ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ

Εκκλησιαστικός Λαϊκισμός
Του κ. Παύλου Τρακάδα

Εκκλησιαστικοί ταγοί προτιμούν να είναι αρεστοί εις το ποίμνιον παρά να αποτελούν την φωνήν «βοώντος εν τη ερήμω», την προφητικήν εκείνην φωνήν, η οποία αφυπνίζει και ζητεί μετάνοιαν και επαναπροσανατολισμόν εις την ορθήν πορείαν. Ο κρυφός ενίοτε ναρκισσισμός καθίσταται φανερός, όταν αποτυπώνεται εις δημοσίας εκδηλώσεις, όπου στόχος γίνεται η προσέλκυσις όχι μόνον του ποιμνίου, αλλά και η επέκτασις της επιρροής του κατ’ επίφασιν θεολογικού λόγου εις τας ευρυτέρας μάζας ανθρώπων. Πολλάκις ενδιαφέρονται περισσότερον δια την απήχησιν εις αλλοδόξους η και αθέους παρά δια την οικοδομήν του ποιμνίου. Δια τούτο και ο λόγος των δεν αναφέρεται εις την σώζουσαν αλήθειαν της πίστεως, αλλά εις ζητήματα «πανανθρώπινα», υπό την έννοιαν ότι απασχολούν τας συγχρόνους κοινωνίας υπό φιλανθρωπικόν η ακτιβιστικόν πρίσμα. 

Επιτυγχάνουν τελικώς αι δηλώσεις των να μεταδίδωνται ενίοτε εις όλον τον κόσμον, όμως να μη διαφέρουν εις τίποτε με άλλους πολιτικούς η θρησκευτικούς αρχηγούς. Οι ίδιοι προπαγανδίζουν ότι με τας ενεργείας των αυτάς κάνουν γνωστήν την Ορθοδοξίαν εις τα πέρατα της Οικουμένης, ενώ εις την πραγματικότητα υπονομεύουν αυτήν, καθώς δημιουργούν την εντύπωσιν ότι η Ορθοδοξία είναι απλώς μία ομολογία ως όλαι αι άλλαι.

Ο «Πράσινος» Πατριάρχης

Είναι παγκοίνως γνωσταί αι «ανησυχίαι» του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως δια το περιβάλλον. Το ζήτημα ήρχισε προ ετών, μεταξύ άλλων, όταν ο Σεβ. Περγάμου έγραψε και το βιβλίον «κτίσις και ευχαριστία». Ο Πατριάρχης ήρχισε σειράν συνεδρίων δια την σωτηρίαν του Αμαζονίου, της Αρκτικής, της Αδριατικής κ.α., όπου επί μίαν περίπου δεκαετίαν εγύρισεν όλον τον πλανήτην. Αυτά τα συνέδρια απεσκόπουν εις τρεις στόχους. Πρώτον, η συγκέντρωσις ισχυρών οικονομικών παραγόντων. Εδημιουργήθη η ΜΚΟ «Κύκλος της Πάτμου», η οποία συνεκέντρωσεν επιχορηγήσεις με τεράστια ποσά δια τας πολυποικίλους ανάγκας αυτών των συν­εδρίων. Η υπόθεσις κάποιαν στιγμήν παρεπέμφθη δια έρευναν εις τας εισαγγελικάς αρχάς. Δεύτερον, ο Ο.Τ. με μεγάλην έρευναν απεκάλυψε προ διετίας περίπου ότι τα συνέδρια αυτά συνέβαλαν τα μέγιστα εις την προώθησιν του οικουμενισμού. Είχον το πλεονέκτημα ότι εφαίνοντο ως «αθώα» και ήσαν ακατηγόρητα, διότι δεν ηδύνατο κανείς να κατηγορήση το… περιβάλλον! Όμως όχι μόνον εις αυτά τα ίδια  τα συνέδρια συνηθροίζοντο άνθρωποι όλων των θρησκειών, αλλά διεφάνη από δηλώσεις του Πάπα ότι επρόκειτο δια μίαν «κοινή ατζέντα» μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως. Τρίτος σκοπός ήτο η προβολή. Βεβαίως δεν είναι κακόν, θα σκεφθή κανείς, το Πατριαρχεί­ον Κωνσταντινουπόλεως λόγω των ιδιαιτέρων συνθηκών να έχη μίαν διεθνή αναγνώρισιν, ώστε να υπάρχη ασφάλεια έναντι κάθε επιτιθεμένου. Ωστόσον, με την πάροδον του χρόνου έγινεν αντιληπτόν ότι οι περί το Φανάριον δεν είχον ως πρώτιστον στόχον την προβολήν του Πατριαρχείου, αλλά του «Πρωτείου», δια το οποίον πολλά εκοπίασε με μελέτας του ο Σεβ. Περγάμου.

Ποία είναι η απόδειξις ότι δεν υπήρχαν αγαθά εκκλησιαστικά κίνητρα εις όλα αυτά; Το νέον προσ­φατον στοιχείον που ήλθε να επανεπιβεβαιώση όλα αυτά είναι η συνάντησις των G7, δηλαδή των επτά πλέον ανεπτυγμένων κρατών του κόσμου (Καναδάς, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ηνωμένον Βασίλειον και Ηνωμέναι Πολιτείαι.), την 26ην και 27ην Μαΐου ε.ε. εις την Σικελίαν. Κατά την συνεδρίασίν του ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Ντόναλντ Τραμπ, όπως είχεν υποσχεθή προεκλογικώς, ανεκοίνωσεν ότι αποχωρεί από την συμφωνίαν των Παρισίων σχετικώς με τα προβλεπόμενα μέτρα δια την προστασίαν του περιβάλλοντος, καθώς η αναπτυξιακή πολιτική που επιθυμεί να εφαρμόση δια την χώραν του δεν του επιτρέπει να τηρήση τα προβλεπόμενα δια την ανάσχεσιν της κλιματικής αλλαγής. Ο Πατριάρχης εσιώπησε! Μόνον που αυτή η σιωπή ήτο πλέον εκκωφαντική από ποτέ… Ανέμεναν όλοι να διαμαρτυρηθή εντόνως και να υψώση το ανάστημά του, εφ’ όσον κατέχει πλουσίας περγαμηνάς από οικουμενιστικάς εκδηλώσεις, εις τας οποίας προωθούσε την προστασίαν του περιβάλλοντος. Τίποτε όμως! Διατί; Οι περί το Φανάρι εφρόντισαν όλα αυτά τα έτη μέσω του «ανεξόδου» λόγου περί οικολογίας να δημιουργήσουν εις το διεθνές κοινόν αισθήματα συμπαθείας, καθώς πολλοί έλεγαν: «Το καημένο το Φανάρι αυτοθυσιάζεται όχι δια ίδιον όφελος, αλλά δια το κοινό μας «σπίτι»», ενώ παραλλήλως παρέδιδαν το Πατριαρχείον εις χείρας των ΗΠΑ. Τώρα που αι ΗΠΑ δεν συμφωνούν με την οικολογίαν, πως δύναται ο Πατριάρχης να εναντιωθή εις τους μεγάλους πάτρωνας; Καμαρώνουν εις το Φανάρι δια τον τι-τλον «Πράσινος» Πατριάρχης, που πλέον όμως αποτελεί φωτεινόν σηματοδότην ότι «Αμερική περνά ελεύθερα»! Ας μη απορρούμεν διατί εις το Κολυμβάριον συμμετείχε πρόσωπον των ΗΠΑ…

Ο Πατριάρχης «των φτωχών»

Δεν είναι προνόμιον όμως μόνον του Φαναρίου τα ωραία λόγια. Δια να είμεθα δίκαιοι τα συνηντήσαμεν προ έτους, κατά το Κολυμβάριον, από τον Πατριάρχην και Πάπαν Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρον. Εις τοποθέτησίν του κατά την συζήτησιν δια το θέμα της καταλληλότητος των όρων πρόσωπον και άνθρωπος, προκειμένου να εκφράσουν την περί ανθρώπου διδασκαλία της Εκκλησίας, εσημείωνε -μάλιστα καταχειροκροτούμενος-, τα εξής:
«οι αρχιερείς που κάνουν ιεραποστολή, όταν επιστρέψουν στον τόπο τους θα κληθούν να απαντήσουν σε ουσιαστικά ζητήματα… Πως θα επιστρέψουμε στην Αμερική, στην Αλβανία, στην Σερβία, στην Αφρική να πούμε τι στον κόσμο μας; Για το πρόσωπο και τον άνθρωπο; Το ποίμνιό μας περιμένει να ακούση για τα σημερινά προβλήματα της κοινωνίας να του μιλήσουμε για την αγάπη του Χριστού να του δώσουμε ένα πιάτο φαγητό».

Δια τας δηλώσεις του αυτάς επευφημήθη υπό θεολόγων ως να επέτυχε να συμπυκνώση το ουσιώδες νόημα της Ορθοδοξίας! Βεβαίως, δεν εχρειάζετο να δηλώση αυτό ο Πατριάρχης, καθώς όλοι είναι γνώσται του προβλήματος και άλλωστε η Εκκλησία της Ελλάδος είναι εκείνη που κατ’ εξοχήν ενισχύει το Πατριαρχείον Αλεξανδρείας δια την ιεραποστολήν. Δεν είμεθα βέβαιοι αν το Πατριαρχείον Αλεξανδρείας χειρίζεται το ζήτημα της ιεραποστολής με σωστόν τρόπον, διότι τελευταίως διάφορα παράπονα σχετικώς έχουν καταφθάσει και εις τον Ο.Τ.

Ο λόγος αυτός του Πατριάρχου ηχεί μεθυστικός: Μία Εκκλησία η οποία θα είναι η «Μητέρα Τερέζα» των πενήτων! Μα ακριβώς αυτό δεν πρέπει να συμβή, να γίνουν προτεραιότης τα συσσίτια και όχι ο «άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς», εκείνου που έχει το ύδωρ, από το οποίον όποιος πίει, δεν θα διψάση ποτέ πάλιν, δηλ. να γίνη η Εκκλησία οργανισμός παροχής φιλανθρωπίας. Εις τας Συνόδους λύονται θεολογικά ζητήματα, επί των οποίων έπειτα θα απορρεύση κάθε πρακτική στάσις και η φιλανθρωπία. Δικαίως τα κατεφρόνησε τα ζητήματα του Κολυμβαρίου ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, όμως δεν το έπραξε συνειδητά.

Αυτό όμως που εφάνταζεν απλώς ως επιπολαιότης μιας στιγμής εχρειάσθη να παρέλθουν μήνες, δια να συνειδητοποιηθή εις εύρος και βάθος. Ποίον είναι το νεώτερον ερμηνευτικόν «κλειδί» δια την δήλωσιν του Πατριάρχου; Και πάλιν είναι η προσ­φατος συνάντησις των G7. Με αφορμήν αυτήν, ως αναφέρει η ιστοσελίς ecumenicalnews.com:

«Οι παγκόσμιες χριστιανικές οργανώσεις και εκκλησίες εδημοσίευσαν ένσταση προς τη συνάντηση της Ομάδας των Επτά Εθνών στην Ιταλία, να κάνουν ο,τι μπορούν να σώσουν τη ζωή 20 εκατομμυρίων ανθρώπων που αντιμετωπίζουν λιμό στην Υεμένη, τη Σομαλία, το Νότιο Σουδάν και τη Νιγηρία. «Δεν γίνονται αρκετά για να σωθούν οι ζωές των 20 εκατομμυρίων ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πείνα … Μεταξύ αυτών είναι 1,4 εκατομμύρια παιδιά, τα οποία βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο θανάτου, εκτός αν η βοήθειά τους φτάσει αμέσως», ανέφερε η ομάδα… «Σε αυτή την εποχή, η πείνα δεν μπορεί να γίνει ανεκτή, όχι μόνο επειδή κάθε άνθρωπος εκτιμάται στο θέαμα του Θεού και έχει το δικαίωμα να φάη, αλλά και επειδή η πείνα είναι το ηθικό καθήκον των πλούσιων λαών να κάνουν ο,τι μπορούν, για να παράσχουν χρηματοδότηση και βοήθεια για τη σωτηρία και να εργαστούν, για να σταματήσουν οι βασικές συνθήκες που προκαλούν πείνα: σύγκρουση, κακή διακυβέρνηση και αλλαγή του κλίματος».

Επίλογος

Όπως παρατηρεί κανείς τα «πανανθρώπινα» ζητήματα (περιβάλλον και πείνα) είναι η από κοινού «σταυροφορία» του οικουμενισμού. Οι Πατριάρχαι είναι συγχρονισμένοι με τα αιτήματα του οικουμενισμού, τα οποία είναι κατά βάθος πολιτικά και κοινωνικά και όχι θεολογικά. Αυτό το οποίον ακούει ο κόσμος από τα χείλη τους, δι’ ένα ευγενή αγώνα δια την καλυτέρευσιν των συνθηκών ζωής του ανθρώπου, είναι συγκινητικόν μεν, όμως παρεκκλίνει από την πορείαν της Εκκλησίας εντός της ιστορίας, αφ’ ενός διότι δίδει την προτεραιότητα εις τον ανθρωπισμόν, αφ’ ετέρου επειδή αυτό προωθεί τον λεγόμενον λαϊκόν οικουμενισμόν. Η Εκκλησία οφείλει να έχη λόγον περί αληθείας. Η αλήθεια είναι να κηρύξωμεν τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν απαλλαγμένον από τας μεταλλάξεις των αιρέσεων και έτσι ο κόσμος θα μάθη να ζητά την βασιλείαν του Θεού  και όλα τα υπόλοιπα θα δοθούν (Ματθ. στ  33). Όταν αποκρύπτη την αλήθειαν και αρκήται εις ωραιολογίας δεν εκπίπτει μόνον του σκοπού της, αλλά και «λαϊκίζει»…

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΤΑΡΑΧΗΣ

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Γιατρέ μου, λέει μέ ἔκδηλη ἀνησυχία ἡ ἄγρυπνη μάνα. Τό παιδί μου ἀπό χτές τό βράδυ κοιλοπονάει συνέχεια.
Μή φοβᾶστε, ἀπαντάει μέ σιγουριά ὁ γιατρός. Ὅλα θά πᾶνε καλά. Τί σόϊ καθηγητής εἶμαι ἐγώ. Ἐγώ εἶμαι ὁ πρῶτος καί ἀλάθητος γιατρός σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη. Οἱ διαγνώσεις μου δέν μποροῦν νά ἀμφισβητηθοῦν ἀπό κανέναν. Ἠρεμῆστε. Δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς.

Μετά ἀπό λίγες ὧρες ἐπανέρχεται ἡ μάνα συνοδεύοντας τό δωδεκάχρονο παιδί της. Γιατρέ μου, τό παιδί ἔκανε τώρα καί ἐμετό. Ὁ κοιλόπονος δέν σταματάει. Τί ἔχει τό παιδί μου;
Ὁ ἀλάθητος γιατρός ἐξετάζει ἀπό θρόνου ἐπηρμένου τό παιδί καί ἀπαντάει: Μή ταράζεσθε. Μιά ἁπλῆ γαστρεντερίτιδα εἶναι ὅλο κι ὅλο. Μέ λίγο πιλαφάκι, μέ κανέναν φιδέ καί μέ μιά θερμοφόρα στήν κοιλιά, ὅλα θά πᾶνε μιά χαρά. Δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς.

Το ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρα νά ‘σου ξανά ἡ μάνα μέ τό παιδί της στό ἰατρεῖο τό μεγάλο. Γιατρέ μου, τό παιδάκι μου ἔκανε καί πυρετό. Ὁ κοιλόπονος χειροτέρεψε, ἔχει συνέχεια ἀναγοῦλα, κάνει ἐμετούς καί δέν αἰσθάνεται καθόλου καλά. Λέει, ὅτι πιάστηκε καί τό ποδαράκι του τό δεξί. Φαίνεται, πώς τά πράγματα δέν εἶναι ἔτσι ὅπως μᾶς τά περιγράφετε. Τό παιδί εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι κινδυνεύει.
Ὁ γιατρός γίνεται ἔξω φρενῶν. Ποῦ βρέθηκε ἄνθρωπος νά ἀμφισβητήσει τήν διάγνωσή του καί τίς θεραπευτικές του ὁδηγίες;
Πρός ἐπιβεβαίωση, λοιπόν, τῆς ἀλάθητης ἄποψής του, ἀποφασίζει καί συγκαλεῖ συμβούλιο ἰατρικό. Καλοῦνται καί συγκεντρώνονται οἱ γνωστότεροι γιατροί τῆς πόλης, οἱ πιό φημισμένοι καί οἱ πιό εἰδικοί. Ἐξετάζουν τό παιδί μέ πολλή προσοχή. Δέν δυσκολεύονται νά βάλουν διάγνωση. Οὔτε μυαλό τούς λείπεται οὔτε καί ἐπιστημοσύνη.
Λένε μέ ἕνα στόμα: Ἡ κατάσταση εἶναι πολύ βαριά. Τό παιδί πάσχει ἀπό ὀξεῖα περιτονίτιδα λόγῳ παραμελημένης σκωληκοειδίτιδος. Ἐάν δέν μπεῖ τώρα ἀμέσως στό χειρουργεῖο, κινδυνεύει νά χάσει τήν ζωή του. Χωρίς ἐπέμβαση, δέν θά ἀντέξει. Θά πεθάνει. Θά πρέπει ὀπωσδήποτε νά ἐνημερώσουμε τούς γονεῖς του.

Τί νά ποῦν, ὅμως, στούς γονεῖς; Πῶς νά περιφρονήσουν τόν πρῶτο καί ἀλάθητο γιατρό; Πῶς νά ἀμφισβητήσουν τήν διάγνωσή του καί τήν θεραπεία πού ἔδωσε; Δέν εἶναι καί τόσο εὔκολο νά τά βάλουν μαζί του. Ἄσε, πού μπορεῖ, ὡς ἀλάθητος καθηγητής, νά τούς πάει κατευθεῖαν στό πειθαρχικό καί μέ τήν κατηγορία τῆς ἀνεπαρκοῦς ἐπιστημονικῆς κατάρτισης, νά τούς πάρει καί τίς ἄδειες ἀσκήσεως ἐπαγγέλματος. Καιρός γιά τέτοια εἶναι τώρα;
Τούς ἔλουσε κρύος ἱδρῶτας. Μπρός γκρεμός καί πίσω ρέμα. Τί νά κάνουν, λοιπόν; Νά βγάλουν ψεύτη τόν πρῶτο καί ἀλάθητο καθηγητή ἤ νά συμφωνήσουν σέ ὅλα μαζί του; Μέ ἄλλα λόγια, νά χειρουργήσουν καί νά σώσουν τόν μικρό τους ἀσθενή ἤ νά τόν στείλουν στόν ἄλλο κόσμο μέ τήν ψευτοδιάγνωση μιᾶς δῆθεν ἀπλῆς γαστρεντερίτιδας, βάζοντας μάλιστα καί τήν δική τους ὑπογραφή;

Οἱ γονεῖς τοῦ ἑτοιμοθάνατου μικροῦ ἀσθενοῦς περιμένουν μέ ἀγωνία τήν ἀπόφασή τους. Ἔχουν καταφθάσει καί οἱ φίλοι τῆς οἰκογένειας. Κάποιοι ἀπό αὐτούς σηκώνουν μέ ὁργή καί ἀγανάκτηση τά χέρια τους δείχνοντας πρός τόν ἀλάθητο γιατρό καί πρός τούς δειλούς καί ἀναποφάσιστους συνεργάτες του.

Σέ λίγο ἡ ἀπόφαση βγαίνει. Παραδίδεται γραπτῶς:  

‘’Καλοί μας γονεῖς τοῦ μικροῦ Γιωργάκη, σᾶς διαβεβαιώνουμε ὑπευθύνως, ἐμεῖς οἱ μεγαλογιατροί τῆς πόλης, ὅτι τά πάντα βαίνουν καλῶς. Δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος ταραχῆς. Ὅσοι σᾶς λένε, ὅτι τό παιδί σας κινδυνεύει, νά μήν τούς πιστεύετε. Σᾶς λένε ψέματα.
Ποιός σᾶς ξεσήκωσε καί σᾶς ὥρισε κριτές τῶν διαγνώσεων καί τῶν θεραπειῶν τοῦ πασίγνωστου καθηγητῆ μας; Ποιός σᾶς ἔδωσε τό δικαίωμα νά ἀμφισβητήσετε τίς πολυχρόνιες σπουδές του, τά πτυχία καί τίς διακρίσεις, πού ἔχει λάβει ἀπό τίς μεγαλύτερες ἰατρικές σχολές τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς; Οἱ διαγνώσεις τοῦ κ. καθηγητή παραμένουν πάντοτε στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης. Ἐάν ὡς άνθρωποι παρεκκλίνομεν στήν ἰατρική μας τέχνη, τότε ἡ σοφία, ἡ αὐθεντία καί τό ἀλάθητον τοῦ κ. καθηγητῆ μᾶς ἐπαναφέρουν εἰς τόν ὀρθόν δρόμον. Δι’ αὐτό, κάθε φόβος εἶναι περιττός, ὡς φανέρωσις ὀλιγοπιστίας πρός τό πρόσωπον τοῦ πρώτου τῶν καθηγητῶν, ἐφ’ ὅσον εὑρισκόμεθα ἐντός τοῦ ἰδιωτικοῦ του ἰατρείου.
Γιά τήν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ σας νά μείνετε ἥσυχοι. Δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς, ἐφ’ ὅσον εὑρίσκεται μεθ’ ἡμῶν ὁ πρῶτος καί ἀλάθητος καθηγητής μας’’.

Τήν ἀπόφαση τήν διαβάζουν οἱ γονεῖς καί κατεβάζουν τά κεφάλια τους μέ θλίψη καί ἀπογοήτευση. Τήν διαβάζουν καί οἱ φίλοι τους, πού ἔτρεξαν ἀπό ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον γιά τόν μικρό ἀσθενή. Οἱ καρδιές τους πλημμυρίζουν ἀπό πίκρα καί πόνο.
Γονεῖς καί φίλοι, ὅμως, δέν μένουν ἁπλά καί μόνον στήν ὀδύνη καί τήν ἀπογοήτευση. Τό νεῦρο τῆς ψυχῆς τους τεντώνεται μέχρι τέρμα. Δέν εἶναι δά οὔτε ἀφελεῖς οὔτε μικρόνοες καί ἀκατατόπιστοι.

 1/7/2017

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:
Η Ιεραρχία για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο (23 Νοεμβρίου 2016.
... Σύμφωνα με την Ημερησία Διάταξη, ανέγνωσε την Εισήγησή του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος, με θέμα: «Ενημέρωσις περί των διεξαχθεισών εργασιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας».
... την οποία χαρακτήρισε αξιοπρεπή, ουσιαστική, παραδοσιακή, στιβαρή, γονίμως παρεμβατική, ενοποιό, πολυφωνική, συνθετική, ευέλικτη, ρεαλιστική και φιλάδελφη.(1)

Μήνυμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης ἐν Κρήτῃ Συνόδου.
Ἡ κατὰ τὴν σήμερον 17ην / 30ὴν Ἰουνίου 2017 ἐν Καρυαῖς συγκληθεῖσα
ΣϚ΄ (206η) Ἔκτακτος Διπλῆ Ἱερὰ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ὄρους:
‘’...Διαρκῶς παρατηρεῖται μιὰ ὑποβόσκουσα ταραχὴ προκαλουμένη ἀπὸ ἀντιδράσεις κατὰ ἀποφάσεων τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου (Κρήτη, 2016).
...Ἡ Σύνοδος ἔγινε μετὰ ἀπὸ πολυχρόνιον προετοιμασίαν.

Δὲν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς...’’(2)

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Ο ΠΟΛΥΕΛΕΟΣ ΘΕΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!


Άγιος Νεκτάριος: Αδελφοί μου! Ο Πολυέλεος Θεός θέλει την ευτυχία όλων μας και σ’ αυτή και στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό ίδρυσε την Αγία Του Εκκλησία. Για να μας καθαρίζει αυτή από την αμαρτία, να μας αγιάζει, να μας συμφιλιώνει μαζί Του, να μας χαρίζει τις ευλογίες του ουρανού.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ!


Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η Εκκλησία είναι όπως το καράβι. Άλλος κοιμάται, άλλος χαζεύει. Αυτό τραβά το δρόμο του. Άλλος πάλι αγωνίζεται, παλεύει πάνω με τα κύματα. Όλοι μαζί προχωρούν. Φθάνει να είσαι μέσα στην Εκκλησία. Γι’ αυτό να φροντίζετε να είστε πάντα στις ακολουθίες. Να μη λείπετε.

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΛΟΥΚΑΡΙΣ: Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΨΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΕΝΟΣ


Μια καλοκαιρινή ημέρα του 1638, κάποιοι ψαράδες στη Θάλασσα του Μαρμαρά αντίκρισαν ένα πτώμα να επιπλέει στο νερό. Κοιτώντας προσεκτικότερα, διαπίστωσαν με φρίκη ότι η στραγγαλισμένη σορός ανήκε στον οικουμενικό πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης, την κεφαλή της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Αυτό έμελλε να είναι το τραγικό τέλος του Κύριλλου Λούκαρι, μιας εξέχουσας θρησκευτικής και πνευματικής φυσιογνωμίας του 17ου αιώνα που έμοιαζε θύμα μιας σκοτεινής εποχής ζυμώσεων και φανατισμένης μισαλλοδοξίας.
Ο μεγάλος ιεράρχης δεν έζησε αρκετά για να δει το όνειρο της ζωής του, την έκδοση της μετάφρασης της Αγίας Γραφής στην καθομιλουμένη ελληνική, να γίνεται πραγματικότητα. Ούτε το δεύτερο μεγάλο όνειρό του, την επιστροφή της Εκκλησίας στην «απλότητα του Ευαγγελίου», θα πραγματοποιούνταν ποτέ. Σε πείσμα μάλιστα των τόσων αγώνων και των επίμονων προσπαθειών του.
Ο Κύριλλος ο Κρης δυστύχησε να ζήσει σε μια από τις σκοτεινότερες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, την οποία φώτισε ωστόσο με το ποιμαντικό και πνευματικό του έργο όταν ανέβηκε στον οικουμενικό πατριαρχικό θρόνο. «Ουδέποτε ίσως», εξομολογείται ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», «το αξίωμα του οικουμενικού πατριάρχη ανεδείχθη λαμπρότερο ή επί Κυρίλλου Α' του Λουκάρεως επί δώδεκα περίπου έτη εκ διαλειμμάτων πατριαρχήσαντος».
Ως μια από τις κορυφαίες μορφές της νεοελληνικής ιστορίας, ο πρώτος οικουμενικός πατριάρχης με πανεπιστημιακή μόρφωση και προοδευτικές ιδέες φρόντισε ιδιαίτερα για την πνευματική αναβάθμιση λαού και κλήρου, ιδρύοντας σχολεία και τυπογραφεία. Με τη δική του πρωτοβουλία, άρχισε να μεταφράζεται για πρώτη φορά η Καινή Διαθήκη στην απλή γλώσσα του λαού, γεγονός τολμηρότατο για τα χρόνια εκείνα.
Μέσα σε δεκάξι χρόνια, πέντε φορές κατέβηκε από τον πατριαρχικό θρόνο και άλλες τόσες ξανανέβηκε, έπειτα από απαίτηση λαού και κλήρου, καθώς αμφότεροι αναγνώριζαν στο πρόσωπό του τον γνήσιο ποιμένα, τον φωτισμένο άνθρωπο και τον λόγιο συγγραφέα.
Οι εχθροί του πολλοί και ισχυροί και ο Λούκαρις έφτασε κάποια στιγμή να μοιάζει προδότης της Ορθοδοξίας, παραδεχόμενος στην «Ομολογία Πίστεως» κάποιες θέσεις επικινδύνως κοντά στο δόγμα των διαμαρτυρόμενων. Τον κατηγορούσαν τώρα πως ήταν κρυφο-προτεστάντης! Ο θεοσεβούμενος αυτός ορθόδοξος διαβαλλόταν ως αιρετικός, παρά την ευλάβειά του για την ορθόδοξη πίστη και τους τόσους αγώνες για τη διατήρησή της!
Οι έντονες ζυμώσεις και έριδες καθολικών και διαμαρτυρομένων στη Δυτική Ευρώπη και η προπαγάνδα αμφότερων στην Ανατολή προκάλεσαν ένα κλίμα ποικιλότροπων αντιδράσεων και επιδράσεων στα πνεύματα των ορθόδοξων θεολόγων 16ου και ιδίως 17ου αιώνα. Την ώρα που η Ορθόδοξη Εκκλησία συγκλονίζεται από τη σφοδρότητα των νέων κυμάτων και εκτίθεται στην ξενόφερτη θύελλα, κληρικοί και θεολόγοι οφείλουν όχι μόνο να πάρουν θέση, αλλά και να αγωνιστούν τις αντίπαλες δόξες.
Μέσα σε ένα τέτοιο ολότελα εχθρικό κλίμα έδρασε ο ευφυής και μορφωμένος Κύριλλος Λούκαρις, μελετώντας τις νέες θρησκευτικές ιδέες και διαμορφώνοντας το πλαίσιο μιας Ορθοδοξίας πιο κοντά στην απλότητα του πνεύματος της Αγίας Γραφής. Η μαχητική ορμή του θα αποτελέσει μια από τις πιο λαμπρές ποιμαντικές και πνευματικές εκδηλώσεις της Ορθοδοξίας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, λειτουργώντας ως προδρομικό μήνυμα της εποχής του Νεοελληνικού Διαφωτισμού.
Η προσφορά του στα πράγματα τόσο της Εκκλησίας όσο και του ελληνικού έθνους ήταν αναντίρρητη...

Πρώτα χρόνια

Ο Κωνσταντίνος Λούκαρις που θα έμενε γνωστός με το θρησκευτικό του Κύριλλος ο Κρης γεννιέται στις 13 Νοεμβρίου 1572 στον ενετοκρατούμενο Χάνδακα (Ηράκλειο) της Κρήτης «ἐκ γονέων περιφανῶν ἐλευθέρων, ἔν τε τῇ Πολιτείᾳ καὶ τῇ Ἐκκλησίᾳ περιβλέπτων». Ο πατέρας του ήταν ιερέας και φρόντισε να λάβει ο γιος του καλή εκκλησιαστική παιδεία, στέλνοντάς τον να μαθητεύσει στο σχολείο του Μοναστηριού της Αγίας Αικατερίνης, δίπλα στον φωτισμένο ιερομόναχο Μελέτιο Βλαστό.
Ολοκληρώνοντας την εγκύκλια εκπαίδευση, ο μελετηρός και γερός στα γράμματα νεαρός μεταβαίνει το 1584 στη Βενετία για να ανοίξει τους ορίζοντές του. Εκεί θα τον πάρει υπό την προστασία του ο επίσκοπος Κυθήρων, Μάξιμος ο Μαργούνιος, ο οποίος χρημάτισε και δάσκαλός του. Το 1588 αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Κρήτη λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπισε η οικογένειά του, έναν χρόνο μετά επέστρεψε ωστόσο στην Ιταλία και γράφτηκε στο περίφημο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας, όπου διδάχθηκε φιλοσοφία και θεολογία.
Τελειώνοντας τις σπουδές του στο σπουδαίο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Ιταλίας, περιπλανήθηκε σε Ελβετία, Ολλανδία και Γερμανία, επέστρεψε όμως το 1592 στην Κρήτη και χειροτονήθηκε μοναχός στη Μονή Αγκαράθου. Την επόμενη χρονιά τον κάλεσε στην Αίγυπτο ο συγγενής και μέντοράς του Άγιος Μελέτιος Πηγάς, πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο οποίος τον χειροτόνησε διάκονο και πρεσβύτερο και τον ονόμασε πρωτοσύγκελλό του.
Έχοντας αποβάλει, σύμφωνα με το εθιμικό εκκλησιαστικό δίκαιο, το λαϊκό του όνομα Κωνσταντίνος, και αλλάζοντάς το στο εκκλησιαστικό Κύριλλος, στέλνεται από τον Μελέτιο το 1596 στην Πολωνία για να φροντίσει το δοκιμαζόμενο ορθόδοξο ποίμνιο. Ο Λούκαρις, ως έξαρχος του πατριάρχη της Αλεξάνδρειας, και ο Νικηφόρος Καντακουζηνός, ως έξαρχος του οικουμενικού πατριάρχη, στρατοπέδευσαν στο Μπρεστ της Πολωνίας για πέντε χρόνια προσπαθώντας να ανακόψουν την ιησουιτική εξάπλωση στη χώρα.
Μέσα στο εχθρικό κλίμα για την Ορθοδοξία, εργάστηκε πυρετωδώς για τα συμφέροντα των ορθοδόξων, κινδύνευε όμως να συλληφθεί και να θανατωθεί κατά τον διωγμό που εξαπέλυσε ο βασιλιάς Σιγισμούνδος Γ' εναντίον της Ανατολικής Εκκλησίας. Παρά τον αναγκαστικά περιορισμένο ρόλο του, κατέληξε σε μια σημαντική διαπίστωση: το βασικό μειονέκτημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, έλεγε, ήταν το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο τόσο των λαϊκών όσο και της πλειονότητας των κληρικών, που τους έκανε να υστερούν απέναντι στον ρωμαιοκαθολικό κλήρο. Για να ισχυροποιήσει την επιρροή της Ορθοδοξίας στην Εκκλησία της Πολωνίας, πέρασε τα χρόνια του στο Μπρεστ αυξάνοντας τα σχολεία των ορθοδόξων κοινοτήτων και ιδρύοντας τυπογραφεία για να μορφώνεται ο λαός.
Ο «Μέγας Αρχιμανδρίτης και Έξαρχος», όπως ήταν επισήμως ο τίτλος του, πέρασε επίσης από Κρήτη και Χίο για να αντιπαρατεθεί με την προπαγάνδα των Ιησουιτών. Από την Πολωνία μετέβη το 1601 στις παραδουνάβιες χώρες για να στηρίξει και την εκεί Ορθοδοξία. Κι ενώ βρισκόταν στο Ιάσιο, έλαβε την επιστολή του Μελετίου που τον καλούσε να επανέλθει επειγόντως στην Αλεξάνδρεια για να του αφήσει τις τελευταίες υποθήκες και να του παραδώσει τον πατριαρχικό θρόνο...

Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος Λούκαρις

Ο Κύριλλος έφτασε στην Αλεξάνδρεια στις 11 Σεπτεμβρίου 1601 και δύο μέρες αργότερα πέθανε ο θείος του Μελέτιος Πηγάς. Ο Κύριλλος εξελέγη πατριάρχης Αλεξανδρείας σε ηλικία μόλις 29 ετών και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να συγκαλέσει Σύνοδο στο Κάιρο καταδικάζοντας τη δράση των καθολικών. Οι οποίοι είχαν προσεταιριστεί εντωμεταξύ τους Κόπτες θέλοντας να ξεθεμελιώσουν το Ορθόδοξο Πατριαρχείο.
Σε μια χώρα όπως η Αίγυπτος όπου λιγόστευε σταθερά ο ορθόδοξος πληθυσμός, ο Λούκαρις στράφηκε στο κήρυγμα. Παρά τα είκοσι χρόνια που θα περάσει στον πατριαρχικό θρόνο της Αιγύπτου, οι πληροφορίες μας για τη δράση του είναι μάλλον πενιχρές. Διαπίστωσε για άλλη μια φορά, όπως εξομολογείται στις επιστολές της περιόδου, πως ο μεγαλύτερος εχθρός του ήταν η άγνοια του περιεχομένου των Ευαγγελίων από το σύνολο του ποιμνίου του, γι' αυτό και αφιερώθηκε ολόψυχα στην κατήχηση, λες και ήταν απλώς ιεροκήρυκας!
Από την αλληλογραφία του μάλιστα κατά τη διάρκεια της ποιμαντικής διακονίας του στην Εκκλησία της Αιγύπτου φαίνεται πως ο Κύριλλος είχε επηρεαστεί από τις θεμελιακές θρησκευτικές αρχές της Μεταρρύθμισης. Στις επιστολές που ανταλλάσσει με μεγάλους ευρωπαίους θεολόγους που διατηρούσαν μεταρρυθμιστικές τάσεις, εξομολογείται πως η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρούσε πολλές εσφαλμένες συνήθειες, ενώ αλλού τονίζει πως η Εκκλησία έπρεπε να αντικαταστήσει τις δεισιδαιμονίες με την «απλότητα του Ευαγγελίου» και να βασιστεί στην αυθεντία των Γραφών και μόνο. Ο Λούκαρις ανησυχούσε σοβαρά για το γεγονός ότι η πνευματική εξουσία των πατέρων της Εκκλησίας θεωρούνταν ισοδύναμη με τα λόγια του Ιησού και των αποστόλων.
Παρά ταύτα, κατέφτασε στην Κύπρο στις αρχές του 1605 για να φέρει την ειρήνη στις εσωτερικές έριδες της τοπικής Εκκλησίας και το 1608 πήγε στην Ιερουσαλήμ και από κει στη Δαμασκό. Κάποια στιγμή μετέφερε την έδρα του Πατριαρχείου στο Κάιρο και ξεκίνησε αγώνα κατά της Καθολικής Εκκλησίας.
Όταν δεν συντηρούσε τα πατριαρχικά κτίρια και οικοδομούσε νέους ναούς στην Αίγυπτο, επιδιδόταν στο κήρυγμα του θείου λόγου. Ιδιαίτερη μέριμνα έλαβε και για να απαλλάξει το Πατριαρχείο από τα δυσβάσταχτα χρέη του, προσυπογράφοντας την επιβίωσή του...

Ο τραγικός πατριάρχης Κωνσταντινούπολης

Ο Λούκαρις εξελέγη επιτηρητής του οικουμενικού θρόνου τον Φεβρουάριο του 1612, ενώ βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, παραιτήθηκε όμως για να γλιτώσει από τις συνωμοσίες των αρχιερέων. Τα επόμενα 4 χρόνια θα τα περάσει στο Άγιο Όρος και τη Βλαχία, διαφωτίζοντας τον ορθόδοξο λαό και κλήρο και αμυνόμενος κατά των επιθέσεων του καθολικισμού της Ουνίας.
Για να το κάνει αυτό, έγραψε σε απλή γλώσσα δύο πραγματείες, μία κατά της Αρχής, του Πάπα της Ρώμης δηλαδή, και μία σε διαλογική μορφή («Ζηλωτής και Φιλαλήθης») όπου εξέθεσε τις σατανικές μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι Ιησουίτες για να προσηλυτίσουν τους ορθοδόξους. Τον Οκτώβριο του 1615 επέστρεψε στην Αίγυπτο, όπου θα παραμείνει μέχρι την εκλογή του στον οικουμενικό θρόνο, ασχολούμενος κυρίως με την κατήχηση του λαού.
Ήταν σε αυτόν τον αγώνα του κατά των Ιησουιτών που αναζήτησε στήριξη στους προοδευτικούς προτεσταντικούς κύκλους με τους οποίους διατηρούσε επαφή. Αυτή του η σχέση με τους διαμαρτυρόμενους ήταν η αιτία να κατηγορηθεί ως οπαδός του Λουθήρου ή του Καλβίνου, ανάλογα με το κέντρο αποφάσεων της εκάστοτε επίθεσης! Ο Κύριλλος επιδίωκε απλώς να συνάψει στενότερους δεσμούς με τους προτεστάντες ως ανάχωμα στην εξάπλωση και τις επιθέσεις των καθολικών.
Αμέσως μετά τον θάνατο του πατριάρχη Τιμόθεου Β', η Σύνοδος του Πατριαρχείου τον εξέλεξε οικουμενικό πατριάρχη. Το ημερολόγιο έγραφε 4 Νοεμβρίου 1620 και από την πρώτη στιγμή οι καθολικοί κύκλοι θα τον πολεμήσουν με λύσσα. Διαδίδουν τη φήμη ότι με δική του εντολή είχε δηλητηριαστεί ο λατινόφρονας Τιμόθεος Β' και τον κατηγορούν, αυτόν, τον ορθόδοξο πατριάρχη, ως καλβινιστή!
Ιησουίτες και παπικοί έκαναν τα πάντα για να τον διαβάλουν. Εκείνος παρατηρεί σε επιστολή του: «Για να πετύχουν το στόχο τους, οι Ιησουίτες επιστράτευσαν κάθε μέσο, δόλο, συκοφαντία, κολακεία και, πάνω από όλα, δωροδοκία, η οποία ήταν το πιο αποτελεσματικό όπλο για την εξασφάλιση της εύνοιας των [Οθωμανών] μεγιστάνων».
Δυόμιση χρόνια αργότερα (Απρίλιος 1623) απομακρύνθηκε από τον πατριαρχικό θρόνο κατηγορούμενος ότι προετοίμαζε επανάσταση των ελληνικών νησιών. Εξορίζεται σιδηροδέσμιος στη Ρόδο και ο νέος πατριάρχης Άνθιμος της Αδριανούπολης στέλνει τους ιερείς τους με σκοπό να τον πείσουν να υποβάλει κανονική παραίτηση.
Ο Κύριλλος αρνείται και λίγο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1623, με διαταγή μάλιστα του Μεγάλου Βεζύρη, επιστρέφει στη Βασιλεύουσα, όπου έγινε θριαμβευτικά δεκτός από τους χριστιανούς. Με τη λαϊκή και κληρική απαίτηση, επιστρέφει στον πατριαρχικό θρόνο και οι πιστοί πανηγυρίζουν.
Ο Λούκαρις ήταν αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει αυτή την καινούρια ευκαιρία για να μορφώσει τους ορθόδοξους κληρικούς και λαϊκούς εκδίδοντας μια μετάφραση της Αγίας Γραφής, καθώς και θεολογικά φυλλάδια. Φρόντισε να μεταφερθεί ένα πιεστήριο στην Κωνσταντινούπολη και το έθεσε μάλιστα στη δικαιοδοσία του βρετανού πρεσβευτή, για να το προστατεύσει. Το πατριαρχικό πιεστήριο κατέφτασε στη Βασιλεύουσα τον Ιούνιο του 1627, οι καθολικοί εχθροί του Λούκαρι τον κατηγόρησαν όμως ότι θα το χρησιμοποιούσε για πολιτικούς σκοπούς και τελικά οι οθωμανικές αρχές το κατάσχεσαν. Ο πατριάρχης έπρεπε τώρα να χρησιμοποιήσει τα πιεστήρια της Γενεύης.
Μέσα σε μια Ευρώπη που μαίνονταν οι θρησκευτικοί πόλεμοι και τόσο οι καθολικοί όσο και οι προτεστάντες προσπαθούσαν να προσεταιριστούν την Ορθόδοξη Εκκλησία και ειδικά τον πατριάρχη, ο Λούκαρις έγινε βορά στις διαθέσεις των ξένων χωρών. Τον ανεβοκατεβάζουν συνεχώς από τον θρόνο κατηγορώντας τον ως καλβινιστή για τη φιλική του στάση προς τους διαμαρτυρόμενους. Όταν μάλιστα ο Λούκαρις εκδίδει το 1631 την περιβόητη «Ομολογία» του, όλοι είναι σίγουροι πως είναι κρυφό-μεταρρυθμιστής, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος έχει αποδείξει με πράξεις και λόγους την πίστη του στην Ορθοδοξία.
Όπως ο βαθύτατος σεβασμός που έτρεφε στην Αγία Γραφή και την παιδαγωγική της δύναμη για τον απλό χριστιανό. Το πρώτο βιβλίο που παρήγγειλε ποτέ ήταν η μετάφραση των Ελληνικών Γραφών στην καθομιλουμένη ελληνική. Το ανέθεσε στον πολυμαθή μοναχό Μάξιμο Καλλιπολίτη τον Μάρτιο του 1629. Ακόμα και οι ορθόδοξοι κύκλοι θεωρούσαν απαράδεκτη τη μετάφραση των Γραφών, ο Λούκαρις όμως επέμενε. Ο Καλλιπολίτης πέθανε μάλιστα λίγο καιρό πριν παραδώσει το τελικό χειρόγραφο και ο ίδιος ο πατριάρχης επιμελήθηκε τη διόρθωση του κειμένου. Το έργο της ζωής του έμελλε να τυπωθεί αμέσως μετά τον θάνατό του το 1638.
Ήταν το σύγγραμμά του «Ομολογία Πίστεως» που εκδόθηκε στη Γενεύη που θα προσυπέγραφε την ηχηρή του πτώση. Το κείμενο είναι μια προσωπική δήλωση πεποιθήσεων, στην οποία αποδοκιμάζει τη λατρεία των εικόνων και την ύπαρξη αγίων ταγμάτων και ήθελε ο Κύριλλος να υιοθετήσει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αμέσως μετά την κυκλοφορία της «Ομολογίας», ξεσπά ένα πρωτόγνωρο σε αγριότητα κύμα εναντίωσης κατά του πατριάρχη.
Πολλοί μητροπολίτες και προσωπικοί εχθροί του Λούκαρι προσπάθησαν να διαπραγματευτούν με τους Οθωμανούς τον πατριαρχικό θρόνο, πληρώνοντας το κατιτίς τους, αν και κανείς δεν μπόρεσε να βρει το παχυλό ποσό που χρειαζόταν. Ο Αθανάσιος Θεσσαλονίκης βρήκε τα χρήματα το 1634 και ο Λούκαρις εξέπεσε του αξιώματός του, αλλά σε έναν μήνα αποκαταστάθηκε στη θέση του.
Μετά ήρθε ο μητροπολίτης Βέροιας (σημερινό Χαλέπι), Κύριλλος Κονταρής, να τον εκθρονίσει εκ νέου, καταβάλλοντας το αλμυρό πατριαρχικό τίμημα στην Υψηλή Πύλη. Ο Λούκαρις εξορίζεται ξανά στη Ρόδο, έξι μήνες μετά επανέρχεται ωστόσο στα αξιώματά του!
Κι ενώ αυτό ήταν το μοτίβο της πατριαρχικής του διακονίας, το 1638 οι Ιησουίτες, οι καθολικοί κύκλοι της Κωνσταντινούπολης και οι ορθόδοξοι συνεργάτες τους κατηγόρησαν τον Λούκαρι για εσχάτη προδοσία εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Ο ισχυρός προστάτης του Λούκαρι, ο βρετανός πρεσβευτής, είχε ήδη αναχωρήσει για το Λονδίνο και ο πατριάρχης έμεινε χωρίς ουσιαστική στήριξη απέναντι στα πανίσχυρα συμφέροντα των καθολικών. Πιστεύεται ότι ο Λούκαρις έδωσε ως δώρο στον βασιλιά Κάρολο Α’ τον περίφημο «Αλεξανδρινό Κώδικα», κτήμα τώρα του Βρετανικού Μουσείου, στον οποίο βασίστηκε η πρώτη μετάφραση της Βίβλου στα αγγλικά.
Ο σουλτάνος Μουράτ Δ' δεν θα έπαιρνε αψήφιστα τις φήμες κατά του Λούκαρι και διέταξε τον θάνατό του. Τον συνέλαβαν στις 22 Ιουνίου 1638 και τον έκλεισαν σε ένα κάστρο του Βοσπόρου. Στις 27 Ιουνίου τον έβαλαν σε μια βάρκα προσποιούμενοι πως ήθελαν να τον εξορίσουν και πάλι στη Ρόδο. Τον στραγγάλισαν μέσα στο νερό και τον έθαψαν πρόχειρα στην άμμο των ακτών, αν και τρεις μέρες μετά οι άνθρωποι του Κονταρή τον ξέθαψαν και πέταξαν τη σορό του στη θάλασσα για να μη βρεθεί από τους πιστούς οπαδούς του!
Το πτώμα του το βρήκαν κάποιοι ψαράδες και το παρέδωσαν σε κύκλο φίλων του, οι οποίοι το μετέφεραν κρυφά και το ενταφίασαν στη Μονή του Αγίου Ανδρέα, στην ομώνυμη βραχονησίδα του Κόλπου της Νικομήδειας. Ο Κύριλλος Κονταρής είχε πρωτοστατήσει πράγματι στη συνωμοσία κατά του φωτισμένου ιεράρχη, διαδίδοντας στην Υψηλή Πύλη ότι ο Λούκαρις είχε συμμαχήσει με τους Ρώσους και προετοίμαζε επανάσταση κατά των Οθωμανών τόσο στην Κωνσταντινούπολη όσο και την υπόλοιπη υπόδουλη Ελλάδα. Η πραγματική επανάσταση όμως του Λούκαρι ήταν η διαπαιδαγώγηση του ελληνικού γένους και των ιεραρχών του, προλειαίνοντας το έδαφος για τη μεγάλη εθνεγερσία που κυοφορούνταν...
Τρία χρόνια αργότερα, το 1641, ο οικουμενικός πατριάρχης Παρθένιος Α' μερίμνησε για τη μεταφορά των λειψάνων του Λούκαρι στο Πατριαρχικό Σκευοφυλάκιο. Το 1975 τα οστά του αποδόθηκαν στη Μονή Αγκαράθου, όπου φυλάσσονται μέχρι σήμερα. Η επίσημη αγιοκατάταξη του Κύριλλου Λούκαρι έγινε από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας τον Οκτώβριο του 2009...

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΠΟΤΕ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ

Πότε δικαιολογεῖται η ἀνυπακοὴ στοὺς πνευματικούς.

– Πολλοὶ Πατριάρχες καὶ Δεσπότες γέροντα ἀκοῦμε νὰ λένε πὼς ὁ Πάπας εἶναι ὄντως Ἐκκλησία. Ἐμεῖς τί πρέπει νὰ κάνουμε; Πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοὴ σὲ αὐτούς;
Ὀφείλουμε ὑπακοὴ στοὺς Δεσποτάδες μας, στοὺς πνευματικούς μας, ὅταν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Ὅταν ὅμως δὲν ὀρθοτομούν τὸ λόγο τῆς ἀλήθειας καὶ λένε αἱρετικά πράγματα, ὄχι μόνο σὲ αὐτοὺς δὲν πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοή, ἀλλὰ καὶ σὲ ἕνα Ἄγγελο ἀπὸ τὸν οὐρανό ἂν κατέβει καὶ μᾶς πεῖ ἀντίθετα μὲ αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοή.

Ἔχουμε καθήκοντα πρὸς τοὺς πνευματικούς μας Πατέρες καὶ καθήκοντα πρὸς τὸν Θεό. Τά καθήκοντα πρὸς τὸν Θεὸν εἶναι ὑπέρτερα τῶν καθηκόντων πρὸς τοὺς πνευματικούς μας Πατέρες. Ἂν ἕνα καθῆκον πρὸς τοὺς πνευματικούς μας Πατέρες συγκρούεται μὲ τὸ καθῆκον μας πρὸς τὸν Θεόν, τότε παύει νὰ ἰσχύει, καταργεῖται.
Παράδειγμα ἔχουμε τὴν Ἁγία Γραφή. Τί διαβάζουμε στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων; Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, οἱ Ἰουδαῖοι ἀρχιερεῖς ἤτανε οἱ πνευματικοί ἡγέτες στὴν ἐποχὴ τοῦ Κυρίου μας. Ἔπιασαν τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς ἔβαλαν φυλακὴ καὶ τοὺς εἶπαν νὰ μὴ κηρύττουν. Πῆγε Ἄγγελος Κυρίου καὶ τοὺς ἔβγαλε καὶ τοὺς εἶπε νὰ κηρύξουν. Τοὺς ξανάπιασαν καὶ τοὺς εἶπαν:
Τί σᾶς εἴπαμε; Γιατί δὲν κάνετε ὑπακοή; Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ πνευματικοί ἡγέτες!
Τότε ἀπολογήθηκε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ άνθρώποις» (Πράξ. 5,29).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τί λέει πρὸς τοὺς Γαλάτας- (1,8) «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εύαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εύηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω».
Ἦταν δυνατὸν ποτέ ἕνας Ἄγγελος νὰ πάει στοὺς Γαλάτας καὶ νὰ κηρύξει ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ πού δίδαξε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Ὄχι βέβαια! Ἔ, τότε γιατί τὸ γράφει ὁ Ἀπόστολος αὐτό; Ἄσκοπο εἶναι; Περιττό εἶναι; Ἄστοχο εἶναι;
Ἔτσι είκῇ κι ὡς ἔτυχε τὸ ἔβαλε;
Τὸ ἔβαλε γιὰ νὰ μὴ παρασυρθοῦμε καὶ ποῦμε ὁ Δεσπότης μας εἶναι Ἅγιος. Μὲ τὴν προσευχή του ἀνασταίνει νεκρούς, ἀνορθεΐ παραλύτους, ἀνοίγει τὰ μάτια ἀπὸ τυφλούς, μετακομίζει ὄρη μὲ ἕνα πρόσταγμά του. Ὅλα νὰ τὰ κάνει αὐτά, ἐφ᾽ὅσον λέει κάτι ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία, δὲν πρέπει νὰ τὸν κάνουμε ὑπακοή.
Διαβάστε στὸ βίο τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου:
Ὁ Ἅγιος θέλει νὰ φύγει ἀπὸ ἡγούμενος καὶ καλεῖ τὸν νέο ἡγούμενο καὶ ὅλη τὴν ἀδελφότητα καὶ τοὺς δίνει συμβουλές. Στὸ τέλος τί τοὺς λέει; Ἂν καὶ αὐτὸς σὰν ἄνθρωπος κάνει κάτι ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία, μὲ αὐτὰ πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, τότε προσωρινὰ νὰ κάνετε ὑπακοὴ καὶ οἱ γεροντότεροι νὰ πᾶνε νὰ τοῦ ποῦνε νὰ κάνει διόρθωση. Καὶ ἂν δὲν κάνει διόρθωση, ὄχι μόνο σὲ αὐτὸν νὰ μὴ κάνετε ὑπακοὴ ἀλλὰ οὔτε καὶ σὲ Ἄγγελο ἐξ οὐρανοῦ, ἂν ἔρθει νὰ σᾶς τὸ πεῖ. Αὐτὰ εἶναι λόγια τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου. Ἔρχονται μερικοὶ ἱερεῖς στὸ κελλὶ καὶ μοῦ λένε:
Μοῦ εἶπε ὁ Δεσπότης νὰ στεφανώσω ἕνα ὀρθόδοξο μὲ ἕνα ἑτερόδοξο.
Καὶ ὅταν τοῦ λέω ὅτι αὐτὸ ἀπαγορεύεται, οἱ κανόνες, ὁ Ἅγιος Νικόδημος στὸ Πηδάλιο.
Λέει δὲν εἶναι Ἅγιον. Ἐμεῖς εἴμαστε! Θὰ κάνεις ὑπακοὴ σὲ μᾶς. Τί λέει ὁ Ἀπόστολος; «Πείθεσθε τοῖς ήγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε…» (Έβρ. 13:17).
Καὶ άπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερείς νὰ κάνουν ὑπακοὴ καὶ σὲ πράγματα ποὺ εἶναι ἀντίθετα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Χρυσόστομος τό «Πείθεσθε τοῖς ήγουμένοις ὑμῶν καὶ ύπείκετε…»;
Ρωτάει ὁ Ἅγιος: Τί οὖν, φησίν, ὅταν πονηρός, ᾖ, καὶ μή. Καὶ ρωτάει καὶ προτρέπει ὡς ἑξῆς: Πονηρός, πῶς λέγεις; εἰ μὲν πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι, μὴ μόνον ἂν ἄνθρωπος, ἀλλὰ κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Ι.Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΚΡΙΤΙΚΗΣ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν  Πειραιεί  τη 16η Ιανουαρίου 2017
ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΚΡΙΤΙΚΗΣ;

          Είναι όντως πολύ ανησυχητικό το φαινόμενο του επισκοποκεντρισμού στις μέρες μας, το οποίο, βεβαίως, δεν έχει σχέση με την περί επισκοπικής διακονίας ορθόδοξη παράδοση της Εκκλησίας μας.
Κι’ αυτό διότι εισέβαλλε στην Εκκλησία μας, ως νοοτροπία, η ιεροκρατία του αιρετικού παπισμού, η οποία απορρέει από την απόλυτη «θεϊκή» εξουσία του «Πάπα», ο οποίος «αντιπροσωπεύει» το Χριστό στη γη, ως «VicariousChristi» και κυβερνά την «εκκλησία», με βοηθούς του τους «κληρικούς» του. Εκκλησία για τον παπισμό δεν είναι το Σώμα του Χριστού, αλλά το ορατό κυβερνητικό σχήμα (πάπας – κληρικοί). Ο κυβερνώμενος λαός δεν είναι το ένα σώμα του Χριστού, αλλά κάτι διαφορετικό από τους κληρικούς, γι’ αυτό και του αποστέρησαν να κοινωνεί από το Αίμα του Χριστού, από το οποίο κοινωνούν μόνο οι «κληρικοί». Αυτή η αντιχριστιανική νοοτροπία και πρακτική πέρασε δυστυχώς και στον ορθόδοξο χώρο μας από τη μακροχρόνια δράση των αιρετικών δυτικών (μισιοναρίων) και την συναναστροφή των ορθοδόξων κληρικών και λαϊκών θεολόγων με αυτούς, σπουδάζοντας στα δυτικά πανεπιστήμια. Δεν είναι τυχαίο πως μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, λέγοντας Εκκλησία, εννοεί την Ιεραρχία!
          Θυμίζουμε εδώ στους αναγνώστες μας τις συνταρακτικές αποκαλύψεις που έκανε ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ο μέγιστος των ορθοδόξων θεολόγων του περασμένου αιώνα, ο οποίος απέδειξε επιστημονικά την εκτόπιση της ορθοδόξου πίστεως στη Δύση και την επιβολή της φράγκικης παγανιστικής και αιρετικής παράδοσης σε αυτή, μετά τον 9ο αιώνα. Ως απότοκο της φεουδαρχίας των Φράγκων, οι κληρικοί θεωρήθηκαν εξουσιαστές και αποτέλεσαν ειδική τάξη στο εκκλησιαστικό σώμα, όπως οι πολιτικοί ηγεμόνες, οι οποίοι κυβερνούσαν «ελέω Θεού», χωρίς αμφισβήτηση από τους κυβερνώμενους.  Φθάνει να μελετήσουμε τους αγώνες των ορθοδόξων παπών αυτή την περίοδο, για να αναχαιτίσουν τον παποκαισαρισμό και την ιεροκρατία, η οποία είχε επικρατήσει στην φραγκοκρατούμενη (από τον 6ο αιώνα) βόρεια και κεντρική Ευρώπη.
        Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο άρθρο του αγωνιστή θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους στο ιστολόγιο«ΑΚΤΙΝΕΣ», με τίτλο: «ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ». Πρόκειται για φράση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού (Κύπρου) κ. Αθανασίου, την οποία είπε, μεταξύ άλλων, πριν από καιρό σε σύναξη στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, θέλοντας να υπερασπίσει τις επιλογές των Επισκόπων, οποίοι έλαβαν μέρος στη «Σύνοδο» της Κρήτης, το περασμένο καλοκαίρι.
       Θεωρούμε ότι οι απόψεις του Σεβασμιωτάτου κ. Αθανασίου, υπήρξαν άστοχες και απέχουν από την ορθόδοξη παράδοσή μας. Βεβαίως ο κ. Β. Χαραλάμπους έδωσε, νομίζουμε, αποστομωτική απάντηση. Εμείς θεωρήσαμε καθήκον μας να δώσουμε και τη δική μας απάντηση. Διότι θεωρούμε κεφαλαιώδους σημασίας γεγονός την αποκάθαρση της Εκκλησίας του Χριστού από κάθε κακόδοξη επίδραση, επειδή αυτές ασκούν καταλυτική δράση στην πνευματική πορεία των πιστών μας και έχουν σοβαρές συνέπειες στη σωτηρία τους. Εν προκειμένω, η νοοτροπία της ιεροκρατίας και της απόλυτης επισκοπικής εξουσίας υποβιβάζει το λαϊκό στοιχείο, από ισότιμο μέλος της Εκκλησίας, σε άβουλο  οπαδό, σε ουραγό, χωρίς λόγο και συμμετοχή στο εκκλησιαστικό σώμα.
       Το αξίωμα του Επισκόπου στην Εκκλησία, δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε εξουσία, αλλά διακονία του λαού του Θεού «Το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού»(Πραξ.20,28). Η λέξη «ποιμαίνειν» δε σημαίνει «εξουσιάζειν», αλλά διακονείν. Ο Επίσκοπος δεν εκπροσωπεί το Χριστό, όπως δοξάζει ο αιρετικός παπισμός, διότι ο Χριστός δεν απουσιάζει και είναι αιωνίως παρών στην Εκκλησία Του (Ματθ.28,20), αλλά αυτός ίσταται «εις τόπον και τύπον»Εκείνου (άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος), είναι η ορατή παρουσία Του και όχι η «αντιπροσωπεία» Του. Η Εκκλησία μας χρησιμοποίησε και συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον όρο «χειροτονία» στην ιερουργία του μυστηρίου της αρχιεροσύνης, το οποίο σημαίνει την ανάταση της χειρός (χείρα τείνω), ενώ η επίθεση των χειρών ονομάζεται χειροθεσία. Με την πρακτική της χειροτονίας (ανάταση χειρός) έχουμε την ανάδειξη του Επισκόπου, με την ψήφο του λαού του Θεού, με σκοπό τη διακονία του από αυτόν. Ο λαός, που τον ανάδειξε, έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να τον ελέγχει και αν διαπιστώσει ότι δεν τον ικανοποιεί η διακονία του, να τον απομακρύνει. Αυτή βεβαίως η εξουσία δόθηκε, για ιστορικούς και πρακτικούς λόγους στην Σύνοδο των Επισκόπων, η οποία χειροτονεί (εκλέγει), χειροθετεί και ελέγχει τον κάθε Επίσκοπο, κατ’ εντολήν πάντα του λαού του Θεού (κλήρου και λαού).
         Ο κάθε Επίσκοπος είναι ο φορέας της θείας χάριτος (χάρισμα της ιεροσύνης), αλλά αυτό το χάρισμα έχει ισχύ και λειτουργία όταν αυτός εκφράζει την εμπειρία του εκκλησιαστικού σώματος της Επισκοπής του, της τοπικής του Εκκλησίας, στην οποία είναι η φανέρωση ολοκλήρου της Εκκλησίας. Συμμετέχοντας στα συνοδικά όργανα της Εκκλησίας (Τοπική, Επαρχιακή, Οικουμενική) μεταφέρει σε αυτή την αγιοπνευματική εμπειρία του εκκλησιαστικού σώματος της Επισκοπής του και μόνο τότε ορθοδοξεί όταν εκφράζει επακριβώς αυτή την εμπειρία. Η συνοδική λειτουργία δεν είναι τίποτε άλλο από την συνισταμένη των εμπειριών των τοπικών εκκλησιών, τις οποίες μεταφέρουν οι Επίσκοποι σε αυτή. Σε αυτή έγκειται και το αλάθητο των αποφάσεών της και όχι στην πολυμάθεια κάποιων Επισκόπων, όταν αυτή αυτονομείται. Όταν οι Επίσκοποι δεν εκφράζουν την εμπειρία του εκκλησιαστικού σώματος και στηρίζονται σε δικές τους υποκειμενικότητες και συχνά ιδεοληψίες, τότε η συνοδική λειτουργία παρεκκλίνει και συχνά φτάνει σε ακραίες καταστάσεις (π. χ. ληστρικές Συνόδους, βλέπε ψευδοσύνοδος Φεράρας Φλωρεντίας). Αυτή είναι η ορθόδοξη περί επισκοπικής διακονίας και συνοδικότητας διδασκαλία. 
       Η φράση του Σεβασμιωτάτου κ. Αθανασίου: «Το ζητούμενο είναι να στηρίζεις τους επισκόπους, ασχέτως με το τι θα κάνουν αυτοί», πόρρω απέχει από την ορθόδοξη παράδοση και δυστυχώς απηχεί ξεκάθαρα την παπική ιεροκρατία. Ίσως θα έπρεπε ο Σεβασμιώτατος να είχε μελετήσει την εκκλησιαστική ιστορία, πριν διατυπώσει αυτή την αντορθόδοξη θέση, για να διαπιστώσει πως ουδέποτε υπήρξε εποχή που οι Επίσκοποι «έκαναν ό, τι ήθελαν», χωρίς να τους ελέγχει το εκκλησιαστικό πλήρωμα. Απλοί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, όταν διαπίστωναν ότι ο Επίσκοπός τους, ή ακόμα και Σύνοδοι Επισκόπων, παρέκκλιναν από την πίστη, ασκούσαν δριμύ έλεγχο. Χάρις σε αυτή την πρακτική διασώθηκε η σώζουσα ορθόδοξη πίστη μας. Έστω για παράδειγμα ο έλεγχος και η αποδοκιμασία του συνόλου σχεδόν των Επισκόπων, που έλαβαν μέρος στην ψευδοσύνοδο της Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1439) και είχαν υπογράψει τον εξουνιτισμό της Εκκλησίας, ο πιστός λαός τους αποδοκίμασε και τους ανάγκασε να μετανοήσουν, φωνάζοντας από τα πλοία «η γλώσσα μας που είπε το ναι ας ξεριζωθεί. Το χέρι μας που υπέγραψε ας κοπεί»! Αν σκεπτόταν ο ορθόδοξος λαός όπως ο Σεβασμιώτατος κ. Αθανάσιος και ίσχυαν οι θέσεις του, δηλαδή αν ο λαός έπρεπε άκριτα να δεχτεί αυτό που «έκαμαν αυτοί», σήμερα δεν θα υπήρχε Ορθοδοξία, αλλά ένα ορθοδοξοφανές μόρφωμα και ο ίδιος θα ήταν (αν ήταν) ένας ουνίτης «επίσκοπος»!
      Ίσως ακόμη δεν έλαβε υπόψη του την σημαντική συνοδική απόφαση τηςΣυνόδου των Πατριαρχών του 1848, σύμφωνα με την οποία «… παρ’ ημίν ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού».
      Ο Σεβασμιώτατος, για να δώσει έμφαση στα λεγόμενά του, είπε και το εξής απαράδεκτο:  «Όσοι κατακρίνουν τις πράξεις των Πατριαρχών και Επισκόπων, όσοι στηλιτεύουν και καταδικάζουν τις πράξεις τους, αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία»! Δηλαδή, όλοι όσοι, στη δισχιλιόχρονη εκκλησιαστική μας ιστορία, στηλίτευσαν κακοδοξίες και αντορθόδοξες πρακτικές Επισκόπων δεν αγαπούσαν την Εκκλησία και αντίθετα την αγαπούσαν όσοι ανέχονταν τις αιρέσεις μιας πλειάδας αιρετικών Επισκόπων; Λησμονεί ίσως πως οι μεγαλύτερες αιρέσεις είχαν διατυπωθεί (και) από Επισκόπους (Νεστόριος, Διόσκουρος, Σεβήρος, κλπ); Ο Μέγας Αθανάσιος, ο πρόμαχος της Ορθοδοξίας, ο οποίος φέρει ο Σεβασμιώτατος και το τίμιο όνομά του, όταν στηλίτευε τους αρειανούς επισκόπους, δεν αγαπούσε την Εκκλησία; Όσοι σήμερα στηλιτεύουν τα απαράδεκτα οικουμενιστικά ανοίγματα, δεν αγαπούν την Εκκλησία; Σοβαρολογείτε Σεβασμιώτατε;
       Αλλά ο Σεβασμιώτατος έφτασε και σε άλλες ακρότητες. Είπε το εξής παράδοξο: «αν κάποιοι επίσκοποι συλλειτουργήσουν με αιρετικούς ή κοινωνήσουν αιρετικούς, δεν βλάπτουν την Εκκλησία αλλά μόνον τον εαυτό τους»!  Ρωτάμε τον Σεβασμιώτατο: Οι Επίσκοποι λειτουργούν, όταν λειτουργούν, για τον εαυτό τους, ή για το λαό του Θεού; Από πότε έχουν αυτονομηθεί οι Επίσκοποι από το πλήρωμα; Αυτό δεν είναι μια κατάφορη διείσδυση της δυτικής αιρετικής ιεροκρατίας στην Εκκλησία μας; Δεν καταπατούν τους Ιερούς Κανόνες, οι οποίοι απαγορεύουν τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς; Δεν δίνουν το κακό παράδειγμα και αμβλύνουν σιγά – σιγά το ορθόδοξο αισθητήριο του ορθοδόξου πληρώματος; Προφανώς ο Σεβασμιώτατος εννοεί ότι με την πράξη τους αυτή θα δώσουν λόγο στο Θεό εν ημέρα κρίσεως, αλλά η προσωπική κρίση είναι άλλο πράγμα από τον επιβεβλημένο έλεγχο του εκκλησιαστικού σώματος.
       Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας θέλουμε να εκφράσουμε την πικρία μας για τα λεγόμενα του Σεβασμιωτάτου, τον οποίο κατά τα άλλα αγαπούμε, τιμούμε και υποληπτόμαστε, διότι τον θεωρούμε παραδοσιακό εκκλησιαστικό άνδρα. Δεν γνωρίζουμε αν έχει ανασκευάσει τις θέσεις του αυτές. Αν δεν το έχει κάνει, τον παρακαλούμε, με σεβασμό και άδολη αγάπη να το κάνει, διότι έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις στο διαδίκτυο και προκαλούν σφοδρό σκανδαλισμό των πιστών, αφού,  προφανώς, χωρίς να το θέλει, παρουσίασε παπικές κακοδοξίες ως ορθόδοξες! Οι δημόσιες τοποθετήσεις μας έχουν κόστος, διότι τα δημοσίως λεγόμενα, δημοσίως πρέπει να ελέγχονται. Όλοι μας είναι δυνατόν να κάνουμε λάθη, σημασία έχει να τα διορθώνουμε. Η αναγνώριση των λαθών μας, η ταπείνωση και η διόρθωσή μας είναι ηρωισμός και πράξη θεάρεστη!   

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών 

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

ΠΟΙΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουμε τους αγίους διδασκάλους του χριστιανισμού, που γνώρισαν την Αλήθεια του Θεού μέσα από την εμπειρία της ένωσης με αυτόν (θέωσης, αγιότητας) κι όχι μελετώντας βιβλία ή κάνοντας διανοητικές υποθέσεις και συλλογισμούς.

Κατά την εμπειρία των αγίων Πατέρων λοιπόν ο άνθρωπος ενώνεται με τις ενέργειες του Θεού, όχι όμως με την ίδια την ουσία του Θεού. Όμως οι ενέργειες του Θεού (θείες δυνάμεις με τις οποίες ο Θεός συνδέεται με τα δημιουργήματά Του, ανάλογα με την περίσταση) είναι άκτιστες, δηλ. κατευθείαν προερχόμενες από το Θεό και όχι απλώς δημιουργήματά Του, γι’ αυτό και η ένωση αυτή είναι ένωση με τον Ίδιο το Θεό και προκαλεί τη μεταμόρφωση του ανθρώπου σε θείο ον (άγιο), όπως ο Θεός τον έχει προσκαλέσει εξ αρχής να γίνει.

Όλες οι εντολές του Θεού προς τον άνθρωπο και ο αγώνας του ανθρώπου για την τήρησή τους αποσκοπεί όχι σε κάποια «υπηρεσία προς το Θεό», αλλά στην κάθαρση της καρδιάς του ανθρώπου από τα πάθη και στην ύψιστη τιμή της ένωσής του με το Θεό, αφού ο Χριστός ήδη γεφύρωσε στο πρόσωπό Του την ανθρώπινη φύση με το Θεό (επειδή ο ίδιος είναι Θεός και άνθρωπος) και την ανύψωσε με την ανάληψή Του στον ουρανό και «την κάθισε στα δεξιά του Θεού».

Αντίθετα, η Ρωμαιοκαθολική «Εκκλησία» θεωρεί αυτές τις ενέργειες κτιστές (δημιουργήματα, όπως και ο άνθρωπος και κάθε τι στο σύμπαν), άρα ο άνθρωπος, κατ’ αυτήν, δεν ενώνεται ποτέ με το Θεό, απλώς ανταμείβεται ή τιμωρείται από το Θεό για τις πράξεις του – ό,τι δηλαδή διδάσκει και το Ισλάμ.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Οἱ Κληρικοὶ καὶ Μοναχοὶ στὰ ἔσχατα χρόνια.
Τοῦ Ἰωάννου Ρίζου
Στὰ ἐνταλτήρια γράμματα μὲ τὰ ὁποῖα ἐφοδίαζε ἡ Ἐκκλησία 
τοὺς χειροτονηθέντες Ἀρχιερεῖς,
τὸ πρῶτο καθῆκον ποὺ τοὺς ὑπενθύμιζε ἦταν ἡ φύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Διὰ τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἀρχιερωσύνης  «τὰ τῆς καθαρᾶς καὶ ἀμωμήτου πίστεως διαφυλάττεται γνωρίσματα καὶ ἀνόθευτον ταύτης ἐναστράπτει τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ κάλλος». Καί«τὰ θεῖα καὶ ἀποστολικὰ θεσπίσματα, χερσὶν ὑπτίαις, εἰσδέχεσθαι καὶ ὡς θεοχαράκτους πλάκας ταῦτα τιμᾶν καὶ φυλάττειν».[1] Καὶ μόνον τὸ ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου –παρατηρεῖ ὁ Ζωναρᾶς στὴν ἑρμηνεία τοῦ ΝΗ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνα– πρέπει νὰ εἶναι μία διαρκὴς ὑπόμνηση τοῦ πνευματικοῦ χρέους τοῦ ἐπισκόπου ἀπέναντι στὸν λαό. Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ὁ φρουρός, ποὺ ἀπὸ ὑψηλὸ μέρος ἐπισκοπεῖ, μηπως ἀντιληφθεῖ ἔγκαιρα κάποια ἐχθρικὴ ἐνέργεια. Ἀλλοίμονο ἐὰν ὁ Ἐπίσκοπος κοιμηθεῖ. Ἡ πόλη θὰ καταστραφεῖ ἐξ αἰτίας του. Πρὸς αὐτὸν ἀπευθύνεται ἡ φωνὴ τοῦ Ἰεζεκιήλ: «Υἱὲ ἀνθρώπου, σκοπὸν τέθεικά σε τῷ οἴκῳ Ἰσραὴλ καὶ τῷ οἴκῳ Ἰούδα· εἰ μὴ διαστείλῃ, μηδὲ λαλήσῃς ἀποθανεῖται ὁ ἄνομος ἐν τῇ ἀνομίᾳ αὐτοῦ καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῆς χειρός σου ἐκζητήσω».[2] Ὅταν ὁ ὕπαρχος τοῦ αὐτοκράτορα Οὐάλεντα (304-378), ὁ Μόδεστος, πίεζε τοὺς Ἐπισκόπους νὰ ὑπογράψουν ὑπὲρ τοῦ ἀρειανισμοῦ, ὁ Μ. Βασίλειος ἀπτόητος ἀπὸ τὶς ἀπειλὲς γιὰ δήμευση τῆς περιουσίας του, ἐξορία καὶ θανατικὴ καταδίκη, ἀρνοῦνταν. Ὁ Μόδεστος ἐξοργισμένος τοῦ εἶπε ὅτι κανεὶς Ἐπίσκοπος δὲν τοῦ μίλησε ἔτσι. Καὶ ὁ Μ. Βασίλειος ἀπάντησε: «Φαίνεται ὅτι δὲν συνάντησες πραγματικὸ Ἐπίσκοπο». Τέτοιοι  ἦταν οἱ Ἐπίσκοποι τοῦ Χριστοῦ. Πῶς θὰ εἶναι ὅμως οἱ Κληρικοὶ καὶ Μοναχοὶ τῶν ἐσχάτων χρόνων; Τί λένε οἱ Ἅγιοί μας;  

Ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος
«Οἱ ποιμένες ὡς λύκοι γενήσονται. Οἱ Ἱερεῖς τὸ ψεῦδος ἀσπάσονται. Οἱ Μοναχοὶ τὰ τοῦ κόσμου ποθήσουσιν...».[3]

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός
 «Οἱ κληρικοὶ θὰ γίνουν οἱ χειρότεροι καὶ ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων»[4]

 Ὁ ἅγιος Νεῖλος ὁ Ἁγιορείτης
 «Ὅταν πλησιάσῃ ὁ καιρὸς τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ σκοτισθῇ ἡ διάνοια τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὰ πάθη τῆς σαρκὸς καὶ θὰ πληθυνθῇ σφόδρα ἡ ἀσέβεια καὶ ἡ ἀνομία... Οἱ ποιμένες τῶν Χριστιανῶν Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς θὰ εἶναι ἄνδρες κενόδοξοι, μὴ γνωρίζοντες παντελῶς τὴν δεξιὰν ὁδὸν ἀπὸ τὴν ἀριστεράν... Αἱ Ἐκκλησίαι δὲ τοῦ Θεοῦ θὰ στερηθοῦν εὐλαβῶν καὶ εὐσεβῶν Ποιμένων καὶ ἀλλοίμονον τότε εἰς τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ εὑρισκομένους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι θὰ στερηθοῦν τελείως τὴν πίστιν, διότι δὲν θὰ βλέπουν ἀπὸ κανένα φῶς ἐπιγνώσεως...».[5]

 Ὁ Ἀββὰς Μωϋσῆς
 «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις... θέλουν προχειρίζεσθαι Ἡγούμενοι καὶ ποιμένες ἄνδρες ἀδόκιμοι ἀρετῆς, ἄπιστοι... μὴ διακρίνοντες τὴν δεξιὰν ὁδὸν ἐκ τῆς ἀριστερᾶς, ἀμελεῖς, φιλομέριμνοι, τὰ πρωτεῖα μὲ δῶρα ἁρπάζοντες... μὴ γνωρίζοντες κατηχεῖν καὶ νουθετεῖν τὸ ποίμνιον... ἐκ τῆς τοιαύτης δὲ ἀμελείας καὶ κατάφρονήσεως τῶν ποιμένων ἀπολοῦνται οἱ ἀδελφοί...».[6]

 Ὁ  ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων
 «Ζητᾶμε σημεῖο τῆς [Β΄] παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ἐμεῖς οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ζητᾶμε ἐκκλησιαστικὸ σημεῖο, καὶ ὁ Κύριος λέγει· “καὶ τότε θὰ σκανδαλισθοῦν πολλοὶ καὶ θὰ παραδώσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ θὰ μισήσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο”».[7] 

«Ἂν ἀκούσῃς ὅτι Ἐπίσκοποι στρέφονται ἐναντίον Ἐπισκόπων καὶ κληρικοὶ ἐναντίον κληρικῶν καὶ λαοὶ ἐναντίον λαῶν καὶ φτάνουν μέχρι νὰ χυθεῖ αἷμα, νὰ μὴν ταραχθεῖς. Διότι κάτι τέτοιο εἶναι ἤδη γραμμένο».[8]

Ὁ  Ἀββὰς Ἰσχυρίων
Κάποτε, (τὸν 4ο αἰώνα), ὅταν ρωτήθηκαν κάποιοι Μονα-χοὶ γιὰ τὸ πῶς θὰ ζοῦν καὶ θὰ εἶναι οἱ Μοναχοὶ καὶ Κληρικοὶ τὶς ἑπόμενες γενεὲς καὶ τὰ ἔσχατα χρόνια,  ὁ Ἀββὰς Ἰσχυρίων εἶπε τὰ ἑξῆς: «Αὐτοὶ πρόκειται νὰ ἐργασθοῦν καὶ νὰ φθάσουν στὰ μισὰ ἀπ’ ὅ,τι μπορέσαμε καὶ φθάσαμε ἐμεῖς». Καὶ ἐρώτησαν πάλι. «Καὶ μετὰ ἀπ’ αὐτοὺς οἱ μετέπειτα τί θὰ κάνουν;» Καὶ ἀπήντησε: «Ἐκεῖνοι δὲν πρόκειται νὰ ἔχουν κανένα πνευματικό ἔργο καὶ καμία οὐσιαστικὴ ἀρετή. Πρόκειται δὲ νὰ τοὺς ἔλθει πολὺ μεγάλος πειρασμὸς καὶ ὅσοι μπορέσουν νὰ ἀντέξουν καὶ νὰ τὸν ὑπομείνουν μέχρι τέλους, θὰ φανοῦν ἀνώτεροι ἀπὸ ὅλους ἡμᾶς καὶ τοὺς Ἁγίους μας ».[9]

Ἀββὰς Παμβώ
«Ἀλήθεια γέροντα, θὰ ἀλλάξουν οἱ συνήθειες καὶ οἱ παραδόσεις τῶν χριστιανῶν καὶ δὲν θὰ ὑπάρχουν Ἱερεῖς στὶς ἐκκλησιές; Καὶ ὁ Γέροντας ἀπάντησε: «Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ θὰ ψυχραθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν καὶ θὰ πέσει μεγάλη θλίψη. Θὰ γίνουν ἐπιδρομὲς ἐθνῶν. Μετακινήσεις λαῶν, ἀστάθεια στοὺς βασιλεῖς, ἀνωμαλία στοὺς κυβερνῆτες, οἱ Ἱερεῖς θὰ γίνουν ἄσωτοι καὶ οἱ Μοναχοὶ θὰ ζοῦν μὲ ἀμέλεια. Οἱ Ἡγούμενοι θὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴ δική τους σωτηρία ἀλλὰ καὶ τοῦ ποιμνίου τους. Θὰ εἶναι ὅλοι τους πρόθυμοι καὶ πρῶτοι στὰ τραπέζια καὶ ἐριστικοί. Ὀκνηροὶ στὶς προσευχὲς ἀλλὰ πρόθυμοι στὴν καταλαλιά, ἕτοιμοι γιὰ κατηγορία. Δὲν θὰ θέλουν οὔτε νὰ μιμοῦνται οὔτε νὰ ἀκοῦνε βίους καὶ λόγους Γερόντων, ἀλλὰ κυρίως θὰ φλυαροῦν καὶ θὰ λένε «ἂν ζούσαμε κι ἐμεῖς στὶς μερες τους, θὰ ἀγω-νιζόμασταν καὶ ἐμεῖς». Οἱ Ἐπίσκοποι πάλι τῶν καιρῶν ἐκείνων θὰ δείχνουν δουλικότητα πρὸς τοὺς ἰσχυρούς, θὰ βγάζουν τὶς ἀποφάσεις ἀνάλογα μὲ τὰ δῶρα ποὺ θὰ παίρνουν καὶ δὲν θὰ ὑπερασπίζονται τοὺς φτωχούς, ὅταν θὰ κρίνονται. Θὰ θλίβουν τὶς χῆρες καὶ θὰ καταταλαιπωροῦν τὰ ὀρφανά. Ἀκόμη θὰ εἰσχωρήσει καὶ στὸν λαὸ ἀπιστία, ἀσωτία, μίσος, ἔχθρα, ζήλεια, φιλονικία, κλεψιά, μέθη, ἔξαλλες διασκεδάσεις, μοιχεία, πορνεία, φόνοι καὶ διαρπαγές». Εἶπε τότε ὁ ἀδελφός: «Καὶ τί θὰ μπορεῖ νὰ κάνει κανεὶς σὲ τέτοιους δύσκολους καιρούς;» Καὶ ὁ Γέροντας ἀπάντησε: «Παιδί μου, σὲ τέτοιες ἡμέρες θὰ σωθεῖ ἐκεῖνος ποὺ θέλει καὶ προσπαθεῖ νὰ σώσει τὴν ψυχή του καὶ αὐτὸς θὰ ὀνομαστεῖ μέγας στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».[10]

Στάρετς Ἀνατόλιος 
«Ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους θὰ δρᾷ μὲ πανουργία γιὰ νὰ ὁδηγήσει στὴν Αἵρεση, ἂν ἦταν δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Δὲν θὰ ξεκινήσει μὲ τὴν ψυχρὴ ἀπώθηση τῶν δογμάτων τῆς Ἁγίας Τριάδος, τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τῆς παρθενίας τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ θὰ ξεκινήσει ἀνεπαίσθητα νὰ καταστρέφει τὶς διδασκαλίες καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν μεγάλη τους πνευ-ματικότητα, ποὺ ἔφτασε σὲ μᾶς μέσῳ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.  Λίγοι θὰ παρατηρήσουν αὐτὰ τὰ καλοπιάσματα τοῦ ἐχθροῦ, μόνον ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι πολὺ πεπειραμένοι στὴν πνευματικὴ ζωή. Οἱ Αἱρετικοὶ θὰ ἀποκτήσουν ἰσχὺ πάνω στὴν Ἐκκλησία καὶ θὰ τοποθετήσουν τοὺς ὑπηρέτες των παντοῦ.  Οἱ εὐλαβεῖς θὰ ἀτενίζονται καταφρονητικά. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε ὅτι ἀπὸ τοὺς καρπούς των θὰ τοὺς ἀναγνωρίσετε καὶ ἔτσι, ἀπὸ τοὺς καρποὺς των καθὼς καὶ ἀπὸ τὶς ἐνέργειες τῶν Αἱρετικῶν, προσπαθῆστε νὰ τοὺς διακρίνετε ἀπὸ τοὺς ἀληθινοὺς ποιμένες. Αὐτοὶ εἶναι πνευματικοὶ κλέφτες, διαρπάζοντες τὴν πνευματικὴ ποίμνη, καὶ θὰ εἰσέλθουν στὸ μαντρί (τὴν Ἐκκλησία), σκαρφαλώνοντας μὲ κάποιο ἄλλο τρόπο, χρησιμοποιῶντας δύναμη καὶ καταπατῶντας τοὺς ἱεροὺς κανόνες.
Ὁ Κύριος καλεῖ αὐτοὺς ληστές.[11] 

Πράγματι, ἡ πρώτη τους ἐνέργεια θὰ εἶναι ἡ καταδίωξη τῶν ἀληθινῶν ποιμένων, ἡ φυλάκιση καὶ ἡ ἐξορία τους, διότι χωρὶς αὐτὸ θὰ εἶναι ἀδύνατο γι' αὐτοὺς νὰ διαρπάσουν τὸ ποίμνιο. Γι' αὐτὸ τὸ λόγο, παιδί μου, ὅταν βλέπεις τὴν καταπάτηση τῆς Πατερικῆς παραδόσεως καὶ τῶν θείων ἐντολῶν στὴν Ἐκκλησία, τῶν ἐντολῶν ποὺ ὁρίσθηκαν ἀπὸ τὸ Θεό, γνώριζε ὅτι οἱ Αἱρετικοὶ ἔχουν ἤδη ἐμφανισθεῖ, ἂν καὶ κατὰ τὸ χρόνο δράσης τους μπορεῖ νὰ κρύβουν τὴν ἀσέβειά τους, ἢ νὰ καταστρέφουν τὴν Ἁγία Πίστη ἀνεπαίσθητα, προκειμένου νὰ ἐπιτύχουν καλύτερα στὴν σαγήνευση καὶ προσκόλληση τῶν ἀπείρων στὰ δίχτυα τους. 
Ἡ καταδίωξη θὰ κατευθύνεται ὄχι μόνον ἐναντίον τῶν ποιμένων ἀλλὰ ἐναντίον ὅλων τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, διότι ὅλοι ὅσοι θὰ καθοδηγοῦνται ἀπὸ τὴν αἵρεση δὲν θὰ ὑποφέρουν τὴν εὐσέβεια. Ἀναγνωρίστε αὐτοὺς τοὺς λύκους μὲ ἔνδυμα προβάτου ἀπὸ τὶς ὑπερήφανες διαθέσεις τους καὶ τὴν ἀγάπη τῆς ἰσχύος. Θὰ εἶναι συκοφάντες, προδότες, παντοῦ δεικνύοντες ἔχθρα καὶ κακοήθεια. Γι' αὐτὸ ὁ Κύριος εἶπε ὅτι οἱ καρποί τους θὰ τοὺς κάνουν γνωστούς.[12]

Οἱ ἀληθινοὶ ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ εἶναι ταπεινοί, ἀγαποῦν τὸν συνάνθρωπό τους καὶ εἶναι ὑπάκοοι στὴν Ἐκκλησία.Οἱ Μοναστὲς θὰ ταλαιπωρηθοῦν ὑπερβολικὰ ἀπὸ τοὺς Αἱρετικούς, καὶ ἡ μοναστικὴ ζωὴ θὰ καταφρονηθεῖ. Τά [ἐνεργά] Μοναστήρια θὰ σπανίζουν, ὁ ἀριθμὸς τῶν μοναχῶν θὰ ἐλαττωθεῖ καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ παραμείνουν, θὰ ὑποφέρουν ἀπὸ βία. Αὐτοὶ ποὺ μισοῦν τὴν μοναστικὴ ζωή, ἐντού-τοις, ἔχοντας μόνο τὴν ἀμφίεση τῆς εὐσεβείας, θὰ ἀγωνίζονται νὰ προσελκύσουν τοὺς μοναχοὺς μὲ τὸ μέρος τους, ὑποσχόμενοι σ' αὐτοὺς προστασία καὶ κοσμικὰ ἀγαθά, καὶ ἀπειλῶντας αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀντιτίθενται μὲ ἐξορία. Αὐτὲς οἱ ἀπειλὲς θὰ προκαλέσουν μεγάλη ἀπόγνωση στοὺς μικρόψυχους, ἀλλὰ ἐσὺ παιδί μου, νὰ χαίρεσαι γιὰ τὸ ὅτι ἔχεις ζήσει μέχρι αὐτὸ τὸν καιρό, διότι τότε οἱ πιστοὶ ποὺ δὲν θὰ ἔχουν δείξει ἄλλες ἀρετές, θὰ λάβουν στέμματα, μόνο διότι θὰ ἔχουν μείνει σταθεροὶ στὴν πίστη, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου: “Κάθ΄ ἕνας πού, ὄντας μαζί Μου (ἐν Ἐμοί), θὰ μὲ ὁμολογήσει μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ὁμολογήσω καὶ Ἐγώ, ὄντας μαζί του (ἐν αὐτῷ), μπροστὰ στὸν Πατέρα μου τὸν ἐν Οὐρανοῖς”.[13]

Φοβοῦ τὸν Κύριο τέκνο μου. Φοβοῦ νὰ χάσεις τὸ στέμμα ποὺ ἑτοιμάστηκε γιὰ σένα, φοβοῦ τὸ νὰ ριχτεῖς ἀπὸ τὸ Χριστὸ στὸ ἐξώτερο σκότος καὶ στὰ αἰώνια βάσανα. Στάσου γενναῖος στὴν πίστη, καὶ ἂν εἶναι ἀναγκαῖο, ὑπόμεινε καταδίωξη καὶ ἄλλες λύπες, διότι ὁ Κύριος θὰ εἶναι μαζί σου καὶ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες καὶ πνευματικοὶ θὰ κοιτάζουν σὲ σένα καὶ τὸν ἀγῶνα σου μὲ εὐχαρίστηση.
Ἀλλὰ ἀλλοίμονο στοὺς μοναχοὺς ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ποὺ θὰ καθηλωθοῦν ἀπὸ ἰδιοκτησίες καὶ πλούτη, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῆς ἀγάπης τῆς εἰρήνης [ἀνάπαυσης] θὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποταχθοῦν στοὺς αἱρετικούς. Θὰ ἀποκοιμίζουν τὴν συνείδησή τους, λέγοντας: «Ἐμεῖς διατηροῦμε καὶ σώζουμε τὸ Μοναστήρι καὶ ὁ Κύριος θὰ μᾶς συγχωρήσει». Οἱ ἀτυχεῖς καὶ τυφλοὶ αὐτοὶ δὲν λογαριάζουν καθόλου ὅτι διὰ τῆς αἱ-ρέσεως οἱ δαίμονες θὰ εἰσέλθουν στὸ Μοναστήρι, καὶ κατόπιν δὲν θὰ εἶναι ἕνα Ἅγιο Μοναστήρι, ἀλλὰ μόνο τοῖχοι, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἡ Χάρη θὰ ἔχει ἀπομακρυνθεῖ. Ὁ Θεὸς ἐντούτοις εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ τὸν ἐχθρό καὶ δὲν θὰ ἐγκαταλείψει ποτὲ τοὺς δούλους του. Οἱ ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ θὰ παραμείνουν μέχρι τὸ τέλος αὐτῆς τῆς περιόδου, μόνο θὰ προτιμήσουν νὰ ζοῦν σὲ ἀπομονωμένα ἐρημικὰ μέρη».

Ἅγιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς
«Μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος, παιδί μου, δὲν θὰ ἐκλείψουν οἱ προφῆτες Κυρίου τοῦ Θεοῦ, καθὼς ποτὲ δὲν θὰ λείψουν καὶ οἱ ἐργάτες τοῦ σατανᾶ. Στὶς ἔσχατες ὅμως ἡμέρες, ὅσοι θὰ δουλέψουν ἀληθινὰ στὸ Χριστό, θὰ κρύψουν ἔξυπνα τοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.  Καὶ ἂν δὲν κάνουν σημεῖα καὶ τέρατα ὅπως σήμερα, θὰ βαδίζουν πάντα στὸ δύσκολο δρόμο μὲ κάθε ταπείνωση. Αὐτοὶ θὰ βρεθοῦν στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μεγαλύτεροι ἀπὸ τοὺς σημειοφόρους πατέρες. Διότι στὴν ἐποχή τους δὲν θὰ ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ τὸν βλέπουν νὰ κάνει σημεῖα θαυμαστά, ὥστε νὰ ἀναζωπυρώνεται τὸ φρόνημά τους, γιὰ νὰ προχωροῦν σὲ πνευ-ματικοὺς ἀγῶνες. Διότι ὅσοι θὰ κατέχουν τοὺς ἱερατικοὺς θρόνους σὲ ὅλον τὸν κόσμο, θὰ εἶναι ἐντελῶς ἀκατάλληλοι καὶ δὲν θὰ ἔχουν ἰδέα ἀπὸ ἀρετή.
Ἀλλὰ καὶ οἱ ἡγέτες τῶν μοναχῶν θὰ εἶναι ὅμοιοι. Θὰ ἔχουν καταβληθεῖ ἀπὸ τὴ γαστριμαργία καὶ τὴν κενοδοξία, ὥστε θὰ ἀποτελοῦν μᾶλλον σκάνδαλο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι ὑπογραμμό. Γιὰ αὐτὸ θὰ παραμεληθεῖ ἡ ἀρετή. Θὰ βασιλεύει παντοῦ ἡ φιλαργυρία. Ἀλλοίμονο ὅμως στοὺς μοναχοὺς ποὺ θὰ εὐποροῦν σὲ χρυσάφι. Διότι αὐτοὶ θὰ εἶναι ὄνειδος στὰ μάτια τοῦ Κυρίου καὶ δὲν πρόκειται νὰ δοῦν Θεοῦ πρόσωπο. Μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ θὰ τοκίζουν τὰ χρήματά τους. Δὲν θὰ προτιμοῦν νὰ τοὺς τὰ πολλαπλασιάζει ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχούς. Γιὰ αὐτὸ καί, ἂν δὲν ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ αὐτὴ τὴν πλεονεξία, θὰ καταποντιστοῦν στὸν τάρταρο. Τότε, λοιπόν, καθὼς εἶπα καὶ προηγουμένως, ἀπὸ ἄγνοια θὰ πλα-νηθοῦν οἱ πιὸ πολλοὶ στὸ χάος τῆς πλατείας καὶ εὐρύχωρης ὁδοῦ τῆς ἀπωλεί-ας».[14]

Ἡ προειδοποίηση τοῦ Ἀπ. Παύλου γιὰ τὴν ἀποστασία  ποὺ θὰ συμβεῖ πρὶν ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος,[15] ἀναφέρεται προφανῶς στὴν ἀποστασία τῆς διοικού-σας Ἐκκλησίας καὶ ὄχι κάποιων ἀτόμων. Γιατὶ ἡ ἀποστασία ἀτόμων καὶ μεγά-λων ὁμάδων ἀνθρώπων εἴτε μέσῳ τῶν αἱρέσεων, εἴτε μέσῳ τῆς γενικῆς ἀσέβειας καὶ ἀπιστίας ὑπῆρχε πάντα, θὰ ὑπάρχει πάντα  καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ προδρομικὸ σημάδι τῆς ἔλευσης τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἐπιπλέον, ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου θὰ διαψεύδονταν μέχρι τώρα χιλιάδες φορές, γιατὶ ἀποστασίες ἀν-θρώπων ὑπῆρξαν ἄπειρες, ἀλλὰ ὁ Ἀντίχριστος δὲν ἦρθε. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὡς ἐσχατολογικὴ παναίρεση ἀπομακρύνει –ἤδη καὶ μέσῳ πλέον ὀρθοδόξων κλη-ρικῶν καὶ Ἐπισκόπων– τὸ ποίμνιο ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ καὶ σωτηριώδη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ κηρύττοντας διαβολικὲς ἰδέες δημιουργεῖ τὸν καινούργιο «νέο-ταξικό» τύπο τοῦ «χριστιανοῦ». Αὐτὸς ὁ τύπος ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ ἂν οἱ κληρικοὶ ποὺ ἀκολουθεῖ, καὶ οἱ διδασκαλίες ποὺ ἀκούει ἀπὸ αὐτούς, εἶναι Ὀρθόδοξες ἢ κακόδοξες, ἀλήθειες ἢ ψέματα, ἀρκεῖ νὰ εὐφραίνεται μὲ λόγια ἀγάπης καὶ εἰρήνης. Ὅμως «Εἰ καὶ γλυκέα τὰ λόγια τῶν ψευδοπροφητῶν, ἀλλὰ οὐδὲν αὐτῶν πικρότερον». Αὐτοὺς τοὺς κληρικοὺς ποὺ ὁ κόσμος θὰ ἀκολουθεῖ, ὁ Κύριος «θὰ τοὺς ρίξει στὸν κοπρῶνα»[ἀποχωρητήριο].[16] Ὁ κλῆρος λοιπὸν θὰ γίνει ὄργανο τοῦ Ἀντιχρίστου. Θὰ διδάσκει τὴν τυφλὴ ὑπακοὴ ὡς ἀρετὴ εἰρήνης καὶ σωτηρίας. Μία ὑπακοὴ σατανικὴ ποὺ θὰ ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸν «πιστὸ» ἄγνοια, περιφρόνηση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων, ἀδιαφορία γιὰ τὴν Ἀλήθεια καὶ ἐπιφανειακὴ εὐσέβεια. «Οἱ ψευδόμενοι [ποιμένες] πρῶτα [θά] λένε τὴν ἀλήθεια καὶ τὰ ἀποδεκτὰ ἀπὸ ὅλους καὶ μετά [θά] παρουσιάζουν τὰ ψευδῆ καὶ ἀμφιβαλλόμενα».[17]

Ὁ Ἀντίχριστος δὲν θὰ κλείσει τὶς Ἐκκλησιές, οὔτε θὰ τὶς κάψει ὅπως ἔκανε παλιά, ἀλλὰ θὰ τὶς γεμίσει ἀπὸ Χριστιανοὺς ποὺ θὰ βαπτίζονται, θὰ ἐξομολογοῦνται, θὰ κοινωνοῦν, θὰ κάνουν εὐλαβῆ ἔργα, ἀλλὰ στὴν οὐσία δὲν θὰ πιστεύουν στὸν Χριστὸ ἀλλά στὸν ἴδιο τὸν Ἀντίχριστο. Θὰ παραπλανήσει τὸν κόσμο προσποιούμενος τὸν Χριστό καὶ θὰ προσπαθεῖ νὰ τὸν μιμηθεῖ σὲ ὅλα. Γράφει ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος: «...θὰ κάνει θαύματα πολλὰ κατὰ φαντασίαν, θὰ εἶναι στὴν ἀρχὴ ταπεινός, ἥσυχος, ἀγαπημένος μὲ ὅλους, εὐλαβής, εἰρηνοποιός, θὰ μισεῖ τὴν ἀδικία, θὰ ἀποστρέφεται τὰ δῶρα, θὰ ἀγαπᾶ τὴν Ἁγία Γραφή, θὰ ἀγαπᾷ τοὺς Ἱερεῖς καὶ θὰ τιμᾶ τοὺς γέροντες, τὴν νεολαία θὰ καλοπιάνει, τὴν μοιχεία θὰ συ-χαίνεται τὴν κατάκριση θὰ ἐχθρεύετα, τοὺς ξένους θὰ ἀγαπᾷ, τοὺς φτωχοὺς θὰ βοηθᾷ, τοὺς ὀρφανοὺς θὰ ἐλεεῖ, τὶς χῆρες θὰ φροντίζει, θὰ προφητεύει τὰ μέλλοντα, νεκροὺς θὰ ἀνασταίνει, σὲ τυφλοὺς θὰ δώσει τὸ φῶς, ἀφιλάργυρος θὰ εἶναι, τοὺς ἀνθρώπους θὰ μονιάζει καὶ ὅλοι θὰ τὸν τιμοῦν καὶ θὰ τὸν ἀγαποῦν. Ὅλοι θὰ λένε αὐτὸν νὰ κάνουμε βασιλιά μας γιατὶ τέτοιος Ἅγιος καὶ δίκαιος δὲν ὑπάρχει στὶς μέρες μας. Καὶ αὐτὸς θὰ ἀρνῆται τὴν βασιλεία γιὰ νὰ δείξει ταπείνωση καὶ ἁγιότητα. Ὅταν ὅμως τελικὰ γίνει βασιλιὰς καὶ θὰ φανερωθεῖ τὸ ἀληθινὸ τῆς κόλασης πρόσωπο, ἀλίμονο σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸν πίστεψαν. Τότε ὅλη ἡ γῆ θὰ οὐρλιάζει… Θὰ καλοτυχίζουν αὐτοὺς ποὺ πέθαναν καὶ θὰ παρακαλοῦν νὰ ἀνοίξουν οἱ τάφοι γιὰ νὰ μποῦνε ἐκεῖνοι…».[18]

Λέει ὁ Νεομάρτυς Ἀνδρόνικος Ἐπίσκοπος Πέρμ: «...θὰ ἀκολουθήσει ἀναπόφευκτα ὁ διωγμὸς τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ὄχι ἁπλῶς ἄθρησκο ἀλλὰ ἀντιχριστιανικὸ κράτος…εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, μία τέτοια ἐξέλιξη δὲν εἶναι μακρυά. Πρέπει λοιπὸν νὰ ἑτοιμα-ζόμαστε, γιατὶ ἡ πίστη μας θὰ δοκιμαστεῖ σὰν σὲ φωτιὰ ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ  Ἀντίχριστου πρῶτα καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο ἔπειτα …».[19]

Πρέπει λοιπὸν ὁ ἀληθινὰ ἐνδιαφερόμενος γιὰ τὴν σωτηρία του νὰ ἀρχίσει νὰ ἐξοικειώνεται μὲ τὴν ἰδέα τῆς Ἀποτείχισης, ὥστε ὅταν δεῖ ὅτι ποιμαίνεται ἀπὸ  ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ νὰ προφυλαχθεῖ γιὰ νὰ μὴν βρεθεῖ ὡς ἀνόητος.
(Απόσπασμα από το βιβλίο: «Οι ληστές της Θείας διδασκαλίας» Μέρος β΄)




[1] Σύνταγμα Ράλλη-Ποτλῆ, Ἀθῆναι 1855, τομ. 5, σ. 544.
[2] Ἰεζεκιὴλ 3,15.
[3] Ἅγιος Ἱππόλυτος, ΒΕΠΕΣ 6, 278.
[4] «Ὁ Πατροκοσμᾶς», Προφητεία 57η, σελ. 39.
[5] Προφητεία ἅγίου Νείλου. Πιστὸ ἀντίγραφο ἀπὸ τὸ Βιβλίο  «Εὐαγγελικὸς Κῆπος», τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου.
[6] Δ. Παναγόπουλου, «Ἅγιοι καὶ Σοφοὶ περὶ τῶν μελλόντων νὰ συμβῶσι»,Προφητεία Ἀββᾶ Μωϋσέως, σελ. 6.
[7] Ματθ. κ’, 16.
[8] Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Ε.Π.Ε. 2, 130.
[9] Ἀββὰς Ἰσχυρίων, Γεροντικόν, σελ. 53.
[10] Μέγα Γεροντικό, Ἀββὰς Παμβώ.
[11] Ἰω. 10,1.
[12] Οἱ ἀπειλὲς καὶ οἱ διώξεις τῶν Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν ποὺ  ἐλέγχουν τὴν ἀσέβεια εἶναι στὶς μέρες μας σὲ πλήρη ἐφαρμογή.
[13] Ματθ. ι΄ 32.
[14]  «ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ», Ι.Μ. Παρακλήτου,  ἀπὸ ἀνέκδοτο χειρόγραφο τοῦ 1334.
[15] Β΄Θες. Β΄3 .
[16] Μαλαχ. Β΄6.
[17] Ε.Π.Ε. 30,264.
[18] «Θησαυρὸς» Δαμασκηνοῦ , Λόγος ΚΓ΄, εκδ. Ρηγόπουλος.

[19] Ἱερομάρτυς Ἀνδρόνικος, Ἕνας ἀσυμβίβαστος ἱεράρχης, σ. 88, ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου.