ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ;

«ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ, ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ»!
Ρατσισμός εις βάρος των Ορθοδόξων;
Του κ. Γεωργίου Φωτ. Παπαδοπούλου, ιεροκήρυκος – Μεταπτυχ. Φοιτ. Ορθοδόξου Θεολογίας- Πτυχ. Ανθρωπιστικών Σπουδών
  
Την τελευταία περίοδο ήλθε στην επικαιρότητα το ζήτημα της διδασκαλίας στο μάθημα των Θρησκευτικών (ιδιαίτερα στο Δημοτικό Σχολείο), αλλά –κυρίως – η συγγραφή του περιεχομένου των βιβλίων που διδάσκονται στα σχολεία.
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων υπήρχε μία πολυάριθμη Επιτροπή αξιολόγησης κειμένων, την οποία απάρτιζαν θεολόγοι, φιλόλογοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, Παν­επιστημιακοί Ιερείς και Αρχιερείς, παιδαγωγοί. Όλοι τούτοι μαζί κατέληγαν σε μία κοινή συν­ισταμένη για το τι πρέπει να γραφτεί, πως να γραφτεί και πως να διδαχθεί στα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία και την εξειδίκευση των γνώσεων που μπορούν να έχουν.
Πριν από λίγα χρόνια, όσα κάποτε θεωρούντο ως «θέσφατον» άρχισαν να αλλάζουν. Από το Υπουργείο καταργήθηκε η πατροπαράδοτη «Εθνική» Παιδεία και έμεινε μόνο η «Παιδεία» (εδώ κολλάει αυτό που οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε: «Επιστήμη άνευ αρετής κοσμουμένη μωρία εστί»), καταργήθηκε η μετάδοση των Ορθοδόξων μηνυμάτων και το μάθημα μετατράπηκε σε θρησκειολογία. Το να διδάσκεις σε κάποιον τι επικαλούνται και πρεσβεύουν οι θρησκείες ανά τον κόσμο δεν είναι λάθος, αφού όμως προηγούμενα ξέρεις καλά τι πιστεύεις εσύ, το δόγμα και η Ομολογία που ακολουθείς εσύ ο ίδιος. Έτσι, συνιστά τουλάχιστον ανοησία η επίκληση κάποιων δήθεν προοδευτικών και ψευτοαριστερών, ως δικαιολογία ότι στο μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να διδαχθείς όλες τις θρησκείες του κόσμου. Πρώτα μάθε, άνθρωπέ μου, τι πρεσβεύει η δική σου θρησκεία (πρέπει να πούμε ότι, η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, είναι η Εκκλησία αυτή καθεαυτή, ως «αποκεκαλυμμένη αλήθεια»- αυτό, όμως, δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί εδώ) και αφού αποκτήσεις ωριμότητα και θρησκευτική συνείδηση, ασφα­λως μάθε και τι πρεσβεύουν οι άλλοι, αφού τότε μόνο θα είσαι σε θέση να συγκρίνεις και κρίνεις!
Το Σύνταγμα της Ελλάδος επικαλείται στην έναρξή του τον αληθινό Θεό, το «Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Τούτο ίσχυε και σε όλα τα προηγούμενα Συντάγματά μας, από την απελευθέρωσή μας από τον Οθωμανικό ζυγό και εφεξής. Στο ισχύον Σύνταγμα της Χώρας μας και στο Άρθρο 3 αυτού, αναφέρεται ότι: «νόμω κρατού­σα θρησκεία εν Ελλάδι είναι η Ορθόδοξος κατ’ Ανατολάς», δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία. Τούτο σημαίνει ότι, τον κύριο και βασικό ρόλο στη ζωή του Έλληνα έχει η Ορθοδοξία, η οποία πρέπει να έχει προεξέχοντα και προεξάρχοντα ρόλο και στη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών. Ακόμη, στο Άρθρο 15 και στην παρ. 2 αναφέρεται επί λέξει: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Και ρωτώ, πως αναπτύσσεται η εθνική και θρησκευτική συνείδηση των νεοελλήνων στο μάθημα της θρησκειολογίας; Κανένας δεν λέει να γίνεται στο σχολείο κατηχητικό και κανένας θεολόγος σε σχολείο δεν κάνει κατήχηση. Άλλο, όμως, η κατήχηση και άλλο η μετάδοση μηνυμάτων πανθρησκειακού χαρακτήρα, που αποτελεί σύμπτωμα της νέας Τάξης πραγμάτων, δηλαδή της κατάργησης κάθε είδους εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης. Το Έθνος των Ελλήνων διατήρησαν δύο πράγματα: Η Ορθοδοξία (Εκκλησία) και η γλώσσα. Του­τα, και τα δύο, προσπαθούν κάποιοι στις ημέρες μας να τα εξαλείψουν από τη ζωή των παιδιών μας και των μετέπειτα γενεών, ώστε να μη τα δένει τίποτα με την ένδοξη παράδοσή μας και την ιστορία.
Πρόσφατα, ξιφούλκησαν κάποιοι δημόσια ότι τα βιβλία των θρησκευτικών πρέπει να γράφει η Πολιτεία (Υπουργείο Παιδείας) και όχι η Εκκλησία. Καμία αντίρρηση, κύριοι. Αλλά με μία διαφορά: Αυτό να ισχύει για όλα τα βιβλία θρησκευτικών, όλων των Ελλήνων μαθητών-πολιτών, και όχι μόνο των Ορθοδόξων. Να μάθουν οι ΣΥΡΙΖΟ-ΑΝΕΛ(ηνες) να λένε όλη την αλήθεια και όχι τη μισή, που ισοδυναμεί με ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι εξοστράκισαν την Εκκλησία της Ελλάδος από τα βιβλία των θρησκευτικών όσον αφορά το Ορθόδοξο Δόγμα και τα συνέγραψαν μόνοι τους, επικαλούμενοι τη συμμετοχή θεολόγων (βέβαια, το ότι κάποιος είναι θεολόγος δεν σημαίνει ότι πιστεύει στο Θεό η στην Ορθοδοξία!, τουλάχιστον έμπρακτα…). Αλλά δεν τόλμησαν να κάνουν το ίδιο και με όσα διδάσκονται οι Έλληνες μαθητές που είναι Ρωμαιοκαθολικοί, Προτεστάντες, Μουσουλμάνοι, Ιουδαϊστές, ακόμη και Ιεχωβάδες (δηλαδή Χιλιαστές η Πεντηκοστιανοί η Ευαγγελικοί -που είναι αιρετικοί και δεν συνιστούν θρησκεία οι δοξασίες τους). Εκεί, τα κείμενα που θα διδάσκονται επέλεξαν το Βατικανό, οι Μουφτείες, οι Συναγωγές, οι αιρετικές συνάξεις, αντίστοιχα. Εκεί δεν τόλμησαν οι Φίλης, Γιαβρόγλου, Ρεπούση, Δραγώνα κλπ, αντορθόδοξα στοιχεία, να μιλήσουν για «ευθύνη του Υπουργείου και της Πολιτείας στο ποιά κείμενα θα επιλεγούν για τη διδασκαλία των παιδιών»! Εκεί, οι ψευτοαριστεροί, αφενός φοβούνται τις αντιδράσεις των βαθιά θρησκευόμενων οπαδών τους, που δεν υπολογίζουν καμία έννοια δικαίου, δημοκρατίας και ανθρωπισμού μπροστά στο θρησκευτικό πιστεύω τους και αφετέρου δεν πολυνοιάζονται μιας και όλοι του­τοι πλήττουν την Ορθοδοξία (ενώ εάν έπλητταν π.χ. κάποιο δικαίωμα Μουσουλμάνου, θα σας έλεγα εγώ πως θα έτρεχε ο κάθε Τσίπρας και Γιαβρόγλου να τα …μαζέψει… !)
Συμπερασματικά, κάθε Έλληνας, που σκέφτεται Ορθόδοξα και πονά τον τόπο του, για το κατάντημα στο οποίο τον έχουν φέρει οι εκάστοτε κυβερνώντες -εν συνόλω-, αντιδρά δημοκρατικά, ανθρώπινα, με τη δύναμη του λόγου. «Ζων ο λόγος του Θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας» (Εβρ. Δ , 12) αναφέρει ο Απόστολος Παύλος. Ο λόγος του Θεού είναι κοφτερό μαχαίρι κι απ’ τις δύο του πλευρές. Εμείς πολεμάμε με τον αληθινό λόγο, για τον αληθινό Λόγο, δηλαδή τον Χριστό και την Ορθοδοξία Του. Με μέσα λογικά και δημοκρατικά. Ο λόγος του Θεού δεν μπορεί να σιωπήσει («ο λόγος του Θεού ου δέδεται» Απ. Παυ­λος). Πολύ σωστά, λοιπόν, έπραξαν και πράττουν χιλιάδες γονείς ανά την Ελλάδα και επιστρέφουν τα βιβλία των θρησκευτικών στα σχολεία και τις Δ/νσεις Εκπαίδευσης. Πρέπει να αντιληφθεί η Πολιτεία ότι, είναι ο μόνος τρόπος να εκφράσει την αντίθεσή του ο απλός λαός, απέναντι σε όσα αποφασίζουν για εκείνον άλλοι, χωρίς εκείνον. Ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει: «Πας φιλόθεος άνθρωπος προς διδασκαλίαν αυτεπάγγελτος».
Γι’ αυτό καλό θα είναι να ξεκινήσουν οι κυβερνώντες να ακούν την άποψη του πιστού λαού και να σταματήσουν να βλέπουν τα πάντα υπό το πρίσμα της πολιτικής και των ελιγμών που από αυτή απορρέουν. Στη ζωή δεν είναι τα πάντα η ευμάρεια ούτε η πολιτική. Τα πιστεύω, οι αρχές, τα ιδεώδη και τα ιδανικά, η αγάπη για την πατρίδα και η πίστη στην Εκκλησία δεν μεταβάλλονται και δεν αλλοιώνονται. Κάποιος σύγχρονος Αγιορείτης πατέρας είπε: «Φανταστείτε πόσο πολύ πιστεύει ο Ελληνικός λαός, ώστε τόσα χρόνια θεολόγοι να προσπαθούν να αποδομήσουν την πίστη του και να μη μπορούν»! Ας ακούσουν, λοιπόν, όλοι όσοι επικαλούνται την λαϊκή ετυμηγορία, τι λέει ο πιστός λαός και στην προκειμένη περίπτωση.
Στο χώρο της Εκκλησίας ο λαός έχει πρωτεύοντα ρόλο. Θεία Λειτουργία δίχως απόκριση λαού δεν νοείται. Εκκλησία άνευ ποιμνίου (λογικού-έμψυχου, δηλαδή ανθρώπων με ψυχή και πνεύμα, πιστών και σκεπτόμενων) δεν νοείται. Ακόμη και τους Αγίους της Εκκλησίας μας ο Θεός τους Αγιοκατατάσσει, αλλά η βούληση του πιστού λαού επιβεβαιώνει και επικυρώνει το γεγονός.
Ας καταλάβουν ορισμένοι ότι ρατσιστικές διακρίσεις εις βάρος της Ορθοδοξίας και των Ελλήνων Ορθοδόξων, δεν πρόκειται να δεχθούμε. Ο θυμόσοφος λαός μας λέει «Φωνή λαού, Οργή Θεού».

ΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΔΕΝ ΗΛΘΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ

Οἱ φάκελοι δέν ἦλθαν ξαφνικά - Βοήθεια στούς διδάσκοντες
Πρωτοπρ. Θωμά Βαμβίνη

Οἱ φάκελοι δέν ἦλθαν ξαφνικά
Τό θέμα τῶν φακέλων γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀρκετά καθυστερημένα, βγῆκε στήν ἀγωνιστική ἐπικαιρότητα. Ἀπό τήν στιγμή πού πῆγαν οἱ φάκελοι στά σχολεῖα καί δόθηκαν στούς μαθητές, ἄρχισε ἡ ἀγωνία, ἀλλά καί ἡ ὀργή νά καταλαμβάνῃ ἀρκετούς δασκάλους, καθηγητές καί γονεῖς, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν τόν παραδοσιακό σεβασμό στήν πίστη τῶν πατέρων τους, στήν πίστη πού μᾶς δίδαξαν οἱ Προφῆτες, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὅμως, τά πράγματα δέν ἔγιναν ξαφνικά. Ἐδῶ καί ἀρκετό καιρό τό πρόγραμμα ἐφαρμόστηκε πιλοτικά σέ ἐπιλεγμένα σχολεῖα τῆς πατρίδος μας καί δημιούργησε ἀντιδράσεις εἰδημόνων, πού ἐπεσήμαναν μέ σοβαρή ἐπιστημονική τεκμηρίωση τά προβλήματα τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν. 
Σχεδόν κανείς ὅμως ἀπό τούς τώρα ἀνησυχοῦντες καί «ἀγωνιζομένους» δέν κινητοποιήθηκε. Χρειάστηκε νά σκάσῃ ἡ βόμβα στά χέρια τους (νά ἔλθουν στό σπίτι τους οἱ φάκελοι τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν) γιά νά ἀντιληφθοῦν τόν κίνδυνο.

Νά θυμίσουμε ὅσα διαλαμβάνονται σέ ἄρθρο πού δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα μας (Αὔγουστος 2017) μέ τίτλο: «Ἐξελίξεις στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Μιά εἰλικρινής καί σταθερή ἄποψη, πού δικαιώθηκε», στό ὁποῖο παρουσιάζονται συνοπτικά τά σχετικά γεγονότα καί οἱ προσπάθειες τοῦ Μητροπολίτου μας κ. Ἱεροθέου γιά τήν ἔγκαιρη ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος, ἀπό τήν πλευρά τῆς Ἐκκλησίας, μέ σοβαρή μελέτη καί τεκμηριωμένες προτάσεις. Ἔκανε ἐμπεριστατωμένες εἰσηγήσεις, κατέθεσε προτάσεις πού ἔγιναν συνοδικά ὁμόφωνα δεκτές, ἀλλά τελικά δέν ὑλοποιήθηκαν. Ἐπεσήμανε τούς κινδύνους ἀπό τήν μή ὑλοποίησή τους καί τελικά, ὅπως σημειώνεται στό ἐν λόγῳ ἄρθρο, «ἡ στάση, τά ἐπιχειρήματα, ὁ λόγος [του] στό θέμα αὐτό [ἀποδείχθηκαν] “προφητικά” καί οἱ ἐξελίξεις δικαίωσαν τίς ἀπόψεις του, πού ἦταν ἀποτέλεσμα μελέτης, ἀλλά καί συζητήσεων μέ εἰδικούς ἐπιστήμονες». 
Ἐπιγραμματικά, ἡ ἄποψή του γιά τό Πρόγραμμα Σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά εἶναι διατυπωμένη σέ παρέμβαση του στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στίς 27-6-2017, στήν ὁποία λέει: «Τό πρόγραμμα αὐτό ἀπό τήν βάση του εἶναι προβληματικό, θά μποροῦσα δέ νά πῶ ἐκθεμελιωτικό, διότι ἀποδομεῖ τά πάντα. Παρουσιάζει τίς θρησκεῖες μέσα ἀπό τήν κοινωνιολογική τους προοπτική καί μέ τόν τρόπο αὐτόν ἀποδομεῖ ὄχι μόνον τήν Ὀρθόδοξη θεολογία, ἀλλά καί τήν διδασκαλία καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν». 

Τά πράγματα, λοιπόν, δέν ἔγιναν ξαφνικά. Ὑπῆρχε ἀρκετός χρόνος ἐπώασης. Ὅμως, ὁ ὑγιής θυμός δέν κινήθηκε δημιουργικά, δηλαδή μέ νηφαλιότητα καί ἔγκαιρα. Βέβαια, τό «ποτέ δέν εἶναι ἀργά», εἶναι στήν προκειμένη περίπτωση παρηγορητικός λόγος.

Βοήθεια στούς διδάσκοντες
Οἱ τελευταῖες κινητοποιήσεις γιά τήν ἐπιστροφή τῶν φακέλων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στά σχολεῖα, θεωροῦμε ὅτι δείχνει μιά ἀρκετά διαδεδομένη πνευματική νόσο. Δείχνει ὅτι χρειάζεται νά διαφημιστῇ ἐπιτηδείως κάποια ἐπιβαλλόμενη ἀγωνιστική κίνηση, νά βγῇ μέ τά κατάλληλα συνθήματα στό διαδίκτυο, νά ἐπισύρῃ θυμωμένα σχόλια, νά διακινηθῇ, δηλαδή, στήν ἠλεκτρονική «ἀγωνιστική ἀγορά», γιά νά βρῇ «ἐπίσημους ὑποστηρικτές», μαζί μέ τούς ἀνησυχοῦντες καί ἀγωνιζόμενους πολίτες.

Ἔτσι, ὅμως, δέν πάει μπροστά ἡ Ἑλλάδα. 
Ἐπί τοῦ προκειμένου, μαζί μέ ὅλες τίς ἄλλες κινητοποιήσεις εἶναι καλό μέ μελετημένες προτάσεις (ἀπό τούς δυναμένους) νά βοηθηθοῦν οἱ διδάσκοντες τό μάθημα (δάσκαλοι καί καθηγητές), στό πῶς εἶναι δυνατόν νά σχεδιάσουν, ἀπό αὐτό τό συγκρητιστικό συνονθύλευμα τῶν φακέλων, ἕνα καλό ὀρθόδοξο θεολογικό μάθημα.

π.Θ.Α.Β.
Ἱερὰ Μητρόπολις Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου.

Εκκλησιαστική Παρέμβαση – Νοεμβρίου 2017- parembasis.gr

Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017

ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΝΤΖΟΣ: ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, Ο ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΚΦΡΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΔΕΩΔΟΥΣ

Άγιος Νικόλαος: 
Ο γνήσιος εκφραστής του ελληνορθοδόξου ιδεώδους
          Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού
               
Η αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία έχει να επιδείξει ατέλειωτους καταλόγους επισκόπων Της οι οποίοι τίμησαν την υψηλή αποστολή τους και έγιναν ζωντανά πρότυπα για μίμηση. Μια από τις αντιπροσωπευτικότερες μορφές ιδανικών επισκόπων Της είναι και ο λαοφιλής άγιος Νικόλαος, επίσκοπος Μύρων της Λυκίας (Μ. Ασίας), του οποίου την ιερή μνήμη τιμά εξόχως η Εκκλησία μας στις 6 Δεκεμβρίου.
      Το ιερό του συναξάρι είναι στ' αλήθεια μια λεπτομερής θεώρηση του γνησίου τύπου του ορθοδόξου επισκόπου, ο άγιος Νικόλαος υπήρξε πράγματι αντιπροσωπευτικός τύπος γνησίου επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού. Η ζωή του ολόκληρη υπήρξε προσαρμοσμένη στη ζωή του Χριστού που τόσο αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του και τάχθηκε να τον υπηρετήσει πιστά. Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας τη μεγάλη απόφαση να υπηρετήσει το Χριστό και το λαό του Θεού την πήρε ενώ ήταν ακόμα παιδί!

      Γεννήθηκε στην πόλη Πάταρα της Λυκίας γύρω στα 265 μ.Χ. σε μια εποχή κρίσιμη,   κατά την οποία η ειδωλολατρία έδινε τις τελευταίες και σκληρότερες μάχες της κατά του Χριστιανισμού. Είναι γνωστοί οι σκληροί διωγμοί των τελευταίων ειδωλολατρών αυτοκρατόρων. Τα σκοταδιστικά ειδωλολατρικά «ιερά», με προεξάρχοντα στην Ασία τα διαβόητα μαντεία του Κλαρίου και Διδυμαίου Απόλλωνα, είχαν αναγάγει ως κύρια αποστολή τους να συκοφαντούν τους Χριστιανούς στους τοπικούς άρχοντες ως ασεβείς και ως εκ τούτου να τους καταδεικνύουν υπεύθυνους για τις δυστυχίες που έστελναν (υποτίθεται) οι «θεοί» στους ανθρώπους. Τρανταχτή περίπτωση ο φοβερότερος όλων των διωγμών που κίνησε ο Διοκλητιανός καθ’ υπόδειξη και υποκίνηση των ως άνω μαντείων! Ο άγιος Νικόλαος είδε το φως της ζωής διωκόμενος για την πίστη του.   
      Οι ευσεβείς γονείς του τον  ανάθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Φρόντισαν επίσης να του δώσουν και την κατά κόσμον μόρφωση ώστε ο νεαρός Νικόλαος να καταστεί μια υπέροχη πνευματική προσωπικότητα, του οποίου η φήμη απλώθηκε νωρίς στη γύρω περιοχή. Οι αρετές και τα προσόντα του εκτιμήθηκαν από την τοπική εκκλησία των Πατάρων, η οποία τον κάλεσε να την υπηρετήσει, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο και αργότερα όταν χήρεψε η επισκοπή της πόλεως των Μύρων χειροτονήθηκε αυτός επίσκοπός της. Κλήρος και λαός δέχτηκαν με ενθουσιασμό την εκλογή του Νικολάου, προαισθανόμενοι την υποδειγματική για όλη την Εκκλησία ποιμαντική δράση του. 
       Αφότου εισήλθε στις τάξεις του ιερού κλήρου έπαψε πλέον να ζει για τον εαυτό του, αλλά ζούσε μόνο για να υπηρετεί την Εκκλησία του Χριστού και όλους τους ανθρώπους χωρίς καμιά διάκριση. Μετά το θάνατο των γονέων του μοίρασε ολόκληρη την περιουσία του στους φτωχούς της επισκοπής του, ώστε πλέον ανεπηρέαστος από προσωπικές  βιοτικές μέριμνες να αφοσιωθεί στο πολυποίκιλο ποιμαντικό του έργο.
        Η επισκοπή των Μύρων έγινε το κέντρο της πνευματικής και φιλανθρωπικής διακονίας των κατοίκων όλης της ευρύτερης περιοχής της Λυκίας. Ο επίσκοπος Νικόλαος έγινε ο πατέρας, ο φροντιστής, ο παρήγορος και το καταφύγιο κάθε φτωχού, κατατρεγμένου και πονεμένου ανθρώπου. Αυτός με την απέραντη αγάπη και ανεκτικότητα που έτρεφε στα στήθη του δεν άφηνε κανέναν χωρίς να τον ευεργετήσει και να μην τον στηρίξει πνευματικά και ηθικά και υλικά. Κανένας δε μπόρεσε να εξηγήσει που έβρισκε τους υλικούς πόρους με τους οποίου κάλυπτε τις ανάγκες πλήθους ενδεών ανθρώπων. Παράλληλα έγινε ο διαπρύσιος στηλιτευτής των
εκμεταλλευτών κατά των αδυνάτων και των φτωχών. Με τη σπάνια παρρησία και το θάρρος που διέθετε ασκούσε έλεγχο σε όλους όσοι ευθύνονταν για την κακοδαιμονία του λαού, όσο ψηλά και αν βρίσκονταν. Το συναξάρι αναφέρει πως κάποτε στις μέρες του ο λαός της ευρύτερης περιοχής της επισκοπής του λιμοκτονούσε. Γεμάτος αγωνία ο Νικόλαος κατέβηκε σε κάποιο λιμάνι όπου συνάντησε πλοίο γεμάτο σιτάρι που ήταν έτοιμο να αποπλεύσει για τη Γαλλία έπεισε τον πλοιοκτήτη να μείνει το φορτίο στη Λυκία, πλήρωσε, άγνωστο πως, το σιτάρι και το μοίρασε στους λιμοκτονούντες κατοίκους τους οποίους έσωσε από βέβαιο θάνατο.
      Ο κάθε αδύναμος άνθρωπος είχε τον προστάτη του. Ο άγιος βρισκόταν κοντά σε κάθε έναν και σε κάθε δύσκολη περίσταση ευεργετούσε ακόμα και θαυματουργικά. Ο βιογράφος του αναφέρει πλήθος τέτοιων περιστατικών. Ο απόλυτα φτωχός άγιος προικοδοτούσε τα φτωχά κορίτσια, προστάτευε τη σοδιά των φτωχών γεωργών, γινόταν ο αρωγός των ναυτικών. Μέχρι σήμερα παραμένει ο προστάτης των ναυτιλλομένων χάρη στις πάμπολλες θαυματουργικές επεμβάσεις του προς αυτούς.
      Η πολιτική εξουσία κατά τον άγιο Νικόλαο υπάρχει από το Θεό να υπηρετεί το λαό. Όταν αυτή αντιστρατεύεται το πραγματικό συμφέρον και το θέλημα του λαού πρέπει να ελέγχεται. Έτσι ο άγιος δεν άργησε να γίνει ο ελεγκτής των διωκτών αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι οποίοι έστειλαν στο θάνατο χιλιάδες χριστιανούς μάρτυρες. Με αφόρητες προσωπικές απαγορεύσεις, διώξεις και βασανιστήρια, υπερασπίζονταν όσους διώκονταν για την πίστη τους. Τους στήριζε, τους ενθάρρυνε να μη δειλιάσουν και γίνουν αρνητές του Χριστού. Παράλληλα είχε γίνει ο παρηγορητής των συγγενών των μαρτύρων, πείθοντάς τους ότι το μαρτύριο για το Χριστό είναι ύψιστη τιμή!  
      Ο  άγιος επίσκοπος υπήρξε επίσης εκφραστής και της γνήσιας και ανόθευτης πίστης της Εκκλησίας. Η αίρεση ήταν γι' αυτόν ύβρις κατά του Θεού και της αλήθειας. Ως μέλος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325) έδωσε σκληρή μάχη για να απομονωθεί ο αιρετικός και βλάσφημος του Χριστού Άρειος. Για την παρρησία του αυτή κλείστηκε στη φυλακή, διότι οι περιστάσεις τον ανάγκασαν να φερθεί σκληρά στο φοβερό αιρεσιάρχη.           
      Τα πράγματα του κόσμου τα θεωρούσε όπως και ο απόστολος Παύλος φτηνά, εφήμερα, ανούσια, πραγματικά «σκύβαλα» (Φιλιπ.3,8). Τη δόξα, το χρήμα, τη δύναμη, την κοινωνική καταξίωση τα θεωρούσε υποδεέστερα από τη διακονία του Χριστού. Γι' αυτό, τα παραμέρισε όλα, και με θέρμη τάχθηκε στην υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού. Ολόκληρη η ζωή του υπήρξε υπόδειγμα πραγματικού χριστιανού ηγέτη ταγμένου στη διακονία του λαού του Θεού. Ο άγιος Νικόλαος αποτελεί πράγματι πρότυπο για όλους τους κατοπινούς κληρικούς, γιατί υπήρξε ο ίδιος πιστός μιμητής του Χριστού, πραγματικός «Κανόνας πίστεως, εικόνα πραότητος, (και) εγκρατείας διδάσκαλος» σύμφωνα με το απολυτίκιο της εορτής του! 
      Το 330 μ.Χ. κοιμήθηκε ειρηνικά, γέρος και κατάκοπος, από τον αγώνα και τη συνεχή διακονία ολόκληρης της ζωής του. Το σεπτό αποστεωμένο σκήνωμά του έγινε αντικείμενο τιμής όχι μόνο από τους πιστούς της επισκοπής του, αλλά και από αλλόθρησκους και ειδωλολάτρες οι οποίοι είχαν ευεργετηθεί ποικιλότροπα από αυτόν. Ο τάφος του μέχρι σήμερα στα Μύρα είναι τόπος προσκύνησης των απανταχού της γης χριστιανών, αλλά και πολλών αλλοθρήσκων, οι οποίοι συρρέουν για να τιμήσουν αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα.
      Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι ο άγιος Νικόλαος υπήρξε γνήσιος εκφραστής του χριστιανικού και του ελληνικού ιδεώδους. Ως επίσκοπος υπήρξε ο αντιπροσωπευτικός τύπος του χριστιανού επισκόπου, «εις τύπον και τόπον Χριστού», σύμφωνα με τη θεολογία του Ιγνατίου του θεοφόρου. Φύλακας της ορθής πίστεως και πνευματικός αρωγός των πιστών. Επί πλέον υπήρξε αντιπροσωπευτικός ενσαρκωτής
της ελληνικής παράδοσης. Το ανθρωπιστικό ιδεώδες του ελληνισμού σε συνδυασμό με τον υπέροχο χριστιανικό ανθρωπισμό συναντήθηκαν στο ιερό πρόσωπο του Νικολάου, εφαρμόσθηκαν και έγιναν πράξη. Η δημοκρατική του τακτική και η συλλογικότητα στις ενέργειές του είναι η βίωση της μακραίωνης ελληνικής παράδοσης, η οποία διασώθηκε και βελτιώθηκε από τη χριστιανική διδασκαλία και πράξη. Γι' αυτό ο μεγάλος αυτός εκκλησιαστικός άνδρας έγινε τόσο διάσημος, τόσο λαοφιλής, ώστε να τιμάται ιδιαζόντως σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Γι' αυτό τιμάται ιδιαίτερα από όλους τους ορθοδόξους και περισσότερο από τους Έλληνες, γι' αυτό υπάρχουν τόσοι πολλοί ναοί προς τιμήν του, γι' αυτό πλήθος ανθρώπων φέρουν με καμάρι το σεπτό του όνομα.
      Εμείς οι ορθόδοξοι νεοέλληνες έχουμε χρέος να τιμάμε και να μιμούμαστε υπέροχες προσωπικότητες του ενδόξου παρελθόντος μας, σαν αυτή του αγίου Νικολάου. Σε εποχές ζοφερές, σαν και την εποχή μας, έχουμε ανάγκη από φωτεινά πνευματικά ορόσημα, αντάξιες του αγίου Νικολάου. Στις δύστηνες μέρες μας, όπου βιώνουμε ως Έθνος μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας υπόστασης, όπου μας κυκλώνει το φάσμα της οικονομικής κατάρρευσης και αυτού ακόμα του αφανισμού μας, έχουμε ανάγκη από την αρωγή του αγίου Νικολάου, ο οποίος έσωσε το λαό σε παρόμοιες συνθήκες στον καιρό του, φτάνει να τον επικαλεστούμε. Άγιε του Θεού σπεύσε να μας βοηθήσεις γιατί χανόμαστε…

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

ΑΡΧΙΜ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΕΙΣΜΟΥΣ, ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΥΣ, ΤΥΦΩΝΕΣ, ΤΣΟΥΝΑΜΙ, ΚΥΚΛΩΝΕΣ, ΚΑΤΟΛΙΣΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ;

Γιατί ο Θεός επιτρέπει σεισμούς, ανεμοστρόβιλους, τυφώνες, τσουνάμι, κυκλώνες, κατολισθήσεις και άλλες φυσικές καταστροφές; 

Η πρόσφατη απίστευτη τραγωδία που έπληξε την μάνδρα Αττικής , προκαλώντας το θάνατο  συνανθρώπων μας, έφερε και πάλι στα χείλη πολλών το αγωνιώδες ερώτημα, που συνοδεύει την ανθρώπινη ιστορία: «για όσα δυσάρεστα και φοβερά συμβαίνουν ποιός φταίει; Γιατί ο Θεός δεν προλαβαίνει το κακό; Γιατί αφήνει το πλάσμα Του να πονά και να υποφέρει;» Στο ερώτημα αυτό δε μπορεί ν’ απαντήσει κανείς με βεβαιότητα, καθώς είναι αδύνατο να διεισδύσει και να ερμηνεύσει τις ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού. Αν είναι χλιαρός στην πίστη, θα επιρρίψει στο Θεό τις ευθύνες, αποδίδοντάς Του χαρακτηρισμούς όπως «τιμωρός κι εκδικητής». Αν είναι άπιστος, το πολύ να ειρωνευτεί εκείνους που πιστεύουν κι ελπίζουν στη χάρη του Θεού. Αν είναι πιστός, θα προβληματιστεί, θα προσπαθήσει να επισημάνει να λάθη του κόσμου που οδήγησαν στην τραγωδία, θ’ αγωνιστεί για να βελτιώσει τον εαυτό του βοηθώντας στη βελτίωση του κόσμου.

Το πιο εύκολο, βέβαια, είναι να τα βάλει κανείς με το Θεό και να πει πως, αφού δεν απέτρεψε το κακό δεν είναι Θεός αγάπης ή το χειρότερο, είναι ανύπαρκτος και όλα καθοδηγούνται και πορεύονται σ’ αυτή τη ζωή από τους κανόνες της τύχης. Μήπως, όμως, είναι άδικος ένας τέτοιος αφορισμός, άδικος όχι, ασφαλώς, για το Θεό, αλλά για εμάς τους ίδιους, καθώς δε μας επιτρέπει να δούμε τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση, αλλά ούτε και ν’ ανακαλύψουμε τις δικές μας ευθύνες για ν’ αναμετρηθούμε μαζί τους;
Ο Θεός φταίει για το γεγονός ότι από διαχειριστές του κόσμου και του φυσικού περιβάλλοντος, μεταβληθήκαμε σε στυγνούς εκμεταλλευτές και εγκληματικούς καταχραστές των φυσικών πόρων; Ο Θεός φταίει για το γεγονός ότι στρέψαμε την ίδια τη φύση εναντίον μας, καθώς καθημερινά ασελγούμε επάνω της αγνοώντας τις κατά καιρούς προειδοποιήσεις της σχετικά με τα δεινά που εγκυμονούν οι αλόγιστες πράξεις μας; Ο Θεός φταίει για τη συστηματική ανατροπή των φυσικών νόμων, για την άπληστη αδιαφορία μας για το αν θα έχουν καθαρό αέρα ν’ αναπνεύσουν τα παιδιά μας τα επόμενα χρόνια κι όλα αυτά για να μη θιγούν στο ελάχιστο τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, των πολυεθνικών εταιριών, τα συμφέροντα των ισχυρών επί των αδυνάτων; Οι «παραδείσιες» ακτές που επλήγησαν δε δημιουργήθηκαν από την κοπή χιλιάδων δέντρων στην παραθαλάσσια ζώνη προκειμένου να κτιστούν, σχεδόν επί της θαλάσσης, πολυτελέστατα ξενοδοχεία – κράχτες για την προσέλκυση ξένων τουριστών; Στο βωμό του χρήματος δηλ. συντελέστηκε το έγκλημα καταρχήν κατά του περιβάλλοντος και κατόπιν κατά των γηγενών. Αν τα δένδρα βρίσκονταν στη θέση τους, θα λειτουργούσαν ως φυσικό ανάχωμα στην ορμητικότητα των κυμάτων, σώζοντας χιλιάδες ανθρώπινων ζωών; Ο Θεός, λοιπόν, φταίει γι’ αυτή την αμέλεια ή ανθρώπινη απληστία; 
Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα για τον τρόπο που Θεός αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν, είναι ότι σέβεται απολύτως το ανθρώπινο αυτεξούσιο και την ελευθερία του ανθρώπου να καθορίζει τα της ζωής, του παρόντος και του μέλλοντός του, ακόμα κι αν οδηγεί τον εαυτό του στην απώλεια και στην καταστροφή. Η ελευθερία είναι το μέγιστο και κορυφαίο αγαθό, το οποίο πρώτος ο Δωρεοδότης Θεός τιμά, αρνούμενος να επέμβει έστω και για να σώσει ανθρώπινες ζωές. Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος, στα εκατομμύρια χρόνια της ιστορίας του, φαίνεται ότι δεν έχει μάθει από τα λάθη του, φαίνεται ότι αρέσκεται στο να ασυδοτεί επί της φύσεως και του εαυτού του, οπότε οποιαδήποτε Θεία επέμβαση προς την κατεύθυνση της αποτροπής του κακού θα συνιστούσε αμνήστευση της ανθρώπινης ασυδοσίας και άδεια για την επανάληψή της.
Στην ίδια λογική και ο Μέγας Βασίλειος τόνιζε: «… οι αρρώστιες των πόλεων και των εθνών, οι ξηρασίες των αέρων και οι ακαρπίες της γης, οι ακόμα σκληρότερες περιστάσεις στη ζωή του καθενός περιορίζουν την αύξηση της κακίας… Οι σωματικές δοκιμασίες και τα έξω από το σώμα δυσάρεστα, επινοήθηκαν με σκοπό την αποχή από την αμαρτία. Επομένως, ο Θεός αναιρεί το κακό και το κακό δεν προέρχεται από τον Θεό. Διότι ο γιατρός δεν εισάγει την αρρώστια στο σώμα, αλλά την βγάζει από αυτό. Η εξαφάνιση των πόλεων και οι σεισμοί και οι πλημμύρες και οι απώλειες των στρατευμάτων και τα ναυάγια και όλες οι πολυάνθρωπες καταστροφές, είτε απ’ τη γη, είτε απ’ τον αέρα, είτε απ’ τη φωτιά, είτε από οποιαδήποτε άλλη αιτία προκαλούνται, συμβαίνουν για να φρονηματιστούν αυτοί που επιζούν. Διότι ο Θεός, με γενικές δοκιμασίες, σωφρονίζει την κακία του λαού» (Β.Ε.Π.Ε.Σ., Τόμος 54, σελ. 88 – 99).
Ο καθηγητής της ερήμου δε Μέγας Αντώνιος, ομιλώντας για την προέλευση του κακού, έλεγε: «Το κακό και κακία είναι πάθη που βρίσκονται στην ύλη. Της κακίας, όμως, δεν είναι αίτιος ο Θεός. Αυτός έδωσε στους ανθρώπους γνώση και επιτηδειότητα να διακρίνουν το καλό από το κακό και αυτεξουσιότητα. Αυτό που γεννά όλα τα πάθη της κακίας είναι η αμέλεια και η οκνηρία των ανθρώπων. Ο Θεός δε φταίει διόλου γι’ αυτό. Από την κακή τους προαίρεση οι δαίμονες έγιναν οκνηροί, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι» (Φιλοκαλία, Τόμος 1ος, κεφ. 89).
Αντί λοιπόν, να επιρρίπτουμε τις ευθύνες στο Θεό για τις συμφορές που βρίσκουν, είτε την προσωπική μας ζωή, είτε τη ζωή της ανθρωπότητας, καλόν είναι ν’ αναλογιστούμε τα λάθη μας και να δούμε επιτέλους τον όλεθρο στον οποίο οδηγούμε τη ζωή μας εξαιτίας της αχαλίνωτης μετατροπής της Θεϊκής ελευθερίας σε ασυδοσία και της εγκληματικά αλόγιστης εκμετάλλευσης του φυσικού περιβάλλοντος, το οποίο, όταν ατιμάζουμε και πληγώνουμε, εκδικείται με θάνατο.
  

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ, ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΙ Ο ΒΑΠΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης, οἱ συμπροσευχές μετὰ αἱρετικῶν 
καὶ ὁ βαπτισμός τῶν αἱρετικῶν.
Χρύσανθος Πορφύριος Βρέτταρος.

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης, πιστὸς στὴν ἐκ Θεοῦ θεία παράδοσι τῆς Ὀρθοδοξίας, αὐτῆς τῆς μίας ἁγίας καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καὶ συνάμα, ὡς ἑπόμενος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων και τῶν ἁγίων και θεοφόρων Πατέρων, ἀντιμάχετο τὴν συμπροσευχή μετὰ τῶν ἀκαθάρτων αἱρετικῶν,  εἰς πανορθόδοξον κήρυξιν τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν ὡς δαιμονικοῦ λουτροῦ.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἐπιζητεῖ τὴν σωτηρία διά τοῦ βαπτίσματος εὶς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Οἱ Ὁρθόδοξοι συνομολογοῦν μετὰ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ τοὺς λατίνους  ὡς ἀθέως πολύθεους,
"Ἀλλ᾿ ἡμεῖς τούτους τε κἀκείνους ὡς ὄντας ἀθέους τε καί  πολυθέους ἀποβαλλόμεθα καί τοῦ πληρώματος τῶν εὐσεβούντων, ὡς καί ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ καθολική καί ἀποστολική ἐκκλησία διά τοῦ Συνοδικοῦ καί Ἁγιορειτικοῦ τόμου, τελέως ἐκκόπτομεν, πιστεύοντες εἰς μίαν θεότητα τρισυπόστατον καί παντοδύναμον, οὐδαμῶς τοῦ ἑνιαίου καί τῆς ἁπλότητος ἐκπίπτουσαν διά τάς δυνάμεις ἤ τάς ὑποστάσεις"[1] ἀρνητᾶς τοῦ ἐνός τρισυποστάτου Θεοῦ,

«Τοιγαροῦν κατ᾿ αὐτούς ὑποστατικῶς ἔχει τό δημιουργεῖν καί ἁγιάζειν ὁ Υἱός˙ ἀμέσως γάρ καί οὐχ ὡς ὁ Πατήρ ἐμμέσως˙ καί οὕτω κατ᾿ αὐτούς τά φυσικά τῶν ὑποστατικῶν διενήνοχεν οὐδέν˙ οὐκοῦν καί ἡ φύσις τῆς ὑποστάσεως, ὡς μή τρισυπόστατον ἤ τριφυᾶ κατ᾿ αὐτούς εἶναι τόν Θεόν.»[2]
καὶ ἐπομένως ὡς  ἀβαπτίστους ἀκάθαρτους εἰδωλολάτρας.
Ὁ ἅγιος Μάρκος Ἐφέσου θεολογεῖ  οὔτως
«οὔτε οὖν τὴν πρὸ τοῦ σχίσματος ἀγάπην ὑμᾶς προβάλλεσθαι χρὴ , οὔτε τὴν μετὰ τὸ σχίσμα, μενούσης τῆς αἰτίας τοῦ σχίσματος»[3]
περἰ τῆς ἀρνησιχρίστως προβαλλομένης ἀγάπης ὑπό τῶν  ἐξ Ὁρθοδοξίας κοινωνούντων μετά τῆς λατινικῆς εἰδωλολατρικῆς λύμης, 
«Να αγαπηθούμε! Και τι γίνεται σήμερα; Πνεύμα μέγα αγάπης εξαπλώνεται υπέρ τους Χριστιανούς Ανατολής και Δύσεως. Ήδη αγαπώμεθα. Ο Πάπας το είπε: απέκτησα έναν αδελφόν και του λέγω σ᾽ αγαπώ! Το είπα και εγώ: Απέκτησα έναν αδελφό και του είπα σ᾽ αγαπώ!»[4]
Ἡ ἐν Ὀρθοδοξία ἄρνησις βαπτίσεως τῶν ἀθέως πολύθεων λατίνων, συνιστᾶ ἄρνησιν Χριστοῦ καὶ πραγμάτωσι ἐσφωρικοῦ μίσους πρὸς ἀποστέρησι τῆς ἐν Χριστῶ τῶ  Θεῶ σωτηρίας ἐκ κοιλίας ἄδου. 
Οἱ αἰρετικοί ὁρθοδόξως ὁρίζονται ὡς ἀκάθαρτοι ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου,
«πάντα μὲν καθαρὰ τοῖς καθαροῖς· τοῖς δὲ μεμιαμμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν, ἀλλὰ μεμίανται αὐτῶν καὶ ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις.  Θεὸν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι, τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ ὄντες καὶ ἀπειθεῖς καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι.» [5]
καὶ οἱ πιστοί ἔχουν τὴν ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρὸς χωρισμόν ἐκ τῶν ἀκαθάρτων,
«διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς,  καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» [6]
«Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν, μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέτες ῥήξωσιν ὑμᾶς» [7]
Ἡ ἀποδοχή τοῦ δαιμονικοῦ λουτροῦ τῶν αἰρετικῶν ὡς τοῦ ἁγίου βαπτίσματος τῆς  μιᾶς ἁγίας καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας , ὅπως καὶ  ἡ συμπροσευχή μεθ’ αὐτῶν, ἐπιφέρει τὴν ἐνοχή, τῆς ὁμονύμου πρὸς τὸν Χριστιανισμόν  εἰδωλολατρείας ἐπί τῶν ἐξ Ὀρθοδοξίας καταφρονούντων τὴν δι’ Υἱοῦ ἄκτιστον παράδοσιν τῶν ρημάτων τοῦ Θεοῦ Πατρός,   ὡς θεολογεῖ ὁ μεταστᾶς ἡγήτωρ τῶν θεολόγων, ὁ θεῖος Ἰωάννης ὁ εὐαγγελιστής,     
«πᾶς ὁ παραβαίνων καὶ μὴ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ Θεὸν οὐκ ἔχει· ὁ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καὶ τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν ἔχει.  εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε·  ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς.» [8]
Ὁ με΄  ἰερός κανῶν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὁρίζει  τὸν ἀφορισμόν  ὅσων, εἴτε συμπροσεύχονται , εἴτε ἐπιτρέπουν τὴν ἀποδοχή αἰρετικῆς ἰεροπραξίας,
«Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω.»
Ὁ μς΄ ἰερός κανῶν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ὁρίζει την καθαίρεσιν τῶν κληρικῶν ἐκείνων οἱ ὀποίοι δέχονται τὸ βάπτισμα τῶν αἰρετικῶν,
«Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;»
Ἀπὸ τοῦ κειμένου τοῦ π. Ἰωάννη Κωστώφ, ἔχουμε τὴν μαρτυρία τῆς μὴ συμπροσευχῆς τοῦ ἁγίου Ἰακώβου Τσαλίκη μὲ προτεστάντη, ὡς καί τὴν βάπτιση λατινικῶς καταβαπτισμένης,  ὁμοπίστως τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ  εἰς ὑπακοήν τοῦ ὅρου πίστεως τῆς συνόδου τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1755,
«Καὶ τοὺς ἐξ αὐτῶν ἡμῖν προσερχομένους ὡς ἀνιέρους καὶ ἀβαπτίστους δεχόμεθα, ἑπόμενοι τῷ Κυρίω ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ, τῷ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ἐντειλαμένω βαπτίζειν «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος »[9]
εἰς εὐθείαν κατάκρισιν τοῦ ἀπό Φαναρίου και Βατικανοῦ κειμένου τοῦ Balamand,
13 […],«On each side it is recognized that what Christ has entrusted to His Church—profession of apostolic faith, participation in the same sacraments, above all the one priesthood celebrating the one sacrifice of Christ, the apostolic succession of bishops—cannot be considered the exclusive property of one of our Churches. In this context it is clear that rebaptism must be avoided.”[10]
«῾Εκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη Χριστός εἰς τήν᾿Εκκλησίαν του-ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχή εἰς τά αὐτά μυστήρια, κυρίως εἰς τήν μίαν ἱερωσύνην τήντελοῦσαντήν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολικήν διαδοχήν τῶν ἐπισκόπων- δέν δύνανται νά θεωρηθοῦν ὡςἀποκλειστική ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων᾿ΕκκλησιῶνΕἶναι σαφέςὅτι ἐντός τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός» («῾Η Οὐνία ὡς μέθοδος ἑνώσεως κατά τό παρελθόν καί σημερινή ἀναζήτησις τῆς πλήρους κοινωνίας», ᾿Εφ. «Καθολική» φ. 2705/20-7-1993).
τὸ  ὁποίο ἀρνησιχρίστως ἀπαγωρεύει τὴν βάπτιση τῶν ἀκαθάρτως μεμιασμένων ἀθέως πολυθέων λατίνων.
Ὠσαύτως ὡς περὶ Λατίνωντὸ Φανάριον ἀρνησιχρίστως ἀπαγωρεύει τὴν βάπτιση τῶν ἀκαθάρτως μεμιασμένων Λουθηρανῶν.
 ὁρθόδοξως ὁρθοπραξία τοῦ ἁγίου Ἰακώβου Τσαλίκη, ἀσφαλῶς δεικνύει τὴν εὐθείαν κατάκρισιν τοῦ ἐκείνου κειμένου, τοῦ  ἀπό Φαναρίου καὶ Βυρτεμβέργης συνομολογοῦντος τήν ἀπαγώρευσιν τῆς  βαπτίσεως   τῶν ἀκαθάρτως μεμιασμένων Λουθηρανῶν,
13.[..], «Together, Lutherans and Orthodox echo this declaration and mutually reject proselytism toward each other.»
“Μαζί, οι Λουθηρανοί και οι Ορθόδοξοι συνομολογολυν αυτή τη δήλωση και αρνούνται αμοιβαία τον προσηλυτισμό ο ένας προς τον άλλον”
14. […] «We oppose proselytism, which sows division within existing churches and is counterproductive to Christian unity»[11]
«Αντιτιθέμεθα τον προσηλυτισμό, ο οποίος σπέρνει τη διαίρεση μέσα στις υπάρχουσες εκκλησίες και είναι αντιπαραγωγικός στη χριστιανική ενότητα»
Ἐκ τοῦ βιβλίου τοῦ π. Ἰωάννου Κωστώφ[12]:
Διηγείται ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης:
Κάποτε επισκέφθηκε το Μοναστήρι μας ένας Προτεστάντης πάστορας.
Όταν με ενημέρωσαν ότι αυτός ο κύριος είναι ιερέας των Προτεσταντών, τον πλησιάσαμε και τον ξεναγήσαμε στο Μοναστήρι μας. Μετά, είπα να ετοιμάσουν για τον άνθρωπο φαγητό...
Εγώ δεν κάθησα μαζί του στο τραπέζι, αλλά αποσύρθηκα στο κελί μου.
Διότι αυτό απαιτεί η τάξις.
Οι Πατέρες απαγορεύουν τη συμπροσευχή που προηγείται της κοινής τραπέζης...
Σε άλλη περίπτωση επισκέφθηκαν το Μοναστήρι δύο αγιορείτες ιερομόναχοι και μια ηλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικής καταγωγής, που είχε αποφασίσει να γίνει Ορθόδοξη.
Όταν στο Γέροντα αναφέρθηκε ότι, κατόπιν αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου, στα άτομα αυτά είναι αρκετό το μυστήριο του Χρίσματος, χωρίς το Βάπτισμα, ο Γέροντας είπε:
Δεν γνωρίζω τι αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι το Ευαγγέλιο λέει: «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται».
Γι’ αυτό πρέπει να γίνεται κανονικά το μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος. Και σε ένα τρίτο περιστατικό ενός Καθολικού, που θέλησε να βαπτισθεί, αφού ο Γέροντας τον προέτρεψε να επισκεφθεί τον επίσκοπο της περιοχής του, απ’ όπου επέστρεψε με τη σύσταση ότι δεν χρειάζεται βάπτισμα άλλα μόνο χρίσμα...
Χωρίς να σχολιάσει την παραπάνω αντιμετώπιση, έφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στο Μοναστήρι και, βοηθούμενος από ένα αρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικά τον εν λόγω άνθρωπο στο παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπη.
 ..............................................................................................................

[1] ΕΠΕ 63, 448

[2] ΕΠΕ 51, 108

[3] MANSI 31, 516E

[4]«Αι Πνευματικαι υποθηκαι του Αθηναγορου του Α΄ » Ορθοδοξος Τυπος (365) 13 Ιουλιου 1979, σελ 4

[5]Τιτ. Α΄13-16

[6] Β΄ Κορ. Στ΄.17 

[7] Ματθ. Ζ΄.6

[8] Β΄ Ιω. α΄, 9-11

[9] Ιωάννου Ν. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμος ΙΙ, Εν Αθήναις 1953, σ. 989-991

[10]The Balamand Agreement, http://www.ewtn.com/v/experts/showmessage_print.asp?number=309141&language=en

[11]COMMON STATEMENT OF THE 15TH PLENARY SESSION OF THE LUTHERAN - ORTHODOX JOINT COMMISSION Lutherstadt Wittenberg, Germany, 31 May - 7 June 2011

https://www.patriarchate.org/el/-/common-statement-of-the-15th-plenary-session-of-the-lutheran-orthodox-joint-commission-lutherstadt-wittenberg-germany-31-may-7-june-2011 

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για την Παιδεία. Ιδιωτικά Παν/μια, αξιολόγηση, αυτοδιοίκηση, οικονομική ενίσχυση, άσυλο, προγράμματα σπουδών των Παν/μίων…
Η «αγωνία» όλων των πολιτικών παρατάξεων, των ακαδημαϊκών δασκάλων, των φοιτητικών συλλόγων και όλων των «ενδιαφερομένων» πλευρών μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, είναι εμφανής. Όλοι «πάσχουν» για την παρεχόμενη εκπαίδευση, αλλά όχι για την παιδεία. Όλοι έχουν «δίκιο» σε απόλυτο βαθμό και «πείθουν» με εύλογα ή ευλογοφανή επιχειρήματα τους τηλεθεατές. Πού βρίσκεται όμως η αλήθεια: Στη δημοκρατία. Στην αρχή της πλειοψηφίας. Κι αυτό, γιατί καμιά προσέγγιση όλων σ’ ένα κοινό πρόγραμμα. Καμιά υποχώρηση κανενός. Η αλήθεια του καθενός είναι στοιχείο αναντίρρητο.

Χωρίς να θέλουμε να μπούμε στις λεπτομέρειες αυτής της συζήτησης, σήμερα θέλουμε να επισημάνουμε μια ουσιαστική παράλειψη από  όσα λέγονται δημόσια από  όλους τους συζητητές. Να επισημάνουμε την έλλειψη λόγου για τη φύση του ανθρώπου, λόγο ανθρωπολογικό, που να αναλύει την ανθρώπινη φύση  κι έτσι να προτείνει το μοντέλο της Παιδείας με βάση αυτό το δεδομένο. Είναι λάθος να συζητάμε για την Παιδεία αγνοώντας τον κυριότερο παράγοντα, που είναι ο άνθρωπος είτε ως δάσκαλος είτε ως μαθητής ή φοιτητής.

Άραγε είναι τυχαίο ότι οι προστάτες των Γραμμάτων στη δική μας Παράδοση είναι Τρεις Άγιοι και μάλιστα Ιεράρχες; Μια γιορτή που καθιερώθηκε τον 11ο αιώνα και θεσμοθετήθηκε το 1842 από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κι όχι τυχαία. Οι Τρεις Ιεράρχες, ο Βασίλειος, ο Γρηγόριος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνδύαζαν δυο βασικά γνωρίσματα και γι’ αυτό είχαν χαρακτηρισθεί αιώνες πριν ως «οικουμενικοί διδάσκαλοι», Δάσκαλοι δηλαδή όλου του κόσμου, όλων των ανθρώπων.

Το πρώτο γνώρισμά τους είναι η αγιότητα που διέθεταν χάρη στην πίστη του Χριστού· και το δεύτερο, η γνώση των θεμάτων του κόσμου, η κοσμική σοφία, την οποία δεν απέρριψαν στο όνομα της πίστεως, αλλά τη χρησιμοποίησαν, για να υπηρετήσουν τον άνθρωπο και την Αποκάλυψη του Θεού. Μαζί μ’ αυτά δυο γνωρίσματα είχαν αποκτήσει και μια βαθιά ανθρωπογνωσία. Γνώριζαν δηλαδή την ανθρώπινη φύση με όλες τις δυνατότητες, που αυτή έχει. Δυνατότητες προς την αρετή και το καλό, αλλά και προς το κακό. Τη ροπή, την τάση που ενυπάρχει στον άνθρωπο στο να μιμείται το κακό και τον αγώνα, που πρέπει να κάνει, για να το υπερνικήσει. Το ευμετάβολο της ανθρώπινης φύσης, και ιδιαίτερα των νέων, από τον ενθουσιασμό στην απογοήτευση, από τη χαρά στη λύπη από τα υψηλά ιδανικά στα κατώτερα ένστικτα. Κι έμαθαν αυτή την αλήθεια, γιατί αγωνίστηκαν, ασκήτεψαν κυριολεκτικά, να νικήσουν τον αμαρτωλό άνθρωπο στον εαυτό τους με τον αγώνα της πίστεως και της πνευματικής ζωής. Η αγιότητα που τους αποδίδουμε ήταν καρπός του προσωπικού τους αγώνα και της Χάριτος του Θεού. Κι έγινε αυτό πράξη, γιατί προσπάθησαν συνειδητά να ζήσουν τη ζωή του Χριστού στη ζωή τους. Όχι με λόγια, αλλά με έργα και άσκηση. Με άθληση πνευματική. Αυτό σημαίνει πως αγωνίστηκαν με την προσευχή και τη νηστεία, με την εγκράτεια και τον εσωτερικό αγώνα, με αγάπη και ταπείνωση, με θυσία και προσφορά. Βίωσαν την αρετή του Χριστού στη ζωή τους, γιατί πίστεψαν στον Χριστό και τα έδωσαν όλα σ’ Αυτόν και τελικά δια του Χριστού τα έδωσαν όλα στους αδελφούς του Χριστού, τους «ελάχιστους», στους συνανθρώπους τους.

Αυτά τα στοιχεία τα συναντάμε «πολύ σπανίως» στους δασκάλους της οποιασδήποτε βαθμίδας. Για να υπάρξουν δάσκαλοι με αγάπη και θυσία, με ταπείνωση κι εγκράτεια, πρέπει να βρούμε δασκάλους, που να πιστεύουν στον Χριστό με όλη τους την καρδιά. Δυστυχώς εμείς φτιάχνουμε ένα δάσκαλο κομμένο-ραμμένο στα μέτρα του Γαλλικού Διαφωτισμού. Ένα δάσκαλο χωρίς Χριστό, που δεν συνδέεται με την πνευματική Παράδοση του λαού μας, τεχνοκράτη, που πιστεύει στην τεχνική του μαθήματος και που αγνοεί την ανθρώπινη φύση. Γι‘ αυτό και διδάσκει πολλά, αλλά όχι τον άνθρωπο. Γι’ αυτό και έπαψε να ακούγεται η λέξη αρετή στα Σχολεία μας. Πρότυπα δεν είναι οι ενάρετοι άνθρωποι, οι Άγιοι της δικής μας Παράδοσης, αλλά οι «καλλιτέχνες» με ό,τι κάνουν στη ζωή τους. Ως επιτυχημένος άνθρωπος προβάλλεται, όποιος βγάζει πολλά χρήματα και με τον οποιοδήποτε τρόπο. Ως σημαντικό πρόσωπο στην κοινωνία θεωρείται όποιος καταφέρνει να ανελιχθεί. Ως «καλλιεργημένος», όποιος είναι αθυρόστομος και μπορεί να «εκφράζεται» ελεύθερα. Τελικά η Παιδεία έχει χαθεί από την Εκπαίδευση.

Η οικογένεια συντηρεί τον μαθητή ή τον φοιτητή, όμως το ιδανικό ζωής το παρέχει η τηλεόραση και τα ανούσια λόγια, που δεν τρέφουν την ψυχή του νέου και δεν τον εμπνέουν να αποκτήσει αυτογνωσία και να αγωνιστεί να γίνει ολοκληρωμένος άνθρωπος με αρχές και αξίες. Ποιον να μιμηθεί ο νέος σήμερα; Η καταναλωτική νοοτροπία έχει διαβρώσει  ακόμη και την Οικογένεια και το Σχολείο. Όλα έγιναν αντικείμενα χρήσεως.

Όσοι παραμένουν εραστές της Παιδείας, δηλαδή του ήθους, των αξιών και της  Παραδόσεως του λαού μας, εισπράττουν από τους μαθητές και τους φοιτητές τους τον χαρακτηρισμό Δάσκαλος. Κι αυτό, γιατί αναγνωρίζεται στην προσπάθειά τους ο σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο και ο αγώνας τους, ώστε οι μαθητές τους να καταξιωθούν και να ολοκληρωθούν ως άνθρωποι. Ακολουθώντας τα χνάρια των Τριών μεγάλων Δασκάλων της Εκκλησίας μας, επιμένουμε να υποστηρίζουμε μια Παιδεία «κατά Χριστόν», όπου διασώζεται το ανθρώπινο πρόσωπο και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, απέναντι στην άλλη του γυμνού ουμανιστικού ανθρώπου του Γαλλικού Διαφωτισμού.
Γράφει για το θέμα ο άγιος καθηγητής π. Ιουστίνος Πόποβιτς: «Άνευ των Αγίων δεν υπάρχουν αληθινοί δάσκαλοι και παιδαγωγοί, ούτε αληθινή παιδεία άνευ της αγιότητος. Μόνον ο Άγιος είναι αληθινός παιδαγωγός και δάσκαλος· μόνον η  αγιότης είναι αληθινόν φως. Η αληθινή παιδεία, ο αληθινός φωτισμός, δεν είναι άλλο παρά η ακτινοβολία της αγιότητος· μόνον οι Άγιοι είναι αληθώς φωτισμένοι».(Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).

Κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση μας οδηγεί στην εσωτερική μαρτυρία ότι ακολουθούμε τα χνάρια των μεγάλων Διδασκάλων της Εκκλησίας μας, που είναι πρότυπα για κάθε εποχή. Μάλιστα στις μέρες μας, που όλοι ψάχνουν σε  ανούσια πράγματα απαντήσεις και προτείνουν αναποτελεσματικά μέτρα, οι Τρεις Ιεράρχες με τον λόγο, τη ζωή και το παράδειγμά τους αντιπροτείνουν τη λύση και οι ίδιοι αποτελούν το αναγκαίο ζητούμενο. Χρειάζεται θάρρος και ειλικρινής διάθεση, για να βρούμε την Αλήθεια. Η Αλήθεια υπάρχει…

Από το αρχείο του  - Στέφανου Κισσιώτης Θεολόγου