ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2023

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ!

Ποτέ δεν είναι αυτό που φαίνεται
 
Ο ιερέας μόλις είχε τελειώσει το συμβούλιο με την εκκλησιαστική επιτροπή. Είχε βραδιάσει πια. Η βροχή έκανε τους δρόμους να γυαλίζουν στο φως του φεγγαριού.
Μπήκε στο αμάξι του και πήρε τον δρόμο για το σπιτικό του. Ήταν πολύ κουρασμένος. Σωματικά αλλά και ψυχικά.
Όλη την ημέρα άκουγε τα προβλήματα του κόσμου προσπαθώντας να καθοδηγήσει, προσπαθώντας να μην αποκάμει ο ίδιος με αυτά που άκουγε δίνοντας συγχρόνως συγχώρεση και ελπίδα.
Καθώς είχε διασχίσει σχεδόν όλη την διαδρομή για το σπίτι του ξαφνικά πάτησε φρένο μπροστά σε ένα μαγαζί που πουλούσε σάντουιτς.
Κατέβηκε και με δυο τρία γρήγορα βήματα μπήκε μέσα στο κατάστημα. Η βροχή είχε δυναμώσει. Τα γυαλιά μυωπίας του θόλωσαν. Τα έβγαλε και τα σκούπισε με το εσώρασό του.
 
Στο κατάστημα δεν υπήρχε άλλος πελάτης. Δύο κοπέλες πίσω από τον κισέ και ένας νεαρός ο οποίος μάλλον πήγαινε τις παραγγελίες στα σπίτια.
«Θα ήθελα παρακαλώ, δύο σάντουιτς με γύρο και δύο με σουβλάκι…»είπε ο ιερέας.
Οι δύο κοπέλες κοιτάχτηκαν στα μάτια, με διάθεση να αστειευτούν.
Ο ιερέας κατευθύνθηκε προς το ψυγείο με τα αναψυκτικά και πήρε δύο. Τα τοποθέτησε δίπλα στην ταμειακή μηχανή. Αυτά που ζήτησε ήταν έτοιμα.
«Τι οφείλω παρακαλώ…», απευθύνθηκε στην κοπέλα που κτυπούσε τα πλήκτρα τις ταμειακής βαριεστημένα. Αντί όμως για την τιμή της παραγγελίας ο ιερέας δέχτηκε μία ερώτηση…
«Πάτερ, ξέρετε τί ημέρα είναι σήμερα; Μήπως ξεχάσατε»;
Ο ιερέας παραξενεύτηκε… «Τι ημέρα είναι…»;
«Είναι Παρασκευή πάτερ…δεν είναι νηστεία; Εσείς δήθεν πρέπει να μας δείχνεται το καλό παράδειγμα και όχι να τρώτε κρέατα τέτοια ημέρα…».
Ο ιερέας χαμήλωσε το κεφάλι του. Έβγαλε από το πορτοφόλι του το ποσό που είδε να αναγράφεται πάνω στην ταμειακή μηχανή.
«Κρατήστε τα ρέστα. θα ήθελα να προσεύχεστε για μένα, είμαι ένας ταλαίπωρος άνθρωπος γεμάτος πάθη…» είπε και βγήκε από το μαγαζί.
 
Η κοπέλα παρατήρησε ότι ο ιερέας βγαίνοντας από το μαγαζί τους δεν κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητό του, γεμάτη ικανοποίησε γι’ αυτό που είπε έκανε να βγει και αυτή έξω…
«Μα που πάει…»; είπε κοιτώντας την άλλη κοπέλα η οποία είχε σαστίσει με το όλο σκηνικό.
Ο ιερέας κατευθύνθηκε προς την αντίθετη πλευρά που βρισκόταν η πορεία του προς το σπίτι του. Με γοργό βήμα σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκε στο σημείο που ήθελε. Ένας κάδος σκουπιδιών. Η βροχή άρχισε να δυναμώνει ακόμα περισσότερο.
«Αδελφέ, μπορώ να σε απασχολήσω λίγο…» ήταν τα λόγια του ιερέως προς τον μελαψό άνδρα ο οποίος έψαχνε μέσα στα σκουπίδια.
Ο άνδρας άφησε τις σακούλες που είχε στο χέρι του. Κατευθύνθηκε προς τον ιερέα.
Στάθηκε ακριβώς μπροστά του. Τα μάτια τους κοινωνούσαν την ίδια βροχή, τον ίδιο αέρα, το ίδιο κρύο… Ο ιερέας δεν είπε κάτι άλλο. Άπλωσε τα χέρια του τις σακούλες με τα σάντουιτς και τα αναψυκτικά.
Ο μελαψός άνδρας δεν άπλωσε τα δικά του. Μάλλον δεν πίστευε ότι αυτό του συμβαίνει. Ένα μικρό παιδάκι, μάλλον ο γιος του, το οποίο στεκόταν δίπλα του άπλωσε τα μικρά και αδύνατα χεράκια του και πήρε τις σακούλες και άρχισε να τα περιεργάζεται.
Ο ιερέας με ένα νεύμα συγκατάβασης γύρισε και απομακρύνθηκε. Φτάνοντας στο αυτοκίνητό του, το οποίο το είχε αφήσει μπροστά στο σαντουιτσάδικο, τον περίμενε μια έκπληξη.
Η κοπέλα η οποία του είχε κάνει την παρατήρηση είχε βγει έξω για να δει που πήγε…τα είχε δει όλα.
«Πάτερ….συγνώμη…». Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει. Ο ιερέας της έπιασε τα χέρια και διακόπτοντάς την είπε: «Μην στεναχωριέσαι…να εύχεσαι για μένα, καλό σου βράδυ».
Τα μάτια της κοπέλας βούρκωσαν… δύο τρία δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά της καθώς έβλεπε το αυτοκίνητο του ιερέως να χάνεται μέσα στην βροχερή νύχτα.
Από το απέναντι πεζοδρόμιο περνούσαν τώρα ο μελαψός άνδρας με το μικρό παιδάκι του γελώντας και τρώγοντας αυτά που τους πρόσφερε ο ιερέας. Η κοπέλα μπήκε μέσα στο μαγαζί.
«Είσαι καλά»; την ρώτησε η συνάδελφός της.
«Μεγάλο κακό το να κρίνουμε γρήγορα και επιπόλαια μόνο από αυτά που βλέπουμε…» είπε με τρεμάμενη φωνή.
 
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

Σάββατο 13 Μαΐου 2023

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ, Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ, Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ
 
Μια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του. 
Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα. Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του. Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του. Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο.
Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε:
- "Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;"
- "Την ψυχή σου έχεις παιδί μου", απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος. 
Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε: 
-"Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;"
Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά:
- "από το χέρι σου εξαρτάται".
Αυτήν την μικρή ιστορία την είχα πει κάποτε και σε ένα αδελφικό μου φίλο. Συγκινήθηκε, προσπάθησε να βρει ξανά τον πραγματικό του στόχο, πάλεψε αλλά μετά από καιρό την ξέχασε, έχασε ξανά τον στόχο του και σήμερα ψάχνει σε λάθος βοσκοτόπια να βρει αυτό που θα τον γεμίσει ξανά.
Αν καταφέρει και κοιτάξει ξανά προς τον ουρανό θα δει, θα καταλάβει πως θα γεμίσει ξανά και πραγματικά την ψυχή του, την καρδιά του, την διάνοια του.
Τώρα αυτήν την μικρή ιστορία την λέω και σε εσάς και σας λέω ακόμη πως τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι!!!!!
O Δάσκαλος της ιστοριούλας είναι ο ίδιος ο Θεός, το παιδί ένας από εμάς και η πεταλούδα η ψυχή μας. Πραγματικά ωφέλιμη ιστορία με πολύ βαθύ νόημα. Σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό σε βάζει σε σκέψεις, έστω και για λίγο. Αυτό το λίγο μπορεί να είναι αρκετό να πάρεις καινούριες αποφάσεις βασισμένες σε κάτι όχι επιφανειακό αλλά βασισμένες στο συμφέρον της ψυχής σου της ίδιας.
Δύσκολο ε; Στα λόγια όλοι είμαστε άνετοι και θαρραλέοι στις πράξεις είναι εκεί που τα βρίσκουμε σκούρα. Λίγο όμως αν προσπαθήσουμε θα δούμε μια εσωτερική αναγέννηση η οποία θα μας εκπλήξει θα μας κάνει άλλον άνθρωπο. Στο χέρι μας είναι που θέλουμε να φτάσουμε.
Η κορυφή του βουνού είναι ψηλά και μακριά από εδώ. Ο δρόμος δύσβατος, απόκρημνος στενός χωράει μόνον δύο, εσένανε και τον Δάσκαλο που θα είναι εκεί έστω κι αν δεν τον βλέπεις για να σε στηρίζει όχι με τον τρόπο που εσύ περιμένεις αλλά με τον τρόπο που Αυτός γνωρίζει πως θα μπορέσεις να οδηγηθείς στην κορυφή.
Εσύ επιλέγεις, από το δικό σου χέρι εξαρτάται αν θα προχωρήσεις και θα αποτελέσεις ίσως ακόμη και παράδειγμα προς μίμηση η θα μείνεις στάσιμος αλλά ποτέ σου δεν θα νιώθεις γεμάτος, ποτέ σου δεν θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος και ξέρεις γιατί; Γιατί μόνον ο Θεός μπορεί να σε γεμίσει εσωτερικά. 
Μόνον ο Θεός μπορεί να σε ολοκληρώσει ως άνθρωπο. Μόνον αυτόν αν έχεις ως συνοδοιπόρο έχεις τα πάντα, αν έχεις όλους τους άλλους εκτός από Αυτόν, τότε λυπάμαι αλλά να ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα και θα βασανίζεσαι σε όλη σου την ζωή για να βρεις κάτι που σε γεμίζει. Όσα κι αν κάνεις, όσα κι αν αποκτήσεις αν δεν καταφέρεις να έχεις τον Θεόν-Πατέρα-Δάσκαλο στην καρδιά σου τότε μόλις αποκτάς κάτι καινούριο πάλι άδειος θα αισθάνεσαι.
Μόνον όταν φτάσεις και καταφέρεις αυτό που ίσως και να σε δυσκολεύει μόνο και μόνο στο άκουσμα, να έχεις Θεό μέσα σου, θα νιώσεις αγαλλίαση, ηρεμία, θα νιώσεις ο πιο πλούσιος άνθρωπος πάνω στην γη, μόνον τότε θα νιώσεις ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος.
Θα γίνεις κι εσύ ένας μικρός Θεός, όπως ο Σπυρίδων ο Τριμυθούντος, όπως ο Λουκάς ο Συμφερουπόλεως, όπως η Παρασκευή η αθληφόρος. 
Τους ξέρεις αυτούς; Τους έχεις ακούσει; Ναι τους ξέρεις. Τους έχεις ζητήσει και την μεσιτεία τους στον Θεό. Μπορείς να τους μοιάσεις και να τους ξεπεράσεις;
Μπορείς να φτάσεις πιο κοντά από ότι έφτασαν αυτοί στον ίδιον τον Θεόν. Ναι μπορείς γιατί ο Θεός για εκεί σε προορίζει, για τόσο ψηλά σε έχει.
Εσύ είσαι αυτός που δεν θες και δεν κυνηγάς αυτό που θα σε κάνει ολοκληρωμένο σαν άνθρωπο και θα είναι αυτό μέσα στο οποίο δεν θα σου λείπει τίποτα γιατί θα τα έχεις όλα, θα έχεις Θεό. Στο χέρι σου είναι...
Στο εύχομαι!
Στο χέρι σου είναι μην το ξεχνάς.
Ελπίζω να συναντηθούμε στην κορυφή…
 
ΡΟΜΦΑΙΑ

Παρασκευή 12 Μαΐου 2023

Η ΗΧΩ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

 Η Ηχώ και η Ζωή
 
Μια φορά ένας άνδρας με τον γιο του περπατούσαν μέσα στο δάσος. Ξαφνικά το αγόρι σκουντουφλά και πέφτει κάτω. Είχε χτυπήσει στο πόδι του και φώναξε δυνατά.
– ΑΑΑΧΧΧ!
Ξαφνιασμένος, ακούει την φωνή του να επιστρέφει:
– ΑΑΑΧΧΧ!
Παραξενεμένος φωνάζει:
– Ποιός είσαι;
Όμως την μοναδική απάντηση που παίρνει είναι:
– Ποιός είσαι;
Θυμωμένος τώρα κάνει αγριεμένα:
– Είσαι δειλός!
Και η φωνή απαντά:
– Είσαι δειλός!
Γεμάτος περιέργεια ρωτά τον πατέρα του.
– Τι συμβαίνει πατέρα; τι γίνεται εδώ;
– Πρόσεξε γιε μου, του λέει εκείνος και φωνάζει:
– Σε θαυμάζω!
Η φωνή απαντά:
– Σε θαυμάζω!
Ο πατέρας φωνάζει για άλλη μια φορά:
– Είσαι υπέροχος!
Η φωνή απαντά:
– Είσαι υπέροχος!

Το αγόρι ακόμα πιο έκπληκτο από πριν, δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει.
Υστέρα ο πατέρας πιάνει να εξηγήσει στον γιο του:
Το φαινόμενο αυτό, οι άνθρωποι το λένε ΗΧΩ, αλλά στ’ αλήθεια είναι ΖΩΗ. Επειδή εκείνη σου επιστρέφει αυτό που της δίνεις. Η ζωή είναι ένας καθρέφτης των πράξεών σου. Αν θέλεις πιο πολλή αγάπη, τότε να δώσεις πολλή αγάπη! Αν θέλεις κατανόηση, τότε δώσε κατανόηση. Αν θέλεις οι άνθρωποι να σε υπομένουν, τότε να τους υπομείνεις και εσύ. Αυτός είναι ο κανόνας και έχει εφαρμογή σε κάθε τομέα της ζωής μας!
Η ζωή σου με άλλα λόγια είναι όχι απλά μια σύμπτωση από τυχαία γεγονότα αλλά ένας καθρέφτης του ίδιου σου του εαυτού!

Δημήτρης Καραβασίλης
Πηγή: Το Ζωντανό Ιστολόγιο

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΦΙΛΩΝ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΦΙΛΩΝ
 
Είναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
 
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
 
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:
 
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ
 
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε: όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί?
Ο άλλος φίλος απάντησε: «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
 
ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ 

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2022

Π. ΣΑΒΒΑΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ: "ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΓΛΥΚΥ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΣΟΥ;".

 Αγαπητά μου παιδάκια, ήμουνα μικρό παιδί και ρωτούσα τη μητέρα μου: 
- Μανούλα μου, γιατί είναι τόσο γλυκύ το φαγητό σου;
- Έχει ένα μυστικό υιέ μου, αλλά θα σου το πω σιγά – σιγά.
Και εις το τέλος, αφού έλεγα πάντοτε:
- Μανούλα μου, γιατί είναι τόσο γλυκύ το φαγητό σου;
Εκείνη μου είπε: 
- Παιδάκι μου, όταν εγώ ψήνω το φαγητό, το ψήνω με ένα μυστικό, το οποίο πρέπει να σου το πω και να μην το ξεχάσεις ποτέ εις τη ζωή σου. Όταν βάζω το λάδι μέσα εις την κατσαρόλα, το βάζω με το σημείο του σταυρού. Όταν βάζω το φαγητό μέσα, το βάζω με το σημείο του σταυρού. Όταν βάζω το νεράκι, το βάζω με το σημείο του σταυρού. Όταν βάζω αλάτι, το βάζω με το σημείο του σταυρού. Διότι έχουμε έναν εχθρό, ο οποίος εχθρός δεν τρώει το φαγητό που τρώγομαι εμείς, ζηλεύει (διότι δεν μπορεί να χαρεί τα δώρα του Θεού) και θέλει να το μαγαρίσει πάντοτε. Εμείς εκείνη τη στιγμή πρέπει να καλέσουμε τον Άγγελό μας, ο οποίος είναι δίπλα και μας βλέπει και μας παρακολουθεί. Παρακολουθεί ο Άγγελός μας, για να του δώσουμε προτεραιότητα και του δίδουμε με το σημείο του Τιμίου Σταυρού, εξαφανίζεται ο Διάβολος και το φαγητό μας γίνεται γλυκύ, διότι εστάθηκε κοντά μας ο Άγγελος του Θεού.
     Δεν γνωρίζουν σήμερα οι μάγειροι, ότι είναι παιδιά του Θεού και να Τον ομολογούν. Να ομολογούν, ότι αυτό που κάνουν, το κάνουν με τη Χάρη του Θεού. 
     Τους βλέπεις και κάνουνε κύκλους μέσα εις το τηγάνι, μέσα εις την κατσαρόλα (με το λάδι κλπ.) και δεν ανοίγουν το χεράκι τους να κάνουν το σημείο του Τιμίου Σταυρού. 
     Την ώρα που μαγειρεύετε, που τηγανίζετε το φαγητό, σταυρώνετέ το. Βάζετε το λάδι στο φαγητό; Βάλτε το σταυροειδές. Κάντε σταυρό με το λάδι. Βάζετε αλάτι. Ότι βάζετε, κάνετε σταυρό. Και το φαγητό γίνεται πιό γλυκό, νόστιμο, και το τρώμε με πιό πολύ όρεξη. 
     Έπειτα θα καθίσεις εις το τραπέζι σου να φας; Κάνε την προσευχή σου! Μην καθίσεις χωρίς προσευχή… Θα σηκωθείς από το τραπέζι σου; Ευχαρίστησε τον Θεό! Και τότε θα είναι όλα ευλογημένα από τον Θεό!

(π. Σάββας Αχιλλέως – ομιλία 19/2/2013)

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2022

Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΕΤΚΑΣ ( ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ) ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΤΗΝΗΣ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ.

Στο κεντρικώτερο σημείο της Σόφιας, χαμηλά χω­μένη μέσα στο έδαφος υπήρχε μία όμορφη και αρχαία Εκκλησούλα, της Αγίας Πέτκας, δηλαδή της Αγίας Παρα­σκευής της Επιβατηνης. (Στα βουλγαρικά η έκτη ημέρα της εβδομάδος ονομάζεται Πέτακ) που τιμάται ιδιαίτερα εκεί, και που τα λείψανα της σήμερα βρίσκονται στην Ρουμα­νία.
   Με αυτόν τον Ναό συνδέονται εντυπωσιακά και τρο­μερά γεγονότα, που έκαναν «ισχυρούς» της γης να υπο­τάξουν την βούλησί τους σε κάποια άλλη ακαταμάχητη βούλησι και δύναμι.
Γύρω στο 1963 απεφάσισαν οι αρμόδιοι να διαπλατύνουν τον κεντρικό δρόμο. Αυτό εσήμαινε ότι το Χριστια­νικό μνημείο έπρεπε να κατεδαφισθή. Θα απαλάσσονταν έτσι και από ένα ανεπιθύμητο κτίσμα. Το συνεργείο κατεδαφίσεως ετοιμάσθηκε. Τον πρώτο ρόλο θα τον έπαιζε μία μπολντόζα. Σε λίγα λεπτά της ώρας θα τον σώριαζε σε ερείπια. Έτσι υπελόγιζαν τα πράγματα. Τους ήρθαν ό­μως ανάποδα. Τραγουδήθηκε άλλο τραγούδι κι’ όχι αυτό που επιθυμούσαν.
Ενώ έβαζαν εμπρός την μπολντόζα και την κατεύ­θυναν προς τον Ναό, πάθαινε συνεχώς βλάβες. Την έφτια­χναν, αλλά και πάλι έσπαζε. Αδύνατο να πλησιάσουν στην Εκκλησία. Και σαν να μην έφθανε αυτό, μόλις γυρίζει στο σπίτι του ο εργάτης που με μανία επιζητούσε το γκρέμισμα, βρίσκει νεκρό ένα από τα μέλη της οικογε­νείας του!
Εν τω μεταξύ ο υπεύθυνος αυτής της επιχειρήσεως πληροφορήθηκε ότι οι εργάτες δεν κατώρθωσαν τίποτε. Έμαθε και τις λεπτομέρειες. Του φάνηκαν όλα ανόητα, και αγριεμένος είπε: «Δεν αξίζετε τίποτε. Μόνο για παρα­μύθια είσαστε. Αύριο θα πάω να τον γκρεμίσω ο ίδιος»!
Αλλά ο δυστυχής έμεινε μόνο με τα μεγάλα λό­για. Μόλις ανέβηκε μανιώδης επάνω στο μηχάνημα και βάδισε προς την Εκκλησία, και αυτό έσπασε, αλλά — το πιο συνταρακτικό — βρήκε και ο ίδιος ξαφνικά τον θά­νατο! Καταλαβαίνετε τι θλίψις, αλλά και τι τρόμος επα­κολούθησε. Δεν απέμεινε τίποτε άλλο, παρά να ανακα­λέσουν την διαταγή της κατεδαφίσεως.
Και για να ομορφύνη ο χώρος έφτιαξαν κάτι σαν υπό­γεια καταστήματα και μία πλατεία γύρω από τον Ναό, όπως φαίνεται στην προηγούμενη φωτογραφία.

Τετάρτη 21 Απριλίου 2021

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΩΣΙΜΑΣ: ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΑΝ ΤΗΝ ΔΙΟΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΑΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΤΙΚΑ!

 Γέροντας Ζωσιμάς: Δεν πίστεψαν την διορατική διάγνωσή του 
και γέλασαν κοροϊδευτικά…
 
Επειδή πάντα τον [τον Γέροντα, π. Ζωσιμά] κατηύθυνε ο σταυρός που έπρεπε να τον βάλει, ενώ του έλεγαν ότι πονούν κάπου εκείνος πολλές φορές έβαζε τον σταυρό αλλού και πολύ παραξενεύονταν γι’ αυτό.
[Ο Γέροντας, π. Ζωσιμάς, σύμφωνα με πάρα πολλές μαρτυρίες, σταύρωνε τους ασθενείς με τον σταυρό του Γέροντα του, π. Σίμωνα Αρβανίτη, στα σημεία του σώματός τους που υπήρχε το πρόβλημα και θεραπεύονταν θαυματουργικώς].

Ο Γέροντας [π. Ζωσιμάς] τους έλεγε:
– Το ξέρω αλλά το πρόβλημα είναι αλλού.
Μας έλεγε μία κυρία που είχε έρθει με την αδελφή της, η οποία ζούσε στην Αμερική, στον Γέροντα για να την σταυρώσει, γιατί είχε πρόβλημα στο στομάχι.
Μάλιστα ο σύντροφος της αδελφής της ήταν και χειρουργός γιατρός στην Αμερική και αυτός την παρακολουθούσε.
Όταν είπαν το πρόβλημα στον Γέροντα, εκείνος έβαλε τον σταυρό του και κατάλαβε πως το πρόβλημα δεν ήταν εκεί που του έλεγαν αλλά είναι αλλού και μάλιστα είναι σοβαρό.
Τους το είπε και όπως μας έλεγαν, γέλασαν κοροϊδευτικά και έφυγαν λέγοντας σιγά μην ξέρει ο Γέροντας.
Όταν πήγε στην Αμερική, η αδελφή της χειρουργήθηκε και όταν την άνοιξαν στο χειρουργείο βρήκαν το πρόβλημα εκεί που ο Γέροντας τους είχε πει και όχι εκεί που νόμιζαν ότι είναι.
Ήρθε η κυρία μετανοημένη που είχε γελάσει κοροϊδευτικά και ζήτησε συγγνώμη από τον Γέροντα.
 
Μαρτυρία από το βιβλίο “Ζωσιμάς Μοναχός, (1937-2010), Υποτακτικός του Ιερομονάχου Σίμωνος Αρβανίτη”, εκδόσεις η Μελέτη. 

Σάββατο 10 Απριλίου 2021

Ο ΑΚΟΥΣΙΟΣ ΦΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΦΟΡΜΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ!

 Ο ακούσιος φόνος που έγινε αφορμή σωτηρίας!
 
Ένας νέος, στο όνομα Μακάριος, περίπου δεκαοκτώ χρονών, ενώ έπαιζε με συνομίληκούς του κοντά στη λίμνη που λέγεται Μαρία, βόσκοντας ζώα, διέπραξε ακούσιο φόνο.
Και χωρίς να πει σε κανένα τίποτα, έπιασε την έρημο, και έφτασε σε τέτοιο φόβο Θεού και ανθρώπων, ώστε να γίνει αναίσθητος και να μείνει άστεγος επί τρία χρόνια στην έρημο.
Σ’ εκείνη δε τη γη δεν βρέχει ποτέ, και αυτό όλοι το γνωρίζουν, και όσοι το άκουσαν και όσοι το είδαν.
Αυτός αργότερα έχτισε κελλί για τον εαυτό του· και αφού έζησε άλλα εικοσιπέντε χρόνια σ’ εκείνο το κελλί, αξιώθηκε του χαρίσματος να περιφρονεί τους δαίμονες, εντρυφώντας στη μοναξιά.
Μ’ αυτόν συνέζησα πολύ και τον ρώτησα πώς βλέπει ο λογισμός του την αμαρτία του φόνου και απαντούσε ότι τόσο πολύ απέχει από τη λύπη, ώστε να ευχαριστεί κιόλας για το φόνο· διότι ο ακούσιος φόνος του έγινε αφορμή σωτηρίας.
Έλεγε ακόμη, φέρνοντας μαρτυρία από τη Γραφή, ότι ο Μωυσής δεν θα αξιωνόταν της θεϊκής οπτασίας και τόσης δωρεάς και της συγγραφής των αγίων λόγων, αν, από το φόβο του Φαραώ για το φόνο που διέπραξε στην Αίγυπτο, δεν έπιανε το όρος του Σινά.
Αυτά τα λέω, όχι παρακινώντας σε φόνο, αλλά για να δείξω ότι υπάρχουν και περιστατικές αρετές, όταν προσέλθει κανείς στο αγαθό ακούσια· διότι από τις αρετές άλλες είναι προαιρετικές, άλλες περιστατικές.
 
Από το βιβλίο “Παλλαδίου, Λαυσαϊκή ιστορία”, έκδοση Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα Αγίου Όρους, 1980. Εισαγωγικά, μετάφραση, μοναχός Συμεών Σταυρονικητιανός.
 
ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2020

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΤΣΑΚΩΜΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΑΥΤΙΑ

Ήτανε δύο ασκητές λέει το γεροντικό οι οποίοι είχαν ξεχάσει να μαλώνουν...
Κάποια στιγμή ρωτάει ο ένας τον άλλον.
Πώς μαλώνουν οι άνθρωποι;
Ε λεει ο άλλος, να πως μαλώνουν οι άνθρωποι...
Θα βάλουμε μία κανάτα στη μέση, εγώ θα πω ότι είναι δική μου, εσύ θα πεις ότι είναι δική σου, θα επιμείνουμε και θα μαλώσουμε...
Βάζουνε μία κανάτα στη μέση. Λέει ο ένας... Αυτή είναι δική μου. Λέει ο άλλος… Ε πάρτην. Όχι λέει ο πρώτος δεν το είπες καλά... Θα πεις εσύ ότι είναι δική μου. Ασε θα το κάνουμε ανάποδα.
Βάζουν την κανάτα στη μέση… Λέει ο δεύτερος. Αυτή η κανάτα ειναι δική μου.. Λέει ο άλλος... ε αφού είναι δική σου, δεν μπορώ να μην στη δώσω πάρτη... Και τελικά δεν κατάφεραν να μαλώσουν.
Ο τσακωμός αρχίζει από τη φιλαυτία... Μόλις πω αυτή η κανάτα είναι δική μου.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2020

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΑΠΡΟΣΕΚΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΦΕΛΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΟΥ ΔΕΧΘΗΚΕ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Ο απρόσεκτος λόγος αφελούς Μοναχού που δέχθηκε παιδαγωγική τιμωρία από τον Θεό:

Στο Γηροκομείο του Αγίου Παύλου ήταν ένας Παρανοσοκόμος λίγο αφελής μεν, αλλά πολύ καλοκάγαθος.
Μου είχε διηγηθή ο ίδιος, πριν από σαράντα χρόνια περίπου, ότι όταν υπηρετούσε στο Γηροκομείο της Μονής, του είχε δώσει ένας αδελφός ένα σταφύλι ευλογία. Εκείνος από την καλοσύνη του δεν το έφαγε, αλλά το έκοψε μικρά τσαμπάκια και το μοίρασε στα Γεροντάκια.
Ένα δε φιλότιμο Γεροντάκι του έδινε συνέχεια ευχές: «Καλό Παράδεισο! Καλό Παράδεισο!», γιατί ήταν και το πρώτο σταφύλι που είχε γευθή, αφού τα σταφύλια δεν είχαν ωρισμάσει ακόμη. Ο Παρανοσοκόμος λοιπόν με την αφέλεια του του απήντησε αστειευόμενος:
– Φάε, ευλογημένε μου, σταφύλι. Εδώ είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.
Παρόλο που δεν το πίστευε αυτό – το είπε αστεία και είχε ελαφρυντικά λόγω της αφέλειας του – τί έπαθε όμως;
Βλέπει την νύχτα ένα φοβερό όνειρο, αλλά ένιωθε σαν να ήταν ξυπνητός! Αντίκρισε λοιπόν μια πύρινη θάλασσα και απέναντι έναν ωραίο κόλπο με κρυστάλλινα παλάτια και έναν σεβάσμιο Γέροντα, που έμενε εκεί στον πολύ όμορφο κόλπο, που ακτινοβολούσε, αφού και τα γένια του ακόμη φαίνονταν σαν μεταξωτά
. Εκεί γνώρισε και έναν αδελφό της Μονής, που είχε κοιμηθή πριν από τρία χρόνια, και τον ρώτησε τί είναι αυτά τα παλάτια, γιατί του έκαναν μεγάλη εντύπωση, και ποιος ο σεβάσμιος Γέροντας.
Ο αδελφός του είπε:
- Αυτός είναι ο Γερο-Αβραάμ, και αυτός ο όμορφος κόλπος με τα κρυστάλλινα παλάτια είναι «ο κόλπος το Αβραάμ», όπου αναπαύονται οι ψυχές των Δικαίων.
Ενώ ο αδελφός έλεγε αυτά, τα ακούει ο Δίκαιος Αβραάμ και λέει με αυστηρό ύφος στον Παρανοσοκόμο Πατέρα Γρηγόριο:
- Εσύ να φύγης γρήγορα από εδώ, δεν έχεις καμιά θέση!
Με το μάλωμα όμως που του έκανε ο Πατριάρχης Αβραάμ, κι όπως ο Παρανοσοκόμος γύρισε να φύγη βιαστικά, ένιωσε ότι τον άρπαξε η φλόγα από την πύρινη εκείνη θάλασσα και από τον πόνο ξύπνησε. Τί να ιδή όμως! Το πόδι του εκείνο, στο οποίο ένιωσε το κάψιμο, ήταν γεμάτο από φουσκάλες και εγκαύματα και πονούσε συνέχεια είκοσι ημέρες, μέχρι να θεραπευτούν οι πληγές με αλοιφές και διάφορα άλλα πρακτικά βότανα.
Μετανόησε πολύ γι’ αυτό που είχε πει και ήταν πολύ προσεκτικός στα λόγια του στο εξής.
 
Από το βιβλίο:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Σάββατο 29 Αυγούστου 2020

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: Ο ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΜΟΝΟ ΤΟ "ΧΑΙΡΕ ΜΑΡΙΑ"!

Ο ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΜΟΝΟ ΤΟ "ΧΑΙΡΕ ΜΑΡΙΑ"

Κάποιος αγράμματος μοναχός δεν ήξερε καμμία προσευχή να πει. Του λέει ο γέροντας:

- Αφού δεν μπορείς να μάθεις κάποια προσευχή να λες το: "Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε"
- Γέροντα, ούτε αυτό μπορώ να το πω...
- Ε, τότε λέγε μόνο το: "Χαίρε Μαρία"...
- Αυτό μπορώ να πω! Αυτό μπορώ να το μάθω, είπε ο μοναχός.
''Χαίρε Μαρία'' έλεγε ο μοναχός καθημερινά, χιλιάδες φορές.

Ο διάβολος του παρουσιάστηκε μια μέρα και του είπε:
- Σταμάτα να λες αυτήν την προσευχή, γιατί δεν μπορώ να σε πλησιάσω..

Κοιμήθηκε ο γέροντας και το θάψανε. Στο τάφο του μετά από καιρό άνθισε μόνο του ένα λουλούδι. Ανοίξανε τον τάφο να δούνε και είδαν παραδόξως, ότι είχε ρίζα την καρδιά του μοναχού, η οποία δεν είχε λιώσει και έγραφε πάνω σε αυτήν: "Χαίρε Μαρία" με χρυσά γράμματα!
Έμεινε στην ιστορία ο μοναχός αυτός ως ο "Χαίρε Μαρίας".

Εκείνος που εγκωμιάζει την Παναγία χαριτώνεται και κάθε φορά που την εγκωμιάζει, κάθε φορά προβιβάζεται.

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑΣ: ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΓΗ, ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

Μία ημέρα στην γή, χίλια χρόνια στον ουρανό

Ένας καλόγερος κάποτε με αγία ζωή διάβασε στην Αγία Γραφή το «χίλια έτη…». Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και με απλότητα της είπε: «Παναγία μου, πες στο Χριστό να μου εξηγήσει πώς είναι τόσο όμορφα στον Παράδεισο, ώστε τα χίλια χρόνια να φαίνονται ότι είναι μία μέρα. Ήταν εκκλησιαστικός στο διακόνημα και ηλικιωμένος. Το βράδυ, όταν έφευγαν οι άλλοι μοναχοί, αυτός έμενε στο ναό, προσευχόταν κι έλεγε: «Παναγία μου, πες μου πώς γίνεται αυτό». Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοιχτές. Μέσα στην εκκλησία μπήκε ένας αετός. Ήταν τόσο όμορφος που δεν περιγραφόταν. Είχε χιλιάδες χρώματα κι έλαμπε. Όταν τον είδε ο μοναχός παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει να τον πιάσει. Κι όταν θέλησε να τον πιάσει, ο αετός έφυγε, πήγε στην πόρτα και προσποιούταν ότι δεν μπορούσε να πετάξει. Ο μοναχός τον κυνήγησε και ο αετός ξέφυγε στο δάσος, σ’ ένα ξέφωτο και κάθησε σ’ ένα δέντρο. Ήταν μια ήσυχη βραδιά με πανσέληνο. Ο μοναχός κοιτούσε τον αετό κι άρχισε να κλαίει, γιατί δεν μπορούσε να τον πιάσει. Ο αετός τότε άρχισε να τραγουδάει ένα τραγούδι, που δεν άκουσε ανθρώπινο αυτί. Ο μοναχός καθηλώθηκε έτσι 300 χρόνια!

Τόσα τραγούδησε το πουλί κι έπειτα έφυγε. Ο μοναχός όμως στενοχωρήθηκε και θύμωσε, γιατί νόμισε ότι πέρασε μόνο μια ώρα. Θυμήθηκε τότε ότι άφησε ανοιχτή την εκκλησία και γύρισε να την κλειδώσει. Όλα όμως είχαν αλλάξει. Πήγε τότε στον πορτάρη του μοναστηρίου κι αυτός εξεπλάγη. Και τούτο γιατί ο αετός που ήταν Άγγελος Κυρίου του είχε δώσει τέτοια χάρη που έλαμπε, ευωδίαζε. Γι’ αυτό και ο θυρωρός απόρησε. Τον ρώτησε λοιπόν:

-Από πού είσαι;

-Από εδώ. Είμαι ο εκκλησιαστικός.

-Δεν σε γνωρίζω. Περίμενε να ρωτήσω τον ηγούμενο.

Πήγε στον ηγούμενο και του είπε πως ήλθε κάποιος μοναχός που άστραφτε το πρόσωπό του κι έχει το κλειδί της εκκλησίας στο χέρι. Ο ηγούμενος του απάντησε: Άφησέ τον να μπει, γιατί απόψε 3 φορές άκουσα μια φωνή να ανοίξω τις πόρτες για να έλθει μέσα το Άγιο Πνεύμα. Άφησέ τον, γιατί κρύβει μεγάλο μυστήριο.

Ο ηγούμενος ήλθε στο μοναχό και τον ρώτησε τί συμβαίνει. Κι αυτός διηγήθηκε το συμβάν με τον αετό και το υπέροχο τραγούδι του.

-Πόση ώρα τραγούδησε, τον ρώτησε.

-Μια ώρα περίπου κι έφυγε. Κι εγώ ήλθα να κλειδώσω, αλλά δεν γνωρίζω πού είναι το μοναστήρι. Ή εγώ τρελάθηκα, ή πράγματι κάτι συμβαίνει, γιατί το μοναστήρι που υπηρετούσα δεν είναι αυτό.

Τότε ο ηγούμενος συγκέντρωσε στην εκκλησία τους άλλους μοναχούς και τους ρώτησε αν τον γνωρίζουν. Όμως ούτε αυτός γνώριζε κανένα, ούτε αυτόν αυτοί.

-Ποιός ήταν ο ηγούμενος, όταν εσύ ήσουνα απόψε στην εκκλησία; τον ρώτησε.

Είπε το όνομά του, έψαξαν στο αρχείο της μονής και βρήκαν ότι έζησε πριν από 300 χρόνια. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί. Όλοι τρόμαξαν κι εξεπλάγησαν. Ο μοναχός συγκινημένος ζήτησε να κοινωνήσει και τους αποχαιρέτησε.

-Συγχωρέστε με, αδελφοί. Εγώ τώρα φεύγω και θα ξαναειδωθούμε όταν ηχήσουν οι σάλπιγγες!

Το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο και την ώρα εκείνη κοιμήθηκε.

Φαντασθείτε, αφού αυτός έζησε τόσο όμορφα 300 χρόνια με το τραγούδι ενός αγγέλου, και νόμισε πως πέρασε μόνο μία ώρα, πόσο ωραία θα είναι στον παράδεισο, εκεί που τραγουδάνε χιλιάδες Χερουβείμ, Σεραφείμ, άγγελοι κλπ. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την ομορφιά του Παραδείσου. Γι’ αυτό και εγώ θέλω να σας δω οπωσδήποτε στον Παράδεισο. Είναι πολύ όμορφα εκεί! Καλή αντάμωση! Να συναντηθούμε όλοι στον Παράδεισο!

-π. Κλεόπα, θα σας παρακαλέσουμε θερμά να εύχεσθε να… μας φάει όλους ο Παράδεισος.

Το πρόσωπα του φωτίστηκε, η φωνή του δυνάμωσε πάλι:

-Όλους θα μας φάει ό Παράδεισος! Γράψτε μου τα ονόματά σας για να τα μνημονεύω. Και σας παρακαλώ πολύ να προσεύχεσθε και σεις για μένα, γιατί είμαι ο πιό αμαρτωλός που υπάρχει στον κόσμο!

Γέροντας Κλεόπας

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2020

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΣΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕ ΤΟ ΡΑΣΟ!

Ο ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕ ΤΟ ΡΑΣΟ

Κάποιος μεγαλόσχημος μοναχός του Αγίου Όρους, πέταξε το ράσο και πήγε στον κόσμο, για να ζήσει τη ζωή του.

Έζησε άσωτα με πολλές σαρκικές αμαρτίες και τελικά παντρεύτηκε. Απέκτησε 2 αγόρια και κάποια μέρα πήγε με την οικογένειά του για μπάνια στη θάλασσα. Στην παραλία, καθώς ήταν ξαπλωμένος κάτω από την ομπρέλα, το μικρό του αγόρι του λέει:

– Μπαμπά, τι είναι αυτός ο σταυρός στο στήθος σου; Και τα κόκκινα γράμματα πάνω σε αυτόν, τι λένε;

Ο πατέρας συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη του γιου του. Ζήτησε να επιστρέψουν στο σπίτι τους και εκεί κλειδώθηκε στο δωμάτιο του και όλο το βράδυ έκλαιγε.

Την άλλη μέρα εξομολογήθηκε και του είπε ο πνευματικός:

– Ο Χριστός παρότι Τον αρνήθηκες κατά επανάληψη και συνειδητά, εξακολουθεί να σε αγαπά αμείωτα! Όσο άπειρα σε αγαπούσε, όταν ήσουν μοναχός, άλλο τόσο σε αγαπά και τώρα!

Αυτά τα λόγια, τον χτύπησαν στο φιλότιμο. Γι’ αυτό αποκάλυψε στην γυναίκα του όλη την αλήθεια και συμφώνησαν να χωρίσουν με κοινή συναίνεση. Αυτός γύρισε πίσω στο μοναστήρι, ενώ η γυναίκα του έγινε αργότερα μοναχή, εφόσον πρώτα τακτοποίησε τα παιδιά τους.

Μετά από 17 χρόνια, επισκέπτεται ο γιος του μοναχού που είχε δει τα γράμματα στο στήθος του πατέρα του, το Άγιο Όρος και συγκεκριμένα τη μονή όπου μόναζε ο πατέρας του, χωρίς να το ξέρει.

Πάει στον ηγούμενο της μονής και ζητάει να εξομολογηθεί. Μετά την εξομολόγηση, ρωτάει τον ηγούμενο:

– Πάτερ, ψάχνω να βρω τον πατέρα μου. Έγινε μοναχός και τόσα χρόνια, δεν ξέρω που βρίσκεται. Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε;

Ο ηγούμενος κατάλαβε ποιανού γιος ήταν το παιδί αυτό και προσπάθησε επιμελώς να κρύψει τα δάκρυα της συγκίνησης του και του είπε:

– Παιδί μου κάτσε και σήμερα εδώ να ενημερωθώ και θα σε πω αύριο.

Πήγε ο ηγούμενος στον μοναχό πατέρα του γιου, να τον ενημερώσει και του λέει:

– Τέκνο μου, ήρθε ο γιος σου ο μικρός στο μοναστήρι και σε ψάχνει. Θα ήθελες να τον δεις;

Εκείνος φανερά συγκινημένος και συνάμα προβληματισμένος του είπε:

– Γέροντα είδα τον άγγελο φύλακα μου και με αποκάλυψε, ότι σε 3 μέρες αναχωρώ στον άλλο κόσμο! Πες στο παιδί μου, ότι θα με δει σε 3 μέρες!

Και όταν θα κοιμηθώ, τότε θα τον αποκαλύψεις, ότι εγώ ήμουν ο πατέρας του! Διότι θέλω να βάλω έναν κανόνα στον εαυτό μου, για όλα αυτά που έκανα στη ζωή μου.

Η πράξη του μοναχού, είναι πράξη τελείας μετάνοιας και η άρνησή του, να μην δει το παιδί του, είναι ανωτέρα αγάπη!

Ο ηγούμενος πήγε στο παιδί, το έπεισε να μείνει άλλες 3 μέρες στο μοναστήρι. Στην κηδεία που έγινε σε 3 μέρες, ο γιος παρευρέθηκε και ομολόγησε στον ηγούμενο:

– Γέροντα τέτοια κηδεία πρώτη φορά βλέπω!

Άγιο λείψανο αυτός ο καλόγερος! Αυτός είναι καλόγερος!

Και όταν τον έθαψαν, ο ηγούμενος έκανε την μεγάλη αποκάλυψη στο γιο:

–Παιδάκι μου αυτός ο καλόγερος ήταν ο πατέρας σου!

 Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

Κυριακή 2 Αυγούστου 2020

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Η ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΕΡΗΜΙΤΗ!

Η ανεξικακία του Ερημίτη

Μία νύχτα πήγαν ληστές σε κάποιον Ερημίτη.
– Ήλθαμε να πάρωμε τα πράγματά σου, του είπαν άγρια.
– Κοπιάστε και πάρετε ό,τι σας αρέσει, αποκρίθηκε εκείνος, χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του.
Άδειασαν στη στιγμή τη φτωχική του καλύβη κι έφυγαν βιαστικοί. Λησμόνησαν όμως να πάρουν ένα μικρό φλασκί, που ήταν κρεμασμένο από το δοκάρι της στέγης. Ο Ερημίτης το ξεκρέμασε και, τρέχοντας πίσω από τους ληστές, φώναζε για να τον ακούσουν να σταματήσουν:
– Γυρίστε πίσω, αδελφοί, να πάρετε και τούτο αν διψάσετε
Και τους έδειχνε από μακριά το μικρό φλασκί.
Εθαύμασαν την ανεξικακία του κι εγύρισαν, όχι για να πάρουν το φλασκί, αλλά για να του βάλουν μετάνοια και να του δώσουν πίσω, όλα του τα πράγματα.
– Αυτός μάλιστα, είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού, έλεγαν μεταξύ τους.

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2020

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ!


Σε κάποιο νέο μοναχό πού ξεκίνησε με πολύ ζήλο για πνευματικούς αγώνες, συνέβαινε αυτός ο πειρασμός: μόλις άρχισε να κάνει προσευχή τον έπιανε ρίγος, δυνατός πονοκέφαλος και πυρετός.
Είμαι άρρωστος έλεγε στον εαυτό του και δεν αποκλείεται να πεθάνω. Ας βάλω λοιπόν τα δυνατά μου να τελειώσω την προσευχή μου για να είμαι έτοιμος όταν με καλέσει ο Κύριος μου.
Με αυτές τις σκέψεις βίαζε τον εαυτό του και τελείωνε την καθημερινή ακολουθία του. Ύστερα όμως από την προσευχή του περνούσαν όλα. Αισθανότανε περίφημα. Αρρώσταινε πάλι σαν πλησίαζε η ώρα της προσευχής. Έφερνε και αυτός με μιας στην σκέψη του τον θάνατο, βίαζε τον εαυτό του και δεν παραμελούσε τα καθήκοντα του. Και ο Θεός βλέποντας την μεγάλη του υπομονή τον απάλλαξε γρήγορα από το βασανιστικό πειρασμό.

Από το Γεροντικό

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2020

Ο ΑΚΑΚΟΣ ΒΟΣΚΟΣ

Ο άκακος βοσκός


Διηγήθηκε ένας από τους Αγίους Πατέρες την ακόλουθη ιστορία που άκουσε στην έρημο της Θηβαΐδας.
Συνέβηκε κάποτε και πέρασε από την έρημο ένας μεγάλος πνευματικός και στην αρετή περιβόητος. Τότε πολλοί από τους Πατέρες έτρεχαν και εξομολογούντο σ’ αυτόν, μεταξύ τους δε πήγε και ένας απλός και άκακος άνθρωπος βοσκός στο επάγγελμα, που δεν ήξερε τί θα πει αμαρτία, μόνη του δε επιθυμία ήταν πως να κερδίσει το παράδεισο.
Ο πνευματικός τότε του είπε να κρατεί τον ίσιο δρόμο και θα φθάσει στο παράδεισο. Άκακος όπως ήταν ερμήνευσε κατά γράμμα τα λόγια του πνευματικού και περπατώντας τρεις μέρες έφτασε σ’ ένα μοναστήρι και εξομολογήθηκε στον ηγούμενο τον πόθο του. Από τα λόγια του ο ηγούμενος εννόησε την απλότητα και ακεραιότητα του, τον δέχτηκε στο μοναστήρι και αφού τον έκαμε μοναχό τον έβαλε να «φιλοκαλεί» την Εκκλησίαν, δηλαδή τον έκαμε νεωκόρο.
Μια μέρα όταν τον επισκέφτηκε ο Ηγούμενος και τον νουθετούσε τα αναγκαία για τη σωτηρία του, πήρε και αυτός θάρρος και τον ρώτησε ποιός είναι αυτός που είναι κρεμασμένος πάνω από το εικονοστάσι και είναι συνέχεια νηστικός και διψασμένος, μη γνωρίζοντας ότι είναι ο Δεσπότης Χριστός. Αστειευόμενος τότε ο Ηγούμενος του είπε πως αυτός ήταν νεωκόρος πρωτύτερα και επειδή αμελούσε το «διακόνημα» του (υπηρεσία) τον τιμώρησε να κρέμεται πάνω στο σταυρό. Ο απλός τότε δεν είπε τίποτε, το βράδυ όμως σαν πήρε το φαγητό του, αφού έκλεισε της Εκκλησίας τις πόρτες άρχισε να παρακαλεί τον κρεμασμένο να κατέβει να φάνε μαζί. Έβαζε μάλιστα μάρτυρα το Θεό πως αν δεν κατέβει ούτε αυτός τρώει. Τότε ο πράος και ταπεινός Κύριος αυτός που κάθεται στις καρδιές των πράων του απάντησε πως φοβάται να κατέβει μήπως το μάθει ο Ηγούμενος και τον τιμωρήσει.

Ο απλός όμως και πάλι επέμενε και τότε του φάνηκε πως κατέβηκε και έτρωγαν και συνομιλούσαν μαζί. Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ και ενώ οι άλλοι μοναχοί άκουγαν ομιλίες στο ναό, όταν έμπαιναν μέσα έβλεπαν μόνο τον απλό που τους βεβαίωνε πως ήταν μόνος. Τότε έβαλαν ένα μοναχό πολύ αγαπητό στο νεωκόρο ο οποίος κατόρθωσε και έμαθε από τον απλό πως κάθε βράδυ κατεβαίνει ο φαινόμενος κατάδικος και συντρώγουν και του υπόσχεται πως γι’ αυτό του το δείπνο, θα τον φιλέψει πλουσιοπάροχα στο σπίτι του πατέρα του. Όταν έμαθε ο ηγούμενός αυτά, κάλεσε τον απλό και αφού τον έπεισε να του πει αυτά που συμβαίνουν , τότε του είπε το επόμενο βράδυ να παρακαλέσει τον φαινόμενο και για τον ηγούμενο και να τον φιλέψει και αυτόν στο σπίτι του πατέρα του. Πράγματι ο απλός παρακάλεσε το επόμενο βράδυ για τον ηγούμενο αλλά πήρε απάντηση πως αυτό δεν γίνεται και έτσι να μην τον ενοχλεί γιατί ο ηγούμενος δεν είναι άξιος ούτε για τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ εκείνο το τραπέζι. Σαν άκουσε το πρωί ο ηγούμενος την απόφαση λυπήθηκε πολύ, ελπίζοντας όμως στο έλεος και τη φιλανθρωπία του Θεού με κλάματα παρακαλούσε τον απλό να επιμένει και να βιάζει τον αβίαστο να τον δεχθεί και αυτόν στο ουράνιο τραπέζι.

Ο απλός συνέχισε να παρακαλεί το επόμενο βράδυ το Δεσπότη Χριστό αλλά ο Κύριος του είπε να μην επιμένει γιατί δεν γίνεται. Τότε η άπλαστη εκείνη ψυχή αποκρίνεται και του λέγει: «καλώς λέγεις ότι δεν είναι άξιος ο Ηγούμενος δια την άνωθεν τράπεζα, αλλά δια το ψωμί όπου μας έθρεφε τόσας ημέρας, όπου αν έλειπεν θα αποθάναμε από την πείναν, καν δια ταύτην την καλωσύνην του δεν τον δέχεσαι;» Και ο Δεσπότης Χριστός «ας είναι είπε δια την αγάπη σου, και μόνον δια να μη σε λυπήσω, επειδή και τόσην αγάπη και φροντίδα έχεις και μεριμνάς πολύ δια τον πλησίον σου, ειπέ του λοιπόν να διορθωθεί καλώς και μετά οκτώ ημέρας να έλθετε αμφότεροι εις την ητοιμασμένη χαράν.»
Αφού έμαθε αυτά ο Ηγούμενος χάρηκε, έκαμε την πρέπουσα μετάνοια και αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, αρρώστησε λίγο και παρέδωσε τη ψυχή του στο Θεό μετά από οκτώ μέρες. Ο δε απλός εκεί που συνομιλούσε κατά τη συνήθεια με τον αγαπημένο του Δεσπότη πέταξε η μακαρία του ψυχή και μετέβησαν και οι δύο σ’ εκείνη την ευτυχισμένη και ατελεύτητη ζωή, την οποία είθε και εμείς «χάριτι Θεού» να απολαύσουμε. Αμήν.

Κυριακή 26 Ιουλίου 2020

Η ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ


Ένας μοναχός έχασε τον δρόμο του καθώς περπατούσε στην έρημο και για πολλές ώρες περιπλανιόταν άσκοπα. Επιτέλους, συναντήθηκε με κάποιους ανθρώπους και τους παρακάλεσε να του δείξουν τον τόπο που ήθελε να πάει. Εκείνοι όμως ήταν κακοποιοί και βλέποντάς τον μόνο και ξένο τον παρέσυραν πολύ μακριά με σκοπό να τον ληστέψουν. Ένας μάλιστα απ’ αυτούς τον πήρε από πίσω.
Ο μοναχός κατάλαβε τις κακές προθέσεις τους, αλλά δεν είπε τίποτε. Όταν έφτασαν κοντά στον ποταμό και επιχείρησαν να τον περάσουν, βγήκε ξαφνικά από τα νερά ένας μεγάλος κροκόδειλος και όρμησε εναντίον του ληστή. Τόσο αιφνίδια ήταν η επίθεση, που εκείνος τα έχασε και χωρίς άλλο θα κατασπαρασσόταν από τα δόντια του θηρίου, αν δεν προλάβαινε ο μοναχός να τον γλυτώσει, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή.
Συγκινημένος ο ληστής από το φέρσιμο του μοναχού, έπεσε στα πόδια του και του ζητούσε συγγνώμη για το κακό που θα του έκανε.
- Μόλις θα περνούσαμε το ποτάμι, του ομολόγησε, είχα σκοπό να σε σκοτώσω, αλλά η καλοσύνη σου με πρόλαβε.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 64-64)