ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΘΕΪΑ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΘΕΪΑ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Εἶναι 92 χρονῶν. Ὁ γνωστὸς σὲ ὅλους μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης. Μὲ παγ­κόσμια ἀναγνώριση γιὰ τὸ μουσικό του ἔργο. Μιὰ ὁλόκληρη ἱστορία γιὰ τὸν τόπο, ἀνεξαρτήτως τοῦ πολιτικοῦ χώρου στὸν ὁποῖο ἀνῆκε. Μὲ τὴ συνέντευξή του στὴν ἐφημερίδα «Realnews» τῆς 14ης Μαΐου διδάσκει ἱστορία. Δηλαδὴ ἐπαναφέρει στὴ σωστή της θέση τὴ διαστρεβλωμένη ἀπὸ τοὺς ποικίλους ἀναμορφωτὲς ἱστορία. Μίλησε μὲ τρόπο ποὺ ἀπογυμνώνει ὅλες τὶς ἀρρωστημένες ἰδεοληψίες τους. Τί εἶπε;

Στὸ ἐρώτημα «Γιατί κινδυνεύουμε μὲ πυρηνικὸ πόλεμο;» ἀπάντησε: «Εἶναι ὁ ἐγκληματικὸς χαρακτήρας ποὺ ἔχουμε ὅλοι μέσα μας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα σύνολο λογικῆς καὶ ὑπερλογικῆς καὶ ἐνίοτε κτηνωδίας. Ὁ Μὰρξ ἔπεσε ἔξω, γιατί πίστευε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι μόνο “λογικὸ ὄν”. Ἔπεσε ἔξω, ὅταν καταργοῦσε τὴ θρησκεία. Τὸ μέγα ἐρώτημα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι: ‘‘Ἀπὸ ποῦ ἦρθα καὶ ποῦ πάω;’’ Κι αὐτὸ τὸ καλύπτει ἡ θρησκεία».

Δημοσιογράφος: «Ἦταν λάθος αὐτὸ τοῦ Μάρξ;»

Μ. Θεοδωράκης: «Ναί, ἀσφαλῶς. Θεώρησε τὸν πολιτισμὸ ἐποικοδόμημα. Γιὰ μένα, ἡ βασικὴ ταξικὴ διαφορὰ δὲν εἶναι οἰκονομική. Εἶναι πολιτισμική... Τὸν Μεσαίωνα στὶς μεγάλες εὐρωπαϊκὲς χῶ­ρες, Γαλλία, Ἱσπανία, ὑπῆρχε βάραθρο ποὺ χώριζε τὸν λαό. Τοὺς πλούσιους καὶ ἔ­χοντες ἀπὸ τοὺς φτωχούς, τοὺς δουλοπάροικους. Στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρχε ποτὲ ἄβυσσος ἀνάμεσα σὲ Ἕλληνα μὲ Ἕλληνα. Ὁ πόλεμος ποὺ κάναμε ἐναντίον τῶν Τούρκων ἦ­ταν ἐθνικοαπελευθερωτικός. Ὁ λαός μας ἑνώθηκε καὶ ἡ ἕνωση αὐτὴ ἦταν ἀκόμα πιὸ ἰσχυρή, γιατὶ οἱ Τοῦρκοι ἦταν ἀλλόθρησκοι. Ὁ δικός μας πόλεμος ἦταν Ἕλληνες ἐναντίον ἐχθροῦ. Δὲν ἦταν Γάλλος ἐναντίον Γάλλου καὶ Ἱσπανὸς ἐναντίον Ἱσπανοῦ... Ὁ λαὸς δὲν εἶναι ποσοτικὴ ὑπόθεση, εἶναι ποιοτική. Αὐτὸς γράφει τὴν Ἱστορία. Ὁ λαός μας δημιούργησε τὸ Ἀλβανικὸ Ἔπος ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἀπὸ μίσος γιὰ τὸν Μουσολίνι. Κι αὐτὸ τὸ θαῦμα ἔγινε μέσα σὲ λίγες ὧρες».

Λόγια ξεκάθαρα, ποὺ διαλύουν κάθε ψευδοεπιχείρημα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐπὶ σειρὰ δεκαετιῶν ἡ ἰδεολογικὴ τύφλωση δημοσιογράφων, δῆθεν ἱστορικῶν καὶ ἄνευ παιδείας ὑ­πουργῶν Παιδείας ἐξαπολύει ἐναντίον τῆς Πίστεως καὶ εἰς βάρος τῆς Ἱστορίας τοῦ τόπου μας. Λόγια ποὺ ἐπανατοποθετοῦν τὴν Ἱστορία στὸ σωστό της βάθρο, ἀπ᾿ ὅπου ἡ ἀμάθεια ἢ μᾶλλον ἡ ἐμπάθεια τῶν ἐχθρῶν της τὴν εἶχε ἐξορίσει.

Ὁ Μίκης Θεοδωράκης δι­δά­σκει ἱστορία. Στὴ δύση τῆς ζωῆς του ὁ Μίκης Θεοδωράκης δείχνει τὸν δρόμο.

Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017

ΕΝΑΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΟ ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

Ο κορυφαίος Αμερικανός αστρονόμος Φρεντ Χόϋλ αμφισβήτησε έντονα την Δαρβινική θεωρία σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα «Κοριέρε ντέλλα Σέρα». Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της 9ης Ιουνίου 1987 που μετέφρασαν το άρθρο, μερικά αποσπάσματα:

Η θεωρία του Δαρβίνου, που απασχόλησε τόσο πολύ τους βιολόγους και τους χημικούς, είναι κι αυτή κατά τη γνώμη μου ένα μεγάλο λάθος…Κατά τον Δαρβίνο, τα ζώα και τα φυτά κάνουν κάθε τόσο μικρά βιολογικά «βήματα». Όταν συσσωρευτούν πολλά τέτοια βήματα, τότε πραγματοποιείται – υπό την επιρροή τους – ένα μεγάλο βήμα, που οδηγεί σε αλλαγές μορφής, σε διαφοροποιήσεις.

Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα ποτέ τι είδους μικρά ή μεγάλα βήματα, και πόσα, χρειάζονται (ή χρειάστηκαν) για να διαμορφωθεί η διαφορά, λόγου χάρη, ανάμεσα σ’ ένα άλογο και μια αρκούδα. Ή για να εμφανιστούν οι διαφορές στη βιολογική ιστορία του ίδιου του αλόγου και μόνο, ή της ίδιας της αρκούδας…
Και μου είναι αδύνατον να συλλάβω τα «βήματα», οιουδήποτε μεγέθους, που πρέπει να χρειάστηκαν για να διαφοροποιηθούν, ούτε λίγο ούτε πολύ τα τόσο διαφορετικά πράγματα που λέγονται ζώα, από τη μια μεριά, και φυτά, από την άλλη.

Αν ο Δαρβίνος είχε δίκιο, τα ευρήματα της παλαιοντολογίας θα ήταν διαφορετικά, δεν θα ήταν αυτά που ξέραμε. Θα έπρεπε λόγου χάρη να είχαμε βρει πολλά απολιθώματα ζώων σε κάποιο από τα στάδια της μεταλλαγής – ας πούμε, πολλά μισοάλογα και πολλές μισοαρκούδες. Για την ακρίβεια μάλιστα, στατιστικά, θα έπρεπε αυτά τα «μισά», αυτές οι μεσαίες καταστάσεις, να είναι περισσότερα από τα σκέτα άλογα και τις σκέτες αρκούδες!

Κατά ανάλογο τρόπο, θα έπρεπε το γεωλογικό «αρχείο» της Γης να είναι γεμάτο και από άλλες διαφοροποιήσεις: μισοζώα-μισοφυτά, ή μισοασπόνδυλα-μισοσπονδυλωτά, μισοερπετά-μισοπτηνά, και ούτω καθ’ εξής.
Και όμως, δεν υπάρχει τίποτα απ’ όλα αυτά! Οφείλω να θυμίσω στους φανατικούς Δαρβινιστές, ότι από καταβολής κόσμου, όπως μας δείχνουν τουλάχιστον τα απολιθώματα, τα πάντα φαίνονται σταθερά. Τα άλογα είναι άλογα, και οι αρκούδες, αρκούδες.

Υπάρχουν βέβαια τύποι, μορφές, αλόγων, ξεκινώντας για παράδειγμα από το παλαιότατο μικρόσωμο αλογάκι με την πενταδάχτυλη οπλή, που ζούσε πριν 60 εκατομμύρια χρόνια, και φτάνοντας ως τα σημερινά άλογα, που η οπλή τους έχει περιοριστεί σε ένα μεγάλο δάχτυλο. Πουθενά όμως δεν αντίκρισαν οι ερευνητές κάτι που να είναι λίγο άλογο και λίγο αρκούδα, ή οτιδήποτε παρόμοιο.

Η θεωρία του Δαρβίνου, περί μικρών, βαθμιαίων αλλαγών, από τις οποίες τάχα προήλθαν όλα τα είδη, δεν είναι απλώς λαθεμένη. Είναι χονδροειδής και αστήρικτη.
Όλα όσα έχουμε μάθει σχετικά πρέπει να τα αναθεωρήσουμε, και είναι στ’ αλήθεια κρίμα που δαπανήθηκαν τόσες διδακτικές ώρες και τόσος κόπος στα σχολεία μας για να μεταδοθούν αυτές οι επιπολαιότητες.
Η θεωρία του Δαρβίνου δεν θα είχε διαδοθεί τόσο πολύ, αν δεν της έκαναν την χάρη να της κηρύξουν τον πόλεμο οι θρησκευτικές οργανώσεις. Η αντίδραση δυνάμωσε τους Δαρβινιστές και η επιστημονικοφανής άποψή τους έγινε γενικά αποδεκτή.  

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΔΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ


«Είχαν οργανωθεί ειδικοί πυρήνες αθέων, που πήγαιναν στα σχολεία, στα χωριά, στους χώρους εργασίας και διεξήγαγαν μια αντιθρησκευτική προπαγάνδα συστηματικά» επισημαίνει στο σχετικό άρθρο του ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης

Για τους διωγμούς που έχουν υποστεί οι χριστιανικοί πληθυσμοί από το καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης έχουν γραφτεί πολλά και η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία του 20ού αιώνα στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ είναι γεμάτη από τέτοιες διώξεις εναντίον κάθε θρησκείας. Ο τρόπος όμως με τον οποίο το αθεϊστικό καθεστώς έκανε κατά καιρούς προπαγάνδα εναντίον των χριστιανών αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι αυτής της ιστορίας. 
Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρεται στους τρόπους αυτούς, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, προϋπέθεταν και τη δημιουργία ειδικών ταγμάτων, τα οποία είχαν βασικό σκοπό να στηρίξουν την κυρίαρχη αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Πιο συγκεκριμένα, σημειώνει ο κ. Αγτζίδης: «Για την αντιμετώπιση του θρησκευτικού αισθήματος είχαν οργανωθεί ειδικοί πυρήνες αθέων στα σχολεία, στα χωριά και στους χώρους εργασίας. Οι πυρήνες αυτοί εντάσσονταν στην κεντρική σοβιετική οργάνωση Ενωση Αθεων Πολεμιστών. Διεξήγαγαν συστηματικά αντιθρησκευτική προπαγάνδα, με στόχο τη δημιουργία μιας “νέας γενιάς αθέων”».
Επιπλέον, αναφέρει: «Η Ένωση διέθετε δική της εφημερίδα, θεατρικό όμιλο εξειδικευμένο σε παρουσίαση αντιθρησκευτικών έργων, οργάνωνε ομιλίες και διαλέξεις. Οι πυρήνες της Ένωσης συντόνιζαν και προωθούσαν την αντιθρησκευτική δράση. Ένας τρόπος ήταν η πρόκληση συναγωνισμού, η γνωστή σοσιαλιστική άμιλλα, μεταξύ διάφορων πυρήνων για τη μεγαλύτερη αντιθρησκευτική δραστηριότητα. Στρατευμένο στην κατεύθυνση αυτή ήταν και το σχολείο. Η εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα είχε, εκτός από την εξασφάλιση της μάθησης, και αντιθρησκευτικούς σκοπούς, ώστε τα παιδιά να μπουν πιο εύκολα “στον δρόμο του σοσιαλισμού”». 
Η δράση τους δεν θα μπορούσε, βέβαια, να μείνει εκτός των σχολικών χώρων, γι' αυτό και «τα σχολεία γέμιζαν με αντιθρησκευτικά συνθήματα, ενώ οι δάσκαλοι μιλούσαν στους μαθητές για τις αρνητικές συνέπειες της θρησκείας. Συνηθισμένα θέματα ομιλίας ήταν “Η αντιδραστική ουσία της γιορτής του Πάσχα” και “Η γέννηση του Χριστού και το Πάσχα”» σημειώνει ο κ. Αγτζίδης και συμπληρώνει: «Στόχος όλων αυτών ήταν να πειστεί η νεολαία που συμμετείχε να απορρίψει τη θρησκεία και να την αντικαταστήσει με την “προλεταριακή της πατρίδα”. Αλλος τρόπος αντίδρασης στις θρησκευτικές γιορτές ήταν η απόσπαση υποσχέσεων από τους μαθητές να διαβάζουν τις ημέρες των γιορτών τις βιογραφίες των αρχηγών της επανάστασης».
Όλες αυτές οι λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον της θρησκείας και πιο συγκεκριμένα εναντίον του χριστιανισμού τελικά δεν ευοδώθηκαν. Η απόδειξη γι' αυτή την ατελέσφορη -αν και μανιώδη- προσπάθεια εναντίον των χριστιανών ήρθε μέσα από το ίδιο καθεστώς, το οποίο δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη διείσδυση του χριστιανισμού στις τάξεις των απλών ανθρώπων, που δεν μπορούσαν, παρά τον διάχυτο φόβο, να αρνηθούν τα πιστεύω τους.

Κομματική Εκκλησία

Ο κ. Αγτζίδης σημειώνει στο άρθρο του: «Λίγα χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Στάλιν επανέφερε τη θρησκευτική λατρεία, για να αντιμετωπιστεί η γερμανική επίθεση, δημιουργώντας παράλληλα μια κομματική Εκκλησία, εξαρτημένη απολύτως από το καθεστώς. 
Η ακραία σταλινική καταστολή δεν μπόρεσε να εξαλείψει το θρησκευτικό συναίσθημα ούτε να αντικαταστήσει τις παραδοσιακές θρησκευτικές μορφές με νέες. Ισως το συμπέρασμα από μια πλούσια ιστορική εμπειρία να είναι ότι η απόπειρα των διάφορων συγκυριακών ιδεολογιών να ανταγωνιστούν τη θρησκευτική πίστη των λαών και να αντικαταστήσουν σύμβολα και βαθύτατα χαραγμένα στερεότυπα αποτελεί μια από τις πραγματικές χίμαιρες του ανθρώπινου πολιτισμού».

«Αντιπασχαλινή καζάνια» και εκστρατεία που είχε στο στόχαστρο τις εορτές 

Στα σχολεία δημιουργήθηκαν αντιθρησκευτικοί όμιλοι μαζί με τους δραματικούς, τους ομίλους ραδιοφώνου. Οι κομματικές οργανώσεις ήταν επίσης υποχρεωμένες να συμπαρίστανται στη δράση των Άθεων Πολεμιστών. 
Τα τάγματα αυτά περιέφεραν την προπαγάνδα του καθεστώτος παντού, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς και σε οποιαδήποτε άλλη δημόσια δράση. Πιο συγκεκριμένα, «το καθήκον των κομματικών οργανωμένων ήταν να πηγαίνουν επιδεικτικά για δουλειά στα κολχόζ και στα εργοστάσια τις μέρες των θρησκευτικών εορτών. Επιστρατευόταν επίσης το θέατρο, το οποίο ανέβαζε αντιθρησκευτικά έργα, όπως το δράμα “Η ψευτιά” του Π. Χολίδη. Ειδικά τις ημέρες του Πάσχα, που ήταν και η μεγαλύτερη από τις θρησκευτικές γιορτές, οργανωνόταν μια προπαγανδιστική εκστρατεία που ονομαζόταν “αντιπασχαλινή καζάνια”. Συνήθως η εκστρατεία αυτή είχε κάποιο κεντρικό σύνθημα, όπως “Εμπρός για την κατάκτηση της επιστήμης και της τεχνικής” ή “Εμπρός για το μπολσεβίκικο δυνάμωμα των κολχόζ”, “Εμπρός για 100% έξοδο των εργαζομένων στη δουλειά τις μέρες τον Πάσχα”. Ενδιαφέρον έχει ακόμα ο τρόπος δράσης αυτών των ταγμάτων κατά τις μεγάλες χριστιανικές γιορτές του Πάσχα και των Χριστουγέννων».

Μπριγάδες

Όπως σημειώνει στο άρθρο του ο κ. Αγτζίδης, «τις ημέρες των θρησκευτικών γιορτών οι κομματικοί οργάνωναν ειδικές ομάδες με την ονομασία “μπριγάδες αθέων”, με σκοπό την οργάνωση της αντιθρησκευτικής εκστρατείας, ειδικά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Η δημοτικιστική εφημερίδα “Κόκκινος Καπνός”, που εκδιδόταν στο Σοχούμι του Καυκάσου (1930-1937), απαριθμούσε όλες τις θρησκευτικές γιορτές οι οποίες βρίσκονταν στο στόχαστρό τους. Έτσι, αναφερόταν στη γιορτή του προφήτη Ηλία, τον οποίον αποκαλούσε “Άγιο Ηλία”, του Αγίου Παύλου, του Αγίου Ιωάννου, του Αγίου Παντελεήμονα και, βέβαια, τα Χριστούγεννα και κυρίως το Πάσχα».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ

Η «ελευθερία» των αθέων
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Εν όψει των συζητήσεων για την αναθεώρηση του Συντάγματος οι άθεοι και αντίθρησκοι ξεκίνησαν πάλι την προπαγάνδα τους.
Προωθούν την αντίληψη πως για να είναι η χώρα μας μέσα «στη φιλελεύθερη δυτική παράδοση» οφείλει να απεμπολήσει την Παράδοσή και την Ιδιοπροσωπία της και να εξοβελίσει από τη δημόσια σφαίρα την ευεργέτιδά της Εκκλησία.
Η αντίληψη αυτή φέρνει στο νου του Έλληνα φιλελεύθερου πολίτη τον εφιάλτη της σταλινικής περιόδου και τον κάνει να σκεφθεί ότι οι συγκεκριμένοι άθεοι αναμασούν αντιλήψεις του 1873! Τόσο «προοδευτικά» σκέπτονται. Τη χρονιά αυτή κυριαρχούσαν στην ιντελιγκέντσια της Ευρώπης  ο μηδενισμός του Νετσάγεφ, ο αναρχισμός του Μπακούνιν, ο μαρξισμός, ο εξελικτισμός του Ντάρβιν, ο «θεολογικός» αθεϊσμός του Στράους, ο ωφελιμισμός του Μιλλ.
Την ίδια χρονιά  ο μέγας Φεοντόρ Ντοστογιέφσκι βρήκε σφοδρή αντίδραση από τους «προοδευτικούς» κύκλους της χώρας του και από την τσαρική μυστική αστυνομία. Αιτία το μυθιστόρημά  του «Οι δαιμονισμένοι», μανιφέστο για την πνευματική ελευθερία, που καταπατιέται από τους μηδενιστές και τους αθέους. Η ρωσική κοινωνία ήταν επηρεασμένη από τις «μοντέρνες» ιδέες. Στο «Ημερολόγιο του συγγραφέα», του 1873, ο Ντοστογιέφσκι την περιγράφει: «Στην οικογένεια επικρατούσε η αμάθεια, η αληθινή παιδεία είχε αντικατασταθεί από την αναιδή άρνηση, δανεισμένη από τους ξένους, τα υλικά κίνητρα κυριαρχούσαν έναντι κάθε υψηλής ιδέας και τα παιδιά διαπαιδαγωγούντο χωρίς αρχές και πέρα από κάθε φυσική αλήθεια, με έλλειψη σεβασμού ή αδιαφορία προς την πατρίδα...». Σα να μιλάει για τη σημερινή Ελλάδα...
Για τους σε κάθε εποχή προπαγανδιστές της αθεΐας σημειώνει ο μεγάλος ρώσος συγγραφέας: «Δώστε σε όλους αυτούς την πλήρη δυνατότητα να καταστρέψουν την παλιά κοινωνία και να την οικοδομήσουν από την αρχή. Το αποτέλεσμα θα είναι να υπάρξει τόσο σκοτάδι και τόσο χάος, τόση χυδαιότητα και απανθρωπιά, ώστε το όλο οικοδόμημα που θα επιχειρήσουν να κτίσουν θα καταρρεύσει πριν προλάβει να ολοκληρωθεί». Ο Ντοστογιέφσκι προείδε το 1989 και τη συνέχεια του...
Το κύριο επιχείρημα των αθέων, του σήμερα και του 1873, είναι ότι με την κατάργηση του Θεού ο άνθρωπος καθίσταται ελεύθερος. Ακολουθούν την άποψη του Μπακούνιν: « Εάν ο Θεός υπάρχει ο άνθρωπος έχει δεσμεύσεις, δεν είναι ελεύθερος, αλλά δούλος. Εάν μπορεί και οφείλει να είναι ελεύθερος, αυτό σημαίνει πως ο Θεός δεν υπάρχει». Άποψη που υποστηρίζουν στους «Δαιμονισμένους» οι Κυρίλοφ και  Σταυρόγκιν. Ο άλλος της παρέας, ο Σιγκάλεφ του άθεου σοσιαλισμού,  υποστηρίζει, όπως ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής, πως « χωρίς δεσποτισμό δεν βρέθηκε ακόμη ούτε ελευθερία, ούτε ισότητα. Σε μιαν αγέλη όμως πρέπει να επικρατεί ισότητα...». Και ο Μπερντιάγεφ σημειώνει σχετικά: «Η τάση προς ισότητα...αναπότρεπτα οδηγεί σε μιαν ανισότητα, στην τυραννική κυριαρχία μιας ασήμαντης μειονότητας στην απόλυτη πλειονότητα». 
Η ελευθερία είναι το ύψιστο αγαθό, που προσφέρει ο Θεάνθρωπος Ιησούς στον άνθρωπο. Ελευθερία ακόμη και να τον αρνηθεί και να τον πολεμήσει. Μόνο στους λαούς με χριστιανική παράδοση παρουσιάζεται το φαινόμενο της αθεΐας. Στους λαούς με άλλες θρησκευτικές παραδόσεις η αθεΐα είναι αδιανόητη. Οι άθεοι προπαγανδίζουν την ιδεολογία τους στην Ελλάδα ή στην Ιταλία, όχι στη Σαουδική Αραβία, στο Ιράν, στην Ινδία, ή στην Ιαπωνία...
Μόνο ο Χριστός έδωσε στον άνθρωπο το δικαίωμα και την ευθύνη ελεύθερα να ακολουθήσει ακόμη και το πιο ανόητο και το πιο επιζήμιο για την ύπαρξή του. Μόνο στη «δυτική – χριστιανικής προέλευσης - αντίληψη» ζωής υπάρχει η ελευθερία ο άνθρωπος να μπορεί να σκεφθεί να κατασκευάσει μια κοινωνία αθεϊστική, η οποία, κατά τον Ντοστογιέφσκι,  θα τον μεταβάλλει σε ένα άβουλο όργανο.
Η δυτική χριστιανική αντίληψη της ζωής κατατρυχόταν για αιώνες από δύο επικίνδυνους πειρασμούς: Από την κακή ελευθερία και από την επιβολή του καλού. Έτσι η ελευθερία καταστρεφόταν είτε από την ορμή του κακού, που κρύβει στα σπλάχνα της, είτε από τον αναγκασμό του καλού. Οι πυρές της Ιεράς Εξέτασης αποτελούν το πιο φρικτό σημείο αυτής της τραγωδίας του λατινόφρονος ανθρώπου, όπως την περιέγραψε ο Ντοστογιέφσκι με τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή στους «Αδελφούς Καραμάζοφ». Η τραγωδία του δυτικού ανθρώπου είναι πως έχει τόση εμπιστοσύνη στη λογική του, την οποία έχει θεοποιήσει, που όχι μόνο δεν ασπάζεται την αλήθεια, αλλά επιβάλλει με τη βία το ψέμα, την απανθρωπιά. Για τον Ντοστογιέφσκι όταν ο άνθρωπος, στην άγρια μορφή της ελευθερίας του, δεν αναγνωρίζει τίποτα πιο πάνω από τον εαυτό του, τότε ούτε ο ίδιος υπάρχει.

Η επιβολή στην κοινωνία του τρόπου ζωής των ομοφυλοφίλων,  η επιχείρηση ευτελισμού της οικογένειας, η απαξίωση της ζωής, κυρίως στην αρχή και στο τέλος της, η προσπάθεια κατάργησης αξιών – θεμελίων της κοινωνίας, είναι συμπτώματα παρακμής και αποσύνθεσης του ανθρώπου. Και όταν τα πάντα επιτρέπονται, εν ονόματι της χωρίς Θεό ελευθερίας, τότε αυτή υποδουλώνεται στον εαυτό της και οδηγεί τον άνθρωπο στην καταστροφή. Η χριστιανικής καταγωγής σύγχρονη κοινωνία «παίζει» με την ελευθερία της και με την ύπαρξή της. Ο πολιτισμός της είναι σε παρακμή και στο προστάδιο να καταρρεύσει, όταν το Ισλάμ έρχεται ορμητικό  να την κατακτήσει. Αυτή διαλέγει το μέλλον της και έχει την ευθύνη της απόφασής της.

http://thriskeftika.blogspot.gr

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΧΟΥΜΕ ΕΥΘΥΝΗ!

Εἶχε ἔρθει στὸ Καλύβι ἕνας ἄθεος μέχρι τὸ κόκκαλο.   Ἀφοῦ εἶπε διάφορα, μετὰ μοῦ λέει: «Ἐγὼ εἶμαι εἰκονομάχος». Ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν πίστευε τίποτε, ὕστερα ἔλεγε ὅτι εἶναι εἰκονομάχος. «Βρὲ ἀθεόφοβε, τοῦ λέω, ἐσὺ ἀφοῦ δὲν πιστεύεις σὲ τίποτε, τί μοῦ λὲς ὅτι εἶσαι εἰκονομάχος; Τότε, τὸν καιρὸ τῆς Εἰκονομαχίας, μερικοὶ Χριστιανοὶ ἀπὸ ὑπερβολικὸ ζῆλο ἔπεσαν σὲ πλάνη, ἔφθασαν στὴν ἄλλη ἄκρη, καὶ μετὰ ἡ Ἐκκλησία τοποθέτησε τὸ θέμα· δὲν εἶναι ὅτι δὲν πίστευαν».Ὑποστήριζε ἐν τῷ μεταξὺ ὅλη τὴν σημερινὴ κατάσταση. Μαλώσαμε ἐκεῖ πέρα. «Καλά, τοῦ λέω, κατάσταση εἶναι αὐτή; Δικαστικοὶ νὰ φοβοῦνται νὰ δικάσουν, νὰ κάνουν μηνύσεις γιὰ ἐγκληματίες καὶ νὰ τοὺς ἀπειλοῦν ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος καὶ νὰ ἀναγκάζωνται νὰ τὶς ἀποσύρουν; Καὶ τελικὰ ποιοί κυβερνοῦν; Σὲ ἀναπαύει αὐτὴ ἡ κατάσταση; Ὑποστηρίζεις αὐτούς; Ἐσὺ εἶσαι ἐγκληματίας. Γι᾿ αὐτὸ ἦρθες; Ἄντε, φύγε ἀπὸ ἐδῶ!». Τὸν ἔδιωξα.

 – Γέροντα, δὲν φοβᾶστε ἔτσι ποὺ μιλᾶτε;
 – Τί νὰ φοβηθῶ; Τὸν τάφο μου τὸν ἔχω ἀνοίξει. Ἂν δὲν τὸν εἶχα ἀνοίξει, θὰ μὲ ἀπασχολοῦσε ποὺ θὰ κουραζόταν ὁ ἄλλος νὰ σκάψη. Τώρα θὰ χρειασθῆ νὰ ρίξη μόνο λίγους τενεκέδες χῶμα...
Ἔχω ὑπ᾿ ὄψιν μου ἕναν ἄλλον ἄθεο, ἕναν βλάσφημο, ποὺ τὸν ἀφήνουν στὴν τηλεόραση καὶ μιλάει, ἐνῶ ἔχει πεῖ τὰ πιὸ βλάσφημα λόγια γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Δὲν παίρνει καὶ ἡ Ἐκκλησία μιὰ θέση νὰ ἀφορίση μερικούς. Αὐτοὺς ἔπρεπε νὰ τοὺς ἀφορίζη ἡ Ἐκκλησία. Λυποῦνται τὸν ἀφορισμό!

 – Γέροντα, τί θὰ καταλάβουν μὲ τὸν ἀφορισμό, ἀφοῦ τίποτε δὲν παραδέχονται;
 – Τοὐλάχιστον νὰ φανῆ ὅτι ἡ Ἐκκλησία παίρνει μιὰ θέση.
 – Ἡ σιωπή της, Γέροντα, εἶναι σὰν νὰ τὰ ἀναγνωρίζη;
 – Ναί. Ἔγραψε ἕνας κάτι βλάσφημα γιὰ τὴν Παναγία καὶ κανεὶς δὲν μίλησε. Λέω σὲ κάποιον: «Δὲν εἶδες τί γράφει ἐκεῖνος;». «Ἔ, τί νὰ τοὺς κάνης, μοῦ λέει. Θὰ λερωθῆς, ἂν ἀσχοληθῆς μαζί τους». Φοβοῦνται νὰ μιλήσουν.

 – Τί εἶχε νὰ φοβηθῆ, Γέροντα;
 – Νὰ μὴ γράψουν τίποτε γι᾿ αὐτὸν καὶ ἐκτεθῆ, καὶ ἀνέχεται νὰ βλασφημῆται ἡ Παναγία! Νὰ μὴ θέλουμε νὰ βγάλη ὁ ἄλλος τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς τὴν ἡσυχία μας. Αὐτὸ εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης. Ὕστερα ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ κινῆται ἀπὸ συμφέρον. Γι' αὐτὸ βλέπεις ἕνα πνεῦμα σήμερα: «Μὲ τὸν τάδε νὰ ἔχουμε σχέσεις, γιὰ νὰ μᾶς λέη καλὰ λόγια. Μὲ τὸν ἄλλο νὰ τὰ ἔχουμε καλά, γιὰ νὰ μὴ μᾶς διασύρη κ.λπ. Νὰ μὴ μᾶς πάρουν γιὰ κορόιδα, νὰ μὴ γίνουμε θύματα». Ἄλλος ἀδιαφορεῖ καὶ δὲν μιλάει. «Νὰ μὴ μιλήσω, λέει, γιὰ νὰ μὴ μὲ γράψουν οἱ ἐφημερίδες». Οἱ περισσότεροι δηλαδὴ εἶναι τελείως ἀδιάφοροι. Τώρα ἄρχισε λίγο κάτι νὰ γίνεται. Τόσον καιρὸ δὲν ἔγραφε κανένας τίποτα. Εἶχα βάλει τὶς φωνὲς πρὶν ἀπὸ χρόνια σὲ κάποιον στὸ Ἅγιον Ὄρος. «Πολὺ πατριωτισμὸ ἔχεις», μοῦ λέει. Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ ἦρθε καὶ μὲ βρῆκε: «Ὅλα τὰ διέλυσαν, μοῦ λέει, οἰκογένεια, παιδεία...». Τοῦ λέω καὶ ἐγὼ μὲ τὴν σειρά μου: «Πολὺ πατριωτισμὸ ἔχεις!».
Ὅλη αὐτὴ ἡ κατάσταση ἔχει κάνει ἕνα κακὸ καὶ ἕνα καλό. Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι καὶ ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν κάτι μέσα τους, ἄρχισαν νὰ ἀδιαφοροῦν, γιατὶ λένε: «Ἐγὼ θὰ σιάξω τὴν κατάσταση;». Τὸ καλὸ εἶναι ὅτι πολλοὶ ἄρχισαν νὰ προβληματίζωνται καὶ νὰ ἀλλάζουν. Μερικοὶ ἔρχονται καὶ μὲ βρίσκουν καὶ προσπαθοῦν νὰ δικαιολογήσουν ἕνα κακὸ ποὺ ἔκαναν προηγουμένως, γιατὶ ἔχουν προβληματισθῆ.

 – Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει πάντα νὰ ὁμολογοῦμε τὸ «πιστεύω» μας;
 – Χρειάζεται διάκριση. Εἶναι φορὲς ποὺ δὲν πρέπει νὰ μιλήσουμε καὶ ἄλλες φορὲς ποὺ πρέπει νὰ ὁμολογοῦμε μὲ παρρησία τὸ «πιστεύω» μας, γιατὶ φέρουμε εὐθύνη, ἂν δὲν μιλήσουμε. Σ' αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια ὁ καθένας μας πρέπει νὰ κάνη ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως καὶ ὅ,τι δὲν γίνεται ἀνθρωπίνως νὰ τὸ ἀφήνη στὸν Θεό. Ἔτσι θὰ ἔχουμε ἥσυχη τὴν συνείδησή μας ὅτι κάναμε ἐκεῖνο ποὺ μπορούσαμε. Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό! Εἶπα σὲ κάποιον: «Γιατί δὲν μιλᾶτε; Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάνει ὁ τάδε;». «Τί νὰ πῆς, μοῦ λέει, αὐτὸς ὅλος βρωμάει». «Ἂν βρωμάη ὅλος, γιατί δὲν μιλᾶτε; Χτυπῆστε τον». Τίποτε, τὸν ἀφήνουν. Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. «Πές, τοῦ λέω, "δὲν συμφωνῶ μ᾿ αὐτό". Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;».
Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν. Ἀλλὰ καὶ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ δὲν εἶναι γιὰ μάχες. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἦταν γερὰ καρύδια· ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ στὴν βυζαντινὴ ἐποχὴ μιὰ εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀντιδροῦσε ὁ κόσμος. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καὶ ἐμεῖς νὰ ἀδιαφοροῦμε! Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μιλάη, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατὶ τοὺς βοηθᾶνε στὰ Ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἂν δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, τότε ποιός θὰ μιλήση; Εἶπα σὲ κάποιον ἡγούμενο: «Ἂν σᾶς ποῦν ὅτι θὰ σᾶς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, νὰ πῆτε: "Θὰ κόψουμε καὶ ἐμεῖς τὴν φιλοξενία", γιὰ νὰ προβληματισθοῦν». Οἱ καθηγητὲς τῆς Θεολογίας κ.λπ. δὲν φωνάζουν, γιατὶ λένε: «Εἴμαστε ὑπάλληλοι· θὰ χάσουμε τὸν μισθό μας, καὶ μετὰ πῶς θὰ ζήσουμε;». Τὰ μοναστήρια ἐν τῷ μεταξὺ τὰ ἔπιασαν μὲ τὶς συντάξεις. Γιατί ἐγὼ δὲν θέλω νὰ πάρω οὔτε αὐτὴν τὴν ταπεινὴ σύνταξη τοῦ Ο.Γ.Α.; Ἀκόμη καὶ ἀσφαλισμένο σὲ μιὰ ἀσφάλεια τοῦ Ο.Γ.Α. νὰ τὸν ἔχουν τὸν μοναχό, καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι τίμιο. Νὰ τὸν ἔχουν ἀσφαλισμένο ὡς ἄπορο, ναί· αὐτὸ τὸν τιμᾶ. Ἀλλὰ νὰ τὸν ἔχουν ἀσφαλισμένο στὸν Ο.Γ.Α., γιατί; Ὁ μοναχὸς ἄφησε μεγάλες συντάξεις, ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἦρθε στὸ μοναστήρι, καὶ νὰ πάρη πάλι σύνταξη! Καὶ νὰ φθάνουμε γιὰ τὴν σύνταξη νὰ προδώσουμε τὸν Χριστό!

Λόγοι Γέροντος Παΐσιου, τόμος Β, σ.34-38

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΘΕΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΠΛΗΣΙΑΣΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ;

Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής…
Με πολλή διστακτικότητα, αλλά και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μου δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, αλλά δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους, αλλά δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του.
Μου ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

«Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις;» τον ρώτησα.
«Δυστυχώς όχι», μου απαντά, «είμαι της Φιλοσοφικής».
«Κρίμα, διότι ήξερα μια τέτοια απόδειξη», είπα εμφανώς αστειευόμενος.
Ένιωσε αμήχανα και κάπως σιώπησε για λίγο.
«Κοίταξε»,του λέω, «συγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Αλλά ο Θεός δεν είναι εξίσωση ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα Τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανένα ασκητή;»
«Όχι πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα πολλά! Αν μου πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανένα μορφωμένο να πάω να τον συναντήσω;»
«Τί προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;»
«Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους».
«Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε;», ρωτώ.
«Γαβριήλ», μου απαντά.

Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο πρόσβασης και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα.
«Θα πας», του είπα, «και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα: Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστέψω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού»
«Φοβάμαι, ντρέπομαι» μου απαντά.
«Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα;», ρωτώ. «Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα».

Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιο νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά τη θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.

«Τί γίνεστε παιδιά;», ρωτάει. «Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι;»
«Ευχαριστούμε, γέροντα», απάντησαν με συμβατική κοσμική ευγένεια.
«Έλα εδώ», λέγει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ και ξεχωρίζοντάς τον από τους υπόλοιπους. «Θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια, και έλα πιο κοντά να σου πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, αλλά να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μού συμβαίνει».

Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού γνώρισε το όνομά του; Ποιός του αποκάλυψε το πρόβλημά του; Τί τελικά ήθελε να του πει ο γέροντας;

«Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο;», μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει.
«Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει· πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις»
«Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται;»
«Τί να πούμε, ρε παλικάρι; Για ποιόν λόγο ήλθες;»

«Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου», αφηγείται, «η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη, ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται· οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνο το πώς και το τί από δω κι εμπρός».
Ό,τι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός αγίου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σου κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν τη μεταμόσχευση χωρίς να σου ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στη καρδιά, χωρίς να σου κουράσουν το μυαλό.

Γέρων Παΐσιος (π. Νικολάου, Μητροπ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, «Φωνή αύρας λεπτής», εκδ. Εν πλω) 

ΤΟ ΤΡΑΚΤΕΡ ΚΑΙ Ο ΑΘΕΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΗΣ

Οι ιθύνοντες του κομμουνιστικού καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης χρησιμοποίησαν ως κύριο μέσο για την διάδοση των αθεϊστικών και υλιστικών πεποιθήσεων, που αποτελούσαν την επίσημη ιδεολογία του κράτους, την αθεϊστική προπαγάνδα. Ξόδεψαν πολλά χρήματα, τύπωσαν εκατομμύρια φυλλάδια αθεϊστικού περιεχομένου και επιστράτευσαν πολλούς ομιλητές για να πετύχουν τον σκοπό τους. Όμως τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Ο ρωσικός λαός ενστικτωδώς απέκρουε τα φληναφήματα της αθεΐας και έδειχνε παντοιοτρόπως την εμμονή του στη θρησκεία των πατέρων του. Άς φέρουμε ένα παράδειγμα:

Σε κάποιο ρωσικό χωριό έφεραν για πρώτη φορά ένα τρακτέρ. Ο εκπρόσωπος του κόμματος, εκμεταλλευόμενος την περίσταση, κάλεσε όλο το χωριό και εκφώνησε πύρινο λόγο κατά της Θρησκείας ότι δήθεν δεν ευνοεί την πρόοδο του ανθρώπου και εγκωμίασε τα επιτεύγματα του «επιστημονικού υλισμού». Το αποτέλεσμα ήταν, οι χωρικοί να δεχθούν το τρακτέρ με ιδιαίτερη χαρά, αλλά πριν το χρησιμοποιήσουν για την γεωργική εργασία, προς έκπληξη των εκπροσώπων του Κόμματος, εκάλεσαν τον ιερέα να τελέσει... αγιασμό και έστησαν δίπλα από τη θέση του οδηγού ένα Σταυρό..!


Από το βιβλίο του Σόλωνος Νινίκα «Η πνευματική αντίσταση του ρωσικού λαού»

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017

Η ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

H ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ
ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Το χαρακτηριστικό της μεταμοντέρνας κοινωνίας είναι η φυγή από τον Θεό! Δηλαδή σε μια τέτοια κοινωνία , οτιδήποτε θυμίζει τον Θεό, σε δημόσιο χώρο ή στις καρδιές των ανθρώπων, πρέπει να αμφισβητηθεί, να απομακρυνθεί και να αντικατασταθεί επειγόντως.

Οι αρχιτέκτονες της άθεης κοινωνίας θεωρούν ως έγκλημα την χριστιανική διαπαιδαγώγηση του παιδιού στην οικογένεια, αφού έτσι αυτά αποτελούν μια δύσκολη λεία για όλους όταν το παιδί ωριμάσει.

Υπό αυτήν την προοπτική το βασικό χαρακτηριστικό του μοντέρνου παιδαγωγικού συστήματος και των ιδεολογιών που επιθυμούν να κατέχουν τις ψυχές των παιδιών είναι η απομάκρυνσή τους από τους γονείς και η ενσωμάτωση τους σε όμοια μορφωτικά συστήματα οπού η προσέγγιση τους μέσω διαφόρων ιδεολογιών γίνεται πιο εύκολη.

Α) Μαθήματα θρησκευτικών που προπαγανδίζουν τον αθεϊσμό και τον ηθικό σχετικισμό

Ένα από τα ποιο αμφιλεγόμενα εκπαιδευτικά προγράμματα λαμβάνει μέρος στο Κεμπέκ του Καναδά, το οποίο προβλέπει να αντικαταστήσει στη ψυχή των παιδιών τον Θεό με κάποια ιδεολογία. Το υπουργείο παιδείας του Κεμπέκ ,τον Σεπτέμβριο του 2008, χωρίς προηγούμενη δημόσια συζήτηση!, επέβαλε σε όλους τους μαθητές -από το δημοτικό ως το λύκειο- το νέο μάθημα θρησκευτικής ηθικής και πολιτισμού, με δηλωμένη πρόθεση να διδάξει τα παιδιά την ισότητα των θρησκειών, τον πλουραλισμό, την ανοχή, την πολυπολιτισμικότητα και να «διευκολύνει» την πνευματική τους ανάπτυξη για την αυτοολοκλήρωσή τους

Με άλλα λόγια, το πρόγραμμα έχει ως σκοπό να αντικαταστήσει την αυθεντία των γονιών με αυτήν του κράτους, όσον αφορά στη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, αφήνοντας την εντύπωση ότι καμιά θρησκεία δεν είναι καλύτερη από την άλλη, έτσι ώστε το να διαλέξεις θρησκεία να μην  είναι καθόλου διαφορετικό από το να διαλέξεις κάποιο προϊόν στην θέση κάποιου άλλου.

Εξ άλλου, στις συζητήσεις για την νέα θεώρηση του κόσμου, που επέβαλε το κράτος τόσο στα δημόσια όσο και στα ιδιωτικά σχολεία, οι ποιο πολλοί σχολιαστές παρατήρησαν ότι η μόνη «θρησκεία» που υποστηρίζει το μάθημα είναι ο ηθικός και θρησκευτικός σχετικισμός και η υπονόμευση της επικρατούσης θρησκείας του Κεμπέκ- του χριστιανισμού!

Ο σκοπός φαίνεται ξεκάθαρα από τον τρόπο που έχει καθοριστεί η ύλη. Ο χριστιανισμός είναι τοποθετημένος δίπλα στις ποιο σκοτεινές ειδωλολατρικές θρησκείες, ενώ ο Ιησούς Χριστός έχει τοποθετηθεί δίπλα σε άλλους «μεγάλους ανθρώπους» όπως το Βούδα, με σκοπό να υπονομεύσει στα παιδιά την πίστη στον Χριστό ως Θεάνθρωπο (βλέπε www.coalition-org). Ένας από τους συγγραφείς του μαθήματος δήλωσε ανοιχτά ότι η βασική ιδέα πάνω στην οποία στηρίζεται το μάθημα είναι η «παιδαγωγία της σύγκρουσης» του Hegel, έχοντας ως σκοπό τον «κλονισμό, τη μη δημιουργία μιας στερεής θρησκευτικής ταυτότητας στα παιδιά μας.


Β) Ο ''εξαγνισμός'' της γλώσσας και το Oxford Junior Dictionary.

Ένας άλλος λεπτός τρόπος για να βγάλεις από τις καρδιές των παιδιών τον Θεό και τον παραδοσιακό τρόπο αντίληψης του κόσμου έλαβε χώρα στην Μεγ. Βρετανία.
Το νέο Oxford Junior Dictionary φαίνεται να εμπνεύστηκε από τον Νίτσε, ο οποίος τρελάθηκε αρνούμενος τον Χριστό: «δεν θα μπορέσουμε να απαγκιστρωθούμε από τον Θεό, εάν δεν σταματήσουμε να πιστεύουμε στην  γραμματική».
Υπό αυτήν την έννοια, στην τελευταία έκδοση του Oxford Junior Dictionary εξαλείφθηκαν λέξεις όπως: άγιος, επίσκοπος, μοναστήρι, αβατείον, ψαλμός, αμαρτία, διάβολος, αυτοκράτορας, μονάρχης,  αυτοκρατορία, αλλά και λέξεις που αποδίδουν τον πλούτο του περιβάλλοντος κόσμου: γάιδαρος, βόδι, πελεκάνος, βελανιδιά, βερικοκιά, τουλίπα, βιολέτα, κ.τ.λ., για να αντικατασταθούν με άλλες, όπως μπλοκ, ΜΡ3player, βάση δεδομένων,   διασημότητα, ανοχή, ΕΕ, εκδίκηση, σύγκρουση κ.α. (βλέπε ιστοσελίδα της Daily Telegraph).

Αυτό είναι το ολοκληρωτικό σχέδιο της εκ θεμελίων αλλαγής του κόσμου,  μέσω της αλλοίωσης της γλώσσας, έτσι όπως την περίγραψε ο Όργουελ στο μυθιστόρημά του "1984". Στην ολοκληρωτική κοινωνία που περιγράφει ο  Όργουελ  το υπουργείο Αλήθειας απασχολείται με την αλλοίωση της ιστορίας με το διαρκές επαναγράψιμο της, και την αλλαγή αντίληψης του κόσμου με την αλλοίωση και την απλοποίηση της γλώσσας.
Σκοπός τους είναι η γλώσσα να μετατραπεί σε σλόγκαν, ενώ οι σκέψεις των ανθρώπων σε στερεότυπα. Αυτό που περιγράφει ο  Όργουελ δεν διαφέρει καθόλου από αυτό που γίνεται στην Μ. Βρετανία. Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η γλώσσα εκκαθαρίζεται από λέξεις που θυμίζουν τον Θεό, Εκκλησία, παράδοση, αλλά και λέξεις που ενώνουν τον άνθρωπο με την περιβάλλουσα πραγματικότητα και την χαρακτηρίζουν. Η γλώσσα απλοποιείται όχι μόνο ποιοτικά, αλλά και ποσοτικά –ενώ παραπέμπει όλο και ποιο πολύ σε μια τεχνική πραγματικότητα- όπου ο Θεός και ο από Αυτόν δημιουργημένος κόσμος δεν έχουν θέση.

Γ) Ο.Η.Ε και η καταστροφή της παραδοσιακής οικογένειας

Εδώ πρόκειται για μια θεώρηση που θέλει να αντικαταστήσει τους γονείς στην εκπαίδευση των παιδιών.

Πρόκειται για ένα ολοκληρωτικό -σύμφωνα με τις προθέσεις του- έργο, όπου έχει ως βάση την σύμβαση του Ο.Η.Ε για τα δικαιώματα του παιδιού. Σκοπός του είναι η «δια βίου μόρφωση» και «η φροντίδα του παιδιού εκτός οικογένειας σε ειδικευόμενες υπηρεσίες»

Για παιδιά μέχρι 6-7 ετών προβλέπεται η οργάνωση σε ειδικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς, που θα αντικαταστήσουν σταδιακά τους γονείς και θα ασχοληθούν με όλες τις πτυχές της φροντίδας του παιδιού, από την υγεία και τη φυσική ανάπτυξη, μέχρι την γλωσσική ανάπτυξη και την επικοινωνία και την κοινωνικό-αισθηματική του ανάπτυξη.

Η συγκεκριμένη σύμβαση του Ο.Η.Ε για τα δικαιώματα του παιδιού προβλέπει ότι το κράτος μπορεί να αντικαταστήσει το γονιό, εκεί όπου το «συμφέρον» του παιδιού το επιβάλλει, ενώ σε μια σύγκρουση μεταξύ γονιού και παιδιού το κράτος μπορεί να επέμβει υπέρ του παιδιού, αποσύροντας την κηδεμονία από τους γονείς.

Το παιδί θεωρείται αυτόνομη ύπαρξη, αποκομμένο από την εξουσία των γονέων του, στο οποίο πρέπει να καλλιεργηθεί και να αξιοποιηθεί το εγώ. Όντας μια αυτόνομη ύπαρξη, το παιδί πρέπει να αναγνωρισθεί ως «παράγοντας της ίδια του της ανάπτυξης». Για παιδιά άνω των 3 ετών το σχέδιο προβλέπει την μόρφωση (εκπαίδευση) των παιδιών στο πνεύμα της «διαφορετικότητας» και του «πολυπολιτισμού»

Αυτή η ολοκληρωτική θεώρηση της εκπαίδευσης των παιδιών βασίζεται στον Αμερικανό Arnold Goessel, καθηγητή την περίοδο του μεσοπολέμου στο Clark University, ο οποίος πίστευε ότι το πιο καλό σύστημα εκπαίδευσης για την Αμερική είναι «ένα εθνικό σύστημα βρεφοκομείων και νηπιαγωγείων που θα αντικαταστήσει τους γονείς»

Ο Arnold Goessel έχει επηρεαστεί σημαντικά από τον G. Stanley Hall, έναν από τους πιο μεγάλους υποστηρικτές της ευγονίας.

http://proskynitis.blogspot.com/

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ!
-παρμένο από τη Ρωσία- Ουστγιούζινα Κλαύδιγια Νικίτισνα-

Ήμουν άθεη και έβριζα πολύ και φοβερά το Θεό. Ζούσα μέσα στη ντροπή και την πορνεία και ήμουν νεκρή στη γη. Όμως ο ελεήμων Θεός δεν άφησε να χαθώ, αλλά με οδήγησε στη μετάνοια.

Στα 1961 αρρώστησα από καρκίνο και ήμουν άρρωστη τρία χρόνια. Δεν έμενα ξαπλωμένη, παρά εργαζόμουνα και έκανα θεραπεία σε γιατρούς, ελπίζοντας να βρω θεραπεία. Τους τελευταίους έξη μήνες είχα τελείως αδυνατίσει, τόσο που ούτε νερό δεν μπορούσα να πιω. Μόλις το έπινα, αμέσως το έκανα εμετό. Τότε με πήγαν στο νοσοκομείο και επειδή ήμουν πολύ ενεργητική κάλεσαν ένα καθηγητή από τη Μόσχα και αποφάσισαν να με χειρουργήσουν.

Μόλις μου άνοιξαν την κοιλιά, αμέσως πέθανα. Η ψυχή μου βγήκε από το σώμα και στέκονταν ανάμεσα σε δύο γιατρούς και εγώ με μεγάλο φόβο και τρόμο κοίταζα την αρρώστια μου. Ολόκληρο το στομάχι μου και τα έντερα μου ήταν προσβεβλημένα από καρκίνο. Στεκόμουνα και σκεπτόμουνα γιατί είμαστε δύο; Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει ψυχή. Οι κομμουνιστές μας φούσκωναν και μας δίδασκαν ότι η ψυχή και ο Θεός δεν υπάρχουν, ότι αυτό είναι μόνο επινόηση των παπάδων για να ξεγελάσουν το λαό και να τον κρατούν σε φόβο για κάτι που δεν υπάρχει. 

Βλέπω τον εαυτό μου που στέκεται και τον βλέπω πάλι πάνω στο χειρουργείο. Μου έβγαλαν έξω όλα τα εντόσθια και αναζητούσαν τον δωδεκαδάκτυλο. Αλλά εκεί υπήρχε μόνον πύον, τα πάντα ήταν κατεστραμμένα και χαλασμένα, τίποτε δεν ήταν υγιές. Οι γιατροί τότε είπαν: «αυτή δεν έχει με τι να ζήσει». Όλα τα έβλεπα με μεγάλο φόβο και τρόμο και πάλι σκεπτόμουνα: «Πώς και από πού είμαστε δύο;  Στέκομαι και ταυτόχρονα είμαι ξαπλωμένη; "Οι γιατροί τότε επέστρεψαν τα εντόσθιά μου όπως-όπως και είπαν ότι το σώμα μου πρέπει να δοθεί στους νέους ειδικευόμενους γιατρούς για διδασκαλία και το μετέφεραν στο νεκροστάσιο και εγώ πήγαινα κοντά τους και όλο και παραξενευόμουνα και σκεφτόμουνα πως και από πού είμαστε δύο. Εκεί με άφησαν ξαπλωμένη γυμνή, καλυμμένη ως το ύψος του στήθους με ένα σεντόνι. Μετά απ αυτό βλέπω ότι ήλθε ο αδελφός μου και έφερε το μικρό μου γιο. Ήταν έξι χρονών και ονομάζονταν Αντρούσκα (Αντρέι). Ο γιός μου πλησίασε το σώμα μου και με φίλησε στο κεφάλι . Άρχισε να κλαίει και να λέει: «Μαμά, μαμά, γιατί πέθανες; Είμαι ακόμη μικρός, πως θα ζήσω χωρίς εσένα; Πατέρα δεν έχω και συ πέθανες! Εγώ τότε τον αγκάλιασα και τον φίλησα, αλλά αυτό δεν το αισθάνθηκε ούτε το είδε ούτε με πρόσεξε, αλλά κοίταγε το νεκρό μου σώμα.

Έβλεπα επίσης πως έκλαιγε ο αδελφός μου. Μετά απ αυτό, εγώ με μιας βρέθηκα στο σπίτι μου. Ήλθε η πεθερά μου από τον πρώτο μου γάμο, η μητέρα μου και η αδελφή μου. Τον πρώτο μου σύζυγο τον εγκατέλειψα γιατί πίστευε στο Θεό. Τότε άρχισε η διανομή των πραγμάτων μου. Εγώ ζούσα πλούσια και με πολυτέλεια και όλα αυτά τα απόκτησα με αδικία και με πορνεία. Η αδελφή μου άρχισε να αφαιρεί τα πιο ωραία από τα πράγματά μου, ενώ η πεθερά ζητούσε να αφήσει και κάτι στο γιό μου. Η αδελφή μου δεν άφηνε τίποτε, αλλά επιπλέον άρχισε να εμπαίζει την πεθερά λέγοντας: «αυτό το παιδί δεν είναι από τον γιό σου και συ δεν του είσαι τίποτε». Μετά απ αυτό αυτές βγήκαν και έκλεισαν το σπίτι. Η αδελφή μου πήρε μαζί της και ένα μεγάλο μπόγο με πράγματα. Ενώ αυτές μάλωναν για τα πράγματά μου είδα γύρω μας να χορεύουν και να χαίρονται διάβολοι.   

Ξαφνικά βρέθηκα στον αέρα και βλέπω σαν να πετώ με αεροπλάνο. Αισθάνομαι ότι κάποιος με συγκρατεί και ότι υψώνομαι όλο και πιο πολύ. Βρέθηκα πάνω από την πόλη ΜΠΑΡΝΑΟΥΛ. Μετά βλέπω ότι η πόλη χάθηκε. Έγινε σκοτάδι. Μετά απ αυτό άρχισε πάλι να έρχεται φως και στο τέλος φώτισε τελείως και το φως ήταν πάρα πολύ ισχυρό που δεν μπορούσα να το κοιτάξω. Με τοποθέτησαν σε μαύρη πλάκα ενάμιση μέτρου. Έβλεπα δένδρα με πολύ χοντρούς κορμούς και πανέμορφο ποικιλόχρωμο φύλλωμα. Ανάμεσα στα δένδρα υπήρχαν σπίτια και μάλιστα όλα καινούργια, αλλά δεν είδα ποιοι ζούσαν σ αυτά. Στην κοιλάδα αυτή είδα πλούσιο πράσινο χορτάρι και σκέφτηκα: που βρίσκομαι εγώ τώρα; Αν βρίσκομαι στη γη τότε γιατί δεν υπάρχουν εδώ επιχειρήσεις, εργοστάσια ούτε άλλα κτίρια, γιατί δεν υπάρχουν δρόμοι ούτε συγκοινωνία; Τι μέρος είναι ετούτο εδώ χωρίς ανθρώπους και ποιος τέλος πάντων ζει εδώ; Λίγο πιο πέρα είδα να περπατάει μια ωραία υψηλή γυναίκα με βασιλικά φορέματα κάτω από τα οποία φαίνονταν τα δάκτυλα των ποδιών. Περπατούσε τόσο ανάλαφρα που από τα πόδια δεν λύγιζε ούτε το χορτάρι. Κοντά της πήγαινε ένας νεαρός που είχε ύψος ως τους ώμους της. Είχε κρυμμένο το πρόσωπο του με τα χέρια του και για κάτι έκλεγε πολύ και πικρά και παρακαλούσε, αλλά για ποιο λόγο δεν μπορούσα να ακούσω. Σκέφτηκα ότι είναι ο γιος της και μέσα μου διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν τον λυπάται και δεν του εκπληρώνει το αίτημα. Αυτός έκλεγε και θρηνούσε και εκείνη δεν του εκπλήρωνε την αίτηση. (Σημείωση: Από όλα φαίνεται ότι αυτός ο νεαρός ήταν άγγελος φύλακας αυτής της νεκρής γυναίκας. Φαίνεται επίσης πόσο ενδιαφέρονται οι άγιοι άγγελοι για μας και τις ψυχές μας, αλλά εμείς δεν το βλέπουμε. Παραπέρα φαίνεται και αυτών το αίτημα είναι ανεκπλήρωτο, αν ο θάνατος μας βρει αμαρτωλούς και αμετανόητους). Όταν αυτοί με πλησίασαν, ο νεαρός έπεσε μπροστά στα πόδια της και άρχισε να την παρακαλεί εντονότερα και να οδύρεται και να της ζητεί κάτι. Εκείνη κάτι του απάντησε, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι. (Σημείωση: Είχα την ευκαιρία και από άλλες πηγές να γνωρίσω πως και πόσο πικρά κλαίει ο άγ. Άγγελος φύλακας όταν αυτός που του δόθηκε για φύλαξη δεν υπακούει στην αγία Εκκλησία και στην αγία πίστη, χάνοντας την ψυχή του για πάντα). Όταν αυτοί με πλησίασαν ήθελα να τη ρωτήσω: «που βρίσκομαι;» Τη στιγμή εκείνη η γυναίκα αυτή σταύρωσε τα χέρια στο στήθος, ύψωσε τα μάτια προς τον ουρανό και είπε : «Κύριε, που θα πάει αυτή έτσι;». Εγώ τότε έτρεμα και μόλις τώρα κατάλαβα ότι είχα πεθάνει, ότι η ψυχή μου βρίσκονταν στον ουρανό και το σώμα έμεινε στη γη. Τότε άρχισα να κλαίω και να οδύρομαι και ακούω φωνή που λέει: «επιστρέψτε την στη γη για τις αγαθοεργίες του πατέρα της». Άλλη φωνή απάντησε: «βαρέθηκα την αμαρτωλή και διεφθαρμένη ζωή της. Εγώ ήθελα να την εξαφανίσω από προσώπου γης χωρίς μετάνοια, αλλά με παρακάλεσε γι αυτήν ο πατέρας της. Δείξε της το μέρος για το οποίο άξιζε».

Αμέσως βρέθηκα στον Άδη. Τότε άρχισαν να έρπουν μέχρις εμένα φοβερά πυρακτωμένα φίδια με μακριές γλώσσες που ξερνούσαν φωτιά και άλλες αποκρουστικές βρωμιές. Η βρώμα ήταν αβάσταχτη. Αυτά τα φίδια τυλίχθηκαν γύρω μου και ταυτόχρονα από κάπου παρουσιάστηκαν σκουλήκια χοντρά ίσαμε το δάκτυλο με ουρές που κατέληγαν σε βελόνες και άγκιστρα. Αυτά έμπαιναν σε όλα τα ανοικτά μου μέρη, στα αυτιά, στα μάτια, στη μύτη, κ.λ.π. και έτσι με βασάνιζαν και εγώ κραύγαζα όχι με την φωνή μου. Αλλά εκεί δεν υπήρχε από πουθενά ούτε βοήθεια ούτε έλεος από κανένα. Εκεί είδα πως παρουσιάστηκε η γυναίκα που πέθανε από άμβλωση και άρχισε να παρακαλεί τον Κύριο για έλεος. ΑΥΤΟΣ της απάντησε: «εσύ στην γη δεν με αναγνώριζες, σκότωνες τα παιδιά στην κοιλιά σου και επί πλέον έλεγες στους ανθρώπους: δεν πρέπει να γεννάτε παιδιά, τα παιδιά είναι περιττά». Σε μένα δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν περιττά. Σε μένα υπάρχουν τα πάντα και για όλους αρκετά.

Σε μένα ο Κύριος είπε: «Εγώ σου έδωσα την αρρώστια για να μετανοήσεις, αλλά εσύ με έβριζες ως το τέλος της ζωής και δεν Με αναγνώριζες και για τον λόγο αυτό και εγώ δεν σε αναγνωρίζω! Πως στη γη έζησες χωρίς τον Κύριο Θεό, έτσι και εδώ θα ζήσεις!».

Ξαφνικά όλα μεταστράφηκαν και εγώ κάπου πέταξα. Η βρώμα χάθηκε, χάθηκε και ο δυνατός οδυρμός και εγώ ξαφνικά είδα την εκκλησία μου που ενέπαιζα. Άνοιξε η πύλη και από αυτή βγήκε ιερέας ντυμένος στα άσπρα. Αυτός στέκονταν με σκυμμένο το κεφάλι και κάποια φωνή με ρωτάει: «ποιος είναι αυτός;». Εγώ απάντησα: «ο ιερέας μας». «Εσύ έλεγες ότι είναι χαραμοφάης, αυτός δεν είναι χαραμοφάης, αλλά πραγματικός ποιμένας, δεν είναι μισθοφόρος.

Γνώριζε πως αν και είναι κατά το βαθμό μικρός, συνηθισμένος ιερέας, υπηρετεί Εμένα, μάθε ακόμη και τούτο: αν δεν σου διαβάσει αυτός την ευχή της εξομολόγησης, εγώ δεν θα σε συγχωρήσω»! Τότε άρχισα να παρακαλώ: «Κύριε, γύρισέ με στη γη, έχω ένα μικρό γιο». Ο Κύριος είπε: «ξέρω ότι έχεις μικρό γιο, είναι κρίμα γι αυτόν». «Κρίμα», απάντησα εγώ. Τότε Εκείνος αποκρίθηκε: «Εγώ σας λυπούμαι όλους και τρεις φορές σας λυπούμαι. Όλους σας περιμένω πότε θα ξυπνήσετε από το αμαρτωλό όνειρο, να μετανοήσετε και να έλθετε στον εαυτό σας;».

Εδώ τώρα εμφανίστηκε εκ νέου η Μητέρα του Θεού, που νωρίτερα την αποκαλούσα γυναίκα και πήρα το θάρρος να τη ρωτήσω: «Υπάρχει εδώ σε σας παράδεισος;». Αντί για απάντηση μετά απ' αυτές τις λέξεις, ξαναβρέθηκα στην κόλαση στον Άδη. Τώρα ήταν χειρότερα από ότι την προηγούμενη φορά. Έτρεξαν ολόγυρά μου οι δαίμονες με καταλόγους και μου έδειχναν τα αμαρτήματά μου και φώναζαν: «εσύ μας υπηρέτησες όταν ήσουν στη γη»! Άρχισα να διαβάζω τα αμαρτήματά μου, όλα μου τα έργα μου που ήταν γραμμένα με μεγάλα γράμματα και ένοιωσα φοβερό φόβο. Από τα στόματά τους έβγαινε φωτιά. Οι δαίμονες με κτυπούσαν στο κεφάλι. Πάνω μου έπεφταν και κολλούσαν πυρακτωμένες σπίθες από φωτιά και με έκαιγαν. Γύρω μου ακούονταν φοβερός θρήνος και κοπετός πολλών ανθρώπων.

Όταν το πυρ δυνάμωνε έβλεπα τα πάντα γύρω μου. Οι ψυχές είχαν φοβερή όψη, ήταν σακατεμένες με τεντωμένους λαιμούς και πρησμένα μάτια. Μου έλεγαν ότι είσαι συντρόφισσα (φαίνεται ότι ήταν κομουνίστριες) και είσαι υποχρεωμένη να ζήσεις μαζί μας. Όπως εσύ έτσι και εμείς όταν είμαστε στη γη δεν αναγνωρίζαμε το Θεό, τον βρίζαμε και κάναμε κάθε κακό, την πορνεία, την υπερηφάνεια και άλλα και ποτέ δεν μετανοήσαμε. Όσοι αμάρτησαν, αλλά μετάνιωσαν, πήγαιναν στη εκκλησία, προσεύχονταν στο Θεό, ελεούσαν τους φτωχούς και βοηθούσαν όσους βρίσκονταν σε ανάγκη και κακοτυχία, αυτοί είναι εκεί πάνω. (Σημείωση: δηλαδή στο παράδεισο, τον οποίο αυτοί εδώ δεν ήθελαν ούτε να μνημονεύσουν).

Εγώ φοβήθηκα φοβερά από αυτά τα λόγια, μου φαίνονταν ότι ήδη βρισκόμουνα εδώ στον Άδη ολόκληρη ζωή και αυτοί μου λένε ότι θα ζήσω μαζί τους αιώνια.

Μετά από αυτό εμφανίστηκε εκ νέου η Μητέρα του Θεού και έγινε φως, οι δαίμονες τράπηκαν σε φυγή και οι ψυχές που βασανίζονται στην κόλαση άρχισαν να φωνάζουν και να την ικετεύουν για έλεος: «Ουράνια βασίλισσα, μη μας αφήνεις εδώ» φώναζαν. «Καιγόμαστε Μητέρα του Θεού και δεν υπάρχει ούτε σταγόνα νερό»! Εκείνη έκλαιγε και μέσα από το κλάμα έλεγε: «Όσο ζούσατε στη γη δε με αναγνωρίζατε και δε μετανοούσατε για τις αμαρτίες σας στον Γιο Μου και Θεό σας και Εγώ τώρα δεν μπορώ να σας βοηθήσω, βοηθώ μόνο αυτούς για τους οποίους παρακαλούν οι συγγενείς και για τους οποίους προσεύχεται η αγία εκκλησία». Μετά απ αυτό εμείς αρχίσαμε να υψωνόμαστε και από κάτω αναδίδονταν δυνατή κραυγή φωνών: «Μητέρα του Θεού μη μας αφήνεις».

Ξανά υπήρχε σκοτάδι και εγώ βρέθηκα στην ίδια πλάκα. Σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος η Μητέρα του Θεού ύψωσε τα μάτια στον ουρανό και άρχισε να προσεύχεται λέγοντας: «τι να κάνω μ αυτήν, που να την βάλω; Μια φωνή απάντησε : «αφήστε την από τα μαλλιά στη γη». «Μα αυτή είναι κουρεμένη;». Η φωνή είπε πάλι: «Πιάστε την από τα μαλλιά». Τότε η Μητέρα του Θεού έφυγε ήσυχα, η πόρτα της μισάνοιξε έτσι που πίσω απ' αυτήν δεν έβλεπα τίποτε. Κατόπιν επέστρεψε κρατώντας τα μαλλιά μου στα χέρια της και από κάπου εμφανίστηκαν 12 άμαξες χωρίς τροχούς, κινούνταν σιγά και εγώ τις ακολουθούσα. Η Μητέρα του Θεού μου έδωσε τα μαλλιά, αλλά εγώ δεν αντιλήφθηκα ότι με άγγιξε. Άκουσα μόνο όταν είπε ότι η δωδέκατη άμαξα δεν έχει πάτο. Φοβόμουν να καθίσω σ' αυτήν, αλλά η Μητέρα του Θεού με έσπρωξε στη γη απ' αυτή.

Μετά απ αυτό εγώ συνήλθα και ενσυνείδητα στεκόμουν και κοίταζα. Ήταν μιάμιση η ώρα το απόγευμα. Μετά από κείνο το φως που είδα εκεί όλα στη γη μου φαίνονταν άσχημα και δεν μου άρεσε που ήμουν στη γη, αλλά τι να κάνω. Τώρα είπα μόνη μου στην ψυχή μου: «πήγαινε στο σώμα»! Τότε βρέθηκα πάλι στο νοσοκομείο και πήγαμε στο ψυγείο που φύλαγαν τα πτώματα. Αυτό ήταν κλειστό, αλλά εγώ μπήκα μέσα χωρίς κώλυμα και είδα το νεκρό μου σώμα: Το κεφάλι μου ήταν γυρισμένο λίγο προς τα πλάγια, ενώ η μέση μου πιέζονταν από νεκρούς. Μόλις η ψυχή μου μπήκε στο σώμα, αμέσως αισθάνθηκα ισχυρό ψύχος. Κάπως απελευθέρωσα την πιεσμένη μέση μου, διπλώθηκα και έσφιξα τα γόνατα με τα χέρια. Τη στιγμή εκείνη έβαλαν μέσα το νεκρό σώμα κάποιου ανθρώπου και όταν άναψαν το φως με είδαν σκυμμένη, ενώ εκείνοι συνήθως βάζουν όλους τους νεκρούς με το πρόσωπο προς τα πάνω. Βλέποντάς με έτσι οι νοσοκόμοι φοβήθηκαν και από το φόβο διασκορπίστηκαν. Επέστρεψαν με δύο γιατρούς, που αμέσως διέταξαν να ζεσταθεί το μυαλό μου με λάμπες. Στο σώμα μου υπήρχαν οκτώ τομές (μάθαιναν πάνω σ αυτό): τρεις στο στήθος και οι υπόλοιπες στην κοιλιά. Δύο ώρες μετά το ζέσταμα του κεφαλιού άνοιξα τα μάτια και μόλις μετά από 12 μέρες μίλησα.

Το πρωί μου έφεραν πρωινό τηγανίτες με βούτυρο και καφέ (ήταν μέρα νηστείας), αλλά δεν ήθελα να φάω και τους είπα ότι δε θα φάω. Οι νοσοκόμοι έφυγαν πάλι και όλοι στο νοσοκομείο άρχισαν να με προσέχουν. Ήλθαν οι γιατροί και με ρώτησαν γιατί δεν θέλω να φάω. Τους απάντησα: «καθίστε και θα σας διηγηθώ τι είδε η ψυχή μου. Όποιος δεν νηστεύει τις μέρες της νηστείας, αυτός θα φάει βρωμερά και σιχαμερά πράγματα. Γι αυτό σήμερα δε θα φάω όπως και σ' όλες τις νηστείες δε θα αρτυθώ». Οι γιατροί από την έκπληξη, τη μια κοκκίνιζαν την άλλη κιτρίνιζαν και οι ασθενείς με άκουγαν προσεκτικά. Κατόπιν συγκεντρώθηκαν πολλοί γιατροί και εγώ τους είπα ότι τίποτε πλέον δεν με πονάει. Τότε άρχισε να έρχεται σε μένα κόσμος και μάλιστα πολύς και εγώ σε όλους διηγιόμουνα και έδειχνα τις πληγές. Η αστυνομία άρχισε να διώχνει τον κόσμο και μένα με μετέφεραν σε άλλο νοσοκομείο. Εκεί ανάρρωσα τελείως και παρακάλεσα τους γιατρούς να με γιατρέψουν όσο το δυνατό νωρίτερα τις τομές που μου έκαναν μαθαίνοντας πάνω μου. Τότε με έβαλαν πάλι στο χειρουργικό τραπέζι και όταν οι γιατροί άνοιξαν την κοιλιά μου είπαν : «Γιατί χειρουργήσανε τελείως υγιή άνθρωπο;». Εγώ τότε τους ρώτησα: «Ποια είναι η αρρώστια μου;» Αυτοί μου απάντησαν : «Τα εντόσθιά σας είναι υγιή και καθαρά όπως του παιδιού». Τους είπα ότι τα μάτια μου ήταν δεμένα κατά τη διάρκεια της εγχείρησης, αλλ’ ότι, παρ όλα αυτά, είδα το εσωτερικό μου στον καθρέπτη του ταβανιού. Ήλθαν και οι γιατροί που έκαναν την εγχείρηση και όταν πλησίασαν είπαν: «Που είναι η αρρώστια της; τα εντόσθιά της ήταν όλα διαλυμένα και προσβεβλημένα από τον καρκίνο και τώρα είναι τελείως υγιή». Τους απάντησα: ο ΚΥΡΙΟΣ ο ΘΕΟΣ φανέρωσε το έλεός του πάνω σε μένα την αμαρτωλή, για να ζήσω ακόμη και μαρτυρήσω στους άλλους ό,τι είδα και ό,τι μου συνέβη. ΕΚΕΙΝΟΣ, ο ΚΥΡΙΟΣ ο ΘΕΟΣ πήρε ότι κατεστραμμένο ήταν μέσα μου και μου έδωσε υγιή, σε όλους θα το διηγούμαι, ώσπου να πεθάνω. Κατόπιν είπα στο γιατρό: «Βλέπεις πως γελαστήκατε;» και εκείνος απάντησε ότι «τίποτε δεν ήταν υγιές μέσα σου». «Τι νομίζετε τώρα;» τον ρώτησα εγώ. Απάντησε: «σε αναγέννησε ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ!» Τότε του απάντησα: «Αν πιστεύετε σ' αυτόν κάντο τον σταυρό σας και παντρευτείτε στην εκκλησία». Ο γιατρός κοκκίνισε γιατί ήταν Εβραίος. Πρόσθεσα ακόμη: γίνου αρεστός στον Κύριο το ΘΕΟ.

Κατόπιν άφησα το νοσοκομείο, κάλεσα τον ιερέα που νωρίτερα ενέπαιζα και του έκανα επιθέσεις, αποκαλώντας τον χαραμοφάη. Του διηγήθηκα όλα όσα μου συνέβησαν, εξομολογήθηκα και μετάλαβα των αγίων του Χριστού μυστηρίων. Τον κάλεσα και ευλόγησε το σπίτι μου, γιατί ως τώρα σ αυτό βασίλευε η αμαρτία, η μικρότητα, το μεθύσι, ο εμπαιγμός και η μάχη.

Τώρα εγώ η αμαρτωλή ΚΛΑΥΔΙΑ που είμαι 40 χρονών με την βοήθεια του Θεού και της Ουράνιας Βασίλισσας, ζω χριστιανικά. Πηγαίνω τακτικά στη εκκλησία, στο ναό του Θεού και ο Κύριος με βοηθάει. Από όλες τις μεριές του κόσμου με επισκέπτονται άνθρωποι και εγώ διηγούμαι σε όλους όσα μου συνέβησαν, είδα και άκουσα. Με τη βοήθεια του Θεού τους δέχομαι όλους, διηγούμαι σε όλους τι ήμουν πριν, τι μου συνέβη τώρα και για ποιο λόγο είμαι τώρα πιστή.

Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος ο Θεός! Όλους τους συμβουλεύω να προσέχουν πως ζουν, γιατί πράγματι υπάρχει άλλος κόσμος και άλλη ζωή και ότι ο καθένας θα δώσει λόγο για τα γήινα έργα του και ότι ανάλογα μ' αυτά θα έχει πλήρως δίκαια ανταμοιβή ή τιμωρία και μάλιστα αιώνια. Να ζήτε όλοι χριστιανικά και κατά ΘΕΟΝ. ΑΜΗΝ.

Ουστγιούζινα Κλαύδιγια Νικίτισνα. 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ " ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ 

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ ΣΕ ΑΘΕΟ ΦΟΙΤΗΤΗ

Ο γιός του πρωτοπρεσβύτερου Σβιντίνσκι Νικόλαος, μόλις μπήκε στο πανεπιστήμιο, έχασε την πίστη του. Σταμάτησε να εκκλησιάζεται, να προσεύχεται. Παραμονές Χριστουγέννων του είπε η μητέρα του:

«Δεν θα πας στον πανηγυρικό εσπερινό; Αύριο είναι μεγάλη γιορτή».

Επηρεασμένος από το αθεϊστικό κλίμα, της απαντά:

«Τι να κάνω εγώ εκεί; Δεν έχω να κάνω τίποτα. Πολύς ο κόσμος, στρίμωγμα, δυσκολεύεσαι καλά-καλά να αναπνεύσεις. Αφησέ με μητέρα»

«Πρόσεξε παιδί μου, είναι βαριά τα λόγια σου» του είπε εκείνη με πόνο.

Το ίδιο βράδυ, το παληκάρι πήγε στη βιβλιοθήκη του και σήκωσε το χέρι για να πιάσει κάποιο βιβλίο. Ούρλιαξε από τον πόνο. Δεν μπορούσε ούτε να σηκώσει το χέρι, ούτε να κουνήσει τα δάκτυλα. Αισθάνθηκε στην μασχάλη του έναν όγκο, ο οποίος ολοένα μεγάλωνε. Όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι. Το πρωί πήγε ο γιατρός και τον εξέτασε. Είπε ότι είναι σοβαρή αρρώστεια και ότι πρέπει να περιμένουν να ωριμάσει ο όγκος κι ύστερα να γίνει η επέμβαση. Ο νεαρός υπέφερε. Μέσα στην αφόρητη ταλαιπωρία του σκέφτηκε νηφάλια το πότε άρχισε η ασθένεια…

Θυμήθηκε λέξη προς λέξη τη συζήτηση που είχε με την μητέρα του. Δεν είχε χάσει εντελώς την πίστη του. Η συνείδησή του αφυπνίσθηκε. Φώναξε τη μητέρα του και της ζήτησε εικόνα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Ήταν σούρουπο. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, η μάνα ξύπνησε τρομαγμένη από τις φωνές του. Έτρεξε αμέσως στο κρεβάτι του και τον βρήκε καθιστό να κλαίει και να κάνει τον σταυρό του. Όλο το κρεβάτι και το πάτωμα ήταν λερωμένα από πύον.

«Μάνα»της είπε ο Νικόλαος,«πριν από λίγο ήρθε ο Άγιος Σεραφείμ που τον παρακαλούσα και μου είπε ότι αν δεν μετανιώσω κι αν δεν αλλάξω τρόπο ζωής, θα πεθάνω. Του είπα ότι μετανιώνω με όλη μου την καρδιά και ξαναγυρνώ στην εκκλησία μας.

Τότε ακούμπησε το χέρι του στο χέρι μου κι αμέσως έσπασε το απόστημα. Αμέσως αισθάνθηκα το χέρι μου καλά!»

Ο Νικόλαος εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο και γράφτηκε στο Θεολογικό Σεμινάριο. Όταν αποφοίτησε έγινε μοναχός, παίρνοντας το όνομα Σεραφείμ. Αργότερα έγινε επίσκοπος Ντμιτρωφ, κοντά στην Μόσχα!

Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού »Άνθη Αγίας Ρωσίας»