ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΩΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΩΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2018

ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ: ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Ἀρσένιος μοναχὸς Σκήτη Κουτλουμουσίου ἍγιονὌρος

Επιτέλους λοιπόν, έδωσε ο Θεός μας, έναν μπροστάρη, έναν κατά Θεόν καθοδηγητή, στον αναμενόμενο αγώνα εναντίον της παναιρέσως του Οικουμενισμού. Ένας καθοδηγητής ηγέτης, με πλούσια την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Είναι ο σεβάσμιος γέρων της Αριζόνας στην Αμερική, Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης. Ένας σεβάσμιος γέρων που δεν έμαθε ποτέ να κλίνει, μήτε δεξιά μήτε αριστερά, αλλά πάντα την μεσαία και βασιλική οδό, που μόνον σε αυτήν περπάτησαν και αγωνίστηκαν όλοι οι Άγιοί μας. Είναι ένας πολυσέβαστος γέρων, που βγήκε από τα σπλάγχνα του μεγάλου ησυχαστού, Αγίου Ιωσήφ του σπηλαιώτου. Εκεί σε αυτόν τον μεγάλο Άγιο ησυχαστή, γαλουχήθηκε ο γέρων Εφραίμ της Αριζόνας, που μετέπειτα, με αριστοτεχνικό τρόπο, συνεργεία του Αγίου Πνεύματος, μετέτρεψε την έρημο της Αριζόνας σε επίγειο Παράδεισο. Αφού, περισσότερα από είκοσι Μοναστήρια, με δική του έμπνευση και πρωτοβουλία, κτισθήκανε. Έπρεπε να πραγματοποιηθεί και για την πλεονάζουσα σε αμαρτία Αμερική, το περίσσευμα της χάριτος Χριστού, κατά τους λόγους του Αποστόλου. Αφού πέρασε ως ηγούμενος, από το μοναστήρι του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στο Άγιον Όρος, πήρε αμέσως την σκυτάλη, από τον άγιο της ιεραποστολής και πήγε στην Βόρειο Αμερική να στηρίξει τους ομογενείς, και όχι μόνον, που ήτανε πρόβατα μη έχοντα ποιμένα. Καθ’υπερβολήν ευλόγησε ο Χριστός μας, την ιερά αποστολή του σεβαστού γέροντος. Δεν θα παρουσιάσω αυτά τα μεγάλα που επετέλεσε, διότι είναι όλα και σε όλους μας γνωστά. Ένα όμως, που δεν σκέφθηκε ποτέ κανείς πως θα συμβεί, τον φθόνο και τον κίνδυνο από τους ψευδαδέλφους του σεβασμίου γέροντος.
Πρόσφατα διάβασα πρωτοσέλιδο άρθρο του κυρίου Χρήστου Λιβανού, δημοσιευμένο στην έγκριτη εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος, με ημερομηνία 22/12/17. Ο τίτλος του άρθρου λέγει: «ΕΙΣ ΧΕΙΡΑΣ ΤΟΥ «ΗΡΩΔΟΥ» Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ!». Μέσα σε αυτό το κείμενο αντικρύζουμε έναν λυσσαλέο πόλεμο από Ορθοδόξους της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, εναντίον του σεβαστού γέροντος. Αδυνατούμε να το πιστέψουμε και όμως είναι αληθινό. Βλέπουμε δηλαδή εδώ, έναν πόλεμο, παρόμοιο με αυτόν που διεξήγαγε ο αιρετικός Βαρλαάμ προς τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Το κείμενο είναι θαυμάσιο και μπορεί όποιος θέλει να το αναζητήσει στην εφημερίδα του Ορθοδόξου Τύπου. Εγώ, θα επαναλάβω πάλι και θα πω, πως εξαιτίας της λαίλαπας του Οικουμενισμού, που «τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά», βγήκε ένα πνευματικό ανάστημα και ύψωσε τα Ορθόδοξα λάβαρα, ο σεβαστός γέρων Εφραίμ της Αριζόνας. Χαιρόμαστε όλοι μας πάρα πολύ για αυτό. Διότι έχουμε έναν πνευματικό πατέρα, που μας λέει ξεκάθαρα την αλήθεια του Χριστού μας.
Δεν έχει ανακατέψει την φιλαλήθεια του Χριστού, με τις πλάνες και τις αιρέσεις, όπως κάνουν οι ασυνείδητοι Οικουμενιστές. Ίσως, να είναι από τους πολύ λίγους, που κράτησαν την παρακαταθήκη από τους Αγίους Γέροντες. Μετά λύπης το λέμε, πως το ορθόδοξο Πνεύμα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, δεν βλέπουμε αν υπάρχει, έστω και ένας από τους μαθητές του που να το κρατάει. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, είναι από τους μεγάλους πολέμιους του Παπισμού και του Οικουμενισμού. Έτσι λοιπόν, ενώ διάβαζα το κείμενο για τον γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας και τον φοβερό πόλεμο από τους ψευδαδέλφους του, πρώτον, λυπήθηκα πολύ που υπάρχουν τέτοιου είδους Ορθόδοξοι άνθρωποι, ώστε να μην θέλουν να βλέπουν την πρόοδο του ομοδόξου πλησίον τους και δεύτερον χάρηκα πολύ διότι επιτέλους φάνηκε ένας ποιμένας που τολμά να λέει ξεκάθαρα την αλήθεια του Χριστού. Έτσι λοιπόν, όλοι εμείς, που αγαπάμε να είμαστε στην ανόθευτη πίστη, συμφωνούμε και θα στηρίξουμε την προσπάθεια και τον αγώνα που κάνει ο σεβάσμιος γέρων προς δόξαν του Αρχηγού και Κεφαλής της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.

Ἀρσένιος μοναχὸς
Σκήτη Κουτλουμουσίου
ἍγιονὌρος

http://aktines.blogspot.gr

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΒΛΙΑΓΚΟΦΤΗΣ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΓΟΜΕΝΗ "ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ"

Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο ακούμε να γίνεται λόγος για "Νέα Εποχή". Όλο και περισσότερο βλέπουμε να χρησιμοποιείται το ουράνιο τόξο, η πυραμίδα, ο αριθμός 666, η πεντάλφα, αγαπημένα σύμβολα όλα αυτά της "Νέας Εποχής". Ακούμε επίσης να γίνεται πολύς λόγος για Παγκοσμιοποίηση και για μια Νέα Τάξη Πραγμάτων. Μπαίνουμε, λοιπόν, σε μια χρυσή εποχή καθολικής ευτυχίας, ή, μήπως, άραγε κάτι μας κρύβουν;

Οι ρίζες της "Νέας Εποχής" στην αστρολογία και τον αποκρυφισμό

Η λεγομένη Νέα Εποχή βασίζεται σε μια παλαιά σκέψη που συναντάται σε εξωχριστιανικές θρησκείες. Πρόκειται για μια άποψη της αστρολογίας, ότι δήθεν κάθε 2.000 περίπου χρόνια εισέρχεται η ανθρωπότητα σε μια Νέα Εποχή. Η προηγούμενη ήταν -μας λένε- η Εποχή των Ιχθύων, η εποχή του Χριστιανισμού.
Τώρα εισερχόμεθα -λένε- στη Νέα Εποχή , στην Εποχή του Υδροχόου, μια χρυσή εποχή για την ανθρωπότητα. Ο Χριστιανισμός θα τεθεί στο περιθώριο της Ιστορίας, θα έρθουν νέες αλήθειες, θα τις φέρει ο "μεσσίας" ή Χριστός της Νέας Εποχής , δηλαδή, ο Αντίχριστος. Και μόνον αυτά, βέβαια, αρκούν για να καταλάβει κανείς ότι η λεγομένη Νέα Εποχή είναι αντίθετη και ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξο πίστη μας.

Τι είναι η "Νέα Εποχή" 

Είναι ένα "αόρατο δίκτυο" παραθρησκευτικών οργανώσεων σ' όλο τον κόσμο. Οργανώσεις ινδουιστικές, βουδιστικές, γκουρουιστικές, νεογνωστικές, ψυχολατρείες, "θετική σκέψη", μασονία, θεοσοφία, νεοειδωλολατρία, νεοσατανισμός, μαγεία, αστρολογία, υπνωτισμός, πνευματισμός, σουφισμός, "εναλλακτικές θεραπείες", "πολεμικές τέχνες της Ανατολής" κ.ά. Τον σκληρό πυρήνα της Νέας Εποχής αποτελούν ολοκληρωτικού χαρακτήρας ομάδες, που αποκρύπτουν τους πραγματικούς των σκοπούς και δρουν πίσω από ένα παραπλανητικό προσωπείο. Όλες αυτές τις Οργανώσεις ενώνουν οι κοινοί στόχοι και η κοινή αντίληψη για τον θεό, τον άνθρωπο και τον κόσμο, την οποία αντλούν από τις ανατολικές θρησκείες και τον αποκρυφισμό.

Τι πιστεύει η "Νέα Εποχή" 

Βασικά στοιχεία της διδασκαλίας της Νέας Εποχής είναι η πίστη σε απρόσωπο θεό, στο "νόμο" του κάρμα και των μετενσαρκώσεων, και στη δυνατότητα της μετεξελίξεως του ανθρώπου σε κατ' ουσίαν θεό με τις δικές του μόνο δυνάμεις και με τη βοήθεια και χρήση του "διαλογισμού". Κεντρική θέση στη διδασκαλία της Νέας Εποχής έχει ο απόλυτος πανθειστικός μονισμός ("Εν το παν" της θεοσοφίας - "ολιστικό μοντέλο"). Πιστεύουν επίσης ότι μέσα μας έχουμε "απόκρυφες δυνάμεις" και ότι η Γη είναι εμψυχωμένη ("Γαία"). Όλα αυτά είναι επιδράσεις των ανατολικών θρησκειών (βουδισμού - ινδουισμού) μέσω της Μασονίας και της Θεοσοφίας. Το μήνυμα τους συνοψίζεται στο μεγάλο εωσφορικό ψέμα, ότι, δηλαδή, ο άνθρωπος είναι από τη φύση του θεός και δεν χρειάζεται τον Θεό για να σωθεί.
Τα μηνύματα της Νέας Εποχής και κυρίως το τρίπτυχο: σεξ, βία και εξοικείωση με τη μαγεία και το δαιμονικό στοιχείο, διοχετεύονται κυρίως από τα Μ.Μ.Ε., τη μουσική (κυρίως ροκ), τις λεγόμενες πολεμικές τέχνες της Ανατολής, τις λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες, τα "παιδικά" παιχνίδια κ.ά.
Η Νέα Εποχή καλλιεργεί τη σύγχυση χρησιμοποιώντας ορούς όπως Χρίστος, προσευχή, αγάπη, ελευθερία, με άλλο νόημα όμως, και μάλιστα πολλές φορές αντίστροφο αυτού που δίνουμε εμείς οι χριστιανοί σ' αυτές τις λέξεις.

Στόχοι της "Νέας Εποχής" 

Αυτοί που κατευθύνουν την κίνηση της Νέας Εποχής έχουν δύο βασικούς στόχους:

1) Την εγκαθίδρυση μιας Νέας Τάξεως Πραγμάτων σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο, με κατάληξη την επιβολή μιας παγκόσμιας κυβέρνησης με επικεφαλής ένα παγκόσμιο κυβερνήτη (δικτάτορα), τον αναμενόμενο από αυτούς "μεσσία" της Νέας Εποχής

2) Την εγκαθίδρυση μιας Νέας Τάξεως Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο. Δηλαδή τη δημιουργία μιας νέας παγκοσμίας θρησκείας ή πανθρησκείας, η οποία θα προκύψει από την συνένωση όλων των γνωστών θρησκειών. Γι' αυτό και βλέπουμε να βάζουν όλες τις θρησκείες να συζητούν μεταξύ τους για να βρουν αυτά που τις "ενώνουν". (Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός συγκρητισμός).

Καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι πρόκειται για μια δαιμονική επιδίωξη.

Ο Κύριός μας Ιησούς Χρίστος λέγει κατηγορηματικά: "Εγώ ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή". (Ιω. 14, 6).
Αντιθέτως, η Νέα Εποχή υποστηρίζει ότι όλοι οι δρόμοι, όλες οι θρησκείες, οδηγούν στην Αλήθεια. Όσοι υποστηρίζουν -όπως π.χ. εμείς οι Ορθόδοξοι- ότι μόνον η δική τους πίστη είναι η αληθινή και σώζει τον άνθρωπο, αυτοί θεωρούνται "κολλημένοι στην παλιά εποχή", θεωρούνται εχθροί της Νέας Εποχής και συκοφαντούνται ως φανατικοί, μισαλλόδοξοι, ρατσιστές, φονταμενταλιστές κ.ο.κ.
Ο Χριστός -λένε οι κήρυκες της Νέας Εποχής - ήταν ένας από τους πολλούς μύστες και διδασκάλους της ανθρωπότητας. Ήταν ένας άνθρωπος που με τις δικές του δυνάμεις ανέβηκε ψηλά.
Από όσα είπαμε παραπάνω, φαίνεται καθαρά ο αντιχριστιανικός χαρακτήρας της Νέας Εποχής Φαίνεται, επίσης, ότι ο βασικός στόχος της Νέας Εποχής είναι η παγκόσμια κυριαρχία. Αυτός ήταν και είναι ο βασικός στόχος και το σχέδιο των λεγομένων μυστικών εταιρειών όπως η μασονία, η Θεοσοφία, οι Ιλουμινάτοι (πεφωτισμένοι), και "λεσχών" όπως η Τριμερής Επιτροπή και η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ. Αυτός ο ίδιος στόχος, η παγκόσμια δηλαδή κυριαρχία, αποτελεί όνειρο του σιωνισμού. Οι σιωνιστές Εβραίοι περιμένουν ακόμη τον μεσσία. Τον περιμένουν ως εκείνον που θα τους εξασφαλίσει την παγκόσμια πολιτικοοικονομική επικράτηση.

Για να επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι, κρίνουν οι σχεδιαστές της Νέας Εποχής , ότι θα πρέπει να επιβληθεί ένα σύστημα απολύτου ελέγχου στην παγκόσμια οικονομία, στο εμπόριο, στη διατροφή. Αυτό ακριβώς επιδιώκει η πολυσυζητημένη παγκοσμιοποίηση, και όχι την μεγιστοποίηση της ευημερίας όπως διαφημίζουν οι προπαγανδιστές της.
Για να γίνει ο κόσμος απολύτως ελεγχόμενος, σχεδιάζεται η κατάργηση του γνωστού μας χρήματος και η καθιέρωση του λεγομένου πλαστικού χρήματος μέσω των καρτών.
Για να ελεγχθούν και κατασταλούν οι αντιδράσεις που αναμένονται, προωθείται ένα καθεστώς παγκοσμίου αστυνομικού ελέγχου μέσω των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων και του ηλεκτρονικού φακελώματος. Εδώ εντάσσεται και η Συμφωνία Σένγκεν και ο νόμος 2472/97 για την δήθεν "προστασία του ατόμου από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα". Περιορίζεται, με στόχο την παντελή εξαφάνιση, η προσωπική ζωή και ελευθερία. Εφιαλτικά σενάρια μιας κοινωνίας ελεγχομένων ανθρώπων - ρομπότ, σαν αυτή που περιγράφει ο Όργουελ στο γνωστό βιβλίο του "1984", αποτελούν σταθερή επιδίωξη της Νέας Τάξεως Πραγμάτων. Τα πάντα υπό τον έλεγχο και την καθοδήγηση του "Μεγάλου Αδελφού".

Η Τακτική της "Νέας Εποχής"

1) Η Νέα Εποχή για να επικρατήσει σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο χρησιμοποιεί κυρίως δύο τρόπους:

α) Αφ' ενός δρα ως οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει γλώσσες, πολιτισμούς, παραδόσεις, εθνικές ιδιαιτερότητες, προωθώντας τον εξαμερικανισμό των εθνών με την έννοια της υιοθετήσεως των υποπροϊόντων του "αμερικανικού τρόπου ζωής". Προωθεί την υποταγή των εθνών, θέτοντας ουσιαστικά τέλος στην εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Ήδη τα εθνικά κέντρα εξουσίας δεν ελέγχουν πλήρως την οικονομική πολιτική. Είναι υποχρεωμένα να προσαρμόζονται στις επιταγές άλλων διεθνών κέντρων.
Στο πολιτικό επίπεδο υπονομεύονται πολλοί από τους δημοκρατικούς θεσμούς και εξασθενεί η ισχύς, το κύρος και η αποτελεσματικότητά τους.

β) Αφ' ετέρου η Νέα Εποχή καλλιεργεί και οξύνει τις εθνικές αντιπαραθέσεις. (Διαίρει και βασίλευε). Τα δικαιώματα των πραγματικών ή, συνηθέστερα, κατασκευασμένων "μειονοτήτων", εθνικών και θρησκευτικών, είναι ο μοχλός για την ανατροπή της παλαιάς και την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξεως Πραγμάτων. Δόγμα του νέου ΝΑΤΟ είναι ότι η εθνική κυριαρχία μπορεί να παραβιάζεται (από το ΝΑΤΟ) οπουδήποτε στη γη κρίνει αυτό ότι παραβιάζονται δικαιώματα μειονοτήτων!

2) Η Νέα Εποχή για να επικρατήσει σε θρησκευτικό επίπεδο, για να εγκαθιδρύσει τη δαιμονική της πανθρησκεία, υποστηρίζει ότι τάχα όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο και επιδιώκει να διαβρώσει, να αλώσει δηλαδή εκ των ένδον, τον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας διεθνώς, μια και οι υπόλοιπες "Εκκλησίες" ή θρησκείες, λίγο-πολύ είναι μέσα στο παιχνίδι της Νέας Εποχής , και μάλιστα με επικεφαλής τον πάπα, επίδοξο θρησκευτικό πλανητάρχη.
Οι νεοεποχίτες καλλιεργώντας τη σύγχυση -πλανώντες και πλανώμενοι- συνήθως παρουσιάζονται και ως χριστιανοί! Συγχρόνως, σταδιακώς, κατασυκοφαντούν την Αγία Γραφή.
Στόχος τους δεν είναι να αδειάσουν οι εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα! Παραλλήλως, διοχετεύονται μέσω της διαφημίσεως τέτοια πρότυπα που τείνουν να μεταβάλουν τον άνθρωπο σε ένα ον του οποίου "η ζωή και η κίνηση θα περιορίζεται, όπως ελέχθη, μεταξύ δύο συσκευών της τηλεοράσεως και του ψυγείου. Κατ' αυτόν τον τρόπον ελέγχεται και κατευθύνεται όλος ο κόσμος"! ("Χριστ. Σπίθα", φ. 543, Ιούλιος 1977).

Συμπεράσματα

Η λεγομένη Νέα Εποχή δεν είναι καθόλου νέα. Είναι το αρχαίο εωσφορικό ψέμα, ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του θεός. Είναι η παλαιά επιδίωξη των σκοτεινών δυνάμεων, των "μυστικών εταιρειών" για παγκόσμια κυριαρχία. Η Νέα Εποχή δεν αποτελεί πηγαία και ενδογενή αναζήτηση των ανθρώπων και των κοινωνιών. Σχεδιάζεται και επιβάλλεται έξωθεν.

Η στάση των χριστιανών

Σ' όλα αυτά τα σκοτεινά και επικίνδυνα σχέδια, για επιβολή μιας Νέας Τάξεως Πραγμάτων και μιας Παγκοσμιοποιήσεως χωρίς Χριστό και εναντίον του Χριστού, εμείς οι Χριστιανοί έχουμε να αντιτάξουμε το φως και την αλήθεια του Χριστού. Στην ψευδή και εωσφορική υπόσχεση της αυτοθεώσεως, έχουμε να αντιπροτείνουμε την αληθινή -κατά χάριν- θέωση στην οποία καλούμεθα από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, σε κοινωνία αγάπης με Αυτόν και υπακοής στο πανάγιο θέλημα Του.
Όλες αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές, που μεθοδευμένα και όχι τυχαία γίνονται γύρω μας, πρέπει να τις δούμε με την "καλή ανησυχία" όπως τόνιζε και ο μακαριστός Γέρων Παίσιος ο Αγιορείτης. Και "να μην κοιμόμαστε με τα τσαρούχια", τη στιγμή που και κοσμικοί άνθρωποι αρχίζουν πλέον να ξυπνούν και να συνειδητοποιούν τί σημαίνει στην πραγματικότητα η παγκοσμιοποίηση. Η καλή ανησυχία πρέπει να εκφράζεται ως πνευματική επαγρύπνηση, ως ένταση του πνευματικού αγώνος, της προσευχής και της μετανοίας. Αλλά και ως παρέμβαση, όπου και όταν χρειασθεί και μας καλέσει η Εκκλησία. Έτσι θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και όσους ανθρώπους από αγνοία παγιδεύτηκαν στο μεγάλο ψέμα της Νέας Εποχής.
Πρέπει "να βρούμε τρόπους επιβίωσης του ανθρώπου και του πολιτισμού... Όσοι αντισταθούμε στη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και γλωσσών, θα αντισταθούμε όχι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, αλλά στην επικυριαρχία του διεθνούς εγκλήματος" (από την ομιλία τον αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου στη "Συνάντηση των Αθηνών" 1999).
Και μην ξεχνούμε: Αυτοί που σχεδιάζουν παγκοσμιοποιήσεις χωρίς Χριστό και εναντίον του Χριστού αλλά και των ανθρώπων, κάνουν "λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο", γιατί ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι ο μοναδικός και πραγματικός Κύριος της Ιστορίας και του κόσμου.

Περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

ΤΡΙΚΥΜΙΑ, ΣΑΝ ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Τρικυμία, σαν μάθημα θρησκευτικών
Γράφει ο Καθηγούμενος Πορφύριος της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr

Τις προάλλες δημοσιεύσαμε λίγες σκέψεις με αφορμή το βιβλίο των Θρησκευτικών, αυτό τέλος πάντων που μοιράστηκε στα παιδιά ως βιβλίο Θρησκευτικών, στην Δευτέρα Γυμνασίου.
Ευτυχώς που η λέξη Δευτέρα αντικαθίσταται με ένα Βήτα Κεφαλαίο και δεν έγινε Δεύτερη Γυμνασίου, από τους «φερέλπιδες» συγγραφείς.
Αλλά βέβαια υπάρχει μέλλον. Τώρα μοίρασαν «Φάκελλο Μαθήματος». Ας μην δίνουμε ιδέες, γιατί μπορεί να το δούμε και αυτό, μαζί με την «ανοιχτότητα» που ήδη σχολιάσαμε.

Βέβαια, μετά τις πρώτες δημόσιες σκέψεις μας, ασχοληθήκαμε κάπως ειδικότερα με τα Θρησκευτικά ως σχολικό μάθημα, και σε μαθητές Γυμνασίου αλλά και του Δημοτικού.
Παιδί λοιπόν Πέμπτης Δημοτικού, μεγάλης κωμόπολης της Ημαθίας, μας είπε ότι στο Σχολείο τους ΔΕΝ κάνουν Θρησκευτικά.
Και τί κάνετε στην ώρα τους; Ρωτήσαμε. Αριθμητική. Και τί λέει ο δάσκαλός σας για αυτό;
Ότι τα μαθηματικά θα μας χρειαστούν περισσότερο. Αλλά και στις άλλες τάξεις δεν κάναμε Θρησκευτικά. Μόνο στην Τρίτη τάξη, είχαμε μία πολύ καλή δασκάλα και μας έκαμνε Θρησκευτικά.

Είχα ακούσει για αυτήν την πόλη μας, πως, αν κάποιος δάσκαλος θρησκεύει, δέχεται μεγάλον πόλεμο, «μπούλιγκ» δηλαδή και στους δασκάλους, στους εκπαιδευτικούς γενικότερα, επειδή θρησκεύουν.
Φοβάμαι πως τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Δεν ξέρω αν πρέπει να ρωτάμε τα παιδιά για το θέμα αυτό. Μάλλον η έρευνα πρέπει να είναι πιο συστηματική και πιο ουσιαστική.
Οι δάσκαλοί μας φαίνεται «πήραν» το Ωρολόγιο Πρόγραμμα στα χέρια τους και το εφαρμόζουν κατά το δοκούν ...

Ας έρθουμε τώρα σε κάποιες, λίγες, σκέψεις, ακόμα, για το «Βιβλίο». Επειδή το προαναγγείλαμε.
Όταν ήμασταν παιδιά, όταν διαβάζαμε κάποιο βιβλίο, κρατούσαμε σημειώσεις. Υπογραμμίζαμε κιόλας, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο πρέπον, γιατί μουντζουρώνεις τελικά το βιβλίο, αλλά «προδίδεις» και αυτά που σου αρέσουν.

Έτσι, όσα μας άρεσαν, τα αντιγράφαμε και σχηματίζαμε το δικό μα βιβλίο, μικρό από το μεγάλο.
Κάτι τέτοιο μας θύμισε και αυτός ο «Φάκελλος» του μαθήματος. Δεν είναι φάκελλος αλλά έτσι τον ονόμασαν, ίσως για να φανερώσουν ότι περιέχει πολλά κεφάλαια, σαν τα ντοσιέ ένα πράμα.
Ίσως πάλι να πουν ότι βρίσκεται εν εξελίξει και δεν «έγινε» ακόμα τέλειο βιβλίο.

Αγαπητή θεολόγος της περιφέρειάς μας, μας είπε να δούμε το ποίημα στην σελίδα 100 – Ευτυχώς το εκατό δεν αλλάζει στην «Δημοτική».
Αυτό λοιπόν το ποίημα, που έγινε και τραγούδι, μιλάει για τα «έργα» του Τρελλού Θεού.

Ακούσατε Εσείς για κανέναν Τρελλό Θεό; Και όμως τρελλός Θεός δεν είναι προφανώς κάποιο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ούτε κάποιας άλλης «θρησκείας» αλλά ο Πάνας, συνοδός του Διόνυσου, που ανήκουν στο Δωδεκάθεο ... Αυτό μας ήρθε, συνειρμικά. Δηλαδή εισάγεται στα παιδιά, δίχως πολλά πολλά, δαιμονολοατρεία.

Να πώς την αλήθεια. Ασχολήθηκα περισσότερες από δέκα ώρες με αυτόν τον Φάκελλο. Αφάνταστη κούραση. Μα είναι αυτό εγχειρίδιο, όπως λένε, για παιδιά Β΄ Γυμνασίου;
Τόσες γνώσεις μπορεί να τις αφομοιώσει ένα παιδί; Τέτοιο μπέρδεμα μπορεί να το βάλει σε τάξη ένα παιδί, σε δύο διδακτικές ώρες την εβδομάδα; Η ανομοιογένεια της ύλης μπορεί να αφομοιωθεί σε μία ώρα των σαρανταπέντε – κι αυτό δεν μεταφράζετε – λεπτών;
Προσωπικά κουράστηκα πάρα πολύ ξεφυλλίζοντάς το, και σταματώντας σε πολλά σημεία.
Δεν θα συνεχίσω. Ίσως θα μπορούσαμε να καταλογίσουμε καλές προθέσεις στους συγγραφείς.
Να Σας πω πώς ένοιωσα; Σαν τους εξυπνάκηδες (τους λένε και αλλοιώς), της τάξης, που όταν μάθαιναν καμιά παράξενη λέξη, «έκαμναν τον μάγκα» στα άλλα παιδιά. Δεν ξέρω αν οι συγγραφείς είναι γενικά «διαβασμένοι» ή διάβασαν για να γράψουν αυτό το συνονθύλευμα.
Μού φαίνονται «εξυπνάκηδες», και δεν ξέρω με ποιό κριτήριο έγινε η επιλογή τους, για να λεν οι κυβερνητικοί ότι συνεργάστηκαν με τους θεολόγους.
Για να το διδάξει Αυτό το βιβλίο ένας θεολόγος οφείλει να διαβάσει και να μελετήσει πολλές ώρες. Δηλαδή Δεν διαβάζεται. Πολύ λυπάμαι που το λέω.
Δεν ξέρω αν μυρίζει τσιγάρο, ή ακόμα και χασίσι, γιατί έγινε πολύ δουλειά, και σηκώνει μερικές τζούρες ...
Και κλείνω με κάτι, που βλέποντάς το μόνον σημειολογικά, με έθλιψε βαθύτατα.
Στα εξώφυλλα των Βιβλίων, γενικά, βάζουμε κάτι που νοηματοδοτεί το περιεχόμενό τους.
Στο Βιβλίο αυτό δεν υπάρχει μία εικόνα, σωστή εννοώ εικόνα, του Χριστού, της Παναγίας, ιερών προσώπων, αγιογραφία.
Στο εμπροσθόφυλλο, υπάρχει τρικυμία και ένα καράβι, δίχως σταυρό, που ταρακουνιέται.
Στο οπισθόφυλλο, εκεί όπου παλαιά υπήρχε η σοφή κουκουβάγια επάνω στα κλειστά βιβλία, τώρα τί υπάρχει; Μία σπείρα.
Δεν ξέρω αν η σπείρα είναι το σήμα του εκδοτικού Ινστιτούτου, ή είναι διακοσμητική επιλογή των συντακτών.
Πάντως η σπείρα, ως σύμβολο, παραπέμπει, σημειολογικά, στην Θεοσοφία και στον Αποκρυφισμό.
Τελικά το βιβλίο αυτό πετυχαίνει τον στόχο του. Είναι βιβλίο των συντακτών του και της εποχής του: Σε μπερδεύει αφάνταστα.

Καλή υπομονή και στους διδάσκοντες και στους διδασκόμενους. Και στους καθηγητές και στα παιδιά.
Αλλοίμονο. Ο Θεός να βάλλει το χέρι του ...

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

ΠΑΤΗΡ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ

Αθήνα, 22 Ιουλίου 1971
Προσφιλέστατε π. Νικόδημε
χαίρε εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

Πέρασε πάνω από ένας μήνας από τότε που έλαβα την επιστολή σου. Άργησα να απαντήσω, λόγω φόρτου απασχολήσεων. Παρακαλώ να με συγχωρέσεις. Απαντώ κάπως περιληπτικά, με την επιφύλαξη να επανέλθω, αν η Οσιότητά σου θελήσει νέες διευκρινήσεις.

Αρχικά, φίλτατε π. Νικόδημε, οφείλω να σου πω μια πικρή αλήθεια, που θα σου φανεί πολύ παράδοξη και θα σε εκπλήξει. Μέχρι σήμερα απέφευγα - κατ' οικονομία - να διατυπώσω αυτή τη θέση ή την διατύπωνα με έμμεσο τρόπο, αλλά από τη στιγμή που τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω και εκλεκτά πρόσωπα- που έχουν όμως συνείδηση γεμάτη φόβο - προσχωρούν στους Παλαιοημερολογίτες, πέφτοντας θύματα μιας αδίστακτης προπαγάνδας κατά της Εκκλησίας, είναι καιρός να λεχθεί η αλήθεια δίχως περιστροφές κι επιφυλάξεις.

Λοιπόν, π. Νικόδημε, όσοι φοβούνται τον Οικουμενισμό και προσχωρούν στους Παλαιοημερολογίτες δεν κερδίζουν τίποτα άλλο, παρά μόνο αποφεύγοντας μια αίρεση, προσχωρούν σε μία άλλη. Βέβαια, δεν έχουν συνείδηση ότι προσχωρούν σε αίρεση, αλλά αυτό δεν αλλάζει καθόλου τα πράγματα. Μη νομίζεις ότι είμαι άδικος ή υπερβολικός. Θα σου αποδείξω αμέσως πόσο απολύτως αληθής είναι ο ισχυρισμός μου.

Τι είναι αίρεση, αγαπητέ π. Νικόδημε; Η νοθεία της Πίστεως! Τι είναι όμως νοθεία της Πίστης; Η αθέτηση των δογμάτων; Βεβαίως και αυτό είναι νοθεία της Πίστης, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Νοθεία της Πίστης είναι και η προσπάθεια να θεωρούνται Δόγματα Πίστεως πράγματα που δεν είναι Δόγματα Πίστεως. Αν δηλαδή, θελήσει κάποιος να θεωρήσει Δόγμα Πίστεως, προϋπόθεση σωτηρίας, κάτι το δευτερεύον, έστω και καλό, τότε καθίσταται αυτομάτως αι-ρε-τι-κός!

Θέλεις ένα παράδειγμα; Ας δούμε τους περίφημους Ευσταθιανούς! Τι έκαναν αυτοί; Αθέτησαν Δόγματα Πίστεως; Ποιο; Μήπως το περί Αγίας Τριάδος; Μήπως το περί των δύο φύσεων του Κυρίου; Μήπως το περί Αγγέλων; Μήπως το περί Διαβόλου, κλπ, κλπ; όχι! Κανένα Δόγμα δεν αθέτησαν. Αλλά τότε τι έκαναν; Θεώρησαν Δόγματα Πίστεως, προϋποθέσεις σωτηρίας, πράγματα δευτερεύοντα. Την αγαμία και την αποχή από το κρέας. Η Εκκλησία έλεγε: καλά και άγια και θεάρεστα και άξια μίμησης είναι αυτά τα πράγματα, αλλά δεν είναι όροι σωτηρίας, δεν είναι Δόγματα πίστεως.

Όχι! Διαλαλούσαν οι Ευσταθιανοί! Αυτός που δεν απέχει από το γάμο και το κρέας δε μπορεί να σωθεί!

Τι συνέβη τότε; Η Εκκλησία με την εν Γάγγρα Σύνοδο τους αποκήρυξε σαν αιρετικούς και εκφώνησε εναντίον τους σειρά αναθεμάτων. Καλή και άγια π. Νικόδημε είναι η εορτολογική ομοιομορφία (η οποία όμως ουδέποτε υπήρξε συνολικά στην Εκκλησία), αλλά δεν είναι Δόγμα πίστεως, δεν είναι όρος σωτηρίας.

Όχι! Κραυγάζουν οι Παλαιοημερολογίτες! Η διάσπαση της εορτολογικής ομοιομορφίας (πότε όμως η Εκκλησία γνώρισε απόλυτη εορτολογική ομοιομορφία;) στέρησε από την Εκκλησία την Χάρη, κατέστησε (άκου και φρίξε!) άκυρα τα Μυστήριά της και επομένως οι Νεοημερολογίτες είναι εκτός Χάριτος, δηλαδή εκτός σωτηρίας!!

Αυτός ο φρικαλέος ισχυρισμός, αδελφέ Νικόδημε, αποτελεί φοβερή αίρεση και βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Προβίβασαν οι ταλαίπωροι σε Δόγματα πίστεως, σε όρους σωτηρίας, στοιχεία...ημερολογιακά και εορτολογικά!... κανείς βεβαίως δεν θεωρεί καλό πράγμα την ύπαρξη δύο ημερολογίων στο χώρο της ανά την Οικουμένη Ορθοδόξου καθολικής Εκκλησίας. Κακώς, κάκιστα έγινε η αλλαγή του Ημερολογίου. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι το σημείο να δούμε τα ημερολόγια ως...Δόγματα πίστεως και να εξαρτήσουμε από αυτά το κύρος των Μυστηρίων και την επίτευξη της σωτηρίας, η απόσταση είναι αβυσσαλέα.

Ας κρατούσαν οι Παλαιοημερολογίτες το παλιό ημερολόγιο, αλλά ας διατηρούσαν την κοινωνία προς την Εκκλησία. Τότε δεν θα υπήρχε κανένας κίνδυνος. Αυτοί όμως έφτασαν στο σημείο να αποκοπούν από την Εκκλησία, για να μη...χάσουν την Χάρη και τη σωτηρία!... δεν αγνοώ ότι υπάρχουν Παλαιοημερολογίτες, που δεν δέχονται αυτές τις βλασφημίες, αλλά ποιο το όφελος, εφόσον υπάρχουν άλλοι - και μάλιστα η ηγεσία τους - που υποστηρίζουν αυτές τις αιρετικές θέσεις;

Άκου έναν διάλογο που είχα πριν από καιρό  με κάποιον εκλεκτό νέο, ο οποίος προσχώρησε στους Παλαιοημερολογίτες:

- Γιατί έφυγες από την Ελλαδική Εκκλησία;
- Για να μην κοινωνώ με τους αιρετικούς οικουμενιστές.
- Όλοι οι Επίσκοποι της Ελλάδας είναι οικουμενιστές;
- Όχι, όχι! Αλλά κοινωνούν με τον οικουμενιστή Πατριάρχη. Δεν θέλω λοιπόν να έχω κοινωνία με πρόσωπα που κοινωνούν με τους αιρετικούς οικουμενιστές.
- Πιστεύεις ότι το ημερολόγιο είναι Δόγμα πίστεως και ότι οι Νεοημερολογίτες βρίσκονται εκτός Χάριτος και χρειάζεται, σαν αυτούς που επιστρέφουν από τις αιρέσεις, να τους ξαναχρίσουμε με μύρο;
-Θεός φυλάξοι! Εγώ καθόλου δεν πιστεύω τις ανοησίες των Παλαιοημερολογιτών. Εγώ προσχώρησα σ' αυτούς μόνο και μόνο για να αποφύγω την - έμμεση έστω - κοινωνία με τους αιρετικούς οικουμενιστές.
-Καθόλου όμως δεν απέφυγες την κοινωνία με άλλη αίρεση. Ο ισχυρισμός των Παλαιοημερολογιτών ότι η αλλαγή του ημερολογίου στέρησε την Εκκλησία από την Χάρη, δεν είναι απλή ανοησία, όπως την χαρακτήρισες πιο πριν. Είναι βαρύτατη βλασφημία και αίρεση.
- Αλλά εγώ δεν πιστεύω αυτά τα πράγματα.
- Κοινωνείς όμως με εκείνους, οι οποίοι τα πιστεύουν.
- Τι να κάνω; Αναγκάζομαι να τους ανέχομαι κατ' οικονομίαν.
- Και τότε γιατί δεν ανεχόσουν, κατ' οικονομίαν έστω, τους Επισκόπους της Ελλάδας, οι οποίοι κοινωνούσαν με τον Πατριάρχη;
- Εκείνος:..................
- Εγώ: βλέπεις λοιπόν σε ποια αντινομία οδηγήθηκες; Αναγνωρίζεις ότι οι περισσότεροι Επίσκοποι της Ελλάδας είναι Ορθόδοξοι. Αρνείσαι όμως την κοινωνία μαζί τους, επειδή αυτοί κοινωνούν με τον Πατριάρχη. Έτσι δεν δέχεσαι ούτε έμμεση καν κοινωνία με οικουμενιστές. Δέχεσαι όμως άμεση, αμεσότατη κοινωνία με πρόσωπα που κηρύττουν άλλου είδους αίρεση. Ότι η σωτηρία εξαρτάται από το ημερολόγιο!! Ποιο το κέρδος σου;; αλλά και πάλι μη νομίζεις ότι απέφυγες την έμμεση κοινωνία με τους οικουμενιστές.
- Εκείνος: πώς συμβαίνει αυτό;
-Εγώ: άκουσε, ταλαιπωρημένο θύμα επιτήδειων προπαγανδιστών: οι Παλαιοημερολογίτες κραυγάζουν μέχρι να σπάσουν τα πνευμόνια τους ότι και μόνη η συμπροσευχή μας με τον Πατριάρχη και τους άλλους ομόφρονες μ' αυτόν μας καθιστά όμοιους με αυτούς, έστω κι αν δεν πιστεύουμε όσα κηρύσσουν αυτοί. Να ήταν τουλάχιστον συνεπείς μ' αυτή τους τη θέση! Αλλά πού συνέπεια!... πήγαινε, φίλε μου, σε μερικά Ησυχαστήρια των Παλαιοημερολογιτών, ιδιαίτερα στη Λυκόβρυση Αττικής και θα δεις ολόκληρα αυτοκίνητα να αποβιβάζουν Νεοημερολογίτες, για να εκκλησιαστούν εκεί εν ώρα Λειτουργίας! (έχω ακούσει ότι οι Νεοημερολογίτες που εκκλησιάζονται εκεί την Κυριακή είναι πολύ περισσότεροι από τους Παλαιοημερολογίτες!). το Περιοδικό μάλιστα του εν λόγω Ησυχαστηρίου κάνει κατά καιρούς εκκλήσεις προς τους «προσκυνητές» που θέλουν να εκκλησιαστούν σε αυτό να προσέρχονται σεμνά ντυμένοι, τόσο οι άντρες, όσο και οι γυναίκες και τα παιδιά. Δεν λέει να μην προσέρχονται καθόλου οι Νεοημερολογίτες. Όχι! Το μόνο το οποίο τονίζει και στο οποίο αρκείται, είναι η αποφυγή της απρεπούς ενδυμασίας. Αν υπάρχει αυτή, τίποτα άλλο δεν εξετάζεται. Αν υπάρχει αυτή, οι Νεοημερολογίτες είναι λίαν ευπρόσδεκτοι για συνεκκλησιασμό και συμπροσευχή. Και γνωρίζω αρκετές περιπτώσεις Παλαιοημερολογιτών Ιερέων που δέχονται άνευ όρων Νεοημερολογίτες στα Μυστήρια της εξομολόγησης, ακόμη και της Θ. Κοινωνίας. Έχουμε δηλαδή προσφορά Μυστηρίων σε πρόσωπα, τα οποία σε άλλες στιγμές χαρακτηρίζονται από τους ίδιους τους ηγέτες των Παλαιοημερολογιτών ότι βρίσκονται μακριά από την αλήθεια και τη σωτηρία, επειδή βρίσκονται στην Εκκλησία της Ελλάδας, η οποία κοινωνεί με τον Πατριάρχη. Δηλαδή, κυκεώνας και τραγέλαφος! Λοιπόν, αφού οι ομόφρονές σου συμπροσεύχονται και κοινωνούν με μας που συμπροσευχόμαστε και κοινωνούμε με τον Πατριάρχη, εσύ έχεις πάλι έμμεση κοινωνία με τον Πατριάρχη! Τι κέρδισες λοιπόν; Και την έμμεση κοινωνία με τους οικουμενιστές δεν απέφυγες, και σε άμεση κοινωνία με πρόσωπα που κηρύσσουν άλλου είδους αίρεση οδηγήθηκες!...
Αυτά ειπώθηκαν τότε με εκείνον τον νέο. Τα αντιγράφω αυτά για να βγάλεις, αγαπητέ π. Νικόδημε, ορισμένα συμπεράσματα.

Και ορίστε κάποιες σύντομες απαντήσεις στα ερωτήματά σου:

1. Υπήρξε μεγάλη «γκάφα» του Φιλάρετου η αναγνώριση των Παλαιοημερολογιτών στην Ελλάδα. Μάλλον έπεσε θύμα κακών εισηγήσεων. Έφτασε στα αυτιά μου κάποια πληροφορία ότι εκ των υστέρων, αφού γνώρισε τους Παλαιοημερολογίτες της Ελλάδας, έχει μεταμελήσει για ό,τι έκανε. Ο καιρός όμως θα δείξει. Πιστεύω ότι θα σημειωθούν εξελίξεις... Για μένα πάντως που πιστεύω ότι η Εκκλησία της Ελλάδας είναι κάθε άλλο παρά αιρετική, η απόφαση της Συνόδου του Φιλάρετου όχι μόνο δεν έχει κανένα κύρος, αλλά και, καθώς αποτελεί επέμβαση στα εσωτερικά άλλης ομόδοξης Εκκλησίας αντίθετη με τους Κανόνες, δημιουργεί ευθύνες σχετικά με τους Κανόνες  για την εν λόγω Σύνοδο.
2.  Αν ο Φιλάρετος πίστευε ότι η Εκκλησία της Ελλάδας έχει πέσει σε αίρεση, τότε θα μπορούσε να παρέμβει σ' αυτή. Όφειλε όμως, όχι να αναγνωρίσει τους Παλαιοημερολογίτες, οι οποίοι δεν είναι  μεν οικουμενιστές, αλλά και αυτοί κηρύσσουν άλλου είδους αίρεση, όπως είπα πιο πάνω (ότι η σωτηρία εξαρτάται από τα...ημερολόγια και τα εορτολόγια), αλλά να χειροτονήσει απ' την αρχή Ιερείς (ή και Επισκόπους) για το πλήρωμα της Ελλαδικής Εκκλησίας. Οι εν λόγω Ιερείς θα μπορούσαν να ακολουθούν το παλιό ημερολόγιο, δε θα κήρυσσαν όμως το παραπάνω αιρετικό φρόνημα και θα δέχονταν σε κοινωνία και πιστούς που θα ακολουθούσαν το νέο ημερολόγιο, όπως ακριβώς κάνει και ο Φιλάρετος.
3. Η παρούσα κατάσταση (συμπροσευχές, νεωτερισμοί κ.τ.τ.) δεν δικαιολογεί το «υπερόριον». Μόνο η πτώση κάποιας Εκκλησίας σε αίρεση δίνει το δικαίωμα σε υπερόριους Επισκόπους να παρέμβουν.
4. Αν μια Ορθόδοξη Σύνοδος καταδικάσει κάποιον, δεν μπορεί Σύνοδος άλλης τοπικής Εκκλησίας να τον αθωώσει. Κι αν συμβεί αυτό, η δεύτερη απόφαση είναι άκυρη. Δηλαδή: αν Κληρικός της Εκκλησίας της Ελλάδας καταδικαστεί από αυτήν και προσφύγει σε άλλη Εκκλησία, π.χ. στην Εκκλησία της Σερβίας, και ζητήσει να κριθεί από αυτήν,  η Εκκλησία της Σερβίας θα απορρίψει αυτήν την αξίωσή του, δηλώνοντας ότι αυτή είναι τελείως αναρμόδια, ενώ την αρμοδιότητα έχει μόνο η Εκκλησία της Ελλάδας. Αν τυχόν όμως, δεχτεί το αίτημα η Εκκλησία της Σερβίας και κρίνει αυτή τον εν λόγω Κληρικό, η απόφασή της, καθώς θα έχει εκδοθεί σε αντίθεση με τους Κανόνες , είναι εντελώς άκυρη, και δημιουργεί ευθύνες σχετικά με τους Κανόνες. Αν τα παραπτώματα αυτού του Κληρικού δεν είναι κωλυτικά της Ιεροσύνης και αργότερα μετανοήσει για αυτά, τότε η μόνη που μπορεί να τον αποκαταστήσει είναι πάλι η Εκκλησία της Ελλάδας. Ουδέποτε επιτρέπεται επέμβαση μιας Ορθόδοξης Εκκλησίας στα εσωτερικά μιας άλλης. Αλλιώς, εννοείται, έχει το πράγμα, αν μια Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία ζητήσει από άλλη ή από άλλες τη βοήθειά τους για τη λύση ενός εσωτερικού της ζητήματος. Τότε δεν πρόκειται για αυθαίρετη επέμβαση, αλλά για αδελφική συμπαράσταση. Μόνο Οικουμενική Σύνοδος, σαν υπέρτατη Αρχή, μπορεί να παρέμβει στα εσωτερικά Τοπικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και να τα ρυθμίσει κατά την κρίση της. Μπορεί π.χ. Κληρικός μιας Τοπικής Εκκλησίας (και μάλιστα Προκαθήμενος αυτής), θεωρώντας ότι καταδικάστηκε από την Εκκλησία του εντελώς άδικα και σε αντίθεση με τους Κανόνες, να καταφύγει με έκκληση σε άλλες Τοπικές Εκκλησίες και διεκτραγωδώντας την άδικη περιπέτειά του, να ζητήσει απόδοση δικαιοσύνης. Αν οι άλλες Εκκλησίες βρουν βάσιμα τα παράπονά του, μπορούν να φτάσουν μέχρι τη σύγκληση Μεγάλης Συνόδου, της οποίας η απόφαση θα είναι υποχρεωτική για όλους. Μονομερής παρέμβαση μιας Τοπικής Εκκλησίας στα εσωτερικά άλλης είναι απαράδεκτη. Όλα αυτά, εννοείται, προκειμένου για Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες και όχι αιρετικές.
5. Η λέξη «άκυρο», όταν πρόκειται για Μυστήρια, άλλοτε χαρακτηρίζει τα τελείως ανυπόστατα (δηλαδή ανύπαρκτα) Μυστήρια και άλλοτε τα υποστατά μεν, αλλά που τελέστηκαν αντικανονικά. Εξαρτάται από την έννοια, την οποία κάθε φορά δίνουμε στη λέξη «άκυρο».
6. «Ζηλωτής» που επιστρέφει μπορεί επιεικώς να γίνει δεκτός και με απλή Εξομολόγηση ενώπιον του Πνευματικού. Αν είναι Κληρικός, θα ζητήσει από τον Επίσκοπο την αποκατάστασή του μέσα από την κανονική διαδικασία. Η αλλαγή Παρατάξεων κάθε τόσο δείχνει προφανώς αστάθεια. Δυστυχώς αυτό είναι συνηθισμένο στους Παλαιοημερολογίτες.
7. αναμφίβολα δεν μπορεί κάποιος να είναι «και με τους μεν και με τους δε». Άλλο ζήτημα, αν, κατ' οικονομία, ανέχεται τους δε, ελπίζοντας να τους φέρει τελικά στον ίσιο δρόμο.
8. Αν κάποιος είναι τόσο απλοϊκός, ώστε να μην αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα και δεν επιμένει στις εσφαλμένες θέσεις του από οίηση, πείσμα κ.τ.τ., αλλά από απλοϊκότητα, είναι δυνατό να έχει πλούσια τη Χάρη του Κυρίου. Τα κρίματα του Θεού είναι ανεξερεύνητα. Υπήρξαν και περιπτώσεις κατά τις οποίες σοφοί άνθρωποι της Εκκλησίας περιέπεσαν σε πλάνες. Ο Θεός όμως που βλέπει στην καρδιά και όχι στο πρόσωπο, δεν τους έκρινε ανάξιους για την εύνοιά Του. Ο Μέγας Γρηγόριος, ο Επίσκοπος Νύσσης, δεν ήταν απαλλαγμένος από δογματικές πλάνες. Και όμως είναι άγιος και Πατέρας της Εκκλησίας. Επίσης και ο θείος Διονύσιος Αλεξανδρείας, θεολογώντας περί Υιού, δεν εκφράστηκε με δογματική ακριβολογία, γι' αυτό και έδωσε άθελά του πολλά επιχειρήματα στους Αρειανούς, οι οποίοι και τον επικαλούνταν. Γι' αυτό και αναγκάστηκε ο Μ. Αθανάσιος να γράψει ολόκληρη πραγματεία για τον άγιο Διονύσιο, για να δικαιολογήσει τις άστοχες δογματικά εκφράσεις του.
9. Καλές σχέσεις με «ζηλωτές» μπορούμε να έχουμε. Μυστήρια όμως από αυτούς δεν επιτρέπεται να  λαμβάνουμε. Αν έχουν αυτοί, όπως γράφεις, κοινωνία με την Εκκλησία μας, τότε αλλάζει η κατάσταση. Υπάρχουν όμως «ζηλωτές» που κοινωνούν με την Εκκλησία μας;
10. Δυστυχώς δεν είναι εύκολη η επαναφορά του παλιού ημερολογίου στην Εκκλησία της Ελλάδας. Ίσως δεν είναι καν δυνατή. Αλλά και αν ήταν, μη φανταστείς ποτέ ότι οι Παλαιοημερολογίτες θα υποτάσσονταν όλοι στην Εκκλησία. Οι περισσότεροι Παλαιοημερολογίτες Κληρικοί επιθυμούν ασυδοσία και ποτέ δε θα δέχονταν να τεθούν κάτω από ζυγό και έλεγχο. Θα έβρισκαν χίλια επτά «επιχειρήματα» για να δικαιολογήσουν την εμμονή τους στην ανταρσία (θα έλεγαν π.χ. ότι είναι Μασόνοι οι Επίσκοποι και τα τοιαύτα). Γνωρίζω καλά πολλούς Παλαιοημερολογίτες Κληρικούς...Κάποιος ηγέτης των Παλαιοημερολογιτών μου έλεγε προ ετών: «Δεν τολμώ να βάλω ούτε δέκα μέρες αργία σε κληρικό μου. Θα πάνε στους άλλους, μου λένε» (δηλαδή στην άλλη Παράταξη). Από αυτό καταλαβαίνεις ποια διάθεση πειθαρχίας στους Κανόνες υπάρχει στους Κληρικούς των Παλιοημερολογιτών, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις...
11. Οι θέσεις της «Επιστολιμαίας Διατριβής» ισχύουν εφόσον η Εκκλησία μας είναι Ορθόδοξη και όχι αιρετική. Το να «υγιαίνει» έχει πολλή ευρύτητα. Απόλυτη υγεία (για τους Κανόνες, τη διοίκηση, την ηθική κλπ) δε μπορούμε να ζητάμε από την Εκκλησία, αφού αυτή συγκροτείται από ατελείς και αμαρτωλούς ανθρώπους. Ευχή θα ήταν να υγιαίνει σε όλα. Αλλά είναι αυτό δυνατόν; Αρκεί λοιπόν να είναι Εκκλησία Ορθόδοξη και όχι αιρετική. Κι εγώ απέχω πολύ από το να χαρακτηρίσω την Εκκλησία της Ελλάδας...αιρετική!!! Αν άλλοι αναλαμβάνουν εύκολα τέτοιες τρομακτικές ευθύνες (να χαρακτηρίζουν δηλαδή αιρετική μια Ορθόδοξη Τοπική Εκκλησία), ας προχωρήσουν...
12-13. Οι Ορθόδοξοι αναμφίβολα δεν πρέπει να συμπροσεύχονται ή με άλλον τρόπο να έχουν θρησκευτική κοινωνία με τους αιρετικούς (Παπικούς, Διαμαρτυρόμενους κλπ). (Το ίδιο ισχύει και για τους σχισματικούς). Αν όμως κάποιος συμπροσεύχεται (ή κοινωνεί κάπως αλλιώς) με αιρετικούς, είναι μεν παραβάτης των ιερών κανόνων και άξιος εκκλησιαστικών ποινών, δεν είναι όμως και αυτομάτως αιρετικός. Ενδέχεται να πιστεύει με τον ορθόδοξο τρόπο, να αποδοκιμάζει κάθε άλλη διδασκαλία, αλλά να μη θεωρεί κακό τις θρησκευτικές επαφές με ετερόδοξους. Αυτός είναι, επαναλαμβάνω, δεινός παραβάτης των ιερών Κανόνων, αλλά δεν είναι αιρετικός.

 Αν όμως δεν αρκείται σε αυτό, αλλά και κηρύσσει αιρετικά φρονήματα, τότε έχει αλλιώς το πράγμα. Τότε είναι αιρετικός. Αιρετικός είναι, εφόσον κηρύσσει αιρετικά φρονήματα, έστω κι αν δεν έχει καμία κοινωνία με άλλους αιρετικούς.

 Αλλά οι αιρετικοί είναι δύο ειδών: εκείνοι τους οποίους η Εκκλησία δίκασε και καταδίκασε και τους απέκοψε από το Σώμα της, και εκείνοι οι οποίοι ούτε καταδικάστηκαν ακόμα από την Εκκλησία. Ούτε αυτοβούλως έφυγαν από αυτήν, αλλά βρίσκονται ακόμα εντός της Εκκλησίας. Μια τέτοια περίπτωση είναι η περίπτωση του Πατριάρχη. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έχει κηρύξει αιρετικά φρονήματα. Ούτε καταδικάστηκε όμως ως τώρα από την Εκκλησία, ούτε αυτός αποκήρυξε την Εκκλησία και έφυγε απ' αυτήν. Παραμένει και ενεργεί εντός της Εκκλησίας. Συνεπώς είναι ακόμα αγωγός Χάριτος. Τελεί Μυστήρια. Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;

α) Να προσευχόμαστε για την ανάνηψη και τη μετάνοιά του.
β) Να διαμαρτυρόμαστε εναντίον του και να αγωνιζόμαστε. Και αν η συνείδηση κάποιου δεν ανέχεται να μνημονεύει το όνομά του, έχει το δικαίωμα, προχωρώντας ακόμα παραπέρα, να παύσει το μνημόσυνό του, σύμφωνα με τον ΙΕ' Κανόνα της Πρωτοδεύτερης Συνόδου. Αυτό όμως είναι το έσχατο βήμα, στο οποίο μπορεί να προχωρήσει, αν θέλει να μη βρεθεί σε σχίσματα και ανταρσίες. Παύοντας δηλαδή το μνημόσυνο, δε θα μνημονεύει άλλον Επίσκοπο (εκτός αν πιστεύει ότι όλη η Εκκλησία μας έπεσε σε αίρεση!), αλλά θα περιμένει, όπως έγραψα πιο πριν, στην «Επιστολιμαία Διατριβή» μου, με ήρεμη συνείδηση την απόφαση Συνόδου.

Άλλο πρόβλημα: αυτοί που παύουν το μνημόσυνο, πώς θα φέρονται προς αυτούς που κοινωνούν με τον Πατριάρχη; Αυτοί που κοινωνούν με τον Πατριάρχη είναι δύο κατηγοριών: α) Οι ομόφρονές του (όπως ο Αμερικής Ιάκωβος, ο Χαλκηδόνος Μελίτων κλπ) και β) αυτοί που δεν συμφωνούν μαζί του (όπως όλοι σχεδόν οι Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδας). Απέναντι στους πρώτους θα φέρονται όπως και απέναντι στον Πατριάρχη. Απέναντι όμως στους δεύτερους, έστω κι αν αυτοί κοινωνούν με τον Πατριάρχη ή τους άλλους, δε μπορούν να φέρονται το ίδιο. Δεν μπορούν δηλαδή να φτάσουν μέχρι την παύση του μνημοσύνου τους. Δεν επιτρέπεται, κατά τους ιερούς Κανόνες, αποφυγή  της κοινωνίας με αυτούς. Οι ιεροί Κανόνες παρέχουν δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου του Επισκόπου ή Πατριάρχη που κηρύσσει αιρετικές διδασκαλίες. Δεν παρέχουν όμως δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου και εκείνων, οι οποίοι, αν και είναι Ορθόδοξοι, τον ανέχονται.

Μεγάλη προσοχή σε αυτό το σημείο! Οφείλουμε να διακρίνουμε μεταξύ των δύο καταστάσεων: άλλο αυτός που κηρύσσει αιρετικά φρονήματα, και άλλο αυτός που φρονεί και διδάσκει με ορθόδοξο τρόπο, αλλά, κατ' οικονομία, ανέχεται τον πρώτο και κοινωνεί με αυτόν.

Επίσης: άλλο αυτός που κηρύσσει μεν αιρετικά φρονήματα, αλλά χωρίς να φύγει από την Εκκλησία, ούτε να αποκοπεί από αυτήν, και άλλο αυτός που αυτόβουλα έφυγε από την Εκκλησία (και ίδρυσε δικιά του «Εκκλησία» ή προσχώρησε σε άλλη παρόμοια, αιρετική ή σχισματική), ή αποκόπηκε από την Εκκλησία κατόπιν δίκης και καταδίκης. Με τον δεύτερο κάθε Ορθόδοξος οφείλει να μην έχει καμία κοινωνία. Η κοινωνία όμως με τον πρώτο (μέχρι την καταδίκη του) αφήνεται από τους ιερούς Κανόνες στην ελεύθερη κρίση κάθε Ορθόδοξου πιστού.

Έχουμε δηλαδή δικαίωμα, που μας το παρέχουν οι ιεροί Κανόνες, να παύσουμε το μνημόσυνό του, δεν είμαστε όμως υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Κατά συνέπεια, αν κάποιος, χρησιμοποιώντας το δικαίωμα αυτό, παύσει το μνημόσυνο, καλά κάνει και δεν πρέπει να ελέγχεται από τους άλλους. Αν κάποιος άλλος, σταθμίζοντας διάφορους παράγοντες, κρίνει ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα που του δίνουν οι Κανόνες, αλλά να περιμένει τη «Συνοδική διάγνωση», δεν είναι αξιόμεμπτος, ούτε - πολύ περισσότερο - άξιος ακοινωνησίας! Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να εφαρμόσει, κάπως παραλλαγμένους, τους λόγους του Παύλου: «Ο μνημονεύων τον μη μνημονεύοντα μη εξουθενείτω και ο μη μνημονεύων τον μνημονεύοντα μη κρινέτω» (βλ. Ρωμ. ιδ' 3).

Τότε, θα πεις, ποιο το κέρδος μας, αν αποφύγουμε το μνημόσυνο του Πατριάρχη, αφού θα έχουμε κοινωνία με τον Επίσκοπο Δρυϊνουπόλεως π.χ., ο οποίος μνημονεύει τον Πατριάρχη; Δε μολυνόμαστε έτσι, κοινωνώντας έμμεσα με αυτόν που κηρύσσει αιρετικά φρονήματα;

Αλλά η διακοπή του μνημοσύνου, «πριν από Συνοδική διάγνωση» και καταδίκη, δεν έχει την έννοια της αποφυγής μολυσμού από την κηρυσσόμενη αίρεση! Όχι, αδελφέ μου! Αν είχε αυτή την έννοια, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχαν απλά το δικαίωμα παύσης του μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση», αλλά θα θέσπιζαν ρητή και σαφή υποχρέωση με απειλή βαρύτατων ποινών σε αντίθετη περίπτωση.
Η διακοπή μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση» έχει άλλη έννοια. Αποτελεί έντονη, αλλά κι έσχατη διαμαρτυρία της Ορθόδοξης συνείδησης, παρέχει μια διέξοδο σε αυτούς που σκανδαλίζονται, και ταυτόχρονα αποσκοπεί και στη δημιουργία αναταραχής, ώστε η Εκκλησία να βιαστεί να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

Δεν υπάρχει κίνδυνος να...μολυνθούμε, ούτε μνημονεύντας τον Πατριάρχη (εφόσον ακόμα δεν καταδικάστηκε), ούτε, πολύ περισσότερο, αν δεχόμαστε σε κοινωνία αυτούς που τον μνημονεύουν. Όσα αντόθετα λέγονται, είναι ανόητοι «ζηλωτισμοί». Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων δε μολύνθηκε, αν και έλαβε Επισκοπική χειροτονία από τον Μητροπολίτη Καισαρείας Ακάκιο, ο οποίος ήταν μεν δηλωμένος αρειανός (και μάλιστα αρχηγός μιας μερίδας αρειανών), αλλά ακόμη βρισκόταν και ενεργούσε εντός της Εκκλησίας. Ο άγιος Ανατόλιος χειροτονήθηκε κι αυτός Επίσκοπος (και μάλιστα Πατριάρχης Κων/πόλεως) από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, ο οποίος ήταν μεν μονοφυσίτης και μεγάλος προστάτης του αιρεσιάρχη Ευτυχή, αλλά δεν είχε ακόμη καταδικαστεί από την Δ' Οικουμενική Σύνοδο. Αν λοιπόν δεν μολύνει ούτε αυτή η χειροτονία από Επισκόπους που κηρύσσουν μεν αιρετικά φρονήματα, αλλά ακόμα δεν καταδικάστηκαν από Σύνοδο και παραμένουν εντός της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο δε μολύνει το μνημόσυνό τους και ακόμα περισσότερο δε μολύνει η κοινωνία με πρόσωπα που ανέχονται κατ' οικονομία αυτούς και διατηρούν το μνημόσυνό τους.

Οι Παλαιοημερολογίτες, «μη νοούντες μήτε α λέγουσι μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται», ισχυρίζονται τα εντελώς αντίθετα (βλέπε και το βιβλίο του Θεοδωρήτου Μαύρου). Αλλά τότε και αυτοί οι ταλαίπωροι είναι μολυσμένοι. Γιατί; Διότι, όπως προείπα, και αυτοί, παρά τις θεωρητικές διακηρύξεις τους, ή μάλλον, σε κραυγαλέα και τραγική αντίθεση με αυτές, δέχονται στην πράξη σε κοινωνία (συμπροσευχή και παροχή Μυστηρίων) πρόσωπα που ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδας, η οποία έχει κοινωνία με τον Πατριάρχη! Οπότε;;;

Αν ήθελαν να είναι συνεπείς, έπρεπε να μη δέχονται ούτε ένα (αριθμός 1) μέλος της Ελλαδικής Εκκλησίας να εκκλησιαστεί (ή, πολύ περισσότερο, να εξομολογηθεί ή να κοινωνήσει) μαζί τους, αν προηγουμένως δεν δήλωνε ότι αποχωρεί από την Εκκλησία της Ελλάδας και προσχωρεί εν μετανοία σε αυτούς. Αυτοί όμως, χωρίς φόβο και δισταγμό, συνεκκλησιάζονται, συμπροσεύχονται και συμμετέχουν στα Μυστήρια με πλήθος Νεοημερολογίτες στους Ναούς των Παλαιοημερολογιτών και μάλιστα σε μερικά Ησυχαστήρια.

Είναι αυτά πράγματα ηθικής συνέπειας; Είναι πράγματα που επιτρέπονται ηθικά; Είναι πράγματα αποδεκτά από τους Κανόνες; Είναι, τέλος πάντων, πράγματα τίμια; Θα πουν ίσως ότι το κάνουν κατ' οικονομία. Αλλά τότε γιατί να δημιουργούμε σχίσματα και διαιρέσεις και κατατμήσεις και πληγές στο Σώμα της Εκκλησίας; Αν πρόκειται μεταβαίνοντας κάποιος στους Παλαιοημερολογίτες, να συμπροσεύχεται και πάλι με αυτούς που κοινωνούν με τον Πατριάρχη, γιατί να μη μείνει στην Εκκλησία της Ελλάδας και να ανέχεται κατ' οικονομία τον Πατριάρχη και τους ομόφρονές του; Έτσι μάλιστα θα ανέχεται κατ' οικονομία μία αίρεση: τον Οικουμενισμό. Ενώ, μεταβαίνοντας στους Παλαιοημερολογίτες, θα ανέχεται δύο: τον οικουμενισμό (εφόσον οι Παλαιοημερολογίτες συμπροσεύχονται με Νεοημερολογίτες, που κοινωνούν με τον οικουμενιστή Πατριάρχη) και τον Ελληνικό Παλαιοημερολογιτισμό, που κηρύσσει την αίρεση ότι τα ημερολόγια και τα εορτολόγια είναι όροι σωτηρίας!...

Λέω «Ελληνικό Παλαιοημερολογιτισμό», διότι δεν προτίθεμαι να καταδικάσω το παλιό ημερολόγιο, το οποίο ακολουθούν τόσες Ορθόδοξες Εκκλησίες, αλλά τις αιρετικές υπερβολές στις οποίες απερίσκεπτα κατάντησαν οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες. Και γι' αυτό, εκτός από άλλους λόγους, φοβάμαι και τρέμω για τις ανταρσίες και τα σχίσματα. Ο κλήρος των περισσοτέρων είναι:

Τελικά καταντούν στην υποστήριξη θέσεων πραγματικά αιρετικών! Αυτά, πολυφίλητε π. Νικόδημε, τα είχα γράψει σε σένα και στην ιερή και θεοφιλή Συνοδεία σου. Και έγραψα «εκ πολλής θλίψεως και συνοχής καρδίας» (Β' Κορ. β' 4). Η όλη κατάσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι σήμερα πολύ θλιβερή. Ίσως τελικά δεν θα αποτραπούν μεγάλες περιπέτειες.

Πρόσχωμεν! Εν ταπεινώσει, εν προσευχή, εν νηστεία, εν κατανύξει, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας φωτίσει για το πώς πρέπει να πορευτούμε σε αυτά που έρχονται. Διπλός ο κίνδυνος της Εκκλησίας: από τη μία ο σατανοκίνητος Οικουμενισμός και από την άλλη ο Φανατισμός που φθείρει τις ψυχές και οδηγεί τελικά σε φρικαλέες βλασφημίες και αιρέσεις και κρύβει την αλήθεια. Και τα δύο να τα φοβηθούμε και να τα αποφύγουμε. Δεν θα παρεκκλίνουμε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Θα πορευτούμε τη μέση και βασιλική οδό. Αυτή είναι η οδός της αμόλυντης Ορθοδοξίας, η οποία γνωρίζει και να προστατεύει την ακρίβεια και δεν αγνοεί την επίδειξη οικονομίας.

Χαίρε, αδελφέ. Και πάλι θα πω, χαίρε! Χαίρε, εν μέσω πά­σης θλίψεως και πάσης οδύνης. Ιησούς γάρ «παρεδόθη δια τας αμαρτίας ημών και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. δ' 25).

Δεήθητε δε πάντες εκτενώς και υπέρ της εμής αθλιότητος, ότι εν ποικίλω αγώνί ειμί. Εν παντί θλίβομαι. «Έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι» (Β' Κορ. ζ 5. Ιδέ ερμηνείαν Π. Τρεμπέλα).

Πρόθυμος πάντα για κάθε εξυπηρέτηση και επικαλούμενος τις ευχές όλων σας, διατελώ μετά βαθείας εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών αγάπης και τιμής.

πηγή:Εκ του Βιβλίου:
ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ

Επιφανίου Ι. Θεοδωροπούλου
Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΙΤΑΛΗΣ: ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΛΑΟ: «ΜΗ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΣ»

Του Γιώργου Θεοχάρη

Ηχηρό μήνυμα προς τον λαό από τον φωτισμένο και χαρισματούχο γέροντα Νεκτάριο Βιτάλη στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. Συγκλονίζουν τα λόγια του, μιλάει η γεμάτη αγάπη καρδιά του, και σκορπίζουν αγαλλίαση και ελπίδα τα μηνύματα του Ευαγγελίου που εκπέμπει. «Δίχως την Ορθοδοξία δεν κάνουμε τίποτα. Να μην είμαστε προδότες στο θρησκεία μας, την πίστη μας». 
Ο Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης μέσα από το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ στέλνει μήνυμα αγάπης σε όλο τον κόσμο και τα λόγια ψυχής του συγκινούν. Από το κρεβάτι του πόνου όπου βρίσκεται, στο κελλί του, δίπλα ακριβώς από τον Ιερό Ναό του Αγίου Νεκταρίου στη Καμάριζα Λαυρίου Αττικής, ο Γέροντας μιλά με τη δύναμη της καρδιάς. Τα λόγια του βγαίνουν τόσο δυνατά και πρέπει να γίνουν βίωμα για όλους μας.

Ο Γέροντας Νεκτάριος λέει χαρακτηριστικά: 

«Πρέπει όλοι μας να διαδίδουμε την Ορθοδοξία. Δίχως την Ορθοδοξία δεν κάνουμε τίποτα. Να μην είμαστε προδότες στο θρησκεία μας, την πίστη μας. Ο Άγιος Νεκτάριος είναι το παράδειγμα σε όλο τον κόσμο, πρέπει να τον μιμηθούμε. Η αγάπη είναι μεγάλο πράγμα. Ο Θεός δε διώχνει κανέναν. Η Παναγία μας μεσιτεύει προς τον Θεό. Είναι στο πλευρό μας και μας καθοδηγεί. Εμείς όμως δεν τους αγαπάμε πραγματικά, το Θεό μας, την παναγία τους Αγίους μας. Στη πραγματικότητα δεν κάνουμε τίποτα. Χρειάζεται υπομονή και προσευχή. 

Κι εγώ πολλές φορές έχω φτάσει στο τέλος της ζωής μου, αλλά όμως με γυρίζει πίσω ο Θεός. Για ποιο λόγο άραγε; Να μετανοήσω; Από το κρεβάτι που βρίσκομαι θέλω να στηρίξω τα αδέλφια μου. Έχουμε ανάγκη να στηριχθούμε από το Θεό, από τον Χριστό μας και την Παναγία. Η Παναγία μας αγρυπνεί για την Ελλάδα μας και όλα τα έθνη. Όταν θελήσουμε να το κάνουμε θα έχουμε τη βασιλεία του Θεού. 
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα ελαττώματά μας. Δε μας διώχνει ο Χριστός από κοντά του. Ελάτε όλοι μαζί να παρακαλέσουμε τη μεσίτρια του κόσμου, τη Βασίλισσα τον Ουρανών, να μας βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας. 

Όπως έλεγε ο Απόστολος Παύλος: «Γρηγορείτε και προσεύχεστε. 

Επισκέπτεστε τους ασθενείς». Δεν ξέρω πότε θα με πάρει ο Κύριος αλλά αφήνω την ευχή της ιερωσύνης μου ούτως ώστε να μας δώσει το θείο φωτισμό με τα ουράνια μεγαλεία. Η Χάρις του Θεού να είναι κοντά σας».

Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΓΕΜΑΤΗ ΝΕΡΟ!


ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΜΗ ΒΟΒΑΣΤΕ, ΟΙ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΗΤΑΝ ΝΑ ΥΠΟΤΑΞΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!


ΠΑΠΙΚΟΙ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΑΝ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ


Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

ΓΕΡΩΝ ΝΙΚΩΝ: ΜΟΛΙΣ Η ΨΥΧΗ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ: ΟΠΟΙΟΣ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ!