντια στον «νότο».
 
«Στην πραγματικότητα, έχουμε χρέος απέναντι στην ίδια την φύση, καθώς και στους ανθρώπους και τις χώρες που πλήττονται από την ανθρώπινη οικολογική υποβάθμιση και την απώλεια βιοποικιλότητας», έγραψε ο Φραγκίσκος.
 
«Από αυτή την άποψη, πιστεύω ότι ο χρηματοοικονομικός κλάδος, ο οποίος διακρίνεται για τη μεγάλη του δημιουργικότητα, θα αποδειχθεί ικανός να αναπτύξει ευέλικτους μηχανισμούς για τον υπολογισμό αυτού του οικολογικού χρέους, έτσι ώστε οι ανεπτυγμένες χώρες να μπορούν να το πληρώσουν, όχι μόνο περιορίζοντας σημαντικά την κατανάλωση μη ανανεώσιμης ενέργειας ή βοηθώντας τις φτωχότερες χώρες να εφαρμόσουν πολιτικές και προγράμματα βιώσιμης ανάπτυξης, αλλά και καλύπτοντας το κόστος της καινοτομίας που απαιτείται για το σκοπό αυτό.»
 
Αυτό το σημείο αντικατοπτρίζει όσα εξέφρασε ο παγκοσμιοποιητής και ιδρυτής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, Klaus Schwab, το προτεινόμενο «Great Reset» του οποίου, υποστηρίζει μια πράσινη οικονομική ατζέντα, καθώς αναφέρει την «παύση των χρηματοδοτήσεων για ορυκτά καύσιμα» και ένα νέο χρηματοοικονομικό σύστημα που θα βασίζεται σε «επενδύσεις» που προωθούν την «ισότητα και την βιωσιμότητα» και την οικοδόμηση μιας «πράσινης» αστικής υποδομής».
 
Ο Schwab, το ΔΝΤ, και πολλές από τις πιο σημαντικές τράπεζες στον κόσμο (συμπεριλαμβανομένης και της Παγκόσμιας Τράπεζας), έχουν ήδη δεσμευτεί να επιβάλουν την πράσινη ατζέντα της Μεγάλης Επαναφοράς και θέλουν να εφαρμόσουν αυτές τις πράσινες πολιτικές ως κριτήρια πρόσβασης σε μελλοντική χρηματοδότηση (δέσμευση για μηδενικές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου).
 
Ο Φραγκίσκος έκανε επίσης αναφορά στο «κοινό καλό» πολλές φορές στην επιστολή του.
 
«Επομένως, το δημόσιο χρήμα δεν μπορεί ποτέ να αποσυνδεθεί από το δημόσιο καλό και οι χρηματοπιστωτικές αγορές πρέπει να υποστηρίζονται από νόμους και κανονισμούς ο οποίοι αποσκοπούν στη διασφάλιση ότι πραγματικά εργάζονται για το κοινό καλό. Η δέσμευση για οικονομική, χρηματοπιστωτική και κοινωνική αλληλεγγύη συνεπάγεται πολλά περισσότερα από σποραδικές πράξεις γενναιοδωρίας».
 
Τέτοιοι στόχοι σύμφωνα με τον Φραγκίσκο, περιλαμβάνουν «μια δικαίως χρηματοδοτούμενη αλληλοϋποστήριξη για τα εμβόλια», που όπως είπε ότι αποτελεί μέρος του «νόμου της αγάπης και της υγείας όλων».
 
«Εδώ, επαναλαμβάνω την έκκλησή μου προς τους κυβερνητικούς ηγέτες, τις επιχειρήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς να συνεργαστούν ώστε τα εμβόλια να δοθούν σε όλους, ειδικά στους πιο ευάλωτους και τους άπορους».
 
Κλείνοντας την επιστολή του, ο Φραγκίσκος επανέλαβε την επιθυμία του για έναν κόσμο επικεντρωμένο σε ένα νέο στυλ αδελφότητας, υποστηριζόμενο από την εστίαση στις πράσινες πολιτικές, προτρέποντας την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ να αναπτύξουν λύσεις για «ένα πιο περιεκτικό και βιώσιμο μέλλον».
 
Ένα μέλλον «όπου η χρηματοδότηση εξυπηρετεί το κοινό καλό, όπου οι ευάλωτοι και οι περιθωριοποιημένοι τοποθετούνται στο κέντρο, και όπου η γη, το κοινό μας σπίτι, φροντίζεται καλά».
 
Πηγή 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2020

ΑΓΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ: Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ!

Άγιος Φώτιος ο Μέγας: Ποιος δεν θα κλείσει τ’ αυτιά του στο άκουσμα της υπερβολικής αυτής βλασφημίας, η οποία εναντιώνεται στα Ευαγγέλια, αντιτάσσεται στις άγιες Συνόδους, απορρίπτει τους μακαρίους και άγιους Πατέρες, τον Μέγα Αθανάσιο, τον περιφανή θεολόγο Γρηγόριο, την βασιλική στολή της Εκκλησίας, τον Μέγα Βασίλειο, το χρυσό στόμα της οικουμένης και πέλαγος της σοφίας, τον όντως Χρυσόστομο. Και τι τους αναφέρω ξεχωριστά; Εναντίον όλων μαζί των Αγίων προφητών, αποστόλων, ιεραρχών, μαρτύρων, και αυτών των ιδίων των Δεσποτικών λόγων, η βλάσφημη αυτή και θεομάχος φωνή εξοπλίζεται.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2019

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 9η Σεπτεμβρίου 2019

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Όπως έχουμε αναλύσει σε παλιότερες ανακοινώσεις μας, οι βορειοευρωπαϊκές φυλές των φράγκων, από τον 6ο μ. Χ. αιώνα και μετά, άφησαν τις παγωμένες χώρες τους και κατέλαβαν την πολιτισμένη Ευρώπη δια πυρός και σιδήρου, με βανδαλισμούς, καταστροφές και γενοκτονίες, αφανίζοντας στο πέρασμά τους κάθε πολιτισμικό στοιχείο που είχε δημιουργήσει ο ελληνορωμαϊκός κόσμος και εγκαθιδρύοντας τη δική τους βαρβαρότητα. Κύρια στοιχεία αυτής της βαρβαρότητας ήταν η ανελευθερία, η απολυταρχία και το απάνθρωπο φεουδαρχικό σύστημα. Η «μέθη» της εξουσίας είχε καταλάβει τους πανίσχυρους Φράγκους ηγεμόνες, ώστε να οραματίζονται την επέκταση της κυριαρχίας τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Ας θυμηθούμε την απόλυτα εχθρική στάση τους κατά του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, και την απαίτησή τους να θεωρηθούν εκείνοι ως οι «νόμιμοι» διάδοχοι της ελληνορωμαϊκής κληρονομιάς, η οποία εξέφραζε για αιώνες το γνήσιο οικουμενικό πνεύμα.

Για να διευκολύνουν τον βάρβαρο αυτό οραματισμό τους φρόντισαν να τον «ντύσουν»  με «θεολογικό» μανδύα. Οι εκχριστιανισμένες φραγκικές φυλές, από φλογερούς ιεραποστόλους της ενωμένης τότε Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας, δεν μπόρεσαν να συμμορφωθούν με την ιδέα ότι θα μπορούσαν να έχουν την  ίδια πίστη με την ενιαία τότε Ορθόδοξη πίστη Ανατολής και Δύσεως. Θεώρησαν οι ηγήτορές τους την χριστιανική πίστη και την Εκκλησία ως «φέουδό» τους, ως «εργαλείο» για να ικανοποιήσουν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια. Γι’ αυτό άρχισαν να διαφοροποιούνται, να υιοθετούν αιρετικές και κακόδοξες θεωρίες αρχαίων αιρετικών και λατίνων εκκλησιαστικών συγγραφέων, όπως τις περί εγκόσμιας «Πολιτείας του Θεού» του ιερού Αυγουστίνου. Οι Φράγκοι επίσκοποι, οι οποίοι αναδεικνύονταν από τις τάξεις των «ευγενών», αποτελούσαν ιδιαίτερη κοινωνική τάξη και πλαισίωναν τους φεουδάρχες αφέντες τους. Η Εκκλησία έπαψε να είναι η «καινή κτίση» (Β΄Κορ.5,17), το «Σώμα του Χριστού»  (Κολ.1,7. Α΄Κορ.12,27), το ιατρείο των ψυχών και έγινε «θρησκεία», εξυπηρετώντας πλέον θρησκευτικές ανάγκες και το χειρότερο: μέσον εξουσίας. Για του λόγου το αληθές ας θυμηθούμε τις φραγκικές «Συνόδους», (794, 796, 809 κλπ), οι οποίες στράφηκαν κατά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου!
Απώτερος στόχος των Φράγκων υπήρξε η κατάληψη του πατριαρχικού Θρόνου της Δύσεως, ο οποίος, για ιστορικούς λόγους λειτουργούσε ως η μόνη συνεκτική δύναμη προστασίας των Ορθοδόξων της Δύσεως, αφότου καταλύθηκε το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος, (479). Ύστερα από μια μακροχρόνια επέλαση, το σεβάσμιο Πατριαρχείο της Ρώμης καταλήφτηκε το 1009 και αφού εκφραγκεύτηκε πλήρως, αποκόπηκε από τον κορμό της Εκκλησίας και αποτέλεσε ιδία θρησκευτική κοινότητα, σφετεριζόμενη την καθολικότητα και γνήσια παγκοσμιότητα της Εκκλησίας. Ο Φράγκος ηγεμόνας εγκατέλειψε την κεντρική Ευρώπη, (Άαχεν της Γερμανίας) και εγκαταστάθηκε στο Βατικανό ως απόλυτος πολιτικοθρησκευτικός ηγέτης, ως «Πάπας». Έτσι ο Φραγκισμός μετεξελίχτηκε σε Παπισμό και ως τέτοιος παραμένει μέχρι σήμερα. Στην μετέπειτα πορεία των αιώνων οι εκάστοτε Φράγκοι Πάπες θα επιδοθούν σε έναν αδιάκοπο αγώνα να περιβληθούν απεριόριστες εξουσίες, εκκλησιαστικές και πολιτικές, τις οποίες δήθεν «έλαβαν» από τον Θεό και θα επιδιώξουν, (στον γνωστό «περί Περιβολής Αγώνα»), να θεωρηθούν και να αναγνωριστούν ως οι αντιπρόσωποι του Θεού στη γη και διαχειριστές όλων των επί γης εξουσιών. Θα χρησιμοποιήσουν τα ίδια φρικτά μέσα των προκατόχων τους για να επιβάλουν τις αξιώσεις τους με  απάτες, πλαστογραφίες, σφαγές, γενοκτονίες, βασανιστήρια, την Ιερή Εξέταση, κ.λ.π. Η ιστορία είναι ο αψευδής μάρτυρας αυτής της τραγωδίας. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, τα σχέδιά τους δεν μπόρεσαν να υλοποιηθούν, λόγω των σφοδρών αντιδράσεων της Μεταρρυθμίσεως και του άθεου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.
Από τα μέσα του 20ου αιώνος ο Παπισμός εισέρχεται επίσημα πλέον μέσα στον χώρο της φοβερότερης αιρέσεως όλων των αιώνων, του Οικουμενισμού, ο οποίος νομιμοποιείται συνοδικά μέσω της Β΄ Βατικανής Συνόδου, (1962-1965), και ειδικότερα μέσω του γνωστού «Διατάγματος περί Οικουμενισμού», (Unitatis Redintegratio).       
Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο άρθρο του παπικού «κληρικού» κ. Ιωάννη Μαραγκού στην εφημερίδα των εν Ελλάδι παπικών «Καθολική», (17 Ιουλίου 2019), με τίτλο: «Πιστεύω εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν». Σ’ αυτό ο εν λόγω «κληρικός», ομιλώντας περί διαλόγου και ενότητος όλων των χριστιανών, παραθέτει μεταξύ άλλων τις αρχές της «Καθολικής Εκκλησίας» για τον Οικουμενισμό. Γράφει: «Να ενεργούμε με Σεβασμό και να στοχεύουμε στο να “παραμερισθούν τα λόγια, οι κρίσεις και τα έργα εκείνα που δεν παρουσιάζουν την αντικειμενική αλήθεια των χωρισμένων αδελφών” (UR. 4.9)». Ποια όμως πλευρά εμποδίζει την αντικειμενική παρουσίαση της αλήθειας; Μήπως η Ορθόδοξη Εκκλησία; Ασφαλώς όχι! Διότι η Εκκλησία μας όχι μόνο δεν παρέκλινε από την Αποστολική και Πατερική πίστη και Παράδοση και από τις αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, αλλά όρθωσε εξ’ αρχής λόγο υπεύθυνο και ομολογητικό, λόγο αγάπης και ελέγχου κατά των συγκεκριμένων παπικών πλανών. Λόγο παραπλανητικό έχει να παρουσιάσει ο Παπισμός, ο οποίος εδώ και δέκα αιώνες όχι μόνον αλλοιώνει και νοθεύει σώζουσες αλήθειες της Εκκλησίας μας, αλλά και κατασυκοφαντεί την Ορθοδοξία μας ως «αιρετική», επειδή αυτή αρνείται να υιοθετήσει τις δικές του κακοδοξίες! Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στους εδώ και σαράντα χρόνια αναποτελεσματικούς διαλόγους οι αιρετικοί παπικοί δεν έχουν να καταλογίσουν καμία κακοδοξία στην Ορθοδοξία, ενώ προσπαθούν να παρουσιάσουν τις δικές τους κακοδοξίες ως «Ορθοδόξες»! Δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να απεμπολήσουν καμιά πλάνη τους, αλλά πασχίζουν να μας τις παρουσιάσουν ως δήθεν σώζουσες αλήθειες της Εκκλησίας! Προσπαθούν να μας κάμουν να δείξουμε κατανόηση γι’ αυτές! Εδώ «παίζεται» δυστυχώς το κωμικοτραγικό «παιχνίδι» των εξοφλημένων διαλόγων!
Παρά κάτω γράφει: «Να καλλιεργούμε το διάλογο και τη συνδιαλλαγή, ώστε όλοι να αποκτήσουμε “μια πιο αντικειμενική γνώση και πιο σωστή εκτίμηση για τη διδασκαλία και τη ζωή κάθε Ομολογίας” (UR.4.10.11)». Η «αντικειμενική γνώση» δεν επιτυγχάνεται με ανθρώπινες μεθοδεύσεις, με  συνεχείς και ατέρμονες διαλόγους, όπως νομίζει ο αρθρογράφος, αλλά μόνον με την Χάρη και τον θείο φωτισμό του αγίου Πνεύματος. Επειδή δε οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες μας, διέθεταν αυτό τον θείο φωτισμό, απέκτησαν πλήρη και «αντικειμενική γνώση» των ποικίλλων κακοδοξιών και πλανών όλων των ετεροδόξων, Παπικών, Προτεσταντών και Μονοφυσιτών. Γι’ αυτό και τους κατεδίκασαν σε πολλές Συνόδους Οικουμενικές, Τοπικές και Ενδημούσες, από τον 5ον αιώνα και εντεύθεν. Οι σήμερα διαλεγόμενοι διαθέτουν μήπως περισσότερο φωτισμό από τους άγιους Πατέρες μας, ώστε να έχουν την αξίωση να τους υπερβούν, ή να τους διορθώσουν; Όχι βέβαια! Είναι φανερό ότι η παρά πάνω «Αρχή» του «Διατάγματος περί Οικουμενισμού», εισάγει στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας την Μεταπατερική αίρεση. Η τραγική πραγματικότητα των μέχρι σήμερα διεξαχθέντων διαλόγων αποδέδειξε  ότι ο πραγματικός (και ανομολόγητος) στόχος των δεν ήταν η «αντικειμενική γνώση», αλλά η αποδοχή της ετεροδοξίας, της ποικίλης κακοδοξίας και πλάνης, ως «νόμιμης διαφορετικότητας» και εν τέλει  ο συγκερασμός της πλάνης με την αλήθεια!
Παρά κάτω γράφει: «Να αναπτύσσουμε τη Συνεργασία με κάθε είδους πρωτοβουλίες, οι οποίες, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της χριστιανικής συνείδησης, συμβάλλουν  στο κοινό καλό (UR.4.12)». Η μέθοδος της «Συνεργασίας» σε ποικίλους τομείς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς, φιλανθρωπικούς κ.λ.π. είναι μια παλιά και καλά δοκιμασμένη μέθοδος των παπικών, αλλά και των «Ορθοδόξων» οικουμενιστών, προκειμένου να αμβλυνθούν οι αγεφύρωτες δογματικές διαφορές που μας χωρίζουν και να δημιουργήσουν στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα την ψευδαίσθηση της ενότητος, προωθώντας έτσι τον λεγόμενο «λαϊκό οικουμενισμό». Ιδιαίτερα αποδοτική και καρποφόρος αποδείχθηκε η «Συνεργασία» στον τομέα των υποτροφιών. Κυρίως χορηγούνται υποτροφίες σε Ορθοδόξους φοιτητές, να σπουδάσουν δωρεάν στα παπικά και προτεσταντικά πανεπιστήμια, ώστε να μυούνται στις πλάνες τους και να γίνονται κατόπιν φορείς των στον Ορθόδοξο χώρο. Σήμερα οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της «Οικουμενισμού» είναι ως επί το πλείστον απόφοιτοι αιρετικών πανεπιστημίων! Πρόκειται για μια από τις πλέον πανούργες πρακτικές των αιρετικών.
Παρά κάτω γράφει: «Να προσπαθούμε ο διάλογος και η συνεργασία “όταν είναι δυνατό, να καταλήγουν σε κοινή προσευχή” (UR.4.8)». Και αυτή η επιδίωξη έγινε πράξη. Ενώ οι συμπροσευχές με τους αιρετικούς απαγορεύονται από τους Ιερούς Κανόνες, οι συμμετέχοντες Ορθόδοξοι, τόσο στους διαχριστιανικούς διαλόγους, όσο και στα διάφορα διαθρησκειακά φόρα, συμπροσεύχονται με αιρετικούς και αλλόθρησκους! Η καταπάτηση των Ιερών Κανόνων από τους σημερινούς οικουμενιστές, που μετέχουν στους διαλόγους είναι άλλη μιά κλασική περίπτωση προσπάθειας υπερβάσεως και διορθώσεως των αγίων Πατέρων, οι οποίοι θέσπισαν τους εν λόγω Ιερούς Κανόνες. Όπως έχουμε ήδη αναφερθεί σε παλαιότερη ανακοίνωση μας ο Θεός δεν εισακούει τις προσευχές εκείνων που συμπροσεύχονται με αιρετικούς για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον διότι οι συμμετέχοντες προσεύχονται σ’ έναν ανύπαρκτο Θεό, αφού σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, η αίρεση είναι ένα δεύτερο είδος αθεΐας: «Δεύτερον δε γένος αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών».[1] Δεύτερον, διότι αυτοί που συμμετέχουν σ’ αυτές επιζητούν να επιτύχουν μια ενότητα, που δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Επιζητούν την ενότητα όχι εν τη αληθεία της Ορθοδόξου πίστεως, αλλά μέσα στην «ποικιλομορφία» μιάς σωρείας διαφορετικών δογματικών πεποιθήσεων, πολλές φορές εκ διαμέτρου αντιθέτων μεταξύ τους.
Παρά κάτω γράφει: «Να δημιουργηθεί τελικά εκείνο το πνεύμα με τη Μετάνοια – μεταρρύθμιση που  “όλοι να εξετάζουν την πιστότητά τους στο θέλημα του Χριστού για την Εκκλησία, και όπως αρμόζει, να αναλαμβάνουν γενναίες προσπάθειες για ανανέωση και αναπροσαρμογή” (UR.4.7)». Ποιος όμως χρειάζεται να μετανοήσει; Η Ορθοδοξία, ή ο Παπισμός; Η Ορθοδοξία για ποιο «παράπτωμά» της χρειάζεται να μετανοήσει, αφού δεν παρέκκλινε στο ελάχιστο από την πίστη της αρχαίας Εκκλησίας; Αυτός που χρειάζεται να μετανοήσει είναι ο Παπισμός, του οποίου η μέχρι τώρα χιλιετής πορεία είναι ολότελα γεμάτη από πλάνες και φρικώδη εγκλήματα κατά της Εκκλησίας, του λοιπού χριστιανικού  κόσμου και της ανθρωπότητας! Αυτός πρέπει να εξετάσει «την πιστότητα στο θέλημα του Χριστού», το οποίο διέστρεψε και το χρησιμοποιεί για να επιτύχει τα κοσμοκρατορικά του σχέδια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας όχι μόνο δεν χρειάζεται «ανανεώσεις» και «αναπροσαρμογές» στην δογματική και ηθική της διδασκαλία, αλλά καλείται να πράξει το ακριβώς αντίθετο. Καλείται να διαφυλάξει ως κόρην οφθαλμού, αλώβητο και απαραχάρακτο τον θησαυρό της πίστεως και της ηθικής της διδασκαλίας, όπως αυτός αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Κύριό μας και αποθησαυρίστηκε στα ιερά κείμενα της αγίας Γραφής, στα θεοφώτιστα κείμενα των αγίων Πατέρων και των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας. Όπως ο Χριστός ως Αλήθεια και ως Κεφαλή της Εκκλησίας παραμένει «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ.13,8), αιώνιος και αναλλοίωτος, έτσι και η Αποκάλυψή Του οφείλει να παραμείνει «χθες και σήμερον η αυτή και εις τους αιώνας». Κάθε μορφή «αναπροσαρμογής» στην ηθική και δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας αποτελεί αθέτηση των λόγων του Κυρίου: «ος εάν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών», (Ματθ.5,19).
Τέλος ο κ. Ι. Μαραγκός, προτείνει να καλλιεργείται «ό,τι μας ενώνει, να αυξάνεται η αμοιβαία γνωριμία και εμπιστοσύνη, ώστε με απλότητα καρδιάς να αντιμετωπίσουμε τα σημεία εκείνα που μας φαίνονται δυσεπίλυτα». Εδώ ο αρθρογράφος προτείνει την καλλιέργεια αυτών που μας ενώνουν, έχοντας προφανώς υπ’ όψη του τους μέχρι σήμερα γενομένους διμερείς Διαχριστιανικούς Διαλόγους, μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού, οι οποίοι όμως, ενώ ξεκίνησαν ακριβώς με την εξέταση εκείνων που μας ενώνουν, κατέληξαν δυστυχώς σε τραγική αποτυχία και αδιέξοδο. Τα «σημεία εκείνα που μας φαίνονται δυσεπίλυτα», δεν «αντιμετωπίζονται» με τον τονισμό εκείνων που μας ενώνουν, όπως αφελώς νομίζει ο αρθρογράφος, απλούστατα διότι δεν πρόκειται για απλά επουσιώδη «σημεία», αλλά για ουσιώδεις δογματικές πλάνες των Παπικών, οι οποίες καθιερώθηκαν ως δόγματα πίστεως σε «Οικουμενικές Συνόδους» των και έχουν εμποτίσει όλη την ζωή και τη λατρεία της παπικής παρασυναγωγής. Οι τεράστιες δογματικές διαφορές που μας χωρίζουν ως πελώρια «σινικά τείχη», δεν αντιμετωπίζονται ακόμη ούτε με «αμοιβαία γνωριμία και εμπιστοσύνη», ούτε με  «απλότητα καρδιάς», (η οποία είναι ανύπαρκτη στους παπικούς, αφού εκεί όπου υπάρχει η αίρεση, εκεί υπάρχει διαστροφή καρδίας), αλλά μόνο με την ειλικρινή μετάνοια των παπικών και την επιστροφή τους στην Ορθοδοξία. Το μόνο που επετεύχθη με τις ανθρώπινες αυτές μεθοδεύσεις στους Διαχριστιανικούς Διαλόγους είναι η δημιουργία, (μέσω της οικουμενιστικής θεωρίας του δογματικού μινιμαλισμού), μιάς συγκρητιστικού τύπου ενώσεως, όπου η αλήθεια της Ορθοδοξίας αναμιγνύεται και συναρμόζεται με το ψεύδος των αιρετικών διδασκαλιών του Παπισμού. Όμως ένας τέτοιου είδους συγκερασμός αποτελεί την μεγαλύτερη αμαρτία, διότι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον θεόπνευστο λόγο του Παύλου: «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; Τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» (Β΄Κορ.6,14).     
Κλείνοντας θα θέλαμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά την πραγματική μας οδύνη για το κατάντημα του Παπισμού, ο οποίος αντί να μετανοήσει διαπιστώνοντας το απύθμενο βάθος της καταπτώσεώς του, με τις χιλιάδες θύματα παιδεραστίας παγκοσμίως, δίνει συμβουλές και προτείνει τρόπους «ενώσεως», οι οποίοι κρινόμενοι Ορθοδόξως είναι απαράδεκτοι. Ο πραγματικός στόχος του Παπισμού δεν είναι η εν τη αληθεία της πίστεως ένωση με την Ορθοδοξία, αλλά να παίξει ένα ηγεμονικό ρόλο στο συγκερασμό όλων των χριστιανικών ομολογιών και εν συνεχεία όλων των θρησκειών για την επίτευξη του οράματος της πανθρησκείας, έτσι ώστε ο πάπας να καταστεί τελικά ο θρησκευτικός πλανητάρχης όλης της οικουμένης.     

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών


[1] Επιστολή προς Σεραπίωνα 30. PG 26,597 C

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2019

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ



Το βίντεο αυτό αποτελεί αναμετάδοση από το παλαιότερο βίντεο του καναλιού μας "ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ" https://www.youtube.com/watch?v=YqxaL... στο οποίο είχε αφαιρεθεί από το YouTube ήχος διάρκειας 35 δευτερολέπτων προς το τέλος του βίντεο. Το ανεβάζουμε τώρα ξανά εδώ με διαφορετική μουσική επένδυση στο επίμαχο σημείο.

Στο βίντεο αυτό θα ενημερωθείτε εν συντομία, για τα επιχειρήματα με τα οποία προσπαθούν και θα συνεχίζουν να προσπαθούν οι σύγχρονοι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ (κληρικοί και λαϊκοί), για να πείσουν τους απλούς Χριστιανούς Ορθοδόξους, γιατί επιτρέπεται και γιατί πρέπει να γίνονται ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΜΗ-ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ, δηλαδή ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ. Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε τι σχεδιάζουν για να μας πείσουν, ώστε να μην πλανηθούμε, όταν αντικρύσουμε εκπροσώπους αιρετικών δογμάτων (παπικούς κλπ) μέσα στους Ιερούς Ναούς μας να συμπροσεύχονται με ορθοδόξους κληρικούς, αλλά και για να ξέρουμε γιατί οι ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ με αιρετικούς αποτελούν ΜΕΓΙΣΤΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ.

Οι ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ (προφάσεις εν αμαρτίαις) με θεολογικό περιεχόμενο, που χρησιμοποιούν οι Οικουμενιστές, για να δικαιολογήσουν τις ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ είναι εν συντομία οι εξής:

1η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ: "Οι παπικοί (ρωμαιοκαθολικοί) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, αλλά σχησματικοί, άρα δεν απαγορεύεται να έχουμε κοινή λατρεία."
2η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ: "Όταν οι Ιεροί Κανόνες αναφέρονται στην απαγόρευση της Συμπροσευχής, εννοούνε μόνο το ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ και το ΚΟΙΝΟ ΠΟΤΗΡΙΟ, άρα οι άλλες συμπροσευχές επιτρέπονται."
3η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ: "Οι ποιμένες μπορούν να εφαρμόζουν την ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και να συμπροσεύχονται με αιρετικούς."
4η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ: "Οι ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ της Εκκλησίας μας που απαγορεύουν τις συμπροσευχές με αιρετικούς, ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΙΣΧΥΟΥΝ και η Εκκλησία οφείλει να τους καταργήσει οριστικά."

Τι είπε όμως ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ; "Ο τοις εχθροίς του Βασιλέως Χριστού συμφιλιάζων, του Βασιλέως Χριστού φίλος ου δύναται είναι ... αλλά συν τοις εχθροίς απολείται"
Τι λέει ο 45ος ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: "Επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, αίρετικοΐς συνευξάμενος μονον, άφοριζέσθω, είδέ έπέτρεψεν αύτοΐς ώς κληρικοϊς ενεργησαί τι, καθαιρείσθω".

Στο βίντεο θα διαβάσετε 16 Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας με Οικουμενικό Κύρος που αναφέρονται στην ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ..!
Οι Οικουμενιστές, συμπλέοντας με τις επιταγές του Παναιρεσιάρχη Πάπα Ρώμης για την επιβολή της Πανθρησκείας παγκοσμίως, η οποία θα αποτελέσει το βασικό εργαλείο του Αντιχρίστου για την παγκόσμια κυριαρχία του, προβάλλουν ως επιχειρήματα την ΑΓΑΠΗ και την ΕΝΟΤΗΤΑ.
Ποιά είναι όμως η καθαρή πραγματικότητα; Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Εφόσον αγαπάμε τους αιρετικούς, πρέπει και να τους πούμε οτι βρίσκονται σε πλάνη και οτι μόνο μέσα στην Ορθοδοξία θα σωθούν.
Ποιός όμως ισχυρίζεται οτι οι Ιεροί Κανόνες που απαγορεύουν τη συμπροσευχή με αιρετικούς ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΙΣΧΥΟΥΝ και οτι η Εκκλησία οφείλει να τους καταργήσει; ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΙΠΕ ΑΥΤΟ;

Δυστυχώς ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ως Αρχιμανδρίτης τότε, Βαρθολομαίος Αρχοντώνης, στη διδακτορική του διατριβή "ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΙΝ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑ" (Θεσσαλονίκη 1970, σελ. 73). Συγκεκριμένα αναφέρει: "∆έν δύνανται νά ἐφαρμοσθοῦν σήμερον και πρέπει νά τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. ∆έν δύναται ἡ Ἐκκλησία νά ἔχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τήν εἴσοδον εἰς τούς ναούς τῶν ἑτεροδόξων καί τήν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν, καθ’ ἥν στιγμήν αὕτη διά τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς προσεύχεται ἀπό κοινοῦ μετ’αὐτῶν διά τήν τελικήν ἕνωσιν ἐν τῇ πίστει, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ἐλπίδι."  

Δηλαδή οι Άγιοι Πατέρες, που θέσπισαν αυτούς τους Ιερούς Κανόνες στις Οικουμενικές Συνόδους, ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΓΑΠΗ; Εάν όμως πιστεύουμε εμείς σε τέτοιες πλάνες, τότε γιατί τόσοι ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ έχυσαν το αίμα τους για την ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΗ στον Κύριό μας και στην ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ; Δυστυχώς, υπάρχει στους οικουμενιστές και η άποψη (..άκουσον, άκουσον...) οτι υπάρχει σωτηρία ΚΑΙ εκτός Ορθοδοξίας (δηλαδή στις αιρέσεις). Κορύφωση του γεγονότος ήταν η απόφαση της ψευδοσυνόδου της Κρήτης τον Ιούνιο του 2016, με την επίσημη ονομασία πλέον των ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, ενάντια στο Σύμβολο της Πίστεως μας, όπου ομολογούμε για την ΜΙΑ Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή την Ορθοδοξία μας.

Σχετικά με τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς (του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου - Θεολόγου): 
http://oodegr.com/oode/papismos/synef...
http://oodegr.com/oode/papismos/synef...

Πηγές αποσπασμάτων βίντεο: 
https://youtu.be/IwVeruZv7yA?t=10m19s https://youtu.be/Vi0OtNmIhMQ?t=30m15s

Πηγές ηχητικών αποσπασμάτων: 

Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

Ι.Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ» ΠΕΡΣΟΝΑΛΙΣΜΟΣ Η ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 9η Ιουλίου 2018
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ» ΠΕΡΣΟΝΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ;
        
Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος!  Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε, ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες, πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»! Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν τις νέες κακοδοξίες τους ως«νέο ζωηρότερο φως»!

       Επιγραμματικά, τονίζουμε πως ο παπισμός, όπως διαμορφώθηκε μετά το «σχίσμα» του 1054, λογίστηκε από τους Πατέρες της Ανατολής ως αποκοπή από την Εκκλησία και έκπτωση από την ορθόδοξη πίστη. Μεγάλες Σύνοδοι, όπως αυτές του 879-880, 1347, 1351, 1484, 1755, 1848, κλπ, και μεγάλοι Πατέρες, όπως ο Μ. Φώτιος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Γεώργιος Σχολάριος, ο Ιωσήφ Βρυένιος, ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος Νεκτάριος, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, κ.α. έχουν αποφανθεί και αποδείξει περίτρανα ότι ο παπισμός αποτελεί έκπτωση από την Εκκλησία και την αλήθεια της. Είναι σαφέστατα αίρεση, ή μάλλον σύστημα αιρέσεων!
     Δεν είναι μόνο το φιλιόκβε, η κτιστή χάρις, τα άζυμα, η ιεροκρατία, το αλάθητο και το πρωτείο του πάπα, το καθαρτήριο, οι αξιομισθίες των αγίων, η μαριολατρία, η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης και δεκάδες άλλες πλάνες, τις οποίες ανήγαγε σε δόγματα πίστεως ο παπισμός, αλλά και άλλες δευτερευούσης σημασίας. Μια από αυτές είναι και ο περσοναλισμός ή προσωποκεντρισμός, για την οποία θα κάνουμε λόγο στην παρούσα ανακοίνωσή μας.
     Αφορμή πήραμε από σχετικό δημοσίευμα στην εφημερίδα των εν Αθήναις Ρωμαιοκαθολικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (15-5-2018), άρθρο του παπικού «κληρικού» Ιωάννη Μαραγκού, με τίτλο: «ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, Χριστιανικός προσωποκεντρισμός (Περσοναλισμός)». Διαβάζοντας με προσοχή το άρθρο, διείδαμε ότι αυτό υποκρύπτει μια σοβαρή πλάνη, την οποία βεβαίως υιοθέτησε ο νεώτερος «ευρωπαϊκός ουμανισμός» και την έκανε παντιέρα του. Ποια είναι αυτή; Η αποθέωση του προσώπου, το οποίο βεβαίως κατανοείται ως άτομο, ως αυτόνομη μονάδα. Φαίνεται ότι η ρίζα του ευρωπαϊκού περσοναλισμού βρίσκεται στον παπισμό και, όπως θα αναπτύξουμε στη συνέχεια, αποτελεί την πεμπτουσία της αποθέωσης του ανθρώπου και την μήτρα της σύγχρονης αθεΐας, διότι τη θέση του Θεού πήρε ο «θεός» άνθρωπος!
      Ο αρθρογράφος παπικός «κληρικός», θέλοντας να παρουσιάσει την κοινωνική διδασκαλία της «καθολικής εκκλησίας», προσπαθεί στο άρθρο του να τονίσει την ξεχωριστή θέση του ανθρώπου στη γη. Αναφέρει απόσπασμα από ραδιομήνυμα (24-12-1944) του πάπα Πίου ΧΙΙ (1939-1958), ο οποίος τόνισε: «Ο άνθρωπος, για κανένα λόγο δεν πρέπει να λογίζεται ως αντικείμενο ή ένα παθητικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής, είναι και πρέπει πάντα να είναι και να παραμένει, το υποκείμενο, το θεμέλιο και ο σκοπός της». Για να καταλάβουμε ποιος είναι  αυτός ο «ανθρωπιστής», υπενθυμίζουμε ότι είναι ο πάπας, ο οποίος ανέχτηκε προκλητικά τα τέρατα του φασισμού και του  ναζισμού, αν δεν τα στήριξε! Είναι γνωστή η σύναψη«του λεγόμενου “Reichskonkordat” με τη Ναζιστική Γερμανία. Η Παποσύνη του (άλλωστε) κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμουεξακολουθεί να είναι θέμα ιστορικής αντιπαράθεσης»(https://el.wikipedia.org). Είναι ο πάπας, ο οποίος τήρησε σιγή ιχθύος, όταν ο στενός του φίλος Μπενίτο Μουσολίνι εκστράτευσε κατά της Ελλάδος και έδωσε εντολή να μην  πειραχτούν οι εν Ελλάδι παπικοί από τους ιταλικούς βομβαρδισμούς. Είναι ο πάπας ο οποίος ανέχτηκε, αν δεν διέταξε, τη φοβερή γενοκτονία των 880.000 Ορθοδόξων Σέρβων από τους παπικούς ουνίτεςΚροάτες Ουστάσι, κατά το χρονικό διάστημα 1941-1945, με τις «ευλογίες» του ψευδοαγίου του Βατικανού Καρδιναλίου Αλουισίου Στέπινατς, και ο οποίος μετά τον πόλεμο έκρυψε και έδωσε άσυλο στα σκοτεινά άδυτα του Βατικανού, στους παπικούς δολοφόνους. Πρωτίστως και προκλητικότατα έκρυψε τον επικεφαλής και αρχηγό των εξολοθρευτών φασιστών Κροατών, τον Άντε Πάβελιτς, για δύο χρόνια στο Βατικανό, κατόπιν τον έντυσε «καλόγερο», του εξέδωσε πλαστό διαβατήριο και τον έστειλε στην «καθολική»Αργεντινή, να ζήσει ανενόχλητος και πάμπλουτος!
      Προφανώς ο «πατήρ» Ιωάννης Μαραγκός, όταν προσπαθεί στο άρθρο του να αποθεώσει γενικά τον άνθρωπο, δεν εξαιρεί τις περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο στην ιστορία. Ανθρώπους, οι οποίοι ευθύνονται για ανείπωτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και την εμπόδισαν να συνειδητοποιήσει την ανάγκη να προστατευθεί ο άνθρωπος από την καταπίεση, τη βία, τους βασανισμούς, την υποδούλωση, την εκμετάλλευση, το δικαίωμα της ελευθερίας και της ζωής. Δεν κάνει λόγο για το αμαρτωλό παρελθόν και το παρόν της «καθολικής εκκλησίας» του, η οποία ευθύνεται για τις πλέον ακραίες μορφές εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Θέλει να ξεχνά τη φοβερή γενοκτονία των εκατομμυρίων ορθοδόξων δυτικών από τους βάρβαρους και ανελέητους κατακτητές Φράγκους, οι οποίοι κατάκτησαν, δια του ξίφους, την ορθόδοξη Ευρώπη, και μαζί τον σεβάσμιο θρόνο της Ρώμης (1049). Θέλει να ξεχνά τα εκατομμύρια θυμάτων της εφιαλτικής «Ιερής Εξετάσεως», τις χιλιάδες των νεκρών της «Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου», τα εκατομμύρια των θυμάτων των σταυροφοριών, τους απροσδιόριστους νεκρούς από τους «θρησκευτικούς πολέμους», τα μυριάδες εγκλήματα των παπικών ουνιτών σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή, τους χιλιάδες νεκρούς Ορθοδόξους Σέρβους από τα νατοϊκά στρατεύματα τη δεκαετία του 1990, κ.α. Όλοι αυτοί, τα εκατομμύρια των νεκρών, δεν ήταν άνθρωποι, οι οποίοι εξοντώθηκαν από την παπική «εκκλησία», στο όνομα του Θεού; Γιατί δεν καταδικάζει ο παπικός «κληρικός» τα διαχρονικά εγκλήματα της «εκκλησίας» του και γιατί δεν στηλιτεύει τους πρωταγωνιστές των; Για ποιο λόγο;
      Είναι πασιφανές πως ο νυν πάπας κ. Φραγκίσκος, προσπαθεί να παρουσιάσει την «καθολική εκκλησία» ως «κοινωνική» και«φιλάνθρωπο», ως «μοντέρνα», ως «φιλελεύθερη», για να αποκομίσει τα οφέλη του σύγχρονου ηγέτη. Προφανώς το πνεύμα του «πατρός» Ιωάννου Μαραγκού κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλά η «μεταρρυθμιστική»τακτική του κ. Φραγκίσκου όζει υποκρισίας, διότι δεν έχει την τόλμη, ή τη διάθεση της καταδίκης του αμαρτωλού παρελθόντος του παπισμού. Ουδέποτε ακούστηκε η παραμικρή δήλωση για στηλίτευση του εγκληματικού ενεργητικού των προκατόχων του τα τελευταία χίλια χρόνια. Ουδεμία λέξη μετάνοιας ακούστηκαν από τα χείλη του! Άρα οι όποιες «μεταρρυθμιστικές» του προσπάθειες δεν έχουν τη σφραγίδα της γνησιότητας, αλλά είναι απλά διπλωματικοί ελιγμοί.
     Ο παπικός «κληρικός» και αρθρογράφος ορίζει ότι η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας «οικοδομείται πάνω σε τέσσερις αξίες, ακρογωνιαίους λίθους της: Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Αγάπη – Φιλανθρωπία, Ελευθερία». Συμφωνούμε ότι πάνω σε αυτές τις αξίες στηρίζεται και δομείται η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας του Χριστού. Όμως διερωτήθηκε ο ίδιος αν αυτές τις αξίες τις εγκολπώθηκε και τις εφάρμοσε η δική του «εκκλησία»; Τον προκαλούμε να διερευνήσει να δει στην ιστορία της, κατά πόσον ο παπισμός σεβάστηκε την αποκεκαλυμμένη αλήθεια, την ευαγγελική δικαιοσύνη, το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, την ελευθερία. Πότε εφάρμοσε την ευαγγελική αγάπη προς όλους, και προς τους εναντίους της «εκκλησίας» του! Εμείς οι Ορθόδοξοι νοιώσαμε, τα τελευταία χίλια χρόνια, τι εστί «παπική αγάπη»! 
       Επανερχόμαστε στη νέα κακοδοξία, που πλασάρει ο παπισμός, τον περσοναλισμό, δηλαδή την προσωποκρατία. Για την Εκκλησία του Χριστού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ως εικόνα του Θεού (Γεν.1,26), δηλαδή πρόσωπο. Στο δικό του πρόσωπο αντικατοπτρίζεται ο Θεός και όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα. Ο άνθρωπος ως πρόσωπο διακρίνεται από την αγελαία ζωή των κτηνών, δημιουργώντας την κοινωνία των προσώπων, τα οποία είναι ισότιμα μεταξύ τους. Όμως το τραγικό γεγονός της πτώσεως και της υποδουλώσεως του ανθρώπου στην αμαρτία «αμαύρωσε» το πρόσωπο και ως επακόλουθο διέλυσε τον κοινωνικό ιστό. Η διαχρονική κακοδαιμονία του ανθρώπου και η αιτία του κοινωνικού προβλήματος είναι η παρουσία της αμαρτίας και του κακού στον κόσμο. Ο πτωτικός άνθρωπος ένοιωσε την ανάγκη να εξάρει την έννοια του ανθρώπου, τον οποία ανήγαγε σε αξία. Στην αρχαία ελληνική σκέψη τον συναντάμε ως «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή ως μέτρο σύγκρισης των πάντων. Αλλά δυστυχώς ο «άνθρωπος ως μέτρον πάντων χρημάτων» ήταν ο πτωτικός άνθρωπος, ο φορέας των παθών και της κακότητας και για τούτο δεν μπόρεσε να προαχθεί η ανθρώπινη κοινωνία, η οποία απαρτίζονταν από πρόσωπα της πτώσεως. Αλλά ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, γενόμενος άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος, το μοναδικό πρότυπο ανθρώπου, ο Θεάνθρωπος, προς το οποίο οφείλουμε να τείνουμε, για να αποκτήσουμε και εμείς την ανθρώπινη γνησιότητα. Ο νέος εν Χριστώ ανακαινισμένος άνθρωπος είναι ο άγιος. Και φυσικά άγιος δε μπορεί να γίνει με την κτιστή χάρη, που κηρύσσει ο παπισμός!
       Όμως ο διάβολος καραδοκούσε για να εδραιώσει το δικό του δαιμονικό κράτος, το οποίο απαρτίζουν ανθρώπινα όντα, που αρνούνται να ανακαινιστούν από το Χριστό. Είναι ο «κόσμος» κατά τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αντίκειται στο λυτρωτικό και ανακαινιστικό έργο του Χριστού. Οι αιρέσεις ακριβώς αυτό το σκοπό υπηρέτησαν και υπηρετούν. Ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την Εκκλησία του Χριστού, έγινε «κόσμος», κρατική οντότητα, αναβίωση της ειδωλολατρικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έπαψε να είναι Εκκλησία. Ο Χριστός εξοβελίστηκε στον ουρανό και τη θέση του πήρε ο«αντιπρόσωπός του στη γη» ο πάπας. Ο Θεάνθρωπος αντικαταστάθηκε από τον άνθρωπο πάπα. Ήρθε ξανά στην επιφάνεια η αρχαιοελληνική θεώρηση «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή ο οιοσδήποτε άνθρωπος, ακόμα και ο πλέον αμαρτωλός. Γι αυτό και οι πράξεις του, εφόσον εξυπηρετούν την παπική «εκκλησία», όσο αμαρτωλές και αν είναι,«εξαγιάζονται» με το βασικό παπικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»! Τα εκατομμύρια διαχρονικά εγκλήματα του παπισμού στηρίχτηκαν «θεολογικά» πάνω σε αυτό το δαιμονικής εμπνεύσεως δόγμα! Οι διαβόητοι ιεροεξεταστές, όταν καταδίκαζαν τους «αιρετικούς» στην δια της πυράς θάνατον, είχαν τη βεβαιότητα ότι επιτελούν το πλέον θεάρεστο έργο και για τούτο έχαιραν υπέρτατης εκτιμήσεως από τους παπικούς υπηκόους του «κράτους του Θεού»! Οι περισσότεροι από αυτούς είναι «άγιοι» της παπικής «εκκλησίας»! 
      Δυστυχώς αυτού του είδους τον «ανθρωπισμό» πήρε και ο άθεος ευρωπαϊκός ουμανισμός, ο οποίος αποθέωσε και αποθεώνει τον εχθρό του Θεανθρώπου, τον άνθρωπο!
     Όσο και αν ψάξαμε στο κείμενο του «πατρός» Ιωάννου Μαραγκού δεν μπορέσαμε να βρούμε μια έστω αναφορά ότι ο Θεάνθρωπος είναι το μέτρο σύγκρισης του ανθρώπου. Ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος έχει βεβαίως την αξία του, αλλά βρίσκεται σε κατάσταση «αχρειώσεως», ο οποίος καλείται σε μετάνοια, για να βρει την αυθεντική θέση του στον κόσμο. Αντίθετα μάλιστα κάνει λόγο για προσωποκρατία, για περσοναλισμό, δίχως να τον συνδέει με το πρότυπο Χριστός! Ούτε λέξη για τον θεανθρωποκεντρισμό της Εκκλησίας, τον αληθινό και γνήσιο ανθρωπισμό. Τυχαίο;
     Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θέλουμε να εκφράσουμε πραγματικά τη λύπη μας, βλέποντας τους πλανεμένους αδελφούς μας, δυτικούς χριστιανούς, να μένουν πεισματικά κολλημένοι στα πτωτικά σχήματα του κόσμου. Να μην έχουν τη διάθεση να δουν την καθάρια ευαγγελική και αγιοπατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η οποία λειτουργεί ως ζύμη στον κόσμο (Γαλ.5,9) και προσπαθεί να επαναφέρει το ανθρώπινο γένος στις αυθεντικές του διαστάσεις. Παρατηρούμε ότι οι αδελφοί μας, παγιδευμένοι στον αιρετικό παπισμό, παραμένουν αμετανόητοι σε σχήματα του παρελθόντος, τα οποία αποθεώνουν τον πτωτικό άνθρωπο.
    Αντί άλλου επιλόγου παραθέτουμε τη γνώμη ενός κορυφαίου θεωμένου ανθρώπου, του νεοφανούς Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, για την κατάπτωση του ευρωπαϊκού ουμανισμού, του περσοναλισμού, και τη σχέση του με τον παπισμό: «Όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί, από του πλέον πρωτογόνου μέχρι του πλέον λεπτού, από του φετιχιστικού μέχρι του παπικού, βασίζονται επί της πίστεως εις τον άνθρωπον, όπως είναι αυτός μέσα εις την δεδομένην ψυχοφυσικήν του εμπειρικήν κατάστασιν και ιστορικότητα. Πράγματι, όλη η ουσία του κάθε ουμανισμού είναι ο άνθρωπος = homo. Συνοψιζόμενος εις την οντολογίαν του κάθε ουμανισμός δεν είναι άλλο τι παρά χομινισμός (homo - hominis). Ο άνθρωπος είναι η ανωτάτη αξία, η παναξία. ο άνθρωπος είναι το ύψιστον κριτήριον, το παγκριτήριον: “μέτρον πάντων άνθρωπος”. Αυτό είναι, in nuce, κάθε ουμανισμός, κάθε χομινισμός. Εντεύθεν όλοι οι ουμανισμοί, όλοι οι χομινισμοί, εν τελευταία αναλύσει, είναι ειδωλολατρικής, πολυθεϊστικής προελεύσεως. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί, επεδίωκον εν γνώσει ή εν αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ’ άνθρωπον, την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον με την φιλοσοφίαν κατ’ άνθρωπον, την κουλτούραν κατά Θεάνθρωπον με την κουλτούραν κατ’ άνθρωπον. με μίαν λέξιν, να αντικαταστήσουν την ζωήν κατά Θεάνθρωπον με την ζωήν κατ’ άνθρωπον. Και ταύτα συνέβαινον επί αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α΄ Σύνοδον του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλαθήτου του πάπα. Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού. Δια τούτο επί των ημερών μας εις την Β΄ Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του δόγματος. Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι’ όλην την τύχην της Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει ήδη εισέλθει. Δια του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάνθεον απέκτησε τον Δία του» (Από το βιβλίο του Άνθρωπος και Θεάνθρωπος). Δυστυχώς ο διαχρονικός παπισμός αποτελεί την βάση και την πηγή των διδαγμάτων του ευρωπαϊκού ουμανισμού! Εν προκειμένω: ο παπισμός «θεοποίησε» τον πάπα, ο άθεος ουμανισμός «θεοποίησε» τον άνθρωπο! Και στις δύο περιπτώσεις ο άνθρωπος αντικαθιστά το Θεό! Είναι άραγε τυχαίο, το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος – «θεός» διεκδικεί το «δικαίωμα» να αμαρτάνει και να αντιτάσσεται στο Θεό, με τους πλέον χυδαίους και ασεβείς γνωστούς τρόπους;

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών