ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Π. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Π. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 17 Απριλίου 2024

Π. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ: ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΚΑΙ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ- ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ!

 
Βάπτισμα και Νηπιοβαπτισμός:
Τι λένε οι Άγιοι Πατέρες και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας
 
Βάπτισμα
Κατά την ορθόδοξη πίστη η αναγέννηση του ανθρώπου πραγματοποιείται με το άγιο βάπτισμα. Δεν πρόκειται εδώ για το βάπτισμα του Ιωάννη, γιατί αυτό διακρίνεται από το Χριστιανικό  βάπτισμα (Πράξ. ιθ' 3-5). Το Χριστιανικό βάπτισμα γίνεται εις το όνομα του Πατρός και του υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. κη' 19)
Με το Χριστιανικό βάπτισμα ενδύεται κανείς τον Χριστό, λαμβάνει το Πνεύμα της υιοθεσίας και γίνεται κληρονόμος Θεού και συγκληρονόμος Ιησού Χριστού (Γαλ γ' 26-29. Ρωμ. η' 17). Η αγία Γραφή βεβαιώνει πώς δεν υπάρχουν δύο βαπτίσματα για τούς πιστούς το βάπτισμα με νερό, πού ακολουθείται από το άγιο Χρίσμα, είναι ή «άνωθεν αναγέννηση» του Ιω. γ' 3-5.
Το Χριστιανικό Λοιπόν βάπτισμα είναι απαραίτητο για τη σωτηρία (Μάρκ. ιστ' 16. Α' Πέτρ. γ' 20-21). Μ' αυτό αποθνήσκουμε ως προς την αμαρτία και αναγεννώμεθα πνευματικά (Πράξ. β' 38. Ρωμ. στ' 1-11. Τίτ. Υ' 5).
 Με το άγιο βάπτισμα λαμβάνουμε το Πνεύμα της υιοθεσίας και γινόμαστε «τέκνα Θεού» (Ρωμ. η' 5-11. Γαλ δ' 5-6), γιατί με το βάπτισμα εvτασσόμαστε στο σώμα του Κυρίου, στην Εκκλησία (Πράξ. β' 41.47. Α' Κορ. lβ' 13. Γαλ Υ' 26-28) «εν σώμα και εν Πνεύμα... μία πίστις, ένα βάπτισμα» (Εφεσ. δ' 4-5). Ή Εκκλησία, πού είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α' Τιμ. Υ' 15), ερμήνευσε το Ιω. γ' 3-5 σε αναφορά με το άγιο βάπτισμα.
Ο άγιος Ιουστίνος (†165) συνδέει το βάπτισμα με την αναγέννηση του Ιω. γ' 3-5' μάλιστα το χαρακτηρίζει «τρόπον αναγεννήσεως» (Άπολ Α' 61). Ο Ωριγένης (185-254) Λέγει πώς το Άγιο Πνεύμα υπάρχει «εις μόνους τούς μεταλαβόvτας αυτού εν τη του βαπτίσματος δόσει» (παρά Άθαν., Πρός Σεραπ. επ. Δ', 10). Ο Τερτυλλιανός (†220) αναφέρει πώς «χωρίς το βάπτισμα δεν ανήκει σε κανένα η σωτηρία, όλως ιδιαιτέρως εξ αιτίας του Λόγου του Κυρίου, 'εάν τις δεν αναγεννηθεί εξ ύδατος', δεν έχει την Ζωήν» (Περί βαπτ. 12). Ο Μ. Άθανάσιος αναφέρει πώς ο βαπτιζόμενος «τον μεν παλαιόν απεκδύεται, ανακαινίζεται δε άνωθεν, γεννηθείς τη του Πνεύματος χάριτι» (Πρός Θεραπ., επιστ. Δ',13). (295-373)
Αλλά και στην εποχή των μεγάλων πατέρων, η Εκκλησία με τον ίδιο τρόπο ερμήνευσε τούς Λόγους της Γραφής, ταυτίζοντας τη σωτηρία και την αναγέννηση με το βάπτισμα.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρεται στο διάλογο με τον Νικόδημο (Ίω. γ' 1-21) και ονομάζει το βάπτισμα «λοχείαν», δηλαδή τοκετόν και «νέον δημιουργίας τρόπον... εξ ύδατος και Πνεύματος», «και αν ερωτήση κανείς ‘πως από ύδωρ;', τότε πρέπει να δοθεί η απάvτηση: Όπως ακριβώς εις την αρχήν το πρώτον υποκείμενον στοιχείον ήτό το χώμα και το παν ήτο έργο του Δημιουργού, έτσι και τώρα το μεν ύδωρ είναι το υποκείμενον στοιχείον, το παν δε είναι έργον της χάριτος του Πνεύματος'» (Χρυσ., Εις τό Ιω., ομιλ ΚΕ' 2).
«Διότι τίποτε το αισθητόν δεν μας παρέδωσεν ο Χριστός αλλά με αισθητά μεν πράγματα, όλα όμως νοητά. Έτσι και το βάπτισμα, η μεν δωρεά του ύδατος γίνεται με αισθητόν πράγμα, αλλά το συντελούμενον, δηλαδή η αναγέννησις και ανακαίνισις είναι νοητά. Διότι, εάν μεν ήσουν ασώματος, γυμνά θα σου παρέδιδε τα ασώματα αυτά δώρα. Επειδή όμως η ψυχή είναι στενά συνδεδεμένη με το σώμα, με αισθητά πράγματα σου παραδίδει τα νοητά» (Χρυσ., Εις το Ματθ., όμιλ. ΠΒ' 4)
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (381) αναφέρει τρεις γεννήσεις: «την σωματική, την δια του βαπτίσματος και την δια της αναστάσεως» (Λόγος Μ' 2, Εις το άγιον βάπτισμα).
Αλλά και οι Πατέρες της Δυτικής Εκκλησίας, όπως ο Αυγουστίνος, ονομάζουν το βάπτισμα «μυστήριον αναγεννήσεως». Γι' αυτό και όποιος αρνείται τον νηπιοβαπτισμό, βρίσκεται αντιμέτωπος με την αγία Γραφή, αλλά και με το «τυπικό της Εκκλησίας, πού παραδόθηκε από παλαιά και τηρείται πάντοτε» (Αύγουστ., Έπιστ. πρός Σίξτο VII 32. Χ 43).
Το γεγονός της ταύτισης του βαπτίσματος με την αναγέννηση δεν σημαίνει βέβαια πώς το βάπτισμα μας απαλλάσσει από τον προσωπικό αγώνα για την διατήρηση και την καρποφορία του πνευματικού δώρου. Αντίθετα η Εκκλησία εύχεται στον Κύριο να αναδείξει τον νεοφώτιστο «αήττητον αγωνιστήν κατά των μάτην έχθραν φερομένων κατ' αυτού» και να δώσει σ' αυτόν «πάντα μελετάν εν τω νόμω σου και τα ευάρεστά σοι πράττειν».
Όπως αναφέρθηκε, το βάπτισμα μας «ενδύει» τον Χριστό και μας εισάγει στο Σώμα του Χριστού, δηλαδή στη «βασιλεία του Θεού» (Ίω. γ' 3-5), όμως αυτός είναι ο «αρραβών» (Β' Κορ. ε' 5. Έφεσ. α' 14), τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί και να χάσει. Άλλωστε η περίοδος του αρραβώνα, ακόμη και στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι περίοδος δοκιμασίας. Γι' αυτό και απαιτείται άσκηση και αγώνας (Α' Θεσ. ε' 6-11. Α' Πέτρ. ε' 8-9).
 
Νηπιοβαπτισμός
 Όπως αναφέραμε, στην ορθόδοξη Εκκλησία η αναγέννηση ταυτίζεται με το άγιο βάπτισμα, δεν προηγείται του βαπτίσματος. Το βάπτισμα είναι σωτηρία, γι' αυτό και δεν το στερούμε από τα μικρά παιδιά. Ο Κύριος παρήγγειλε πώς δεν πρέπει κανείς να εμποδίζει τα παιδιά να λάβουν τη χάρη (Ματθ. ιθ' 14).
 Ο άγιος Ειρηναίος († 202), αναφέρει πώς ο Χριστός «ήλθε να σώσει δια του εαυτού τού όλους λέγω, όσοι δι' αυτού αναγεννώνται εις Θεόν, βρέφη και παιδιά και νέους και γέρους. Γι' αυτό ήλθε χάριν όλων των ηλικιών και έγινε βρέφος για τα βρέφη, αγιάζων τα βρέφη νήπιος μεταξύ των νηπίων, αγιάζων τούς έχοντας την ηλικίαν αυτήν...» (Ειρ.,MPL 7,784).
Ο Ωριγένης μας πληρoφoρεί για την πράξη της Εκκλησίας της εποχής του: «Τα παιδιά βαπτίζονται εις άφεσιν αμαρτημάτων... μήποτε επεί ουδείς καθαρός από ρύπου, τον ρύπον δε αποτίθεταί τις δια του μυστηρίου του βαπτίσματος, δια τούτο και τα παιδιά βαπτίζονται» (Ύπόμν. εις Ρωμ. ε' 9, βλ. Π. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμος 3, σ. 114).
Ο Τερτυλλιανός, κάτω από αιρετικές επιδράσεις αντιτίθεται στην τότε πράξη της Εκκλησίας και αναφέρει: «Γιατί η αθώα ηλικία σπεύδει εις την άφεσιν των αμαρτιών; Επιθυμεί ίσως να συμπεριφερθεί σε πρόσκαιρα πράγματα με μεγαλύτερα προσοχή, και τα θεϊκά αγαθά να εμπιστευθεί σε κάποιον, στον όποιον δεν εμπιστεύεται ακόμη τα γήινα;» (Τερτυλ, Περί βαπτ. 18).
Ο άγιος Κυπριανός († 258), μας πληροφορεί οτι «δεν επιτρέπεται να αρνηθούμε σε κανένα άνθρωπο, πού γεννήθηκε, το έλεος και τη χάρη του Θεού. Διότι, αφού ο Κύριος λέγει στο ευαγγέλιό του πώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να Καταστρέψει τις ψυχές των ανθρώπων, αλλά να τις σώσει (Λουκ. θ' 56), δεν επιτρέπεται, καθόσον εξαρτάται από μας, να απολεσθεί καμία ψυχή. Διότι τι λείπει ακόμη σε αυτόν πού σχηματίσθηκε στην κοιλία της μητέρας του με το χέρι του Θεού;». «Εάν κάτι θα μπορούσε να εμποδίσει τούς ανθρώπους να λάβουν τη χάρη, τότε θα ήταν πιο πολύ για τούς ενήλικες και ηλικιωμένους και γέρoντες εμπόδιο οι βαρύτερες αμαρτίες. Εάν όμως παρέχεται άφεση αμαρτιών ακόμη και σε πιο βαριά αμαρτωλούς και σε εκείνους πού προηγουμένως πολλαπλά αμάρτησαν εναντίον του Θεού και δεν αποκλείεται κανείς από το βάπτισμα και τη χάρη, εάν αργότερα επιστρέψει, πόσο λιγότερο επιτρέπεται το να εμποδίζει κανείς ένα παιδί, πού είναι νεογέννητο και δεν διέπραξε καμία αμαρτία, ,αλλά έχει υποστεί μόνο με την πρώτη γέννηση τη δραστικότητα του παλαιού θανάτου, επειδή κι αυτό, όπως και ο Αδάμ εγεννήθη κατά σάρκα! Έτσι μπορεί να φθάσει στην άφεση αμαρτιών γι' αυτό το λόγο πιο εύκολα, επειδή δεν υπάρχουν για συγχώρηση προσωπικές αμαρτίες, αλλά μόνο ξένες αμαρτίες »(Κυπρ., Επιστ. πρός Φίντους (BKV 2,273. 275).
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, για να κατοχυρώσει τον νηπιοβαπτισμό αναφέρει την περιτομή, πού γινόταν την όγδοη ημέρα από τη γέννηση του παιδιού (Γεν. ιζ' 12) και την επάλειψη των θυρών με αίμα του αμνού (Έξοδ. ιβ' 7) και υπογραμμίζει:
«Έχομεν αιτιολογίαν, την οκταήμερον περιτομήν, πού ήτο μιά τυπική σφραγίς και εδίδετο εις αυτούς, στους οποίους δεν είχεν αναπτυχθεί ακόμη το λογικόν. Ομοίως και η επάλειψις των φλιών των θυρών, η οποία εφύλαττε με τα αναίσθητα, τα πρωτότοκα» (Γρηγ. Θεολογ., Λόγος μ' 28, ΕΠΕ 4,339).
«Έχεις νήπιον; μη δίδεις καιρόν εις την κακίαν, βάπτισέ το από την βρεφικήν ηλικίαν, αφιέρωσέ το εις το Πνεύμα από την ήλικίαν των μαλακών ονύχων» (Γρηγ. Θεολ. Λόγος , 17, ΕΠΕ 4,311).
 
Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχρηστιανικών ομάδων
π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος
Δρ. Θεολογίας, Δρ.Φιλοσοφίας

Τετάρτη 2 Αυγούστου 2023

Ο Π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο Π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ

Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος και ο π. Φιλόθεος Φάρος
 
Το 1978 που ήλθε ο αείμνηστος Πατριάρχης Δημήτριος στην Αθήνα συνέβη το εξής χαρακτη­ριστικό στιγμιότυπο, το οποίο διηγήθηκε σε συ­νεργάτρια της Π.Ε.Γ., γνωστός μας ιερέας.  Βρι­σκόμουνα, είπε ο ιερέας  στο ιερό του Μη­τροπολιτικού Ναού Αθηνών.
Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος ήλθε στο ιερό να χαιρετήσει τον Πατριάρχη που εκείνη τη στιγμή καθόταν. Όταν έσκυψε να φιλήσει το χέρι του, ο Δημήτριος ση­κώθηκε όρθιος και του είπε: Εγώ να σκύψω να φιλήσω το χέρι Σας. Εγώ μπορεί να μη σώσω καμμία ψυχή, εσείς όμως σώζετε πολλούς.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε εκατοντάδες τέτοιες δηλώσεις από Πατριάρχες, Μητρο­πολίτες, ιερείς, διακεκριμένους πολίτες διεθνούς ακτινοβολίας από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που ομιλούν για την προσωπικότητα του ακαταπόνητου ποιμένα μακαριστού π. Αντωνίου και το σωτήριο έργο του.
 
Ο Ρώσσος Καθηγητής Alexander Dvorkin συ­μπυκνώνει… χαρακτηριστικά όλους όσους αναφέ­ρονται στα χαρίσματα του φλογερού αγωνιστού και το επωφελές έργον του. Όταν ήμουν στην Ελλάδα  γράφει σε επιστολή του ο κ. καθηγη­τής μετά την κοίμηση του πατρός  είδα πόσο πολύ ετιμάτο και εθαυμάζετο στη χώρα του. Μέ­σα από τη δουλειά του, από τα γραφόμενά του, από τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα του, ήταν γνωστός από όλους και είχε βοη­θήσει χιλιάδες ανθρώπων, βρίσκοντάς τους μέσα στο σκοτάδι της αυταπάτης και φέρνοντάς τους πίσω στο Χριστό. Ακαδημαϊκοί και μαθητές, πο­λιτικοί και άνθρωποι ταπεινών επαγγελμάτων, καλλιτέχνες και αγρότες, νέοι και γέροι, κλήρος και λαός, όλοι έρχονταν σ αυτόν, όλοι είχαν την ανάγκη από τη βοήθειά του, τη συμβουλή του. Ήταν ένας λαμπρός ποιμένας και ενδιαφερόταν για τις ψυχές εκατοντάδων ανθρώπων. Και με όλες του τις δραστηριότητες και τη ζωή του, πα­ρέμεινε ο δικός μας ιερέας, παράδειγμα προς μίμηση, έτοιμος να εγκαταλείψει τα πάντα, προκει­μένου να σώσει ένα χαμένο πρόβατο.
 
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, κ. κ. Χριστόδουλος, Μητροπολίτης τότε Δημητριά­δος, σε επιστολή του στην αείμνηστη πρεσβυτέ­ρα του π. Αντωνίου, έγραφε μεταξύ άλλων: Η προς Κύριον εκδημία του φιλτάτου συζύγου σας και αγαπητού μας αδελφού εν Χριστώ αειμνή­στου π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου ύπηρξε βαρύ πλήγμα δια την στρατευομένην επί γης Εκκλησίαν μας, η οποία είχεν εύρει εις το πρόσωπόν του τον αδιαφιλονίκητον πρωταγωνιστήν του αγώνος αντιμετωπίσεως των ποικίλων εχθρών της Εκκλησίας.
 
Μοναδική,  ναι, μοναδική  εξαίρεση αποτε­λούν οι δηλώσεις του ιερέα π. Φιλοθέου Φάρου στο περιοδικό Μετρό. Γράφει ο συντάκτης του άρθρου μεταξύ άλλων:
Του περιοδικού Διάλο­γος, λέει ο πατέρας Φιλόθεος Φάρος που … εκπλήσσει με το λόγο του, ηγείτο ο πατέρας Αλεβιζόπουλος, σαλεμένος άνθρωπος με έμμονες ιδέες καταδίωξης. Παντού ανακάλυπτε μαύρες δυνάμεις. Αυτοί οι άνθρωποι και αυτό το κλίμα εξυπηρετεί όλες τις εξουσίες.
 
Τι να πει κανείς τώρα γι’ αυτές τις δηλώσεις ποιμένα της Εκκλησίας που μόνος αυτός δεν κατάλαβε, ότι το πρόβλημα των αιρέσεων και της παραθρησκείας αποτελεί το πιο σημαντικό ποιμαντικό πρόβλημα της Εκκλησίας μας. Πρό­κειται για ένα καθ’ αυτό οντολογικό ζήτημα κι όχι μόνον πρόγραμμα αντιμετώπισης εχθρών της Ορθόδοξης Πίστεώς μας. Εκφράζουμε όχι μόνο την πικρία μας, αλλά και την αγανάκτησή μας γι’ αυτές τις δηλώσεις, οι οποίες αποτελούν πισώπλατη βολή εναντίον του έργου της Π.Ε.Γ. και του Διορθοδόξου Συνδέσμου Πρωτοβουλιών Γονέων.
Η δήλωση αυτή του π. Φιλοθέου Φάρου τί­θεται κάτω από την παράγραφο του συντάκτου του άρθρου που λέγει: Καταδικάζονται συλλή­βδην οι άλλες θρησκευτικές δοξασίες, ο διαλογι­σμός και η γιόγκα, τα κέντρα ψυχικής υγιεινής, οι πολεμικές τέχνες, η ομοιοπαθητική, ο βελονι­σμός (ολιστική ιατρική) κ.λ.π.. Όπερ έδει δείξαι, θα λέγαμε για τον π. Φιλόθεο Φάρο, όπως έλεγαν οι μαθηματικοί, παλαιότερα, μετά την απόδειξη θεωρημάτων της Γεωμετρίας.
Με τον π. Φιλόθεο Φάρο είχαμε ασχοληθεί και στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο τεύχος 13 του Διαλόγου του 1998, με αφορμή την έκδοση βιβλίου του και την ομολογία του σε ρα­διοφωνική συζήτηση στην εκπομπή του π. Κων­σταντίνου Στρατηγοπούλου.
Έγραψε και είπε ο π. Φιλόθεος ότι διαλογισμός και προσευχή είναι το ίδιο πράγμα. Και γράψαμε τότε στο σχόλιό μας ότι: όσοι επαινούν ή παραδέχονται εκδηλώσεις της ασιατικής πνευματικότητας συντελούν αθελήτως ή όχι  στην ευόδωση του καταστρο­φικού έργου των αιρέσεων στη χώρα μας. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί στην παγίδευση ανύποπτων ανθρώπων από οργανώσεις αντίθετες και ασυμ­βίβαστες με την ορθόδοξη πίστη.
Με την απαράδεκτη και περίεργη δήλωσή του στο περιοδικό Μετρό ο π. Φιλόθεος Φά­ρος συμπορεύτηκε λεκτικά, δυστυχώς, με τις νε­οφανείς ολοκληρωτικές αιρέσεις και τις ομάδες της παραθρησκείας που πολέμησαν τον π. Αντώνιο, τον συκοφάντησαν και τον εμίσησαν, γιατί στάθηκε εμπόδιο στα σχέδιά τους να εξουδετερώσουν την άμυνα της Εκκλησίας και να εμποδίσουν ν’ ακουστεί η φωνή της στη χώρα μας.
Ναι ο π. Αντώνιος μισήθηκε από τις αιρέσεις. Μισήθηκε απ΄ όλους εκείνους που ενσυνείδητα διάλεξαν την πλευρά του σκότους, απ’ όλους εκείνους που ενσυνείδητα διάλεξαν να εναντιωθούν στο Θεό.
Θα θυμίσουμε στον π. Φ. Φάρο ότι παρόμοιο λεξιλόγιο χρησιμοποίησε ο αποβιώσας δημοσιο­γράφος Βασίλης Ραφαηλίδης ο οποίος σε δημοσίευμά του απεκάλεσε τον αείμνηστο πατέρα Αντώνιο ψυχοπαθή (Ναζισμός με άλλο πρό­σωπο, σελ. 241-274).  Γράφει στο κεφάλαιο αυτό ο π. Αντώνιος, ότι ο κ. Ραφαηλίδης, επαφίεται στην χριστιανική μας ανεκτικότητα και μεγαλοθυμία, όταν αναφέρει ισχυρισμούς γεγονό­των αναληθών.
Λάσπη και συκοφαντίες εξαπέλυσε εναντίον του π. Αλεβιζοπούλου η Σαηεντόλοτζυ, ο Τάκης Αλεξίου και άλλοι πολλοί που κινούνται στους χώρους των νέων κοσμοθεωριακών κινήσεων ή συνηγορούν υπέρ αυτών όπως ο κ. Κουναλάκης και άλλοι. Και είναι μάλλον αυτονόητο να συ­μπεριφέρονται έτσι οι πάσης φύσεως ομάδες και να αποκαλούν θρησκευτικό φανατισμό το ποι­μαντικό έργο της Εκκλησίας που ξεσκεπάζει το αληθινό πρόσωπο των ομάδων αυτών και προ­ειδοποιεί ότι αυτές είναι ασυμβίβαστες προς την Ορθόδοξη πίστη.
Όταν όμως ορθόδοξοι κληρικοί κάνουν τέ­τοιου είδους δηλώσεις ή συμμετέχουν σε εκδηλώσεις και σεμινάρια των ομάδων, όπως έκανε ορθόδοξος καθηγητής θεολογίας ή ακολουθούν την Βασούλα και παρευρίσκονται στις ομιλίες της κ.λ.π., τότε βάλλεται πισώπλατα το έργο.
Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 25
 
Αντιαιρετικό Εγκόλπιο
Αξίζει να παραθέσουμε τον τρόπο που βλέπει την Ορθόδοξη Εκκλησία ο π. Φιλόθεος Φάρος με δικές του λέξεις.
« Η Εκκλησία είναι η μόνη σήμερα που συνεχίζει την τακτική των ανατολικών χωρών πριν από την περεστρόικα, των οποίων ο μονολιθικός κρατικός τύπος περιέγραφε αποκλειστικά τα επιτεύγματα του καθεστώτος, την επιτυχία του πενταετούς και τις χιλιάδες τόνους καλαμποκιού και πατάτας που παρήγαγαν οι κολεκτίβες και δεν έκανε ποτέ κανέναν υπαινιγμό για την φτώχια, την εξαθλίωση, τον αλκοολισμό, την πορνεία, τις πολλαπλές αντιδράσεις.
Έτσι τα εκκλησιαστικά έντυπα σήμερα ή θριαμβολογούν για τα κουτιά το γάλα που συνελέγησαν για τους Βουλγάρους ή για τα εγκαίνια Πνευματικών Κέντρων, που είτε γίνονται φωλεές νυχτερίδων, είτε εφοδιάζονται με ηλεκτρονικά παιχνίδια και βίντεο για την “…εκκλησιαστική” διαπαιδαγώγηση των νέων και για τις πολυπληθείς συγκεντρώσεις νέων σε μεγάλα στάδια, όπου ακολουθούνται φασιστικά πρότυπα που ακολούθησαν και όλες οι πολιτικές παρατάξεις στον τόπο μας και με τα οποία ο άνθρωπος από πρόσωπο μεταβάλλεται σε μάζα, ή παρουσιάζουν φωτογραφίες χρυσοστολισμένων επισκόπων που παρελαύνουν στους δρόμους και, σπανιώτερα, φωτογραφίες επισκόπων που επισκέπτονται ασθενείς ή άλλους αναξιοπαθούντες, σαν να αποτελεί αυτό το γεγονός είδηση.
Γενικά, βασικός στόχος του εκκλησιαστικού τύπου είναι η προβολή έργων βιτρίνας, που σχεδιάζονται και εκτελούνται σαν έργα βιτρίνας και που ακόμη αποτελούν θλιβερή εφαρμογή μιας ακτιβιστικής κοσμικής ιδεολογίας, προ πολλού χρεωκοπημένης.»
παπα-Φιλόθεος Φάρος
 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

Κυριακή 28 Μαΐου 2017

Π. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ὑπό π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου (†)

Τό ἰδανικό τῆς «κοινωνίας τῆς εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν» πού ἐρωτεύθηκε παράφορα ὁ ἄνθρωπος τῆς Δύσεως, ὡδήγησε χωρίς ἀμφιβολία στό λεγόμενο «βιομηχανικό θαῦμα», ἀλλά ταυτόχρονα καί στήν ὁλοκληρωτική ἐκκοσμίκευσι. 

Ὁ ἄνθρωπος ἀποκόπηκε ἀπό τίς μεταφυσικές του ρίζες καί λησμόνησε ἐντελῶς τήν συγκεκριμένη θέσι πού ἔχει ταχθῆ γι’ αὐτόν μέσα στήν ἁρμονία τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ἐγκαταλείποντας τή θέσι αὐτή, παρέσυρε καί τή λοιπή δημιουργία στή δυσαρμονία, δημιουργώντας ἔτσι προβλήματα ἐντελῶς καινούργια, γνωστά μέ τόν ὅρο «οἰκολογικά προβλήματα».

Ἡ κοινωνία μας χαρακτηρίζεται σάν ἀντι-μεταφυσική· στηρίζεται στή θεωρία πώς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά «κατασκευάση» κάθε εἴδους «εὐτυχίας», στήν ἰδεολογία τῆς «ἀποδόσεως». Πάνω σ’ αὐτό τό θεμέλιο θέλουν πολλοί καί στήν πατρίδα μας νά οἰκοδομήσουν καί τήν αὐριανή κοινωνία τῶν παιδιῶν μας, γι’ αὐτό φροντίζουν νά εἰσηγοῦνται τίς ἀνάλογες «μεταρρυθμίσεις» στήν ἑλληνική παιδεία, γιά νά δημιουργήσουν τήν κατάλληλη «ὑποδομή»!

Ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο νά τόν θέση ὡς κέντρο τῆς δημιουργίας μέ σκοπό ὄχι νά καταστρέψη τήν ἁρμονία καί τήν ἰσορροπία της, ἀλλά νά τήν διατηρήση, «νά ἐργάζεται καί νά φυλάττη» τόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ (Γέν. β΄ 16). Ἀλλά καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἦταν χωρίς «κέντρο». Βρισκόταν σέ κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, τό πρωτότυπο τῆς πλήρους ἁρμονίας, τῆς πλήρους Τριαδικῆς ἀγάπης, τῆς κοινωνίας τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔτσι ἡ θέσι αὐτή τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῆς δημιουργίας καί ἡ προσωπική του σχέσι μέ τόν Τριαδικό Θεό προσδιόριζε τήν ταυτότητά του καί τοῦ ἔδιδε τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς.

Κάτι τέτοιο δέν συμβαίνει στήν ἐποχή μας ὄχι μόνο στή Δύσι, ἀλλά καί στήν πατρίδα μας: σήμερα προπαγανδίζεται μέ θρησκευτικό θά ἔλεγα φανατισμό ἡ «χειραφέτησι»· ὁ «αὐτοπροσδιορισμός» καί ἡ «αὐτοδιάθεσι» τοῦ ἀνθρώπου. Τό «ἀξιολογικό κριτήριο», πού μερικοί θέλουν νά ἐπιβάλλουν στήν ἑλληνική ἐκπαίδευσι εἶναι τό «5+7=12», ἤ ἐκεῖνο πού οἱ ἴδιοι θεωροῦν γνῶσι «ἀξιόλογη, χρήσιμη, σημαντική».

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία πώς ὁλόκληρη ἡ κοινωνία τῆς «εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν» βασίστηκε σ’ αὐτή τή «μαθηματική ἀλήθεια». Εἶναι ἑπομένως φυσικό νά ἑρμηνευθῆ ἀνάλογα καί τό δεύτερο «κριτήριο» τῆς «σωστῆς παιδείας», σύμφωνα βέβαια μέ τήν ἄποψι τῆς αὐτόκλητων «σωτήρων» τῆς Ἑλλάδος τοῦ μέλλοντος: «ἀξιόλογη γνῶσι» καί ἑπομένως ἄξια νά εἰσαχθῆ στά σχολεῖα μας εἶναι ἐκείνη πού συντελεῖ στήν ἀνάπτυξι τῆς «κοινωνίας τῆς εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν», «χρήσιμη» εἶναι ἐκείνη πού ὑπηρετεῖ αὐτή τήν κοινωνία καί «σημαντική» εἶναι ἐκείνη πού χαρακτηρίζεται ἔτσι ἀπό τούς «προφῆτες» μιᾶς τέτοιας κοινωνίας.

Ὅμως τό «πείραμα» αὐτό δοκιμάσθηκε τίς τελευταῖες δεκαετίες στή Δύσι. Τά ἀποτελέσματα ἦσαν τρομακτικά: ἀντί νά ὁδηγήση τόν σύγχρονο ἄνθρωπο στόν «αὐτοπροσδιορισμό», τόν ὁδήγησε στήν ἀπώλεια τῆς προσωπικῆς του ταυτότητος· ἀντί νά φέρη τούς νέους στήν «αὐτοδιάθεσι», τούς ὡδήγησε στήν ὁλοκληρωτική ἄρνησι τῆς κοινωνίας ἤ τούς ὑπέταξε σέ ἐπιτήδειους ἀνθρώπους, πού ἔγκαιρα ἐπισήμαναν τά «κενά» τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας καί πρόσφεραν τά προϊόντα τους μέ διάφορους τίτλους καί βασική ὑπόσχεσι τό «νόημα τῆς ζωῆς»!

Ἡ Π.Σ., μιά δυτικογερμανίδα νέα, πού ἔπεσε στά δίκτυα τῆς φρικτῆς φασιστικῆς ὀργανώσεως τοῦ Σάν Μυούνγκ Μούν («ὁ κομμουνισμός εἶναι ὁ διάβολος, πρέπει νά ἐνταχθοῦμε στό στρατόπεδο τοῦ Θεοῦ - στό συνασπισμό τῆς Ἀμερικῆς – καί νά προετοιμασθοῦμε νά συντρίψουμε τόν κομμουνισμό στόν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ὁπότε θά ἐγκατασταθῆ στή γῆ "ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ" κάτω ἀπό ἕνα κυβερνήτη καί μέ βάσι μία ἰδεολογία, τήν ἰδεολογία τοῦ Σάν Μυούνκ Μούν»), ὁμολογεῖ σέ προσωπική της ἔκθεσι:

«Ἤδη στή διάρκεια τῶν μαθητικῶν μου χρόνων μέ ἐνοχλοῦσε ἡ ἀδικία, πού ἔβρισκε ἔκφρασι στήν ἄνιση μεταχείριση μεταξύ τῶν παιδιῶν τῶν ἐργατῶν καί τῶν παιδιῶν τῶν πλουσίων ἀνθρώπων. Ὅλο καί περισσότερο σχηματίζοντο στό σχολεῖο μας μικρές πολιτικές ὁμάδες ἀριστερᾶς κατευθύνσεως. Αὐτές οἱ ὁμάδες μέ ἐξέλεξαν πρόεδρο τῆς τάξεως. Ἰδεολογικά ζητοῦσα ὑποστήριξι στήν ἀριστερά…
Ὅμως ἡ ἄγνοια τῶν ἀνθρώπων σχετικά μέ τήν ὕπαρξί τους ἐδῶ στή γῆ μέ τρόμαζε. Συνειδητοποίησα αὐτό τό πρόβλημα καί ζητοῦσα ἐναλλακτικές λύσεις. Ὡς ἐκείνη τή στιγμή μοῦ φαινόταν ὁ κομμουνισμός σάν ἡ καλλίτερη λύσι. Ὅμως ἡ πρᾶξι στίς κομμουνιστικές χῶρες μέ ἀποθάρρυνε: βία, περιορισμός τῆς προσωπικῆς γνώμης· αὐτό δέν ἦταν ἡ ἀνθρώπινη μοῖρα.
Μέσω φίλων συστήθηκα σ’ ἕνα μέλος τῆς Ἑνωτικῆς Ἐκκλησίας. Τό ἐπιχείρημα ὅτι πάνω ἀπό τό σῶμα βρίσκεται τό πνεῦμα καί ἄλλες ἀπόψεις τῶν "θεϊκῶν ἀρχῶν" τοῦ Μούν ἔγινε αἰτία νά προσχωρήσω στήν κίνησι αὐτή. Ὁ σκοπός μου, δηλαδή νά βοηθήσω νά γίνη αὐτός ὁ κόσμος καλλίτερος, δέν ἄλλαξε· ἀντίθετα ἐνισχύθηκε ἀκόμη περισσότερο μέ τή διδασκαλία τῆς Ἑνωτικῆς Ἐκκλησίας…».

Ἡ Π.Σ. δέν εἶναι μοναδικό παράδειγμα στή Γερμανία· σέ 200.000 ὑπολογίζονται οἱ νέοι ἐκεῖνοι πού βρίσκονται στά διάφορα κοινόβια ἀδίστακτων ἀνθρώπων, πού χρησιμοποιοῦν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί ὑπόσχονται τό «νόημα τῆς ζωῆς» στή νεολαία τῆς κοινωνίας πού βασίστηκε στή λογική τοῦ «5+7=12». Νομίζουν πώς βρῆκαν τό «σκοπό τῆς ζωῆς τους» καί πώς ἐργάζονται γιά ἕνα «καλλίτερο κόσμο», ἐνῶ στήν πραγματικότητα ὑπηρετοῦν ξένα οἰκονομικοπολιτικά συμφέροντα.

Ἀναδημοσίευση ἀπό τό περιοδικό: «Παναγία ἡ Ἐλευθερώτρια», Μάρτιος 1983
Περιοδικό «διάλογος» Αύγουστος -Σεπτέμβριος 2016, τεύχος 85

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

Ο Π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ

Ὁ π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος γιά τούς διαχριστιανικούς διαλόγους
Μέ ἀφορμή τά 20 χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του (1η Μαΐου 1996)

Ἡ Ἁγία Γραφή καί τό ποιμαντικό μας καθῆκον ἐπιβάλλουν τόνποιμαντικό διάλογο.
Ο διάλογος αὐτός δέν πρέπει νά ἀποβλέπει στόν συγκρητισμό καί στήν ἐναρμόνιση τῆς πίστεώς μας μέ τίς ἐξωχριστιανικές τάσεις καί κοσμοθεωρίες, μέ τήν ἐκτός Χριστοῦ «συνταγή σωτηρίας». Ὁ διάλογος κινεῖται βέβαια στόν πολιτιστικό-φιλοσοφικό χῶρο τῶν ἀνθρώπων στούς ὁποίους ἀπευθυνόμαστε. Ὅμως δέν γίνεται μέ τίς δικές μας δυνατότητες καί μ᾽ ἀνθρώπινα ἐπιχειρήματα, ἀλλά μέ τή δύναμη τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ καί ἀποβλέπει στή μετάδοση τοῦ μηνύματος τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

Πρίν μποῦμε σ᾽ ἕνα τέτοιον ποιμαντικό-ἀπολογητικό διάλογο εἶναι ἀνάγκη νά λάβουμε σοβαρά ὑπόψη μας πώς καλούμεθα σέ μία πραγματική «πάλη» καί πώς αὐτή ἡ πάλη ἀφορᾶ «τόν κοσμοκράτορα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, τά πνεύματα τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», πού χρησιμοποιοῦν συχνά τεχνάσματα ἀπάτης. Δέν πρέπει νά ἀγνοοῦμε τό δαιμονικό στοιχεῖο, πού ἐκφράζεται μ᾽ αὐτό τό πνεῦμα τῆς ἀπάτης, συνηθισμένο σέ πολλές νέες αἱρέσεις καί παραθρησκευτικές ὁμάδες. Μέ τήν «πανοπλία τοῦ Θεοῦ» πρέπει νά ἀρχίσουμε αὐτόν τόν ἀγῶνα μέ ἕνα καί μοναδικό σκοπό. Νά καλέσουμε τούς ἀνθρώπους νά συμφιλιωθοῦν μέ τόν Θεό· ὄχι νά ἀναζητήσουμε «κοινά σημεῖα», θεμελιωμένα στήν αὐτόνομη προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου γιά «θεογνωσία» ἤ γιά «αὐτοπραγμάτωση».

* Ἀπό τό βιβλίο: π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Δρ Θ. – Δρ Φ., Ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων. Προβληματική καί Στρατηγική, Ἀθήνα 1996, σ. 191.

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ- ΒΑΠΤΙΣΤΕΣ

ΒΑΠΤΙΣΤΕΣ
+ π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου

1. Ιστορία

Στην Αγγλία, κατά το δεύτερο ήμισυ του ΙΣΤ' αιώνα σχηματίσθηκαν κοινότητες, που ήσαν ανε­ξάρτητες από την επίσημη Εκκλησία, με σκοπό να ρυθμίσουν τις υποθέσεις τους χωρίς καμμιά εξάρ­τηση από την πολιτεία ή από άλλη εκκλησιαστική αρχή και να αναζητήσουν την «αγία κοινότητα» των πρωτοχριστιανικών χρόνων.

Οι πρώτοι οπαδοί συγκεντρώθηκαν γύρω από τον πρώην αγγλικανό ιερέα John Smyth (1612). Οι διωγμοί που ακολούθησαν ανάγκασαν πολλούς οπαδούς να ζητήσουν καταφύγιο στην Αμερική, ενώ άλλοι κατέφυγαν στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας (1608). Εκεί απέκτησαν τη συναίσθηση πως το βάπτισμα πρέπει να περιορισθεί σ' αυτούς που μπορούσαν να αποδείξουν πειστικά πως έλα­βαν τη χάρη. Ο Smyth βάπτισε ο ίδιος τον εαυτό του και ύστερα τους άλλους οπαδούς. Έτσι ιδρύ­θηκε η πρώτη βαπτιστική κοινότητα.
 Ο Smyth επέστρεψε στο Λονδίνο και εισήγαγε και εκεί το βάπτισμα των πιστών. Άλλοι οπαδοί συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Thomas Helwys. Μόλις ο Smyth διαπίστωσε πως και οι μεννονίτες κήρυτταν το βάπτισμα των πιστών, αρνήθηκε το προηγούμενο βάπτισμά του και βαπτίσθηκε από τους μεννονίτες για τρίτη φορά. Τότε ο Helwys και οι οπαδοί του διαχώρισαν τη θέση τους και το κίνημα διασπάσθηκε. Οι οπαδοί του Helwys επέ­στρεψαν στην Αγγλία (1611/12) και ίδρυσαν πλησίον του Λονδίνου ανεξάρτητη βαπτιστική κοι­νότητα. Επειδή εκπροσωπούσαν την άποψη περί γενικής συμφιλίωσης όλων των πιστών μέσω του Χριστού, ονομάσθηκαν General Baptists.
 Στη δεκαετία του 1630 σχηματίσθηκε στην Αγγλία και άλλη ομάδα βαπτιστών. Όμως η πρά­ξη του νηπιοβαπτισμού στην κρατική Εκκλησία οδήγησε στην αποκοπή και στο σχηματισμό της πρώτης βαπτιστικής καλβινιστικής κοινότητας. Επειδή εκήρυττε τον απόλυτο προορισμό των εκλεκτών του Θεού, πήρε την ονομασία Particular Baptists.
Το 1891 οι διάφορες βαπτιστικές κοινότητες της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, ενώ­θηκαν στην Baptist Union Great Britain and Ireland (Βαπτιστική Ένωση Μ. Βρετανίας και Ιρλαν­δίας). Στην Αμερική σχηματίσθηκε ο «Σύνδεσμος Νοτίων Βαπτιστών» (Southern Baptist Convention) (1845) και ο «Σύνδεσμος Βορείων Βαπτιστών» (Northern Baptist Convention) (1907). Ο Σύν­δεσμος αυτός ονομάσθηκε αργότερα (1950) Ame­rican Baptist Convention (από το 1972: American Baptist in the U.S.A.). Όμως στην Αμερική υπάρ­χουν και άλλες βαπτιστικές ομάδες, που δεν ανή­κουν στις διάφορες ενώσεις βαπτιστών.
Η κίνηση αναπτύσσει έντονη Ιεραποστολική δραστηριότητα. Ιδρύθηκαν Ιεραποστολικές εταιρείες στην Ευρώπη και στην Αμερική· «κάθε βα­πτιστής και Ιεραπόστολος», είναι μία από τις βα­σικές αρχές της κίνησης. Ο Johann Gerhard Oncken (1800-1884), που έφερε το κίνημα στη Γερμανία, ίδρυσε το 1825 το πρώτο «Κυριάκο Σχολείο» στο Αμβούργο.
Ο αριθμός των βαπτιστών υπολογίζεται σε 35 εκατομμύρια. Όμως σ' αυτόν τον αριθμό δεν πε­ριλαμβάνονται τα μέλη των κοινοτήτων, που δεν ανήκουν στον Παγκόσμιο Σύνδεσμο Βαπτιστών.

2. Διδασκαλία

Η κίνηση δεν γνωρίζει «σύμβολα πίστης», δε­σμευτικά για όλους. Τα σύμβολα, που συνετάγησαν κατά καιρούς, δεν είναι υποχρεωτικά για τις κοινότητες, ώστε να δεσμεύουν την ελευθερία τους. Οριοθετούν απλώς την κίνηση έναντι άλλων ομάδων. Ο «Παγκόσμιος Σύνδεσμος Βα­πτιστών» δεν αποτελεί υπερκοινοτική διοικητική ή δογματική αυθεντία και αποσκοπεί μόνο στο να δείχνει την «ουσιαστική ενότητα των βαπτιστών στον Ιησού Χριστό, να χαρίζει νέες εμπνεύσεις στην αδελφότητα και να καλλιεργεί το πνεύμα της κοινωνίας, της υπηρεσίας και της συνεργασίας μεταξύ των μελών του».
Μεταξύ των ομάδων υπάρχουν δογματικές δια­φορές. Η κίνηση εκλαμβάνει γενικά την αγία Γραφή για θεόπνευστη. Η θεοπνευστία απο­τελούσε δόγμα στην «Ομολογία πίστης και διοίκησης των κοινοτήτων βαπτισμένων χριστιανών, που ονομάζονται κοινώς βαπτιστές, Hamburg 1847» (γερμανικά). Όμως στην αναθεώρηση του 1944 η θεοπνευστία της Γραφής απαλείφθηκε.
Η ειδική ιερωσύνη απορρίπτεται. Κάθε κοινό­τητα εκλέγει τον ποιμένα της (μερικές κοινότητες δέχονται και ποιμένισσες), τους πρεσβυτέρους και διακόνους και είναι εντελώς αυτοδιοίκητες. Όμως στην Ομολογία Πίστης του Αμβούργου ο καθένας οφείλει να υπακούει στην κοινότητα και οι επί μέρους κοινότητες πρέπει να συμπεριφέρο­νται «σαν μέλη της κοινωνίας» (άρθρο 6). Νέα μέ­λη προσλαμβάνονται με το βάπτισμα, που γίνεται ύστερα από ειδική εξέταση.
 Η κίνηση στην Ευρώπη δεν κάνει λόγο για Εκκλησία, αλλά μιλάει για κοινότητα. Το αντίθε­το γίνεται στην Αμερική. Κατά την αντίληψη των βαπτιστών, Εκκλησία είναι η «αόρατη κοινότητα», πνευματικό μέγεθος, με βάση την ενότητα των πι­στών με την Κεφαλή, τον Χριστό.
Κατά τους βαπτιστές ο νηπιοβαπτισμός καταστρέ­φει τον πνευματικό χαρακτήρα της κοινότητας και γι' αυτό απορρίπτεται. Πριν από το βάπτισμα πρέπει να προηγηθεί η πίστη και η αναγέννηση. Το βάπτισμα με νερό είναι απλώς η «σφραγίδα της αναγέννησης», ομολογία της πραγματικότητας αυτής ενώπιον μαρ­τύρων. Επομένως ο τονισμός του βαπτίσματος από την κίνηση δεν έχει σχέση με τη σωτηρία, αφού η σωτηρία προηγείται του βαπτίσματος. Είναι πράξη υπακοής στην εντολή του Χριστού.

Από το βιβλίο:  ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΣ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου (†) 
Απόσπασμα από την τελευταία ομιλία του στο Ε' Σεμινάριο Πίστεως (Αίγινα 21-27 Αύγουστου 1993)
Ορθόδοξη θεώρηση

Η αστρολογία είναι ασυμβίβαστη με την Χριστιανική πίστη για πολλούς λόγους. Το φρόνημα της αστρολογίας και η ελπίδα που θεμελιώνεται στις κινήσεις των άστρων είναι πράγματα ασυμβίβαστα με το φρόνημα ενός χριστιανού και με την εν Χριστώ ελπίδα.

Κατά την χριστιανική αντίληψη ο άνθρωπος είναι το κατ' εικόνα του Τριαδικού Θεού που είναι αγάπη και ελευθερία. Η συμπεριφορά της αλόγου κτίσεως και οι φυσικοί νόμοι που τη διέπουν δεν εναρμονίζονται με τη ζωή του ανθρώπου. Η αγάπη και η ελευθερία, δηλαδή η ανθρώπινη προαίρεση είναι κατά τη χριστιανική αντίληψη προσδιοριστικά στοιχεία του ανθρωπίνου προσώπου. Ο χαρακτήρας του ανθρώπου δε διαμορφώνεται από ανάγκη, ως αποτέλεσμα επενεργείας τυφλών νόμων, αλλά με βάση την αληθινή του φύση και την προαίρεσή του.
Σύμφωνα με το δόγμα της αστρολογίας, ακόμα και η αγάπη και όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις του ανθρώπου υποτάσσονται στις κινήσεις και στους συνδυασμούς των άστρων. Γίνεται δηλαδή φανερό ότι η αστρολογία δε συμβιβάζεται με τη χριστιανική πίστη απορρίπτει την ελευθερία του ανθρώπου αλλά και τη ελευθερία του Θεού να ασκεί τη θεία Του Πρόνοια και να προσφέρει στον άνθρωπο τη Θεία Του χάρη.
Εδώ έχουμε μια άλλη θρησκεία, τη θρησκεία του Υδροχόου, που θεμελιώνεται στον απόλυτο μονισμό, στην πίστη ότι ο άνθρωπος αυτοεξελίσσεται μέσω αλλεπαλλήλων μετενσαρκώσεων, στην εναλλαγή των εποχών (Κοσμικό έτος- Κοσμικοί μήνες) και στην κυκλική πορεία της ιστορίας.
Κατά την αντίληψη αυτή κάθε Κοσμικός μήνας κυριαρχείται από ένα ζώδιο, ενώ το πνεύμα της κάθε εποχής προσωποποιείται σε ένα Δάσκαλο η αβατάρ. Έτσι το πνεύμα του «Κοσμικού Μήνα» η της εποχής των Ιχθύων προσωποποιήθηκε στο Χριστό και έτσι, για τούς αστρολόγους, δεν έχει καμιά σημασία αν ο Χριστός έζησε στην πραγματικότητα η όχι. Σημασία έχει η ιδέα, η οποία έζησε.
Οι αστρολόγοι προβάλλουν ως επιχείρημα το ότι οι πρώτοι χριστιανοί χρησιμοποιούσαν τον όρο ΙΧΘΥΣ για να δηλώσουν το Πνεύμα της εποχής των Ιχθύων δηλ. το Χριστό. Σ' αυτό το σημείο αγνοείται το γεγονός ότι εδώ ο όρος ΙΧΘΥΣ, είτε όταν γράφεται, είτε όταν εικονίζεται, δε σημαίνει ζώδιο, αλλά σημαίνει «Ιησούς Χριστός Υιός Θεού Σωτήρ».
Ο Χριστός δεν είναι «το κυρίαρχο» πνεύμα μιας εποχής, αλλά το Α και το Ω  δεν είναι μαζί μας μόνο μια εποχή, αλλά πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος.
Οι αστρολόγοι ισχυρίζονται αυθαίρετα ότι η πρώτη Εκκλησία εδέχετο την αστρολογία και ότι οι δοξασίες της κατοχυρώνονται στην Αγία Γραφή, την οποία νόθευσαν οι ιερείς, αλλά παρ' όλα αυτά μπορεί κανείς ακόμα και σήμερα να βρει στην Αγ. Γραφή αστρολογικά στοιχεία.
Όμως στην Αγ. Γραφή τα άστρα δε δημιουργήθηκαν, για να προσδιορίζουν την πορεία του κόσμου, αλλά για να φωτίζουν και να άρχουν της ημέρας και της νύχτας.
Το κέντρο δηλαδή του ενδιαφέροντος του Θεού δεν είναι τα άστρα, αλλά ο άνθρωπος. Μάλιστα η μοίρα του ανθρώπου, ύστερα από την πτώση που ήταν αποτέλεσμα της δικής του προαίρεσης, προσδιορίζει το μέλλον της δημιουργίας. Στήν Αγ. Γραφή βλέπουμε τα άστρα και ολόκληρη τη δημιουργία να συμμετέχουν στη χαρά του ανθρώπου για τη γέννηση του Χριστού και στην οδύνη του για τη Σταύρωση.
Η αγία Γραφή μιλάει για κοσμικές μεταβολές κατά τη Δευτέρα Παρουσία και για Καινή Κτίση στην οποία περιλαμβάνονται και οι «νέοι ουρανοί».
Οι αστρολόγοι παραπέμπουν στην περίπτωση του Ιώβ. Όμως η αγία Γραφή δεν κατοχυρώνει την άποψη πώς τα βάσανα του Ιώβ έχουν την αιτία τους στα άστρα.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στους Μάγους «από ανατολών». Όμως αυτό δε σημαίνει απαραιτήτως τη Βαβυλώνα, Αλλά προσδιορίζει κάποιον τόπο ανατολικά της Ιουδαίας.
Το κείμενο της Καινής Διαθήκης δε μας λέγει ότι ο Χριστός ήταν ο κυρίαρχος σε μια νέα εποχή και γι' αυτό ανεμένετο από τούς αστολόγους. Οι Μάγοι δεν αναζητούν κάποιον ηγέτη του «κοσμικού μήνα των ιχθύων», αλλά το βασιλέα των Ιουδαίων. Αυτοί δεν κινήθηκαν από κάποιους υπολογισμούς του τόπου της γεννήσεως με βάση τούς συνδυασμούς των άστρων, αλλά δηλώνουν κατηγορηματικά: «είδομεν τον αστέρα αυτού εν τη ανατολή και ήλθομεν».
Εξ άλλου οι «μάγοι» της Καινής Διαθήκης δεν είναι αστρολόγοι, Αλλά παρατηρητές των άστρων. Η διάκριση μεταξύ αστρολόγου και αστρονόμου δεν υπήρχε την εποχή εκείνη.
Η εκκλησία έχει καταδικάσει την Αστρολογία. Ενδεικτικά αναφέρουμε τούς Ιερούς Κανόνες ΚΔ' της Αγκύρας και ΛΣΤ' της Λαοδικείας, οι οποίοι επιβάλλουν στους οπαδούς της αστρολογίας επιτίμια που τούς απαγορεύουν τη θεία κοινωνία μέχρι και πέντε χρόνια.
Η αστρολογία επικαλείται «άλλους θεούς», που κατά την έκφραση της Παλαιάς Διαθήκης είναι «ου Θεοί» η και «δαιμόνια» («οι Θεοί των εθνών δαιμόνια»!). Οι Ολύμπιοι θεοί λ.χ. «βρυκολακιάζουν» με τις προβολές των ιδιοτήτων τους στα άστρα, οι οποίες στη συνέχεια προβάλλονται στους ανθρώπους την ημέρα της γέννησής τους και προσδιορίζουν ολόκληρη τη ζωή τους, την προσωπική, την κοινωνική, την οικογενειακή, το χώρο της εργασίας τους και γενικά όλους τους τομείς της ζωής.
Συμπερασματικά λοιπόν αναφέρουμε ότι η αστρολογία, όχι μόνο είναι ασυμβίβαστη με την Χριστιανική πίστη, Αλλά κινείται και στο χώρο του αποκρυφισμού και της ειδωλολατρείας.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ 
ΤΕΥΧΟΣ 23 
2001

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Π. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

του μακαριστού π. Αντ. Αλεβιζοπούλου
(επιμέλεια κ. Κατερίνας Βασιλάκη, μουσικού)

Η δίψα για δύναμη, οι τελετουργικοί φόνοι και ο εθισμός σε κάθε είδους σαδισμό καλλιεργούνται με τη σατανιστική μουσική και προετοιμάζουν το έδαφος του νεοσατανισμού. Όπως και άλλες φορές τονίσαμε, ο εγκέφαλος γνώστης σατανιστικής ομάδας πήρε τα πρώτα μαθήματα σατανισμού μέσω της μουσικής αυτής.

ΟΡΙΣΜΟΣ: Τι είναι μουσική,  κίνδυνοι
Μουσική είναι ο αρμονικός συνδυασμός των ήχων. Η μουσική ασκεί εκπληκτική επίδραση στον άνθρωπο και εκφράζει τον πολιτισμό ενός λαού. Αν αλλάξει κανείς τη μουσική, απειλεί τις πολιτιστικές αξίες και τα πολιτιστικά και πνευ­ματικά θεμέλια της κοινωνίας μας. Μπροστά σ' αυτή την απειλή βρισκόμαστε σήμερα με την σατανιστική Μουσική.

Α) Περί τίνος πρόκειται
Όταν μιλούμε για σατανιστική Μουσική εννοούμε κυρίως την σκληρή ρόκ Μουσική. Σ' αυτήν ανήκει η Heavy Metal (σκληρή μεταλλική) και η αποκρυφιστική μουσική αυτού του είδους η Occult Metal (αποκρυφιστική μεταλλική). Σύμ­φωνα με στατιστική που αναφέρεται στην έρευνα του R.Fisher, η σκληρή ρόκ αποτελεί το 10% της πόπ καί ροκ μουσικής. Από αυτήν το 50% είναι Heavy Metal της οποίας το 10% ανήκει στην Occult Meted (Religiose Zeitzeichen in der Rock und Rogmusik, EZW-Texte V/1989, Stuttgart, σ. 8).
Καθαρά σατανιστική μουσική είναι η λεγόμε­νη Black Metal (μαύρη μεταλλική). Έχει ως μο­ναδικό στόχο τη λατρεία του Σατανά. Τα τρα­γούδια της συνοδεύονται από τρομακτικό θόρυ­βο και περιλαμβάνουν επικλήσεις στο διάβολο. Πολλοί νέοι ομολογούν πως το ενδιαφέρον τους για τον αποκρυφισμό ήταν άμεσο αποτέλεσμα αυτής της μουσικής. Εμπνέει το βίαιο σεξ, την αντικοινωνική επικοινωνία με γυναίκες, αυτοκτο­νίες, φόνους και τη λατρεία του Σατανά.
Όπως αναφέρει ο U. Baumer, η γέννηση του αποκρυφιστικού Rock αναφέρεται στο 1969 τρία χρόνια μετά την ίδρυση της Εκκλησίας τού Σα­τανά στο San Francisco από τον La Vey (U. Baumer, σ. 9). Εδώ θα' πρεπε να σημειώσουμε ότι ο Mick Jagger, τραγουδιστής των Rolling Stones (Οι Κυλιόμενοι Λίθοι), συνέθεσε το τραγούδι: "Το their Satanic Majesties'' (Στίς Σατανικές τους Μεγαλειότητες) κατ' απαίτηση τού La Vey. Το δε συγκρότημα Eagles (Οι Αετοί) συνέθεσε το τρα­γούδι «Hotel California» (Ξενοδοχείο Καλιφόρ­νια) πού είναι γραμμένο όλο σε αντίστροφη γλώσσα και υπενθυμίζει το χρόνο και τον τόπο ίδρυσης αυτής της Εκκλησίας του Σατανά, του αρχιερέα, που είναι ό La Vey, και κυκλοφόρησε δέκα βιντεοκλίπ του τραγουδιού αυτού.
Την αρχή έκανε το αγγλικό συγκρότημα Black Sabbath με μουσικό σόου πλαισιωμένο με μαύρες λειτουργίες, επικλήσεις του Σατανά και λατρείες μαγισσών. Με αυτό τον τρόπο το συγκρότημα εξελίχθηκε σε πρότυπο και ενσάρκωση του αποκρυφιστικού ρόκ.
Σ' αυτή την ιδιαίτερη κατηγορία του μουσικού αυτού είδους κυριαρχεί η μαγεία, ο πνευματισμός, ο σατανισμός και κάθε μορφή αποκρυφισμού που προβάλλεται πάνω στη σκηνή.
Το συγκρότημα αυτό που το 1969 αφιερώθηκε στο ολοκληρωτικό ρόκ, βαφτίστηκε με βάση την ταινία τρόμου με το Boris Karloff και έγι­νε πρωταγωνιστής για όλα τα συγκροτήματα που κατά τα τελευταία χρόνια δίδαξαν τον τρόμο. Ένα χρόνο αργότερα εξελίχθηκε σε συγκρότημα μεγάλων επιτυχιών με το Paranoid, ένα τρελλό ταξίδι παράνοιας που σκάρωσαν σε δέ­κα λεπτά οι Ozzy Osbourne (voc), Tony Jommi (g), Geezer Buttler (bg), και Bill Ward (dr).
Στην αρχή, επιδόθηκαν σε αποκρυφιστικά τελετουργικά πάνω στη σκηνή. Τα κείμενά τους σόκαραν το κοινό:
Πάρε μια ζωή, θα είναι φθηνή σκότωσε κάποιον, κανένας δεν θα κλάψει.
Η ελευθερία είναι δική σου Κάνε μόνο το καθήκον σου, Θέλουμε μόνο την ψυχή σου
(Siegfried Schmidt  Jonew, Barrt Gravew, RockLexikon, Reinbeck/Hamburg 1975, α. 54).

Η περίπτωση τηςJanine
Η αποκρυφιστική μουσική οδηγεί πολλούς νέους σταδιακά όλο και πιο βαθειά στο χώρο του σατανισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρει η Pat Pulling στο βιβλίο τηςΤο δίχτυ του διαβόλου. Πρόκειται για την περίπτωση της Janine.
Η Janine κατάγεται από χριστιανική οικογέ­νεια. Παρουσίασε δυσκολίες στο σχολείο έγρα­φε ποιήματα μοιρολατρικά για το θάνατο και το Σατανά και ζωγράφιζε σκηνές από ένα δαιμονι­σμένο κορίτσι με αποκρυφιστικά πλαίσια. Η μη­τέρα της ανησύχησε και την πήγε στην Pat Pulling (η οποία είναι μέλος της Ενώσεως Αμερικανών Γονέων) για συμβουλή.
Η Pulling αναφέρει ότι η Janine στην αρχή ήταν ευγενική όταν όμως ο λόγος στράφηκε στις ζωγραφιές, άναψε. Παρ' όλα αυτά, ύστερα από μερικές συναντήσεις, έγινε φιλική. Τη ρώτησα αν παίρνει ναρκωτικά, γράφει η Pulling, και μου απάντησε πως παίρνει μερικές φορές μαριχουά­να.
Δεν ήθελε να αναφέρει για τους φίλους της τίποτα και δημιουργούσε την εντύπωση πως της λείπει η αυτοπεποίθηση νομίζει πως είναι άσχη­μη και κουτή...
Όταν τη ρώτησα γιατί έχει αυτή την εντύπωση, έβαλε τα κλάματα. Μου διηγήθηκε πως όταν ήταν 13 χρονών, έκανε έκτρωση, επειδή ο φίλος της δεν την ήθελε ή δεν επιθυμούσε το μωρό. Οι γονείς της δεν γνώριζαν τίποτε.
Της είπα πως είναι πολύ βασικό να μιλήσει στους γονείς της γι' αυτό το θέμα και προσφέρ­θηκα να φέρω στη συζήτηση και ένα θεραπευ­τή, αν βέβαια ήταν πρόθυμη να μιλήσει στους γονείς της. Επέμεινε ότι δεν θα άνοιγε ποτέ μα ποτέ το στόμα της να πει κάτι τέτοιο στους γο­νείς της, επειδή θα μπορούσαν να έλθουν στο φως περισσότερα πράγματα.
Ύστερα από μακρά επιμονή μου, μου αποκάλυψε ότι ένα μέλος της οικογένειάς της είχε μα­ζί της σεξουαλική επαφή, όταν ήταν 12 ετών. Για να μη μιλήσει την απείλησε. Φοβόταν πως δεν θα γίνει πιστευτή και πως αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρότατα οικογενειακά προ­βλήματα.
Μετά την πρώτη σεξουαλική εμπειρία, η Janine δεν έδωσε μεγάλη σημασία στην επιλογή των γνωριμιών της με άνδρες και άρχισε να παίρνει ναρκωτικά. Κατέληξε σε λάθος ανθρώπους και άρχισε να επισκέπτεται συναυλίες Rock και Heavy Metal. Οι φιλίες της στις συ­ναυλίες την οδήγησαν στη μουσική Black Metal και στις αποκρυφιστικές αντιλήψεις που προωθούνται σ' αυτές τις συναυλίες. Ύστερα από όλα αυτάένοιωσε πως είχε προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε να μη μπορεί να γυρίσει πίσω!
Με τις φίλες της, επισκέφτηκε μία συναυλία Rock όπου τις πλησίασαν μερικοί ενήλικες και τις κάλεσαν σ' ένα πάρτυ, όπου μπορούσαν να έχουν μπύρα, μαριχουάνα και εκκωφαντική μουσική, όση επιθυμούσε η ψυχή τους. Πήγαν. Στους επόμενους μήνες προσκλήθηκαν και σε πολλά άλλα πάρτυ. Δεν έμαθαν τα επώνυμα αυτών των ενηλίκων, αλλά και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να τα μάθουν, γιατί, όπως ανέφερε η Janine, διασκε­δάζαμε πολύ και όλα ήταν δωρεάν!.
Φυσικά δεν είπαν τίποτε στους γονείς της, επειδή εκεί έπιναν αλκοόλ και έπαιρναν ναρκω­τικά. Για να λάβουν μέρος στα πάρτυ, έφευγαν κρυφά και με μεγάλες προφυλάξεις από τα σπί­τια τους τα μεσάνυχτα. Μερικά τετράγωνα πιο πέρα τους περίμεναν οι ενήλικες. Έμπαιναν στα αυτοκίνητά τους και μέσα εκεί τους έκλειναν τα μάτια, για να μην αντιληφθούν που τις πηγαί­νουν.
Η κυρία Pulling αναφέρει στη συνέχεια: Τη ρώτησα, αν αυτό δεν τη φόβισε και μου απάντησε πως οι μεγάλοι ήσαν πάντοτε τόσο καλοί και έλεγαν στους έφηβους πως αυτό γίνεται για την προστασία όλων για να μην έχουν οι ίδιοι δυ­σκολία από τους γονείς των παιδιών, λόγω του αλκοόλ και των ναρκωτικών, και για να μην έλθουν οι έφηβοι σε δυσκολία, αν ανακαλυφθούν αν πράγματι δεν ήξεραν που βρίσκονταν, δεν θα μπορούσαν να λαλήσουν και κανένας έφηβος δεν θέλει να γίνει καταδότης. Όταν οι έφηβοι γνωρίστηκαν πιο στενά μ' αυτούς τους ενήλικες τα πάρτυ έλαβαν και σεξουαλική προέκταση. Στην αρχή οι έφηβοι είχαν σεξουαλική επαφή με τους ενήλικες και μεταξύ τους. Αργότερα όμως αναμείχθηκαν σ' αυτές τις δραστηριότητες και μικρά παιδιά.
Η κ. Pulling ρώτησε την Janine αν ενοχλήθηκε από τη σεξουαλική επαφή με μικρά παιδιά. Απάντησε ότι στην αρχή βέβαια ενοχλήθηκε, αλλά όταν έμαθε ότι οι παρευρισκόμενοι ενήλικες ήσαν οι γονείς αυτών των παιδιών, έπαυσε να ανησυχεί.
Όταν η Janine άρχισε να διηγείται για ένα κοριτσάκι τεσσάρων ή πέντε ετών, που παρευρέ­θηκε πολλές φορές, έβαλε τα κλάματα. Το είχε πολύ λυπηθεί. Ξαφνικά το κοριτσάκι δεν ξανα­εμφανίστηκε στα πάρτυ. Η Janine δεν γνωρίζει τι συνέβη μ' αυτό το μικρό κορίτσι και οι υποψίες της την τυραννούσαν.
Η κ. Pulling τη ρώτησε αν μπορούσε να πε­ριγράψει το κοριτσάκι και γιατί δεν είπε τίπο­τε σε κανέναν. Έδωσε μία ακριβή περιγραφή και είπε ότι δεν μίλησε σε κανένα, γιατί τουςεξεβίαζαν: τους είχαν φωτογραφήσει σε ανώμαλες σεξουαλικές δραστηριότητες, όπου εχρησιμοποιούντο και ζώα και τους απειλούσαν πως θα δείξουν τις φωτογραφίες στους γονείς, αν αναφέρουν το παραμικρό για τα πάρτυ. Η Janine διηγήθηκε πως εκείνη την εποχή έγινε εξηρτημένη από τα ναρκωτικά που τόσο μεγαλόψυχα μοιράζονταν εκεί, πως φοβόταν μήπως οι γονείς της ανακαλύψουν αυτές τις φωτογραφίες.
Αλλά και εδώ δεν τελειώνει η φρικτή εμπειρία του δεκαπεντάχρονου κοριτσιού. Αφού οι έφηβοι αναμείχθηκαν σε σεξουαλικά όργια και φοβόντουσαν τον εκβιασμό,σπρώχθηκαν στις αποκρυφιστικές δραστηριότητεςτων ενηλίκων.
Στη διάρκεια ενός πάρτυ, διηγείται η Janine, οι έφηβοι οδηγήθηκαν σε ένα χώρο όπου ένας άντρας που αυτοονομαζότανιερέας, άρχισε να διαβάζει από ένα μεγάλο χειρόγραφο βιβλίο, που ονομαζότανΒίβλος του Σατανά(Anton La Vey, Satanic Bible).
Ο χώρος ήταν στολισμένος μεκόκκινα και μαύρα κεριά, που βρίσκονταν πάνω σ' ένα βω­μό. Υπήρχαν καθίσματα όπως στην Εκκλησία. Όταν ο ιερέας διάβαζε από τη Βίβλο, οι ενήλικες άρχιζαν έναν ύμνο. Οι έφηβοι πήραν την υπόσχεση πως ύστερα από μερικές συναθροίσεις θα ήσαν έτοιμοι για τη γιορτή της μυήσεώς τους. Ύστερα από αυτό δεν υπάρχει πλέον πισωγύρι­σμα.Θα έπρεπε να απαρνηθούν το θεό της δικής τους πίστεως και να αναγνωρίσουν τον Σατανά σαν Κύριο και Δάσκαλό τους.
Η Janine αναφέρθηκε σετελετουργικά στα οποία περιελαμβάνετο και φόνοςκαι περιέγρα­ψε τις τελετές με όλες τις λεπτομέρειες. Αυτό δι­ήρκεσε πολλές ώρες και η Janine διέκοπτε την διήγηση βάζοντας τα κλάματα.
Η κυρία Pulling της είπε πως δεν υπάρχει πλέον άλλη λύση από το να ενημερώσουν τους γονείς της και την αστυνομία. Αυτό την αναστάτωσε, όμως στο τέλος το δέχθηκε.Τότε ειδοποιήθηκε η αστυνομία.
Η κυρία Pulling καταλήγει:
Το τελευταίο που έμαθα γι' αυτό το ζήτημα ήταν ότι οι αστυνομικές έρευνες συνεχίζονται. Μερικοί ίσως σκεφθούν πως πρόκειται για φαντασιοπληξίες της Janine. Οι υπόλοιπες λεπτομέ­ρειες της διηγήσεώς της ήσαν αρκετές για να πείσουν τους ειδικούς ότι δεν επρόκειτο για φα­ντασιώσεις. Εκτός τούτου οι λεπτομέρειες των τελετουργικών αυτών είναι γνωστές μόνο σε λί­γους ανθρώπους οι οποίοι έλαβαν βασική εκπαίδευση σε αποκρυφιστικά θέματα. Στο οικογενειακό περιβάλλον της δεν υπήρχε τίποτε, που να της πρόσφερε αυτές τις πληροφορίες.

Από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 27 2002

ΠΗΓΗ: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ