ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΗΘΙΚΗΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Την αποποινικοποίηση της αιμομιξίας προτείνει το Συμβούλιο Ηθικής της Γερμανίας με το σκεπτικό ότι το κράτος δεν έχει το δικαίωμα να απαγορεύει τις σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα σε αδέλφια διαφορετικού φύλου.  
«Το ποινικό δίκαιο δεν είναι το κατάλληλο μέσο για να διατηρηθεί ένα κοινωνικό ταμπού. Το θεμελιώδες δικαίωμα ενήλικων αδελφών στη σεξουαλική αυτοδιάθεση βαραίνει περισσότερο  από την αφηρημένη ιδέα της προστασίας της οικογένειας", αναφέρει το Συμβούλιο.  
Για να στηρίξει την άποψη του το Συμβούλιο υποστηρίζει ότι οι γενετικές ανωμαλίες από αιμομικτικές σχέσεις είναι ένας μύθος και αναφέρει ότι αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε να απαγορευτεί δια νόμου η τεκνοποίηση και στα ζευγάρια που χωρίς να έχουν κάποια συγγένειας παρουσιάζουν αυξημένες πιθανότητες να φέρουν στη ζωή παιδιά με κάποια γενετική ανωμαλία.  
Η υπόθεση που έδωσε αφορμή στην παρέμβαση του Συμβουλίου Ηθικής είναι αυτή του Πάτρικ και της Σούζαν που μεγάλωσαν χωριστά αλλά όταν γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και απέκτησαν μαζί 4 παιδιά, εκ των οποίων τα δύο παρουσιάζουν αναπηρία. Το δικαστήριο καταδίκασε σε τριετή κάθειρξη για αιμομιξία τον Πάτρικ ο οποίος προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, χωρίς επιτυχία.

Πηγή: www.lifo.gr

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Ο ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΚΛΑΧΟΜΑ

Μια Σατανιστική συγκέντρωση έλαβε χώρα σε θέατρο στο κέντρο της πόλης της Οκλαχόμα την ώρα που την ίδια ώρα, λίγα μέτρα πλησίον της τελετής, διεξαγόταν μια αντισυγκέντρωση εκατοντάδων Χριστιανών που διαμαρτύρονταν για το γεγονός.
Σύμφωνα με τις καταγγελίες, οι Αρχές της πόλης επιτρέπουν τις πομπές και τις τελετές στους Σατανιστές που έχουν αρχίσει και πληθαίνουν κάνοντας πλέον αισθητή την παρουσία τους στην μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα της πολιτείας της Οκλαχόμα των ΗΠΑ.
Η συγκέντρωση των Σατανιστών στο Civic Center, ξεκίνησε με συναυλία μιας heavy metal μπάντας και στη συνέχεια ο αρχηγός της, Adam Daniels που απεικονίζεται αριστερά, έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει η τελετή.
Σύμφωνα με τον Τύπο της Οκλαχόμα, περίπου 40 με 50 άτομα συμμετείχαν στην τελετή αυτή και ένας από τους στόχους του Daniels ήταν να μιλήσει εναντίον του Χριστιανισμού και του Καθολικισμού και να εξυμνήσει τον Σατανά.
Ο ίδιος ο Daniels είχε αναφέρει σε τοπικά Μέσα πως στην τελετή θα "καταγγείλουν" τον Ιησού και την "επιρροή" του, ενώ προειδοποίησε πως οι τελετές του περιλαμβάνουν σεξ και πολύ γυμνό. Κάτι που δεν υπήρξε όμως στη συγκεκριμένη στο Civic Center η οποία "προσαρμόστηκε" για να μην την απαγορεύσει η αστυνομία.

Οι Σατανιστές διάβασαν κάτι σαν εξορκισμό, όχι του σατανά φυσικά, αλλά εξορκισμό του Αγίου πνεύματος.
Όπως γράφει το τοπικό tulsaworld.com, οι Σατανιστές έψαλλαν υπέρ του Σατανά, έθεσαν εαυτόν στις υπηρεσίες του και ποδοπάτησαν εικόνες και χριστιανικά σύμβολα πτύοντας πάνω σε αυτά. 
Μάλιστα, πριν ένα μήνα η Καθολική Εκκλησία του Κάνσας είχε καταγγείλει ότι μέλη της ομάδας του Daniels είχαν κλέψει Θεία Ευχαριστία για να την χρησιμοποιήσουν σε αυτή την τελετή.
Η Αστυνομία πάντως απάντησε πως το Civic Center είναι δημόσιο κτίριο της πόλης και πως η ομάδα των οπαδών του Σατανά είχε λάβει νόμιμη άδεια για να πραγματοποιήσει τα δρώμενα της.

Εκατοντάδες Χριστιανοί συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν, την ώρα που 1.600 περίπου Καθολικοί γέμισαν τον Καθεδρικό ναό της πόλης για να προσευχηθούν ομαδικά.

ΠΗΓΗ: NEWS247

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

«ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ» ΚΑΙ ΜΗ ΣΤΕΛΝΕΤΕ ΣΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ! ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΙΩΣΗΦ

Στην Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος στο Κουτλουμούσι, ο μοναχός Ιωσήφ, θέλησε να επισκευάσει, στο πάτωμα της καλύβας του, ένα σανίδι που είχε σπάσει. Καθάρισε το σάπιο, πήρε με ακρίβεια τα μέτρα, έκοψε το σανίδι και πήγε να το τοποθετήσει. Όταν το έβανε στη θέση του, το σανίδι ήταν μεγαλύτερο. Το πήρε, έκοψε το περίσσιο και πήγε πάλι να το τοποθετήσει. Το είδε πως ήταν μικρότερο απ΄ ότι έπρεπε.

Ο Γέρο - Ιωσήφ, ήταν μαραγκός στο επάγγελμα. Παίρνει για δεύτερη φορά τα μέτρα, κόβει άλλο σανίδι στα μέτρα που χρειάζονταν με ακρίβεια, πήγε να το βάλει στη θέση του, αλλά και πάλι περίσσευε, το έκοψε, κι όταν πήγε να το καρφώσει, έγινε μικρότερο. Τότε έχασε την υπομονή του και με θυμό είπε : «Άει στο διάβολο, διάβολε, τί έχεις, τί να σου κάμω για να ταιριάξεις; Τέσσερις φορές σε μέτρησα και τέσσερις σε έκοψα, τώρα τί διάβολο έχεις και δεν ταιριάζεις»;

Ο ταλαίπωρος αυτός μοναχός, αντί να ειπεί την ευχή και να επικαλεστεί τη θεία βοήθεια στην εργασία του, προτίμησε να μνημονεύσει τον διάβολο, ο οποίος δεν άργησε αλλά κάτι τέτοιες ευκαιρίες ζητάει, γι΄ αυτό παρουσιάστηκε μπροστά του, ο διάβολος, μ΄ όλη την αγριωπή μορφή του και του είπε : «Με φώναξες γέροντα, τί είναι, τί θέλεις ; Εδώ είμαι 'γω για να σε βοηθήσω».

Ο Γέρο - Ιωσήφ τρομαγμένος έκαμε το σταυρό του, παράτησε το σανίδι κι έτρεξε στον Πνευματικό του να εξομολογηθεί, αλλά από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια και δεν μπορεί να συνέλθει, του έμεινε ο φόβος και μια αφηρημάδα στο μυαλό, σαν αντιμισθία από τον διάβολο.

Τούτο ας γίνει μάθημα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, να μη λένε στο διάβολο, ούτε για αστεία. Επειδή, ο διάβολος βάνει τον άνθρωπο να θυμώνει και στον θυμό του επάνω, τον βάνει να βρίζει ή να βλασφημεί τα θεία, κι αν δεν κατορθώσει τούτο, τον πείθει να ειπεί στον συνάνθρωπό του, στον αδελφό του, στο παιδί του, ή και στον εαυτό του ακόμη, «Άει στο διάβολο». Τούτο γίνεται κακίστη συνήθεια και πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στον διάολο.

Ενώ μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει καλές συνήθειες κι αντί να λέει «άει στο διάβολο», να λέει «άει στην ευχή» ή «άει στο καλό σου» ή όπως συνηθίζουν οι πατέρες να λένε «να σε πάρει η ευχή» ή «ο Θεός να σ΄ ελεήσει», που είναι το καλύτερο απ΄ όλα. Έτσι συνηθίζει ο άνθρωπος να εύχεται και να λέει πάντοτε τα καλά, σύμφωνα με την Αγία Γραφή «ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12, 14).

Ανδρέου Μοναχού Αγιορείτου
«Γεροντικό Αγίου Όρους»

Ο ΤΣΟΜΠΑΝΟΣ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Αυτός ό τσοµπάνος, πού πήγε στόν Παράδεισο, τόν λέγανε Μαυρογένη, γιατί είχε µαύρα γένια καί ζούσε µέ τήν γυναίκα του απ' τόν κόσµο µακρυά, µέ τά ζωντανά του καί δέν κατέβαινε στό χωριό, παρά µονάχα γιά νά πουλήση τά τυριά του καί νά ψουνίση τά χρειαζούµενα, ξεκίνησε νά λέη ό Προκόπης. 
Μιάν ήµέρα τό λοιπόν, όπου βρέθτικε στό χωριό γιά τίς δουλειές του, πήγε νά άνάψη ενα κερί στήν εκκλτισιά, γιατί ήτανε θεοφοβούµενος καί καλής ψυχής άνθρωπος.Εκεί µιλούσεν ό παπάς στούς χωριανούς του καί τούς έλεγε τό κήρυγµα γιά τόν ίσιον δρόµο του Θεού, πού πάει όλόϊσια στόν Παράδεισον, αν δέν στρίβουµε δεξιά κι αριστερά. Πρέπει νά τραβούµεν ίσια καί νά είµαστε συµπονετικοί γιά κάθε άνθρωπον, όταν εχει τήν ανάγκην µας. Νάµαστεν δηλαδή ψυχηκάρη δες καί νά έλεούµε, γιατί τό ίδιο κάνει καί ο Θεός καί έλεεί τόν κόσµον όλον γιά νά ζη καί νά πορεύεται. Κι όποιον δει πώς κάνει κι αυτός τό ίδιο, τόν συµπαθα πολύ καί τόν παίρνει στόν Παράδεισον, όπου είναι ή ζωή µεγαλείο άτελείωτον! "Ετσι τά έλεγεν ο παπάς κι ετσι πρέπει νά είναι, κατά τήν γνώµην µου. Ή Έκκλησία δέν λέγει ποτέ της ψέµατα καί γιατί νά τά πη, µαθές;

'Όλοι ακούγαµε τόν άπλοϊκόν τσοµπανο, πού µιλούσε µέ τόν δικό του παραστατικόν τρόπο καί κάθε λίγο σκούπιζε τά µουστάκια του, άγνωστον γιατί, καί δέν εδειχνε δυσκολία στό νά έκφραστή αυθόρµητα καί νά πη τήν πίστη του. Ό φίλος µου, πού είχε ένθουσιασθή, ρώτησε, συντοµεύοντας τήν µικρή παύση στήν διήγηση του Προκόπη:
- Καί µετά τί έγινε: Πως πήγε στόν Παράδεισον;
- 'Όταν γύρισε στό καλύβι του, τό είπε στήν γυναίκα του χαρούµενος αυτό τό ευχάριστο µαντάτο καί της είπε πώς θά πάει τήν άλλη µέρα νά συναντήση τόν Θεό. 'Ετσι κι έγινε.
Τήν άλλη µέρα πηρε ψωµοτύρι µαζί του, χαιρέτισε τήν κυρά του καί ξεκίνησε γιά τόν Παράδεισο. Πήρε τόν ίσιον δρόµο καί προχωρούσε ανάµεσα στά χωράφια, χωρίς νά στρίβη δεξιά τι αριστερά, όπως είπεν ο παπάς καί τό βραδινό κοιµήθηκε κάτω από ένα δέντρο καί συνέχισε τήν άλλη µέρα τόν ίσιο δρόµο γιά τόν Παράδεισο.
 
'Εφαγε καί τό ψωµοτύρι, που είχε µαζί του καί συνέχισε καί τήν τρίτη µέρα καί τήν τέταρτη. Τό ένα βουνό ανέβαινε, τό άλλο κατέβαινε. Τήν πέµπτη µέρα πεί νασε πολύ καί σκέφτηκε τί νά κάνη καί που νά βρη τροφή. Κι όταν άνέβηκε τό βουνό, πού ηταν µπροστά του, είδε στήν απέναντι πλαγιά ένα Μοναστήρι. 'Έσυρε λοιπόν καί πήγε. Χτύπησε τήν πόρτα καί ζήτησε βοήθεια. Ευτυχώς τό Μοναστήρι βρισκόταν πάνω στόν δρόµο του. Τόν βάλανε λοιπόν µέσα στήν εκκλησιά του Μοναστηριού νά περιµένη, ώσπου νά του φέρουνε τίποτε φαγώσιµο. Κι έβλεπε ολόγυρα τίς εικόνες καί τίς θαύµαζε, όλες του φαινότανε ζωντανές, όλοζώντανες. Μόνο, πού δεν µιλούσανε. Κι όντας έστρεψε τό µάτι του καί εΙδε στόν σταυρό σταυρωµένον κι όλόγυµνο καί µατωµένον τόν Χριστό, άναφώνησε:

- Ωχου, τό παλληκάρι, τό λαβώσανε οί άτιµοι! 'Ωχου καί τόν έχουν κρεµασµένον ακόµα!
 
- Τήν ίδια στιγµή, ένας καλόγερος του εφερε λίγα φαγώσιµα, τάβαλε πάνω στον πάγκο καί τούπε νά φάη, συνέχισε ο Προκόπης.Ό καλόγερος όµως µπαίνοντας τόν άκουσε, πού µιλούσε στόν σταυρωµένον καί τόν ρώτησε:
 
Μιλούσες µέ κανέναν, άδερφέ; Ό Μαυρογένης, πού υποψιάστηκε τόν καλόγερον, πώς είναι απ' αύτούς, πού τόν σταυρώσανε, δέν είπε τίποτα. Κι όταν έφυγε ο καλόγερος φώναξε στόν σταυρωµένον:
 
- 'Έ, παλληκάρι! Μπορείς νά κατεβη; από κεί πάνω, νά 'ρθης νά φαµε µαζί αυτά, πού µου φέρανε; Θές νά 'ρθώ νά σέ κατεβάσω εγώ;
 
- 'Οχι. Μπορώ καί µόνος µου νά κατέβω. 'Ερχοµαι.
 
- Κατέβηκε τό λοιπόν ο Σταυρωµένος κάτω, συνέχισε ο Προκόπης τήν άφήγησή του, καθησε στον πάγκο κι έφαγε κι έπιασε κουβέντα µέ τόν τσοµπάνο. 'Εκείνος τούπε νά τόν πάρη µαζί του, τώρα πού πάει νά συναντήσει τόν Θεό.
 
Θέλεις νά σέ πάρω κι εσένα; Ό Θεός είναι καλός καί θά σε λυπηθή καί θά σέ βάλη καί σένα στόν Παράδεισο. 'Εγώ γι' αυτό πάω στόν Θεό. 'Ερχεοαι µαζί µου; Δέν πρόλαβε δµως ο Σταυρωµένος ν' άποκριθή, γιατί ακούστηκε νά ερχεται ο καλόγερος. Τότε ο Σταυρωµένος ξανανέβηκε γρήγορα πάνω στόν σταυρό κι έµεινε µέ ανοιγµένα χέρια.
 
Καί ο καλόγερος ρώτησε τόν τσοµπάνο:
- Τώρα µή µου πης πώς δέν µίλαγες µέ κανέναν. Σ' ακουσα µέ τά ίδια µου τ' αυτιά. Λέγε µέ ποιόν µιλούσες;
 
- Ό Μαυρογένης φοβήθηκε στήν αρχή, δίστασε καί στό τέλος είπε στόν καλόγερο πώς μιλούσε μέ τό κρεμασμένο αυτό παλληκάρι, πού τό λυπήθηκε καί τό κάλεσε νά φάνε μαζί τό βρισκάμενο. Καί είπε στόν καλόγερο:
 
- Μή μέ μαρτυρήσεις, άγιε καλόγερε, αλλά θέλω νά πάω στόν Παράδεισο καί ό παπάς του χωριού μας είπε νά πάρουμε τόν ίσιο δρόμο καί νά είμαστε ψυχοπονιάρηδα;
 
Κατάλαβες; Τό λυπήθηκα λοιπόν τό παλληκάρι καί τό κάλεσα νά πάρη κι αυτό μιά μπουκιά ψωμί. Κακό εκανα;
 
- 'Οχι, όχι, καλά εκανες καί πάντα νά συμπονας τούς άναγκεμένους, αποκρίθηκε κατάπληκτος ό καλόγερος μέ τά όσα του είπε ό τσομπανος. Κι ετρεξε καί τά φανέρωσε όλα στόν Ήγούμενό του.
 
'Ύστερα, λέγει η ιστορία, φτάσανε όλοι οί καλόγεροι μέ τόν Ήγούμενο στήν εκκλησιά καί βάλανε μετάνοια στόν τσομπανο, πού έφαγε μαζί με τόν Σταυρωμένο Χριστό καί τόν παρακαλέσανε νά πει καμμιά καλή κουβέντα καί γι' αύτούς, όταν συναντήσει τόν Θεό.
 
- Άμα τόν δω τόν Θεό, θά του πω καί γιά σας, αλλά γιατί τό κρατατε σταυρωμένο τό παλληκάρι; Τί σας εκανε; Κατεβάστε το νά φάη καί νά ντυθη, πού είναι όλόγυμνος καί πληγωμένος. Κι αν δέν τόν θέλετε έσεις εδώ, τόν παίρνω εγώ μαζί μου. 

- Έκείνοι κοκκαλώσανε απ' τήν καλωσύνη καί τήν αθωότητα τοϋ Μαυρογένη καί, άφού του δώσανε όλα τα χρειαζούμενα, τόν συνόδεψαν κάμποσο στόν ίσιο δρόμο. πού ακολουθούσε κι όταν έκείνος απομακρύνθηκε, τόν βλέπανε πού δέν πάταγε στήν γη, αλλά περπατούσε στόν αέρα μέχρι, πού χάθηκε απ' τά μάτια τους. 

Αυτός ό καλός άνθρωπος γιά μένα θά πήγε στόν Παράδεισο τό δίχως άλλο. Γιατί λυπότανε όλους τούς πονεμένους, όπως κάνει κι ό Θεός. Έγώ γράμματα δέν ξέρω γιά νά τά πώ πιο όμορφα, αλλά θυμάμαι τόν παππού μου τόν Χαραλάμπη, πού έλεγε πώς ό,τι κάνεις σ' αυτήν τήν ζωή τά ίδια θά σου κάνουνε κι εσένα στήν άλλη. Κι αυτό τό πιστεύω. Αυτή εναι n Ιστορία, πού άκουσα. 

Από το βιβλίο του Π.M.Σωτήρχου «Οι εραστές του παραδείσου» εκδ.Αστήρ

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

ΑΝΑΜΠΕΛ ΦΟΡΕΣΤ: ΕΖΗΣΕ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΦΡΙΚΗ ΜΙΑΣ ΑΙΡΕΣΗΣ

Η απόλυτη φρίκη: Η μητέρα της την ανάγκασε να κάνει σεξ με 1.800 άντρες πριν τα 18 της

Από τα 7 της χρόνια ήταν θύμα βιασμών. Στα 14 της εξαναγκάστηκε να συμμετάσχει σε τελετές οργίων με τη μητέρα της και γείτονες της. Οι "σεξουαλικές" τελετές υποτίθεται ότι θα της εξασφάλιζαν την ευμένεια του Θεού της αίρεσης. Στα 17 της έμεινε έγκυος από τον σύντροφο της μητέρας της.
Η παραπάνω αρρωστημένη ιστορία έλαβε χώρα στην Ουαλία το 2011. Τώρα, η γυναίκα με το ψευδώνυμο Annabelle Forest μιλάει για τη φρικιαστική εμπειρία της στη Βρετανική Daily Mail.
Η νεαρή είχε μυηθεί στην αίρεση από την ίδια τη μητέρα της και στα 7 της χρόνια εξαναγκάστηκε να υπακούσει στις αρρωστημένες σεξουαλικές διαθέσεις του πνευματικού ηγέτη Colin Batley.
Ο Batley είχε εμπνευστεί την αίρεση του από τον Aleister ‘the Great Beast’ Crowley που πίστευε ότι ήταν σύγχρονος προφήτης και συνεχιστής του Αιγυπτιακού Θεού Horus.
Στη συνέντευξη της η κοπέλα αποκάλυψε ότι μέχρι να γίνει 18 ετών είχε εξαναγκαστεί από τη μητέρα της να κοιμηθεί με 1.800 άντρες και να μαζεύει χρήματα για λογαριασμό της αίρεσης.
Μεταξύ άλλων δηλώνει πως όταν έκλεισε τα 11 της χρόνια βιάστηκε δύο φορές από τον αρχηγό της αίρεσης και σύντροφο της μητέρας της και τρία χρόνια αργότερα η μητέρα της την εξανάγκασε να πάρει μέρος σε ομαδικό σεξ στο σπίτι τους στην Ουαλία στο οποίο συμμετείχε και η ίδια.
Μέσα στο σπίτι του, ο Colin Batley είχε φτιάξει έναν βωμό, πάνω στον οποίο είχε τοποθετήσει φίδια, ενώ γύρω του προσεύχονταν τα μέλη της αίρεσης.
Μόλις πριν από τρία χρόνια, το 2011, η μητέρα της Annabelle καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 12 ετών, ενώ ο αρχηγός της αίρεσης καταδικάστηκε επίσης σε ποινή φυλάκισης 11 ετών. Και οι δύο φυλακίστηκαν για κατά συρροή σεξουαλική κακοποίησης ανηλίκου.
Η σύζυγος του αρχηγού της αίρεσης, Elaine καταδικάστηκε επίσης μαζί με μία ιερόδουλη. Και εκείνες συμμετείχαν στα ομαδικά όργια, στα οποία εξανάγκαζαν και άλλα παιδιά να συμμετέχουν.
Στα 14 της η Anabelle αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Στα 17 έμεινε έγκυος από τον πατριό της ενώ έναν χρόνο μετά τη γέννηση του παιδιού τους κατάφερε να φύγει κρυφά από το σπίτι και δεν ξαναείδε ποτέ ξανά την μητέρα και τον πατριό της έως την καταδίκη τους το 2011.
"Τίποτα δεν μπορεί να με πληγώσει πιο πολύ, από αυτό που μου έκανε η ίδια μου η μητέρα και αυτός ο άνδρας. Η μητέρα μου είναι μία πολύ κακιά γυναίκα και δεν πρόκειται να την συγχωρήσω ποτέ. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να σε κακοποιεί η ίδια σου η μητέρα", λέει.
"Ήμουν 11 όταν με βίασε για πρώτη φορά και το χειρότερο από όλα ήταν ότι το παρουσίαζε σαν να ήταν δική μου επιλογή. Ήταν απαίσια. Ήταν ότι πιο οδυνηρό και σοκαριστικό μου είχε συμβεί, αλλά μου έλεγε ότι ήταν ο δρόμος μου και ότι αν δεν τον έκανα θα καιγόμουν στην πυρά της κολάσεως. Ο Κόλιν γνώριζε καλά πώς να χειραγωγεί τους άλλους", καταλήγει.
Προσπαθώντας σταδιακά να ξεπεράσει τα τραύματα της, η Annabelle ζει σε περιοχή της βόρειας Αγγλίας την οποία δεν αποκαλύπτει. Αναφέρει ότι είναι σήμερα μητέρα δύο παιδιών ενώ πρόσφατα ολοκλήρωσε το βιβλίο της "The Devil at the Doorstep" (Ο διάβολος στο κατώφλι) στο οποίο καταγράφει τις εμπειρίες της.
Περιγράφει τον τότε εαυτό της σαν "μαθήτρια το πρωί και σκλάβα του σεξ το βράδυ" και υπογραμμίζει ότι έγραψε το βιβλίο της για να μην κακοποιηθεί ποτέ ξανά κανένα ανήλικο παιδί στον κόσμο.

ΠΗΓΗ: NEWS247

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ: Ο ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ

Ο αείμνηστος πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος, Ηγούμενος τότε, για 50 περίπου χρόνια στο ιστορικό Μοναστήρι της Λογγοβάρδας στην Πάρο, στο βιβλίο του "Πόλεμος κατά τής βλασφημίας", σημειώνει κάποια συνταρακτικά περιστατικά τα οποία νομίζουμε ότι αξίζουν για μία ευρύτερη δημοσιότητα.
Γράφει σχετικά: Κατά το έτος 1924, εις την αρχή τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθήμενος εις το κελί μου και μελετών, άκουσα γοερές κραυγές. Σκύβοντας από το παράθυρό μου, είδα στο προαύλιο τής Μονής ένα νέο φορτωμένο επάνω σ’ ένα γαϊδουράκι. Τον βάσταζαν δύο άνθρωποι, οι οποίοι αφού τον κατέβασαν από το υποζύγιο, κρατώντας τον από τα χέρια τον οδήγησαν προς τον Ιερόν Ναόν τής Μονής.
Κατέβηκα κι εγώ στην Εκκλησία, για να πληροφορηθώ τι συμβαίνει. Είδα το παιδί αυτό, πεσμένο στην πόρτα τού Ναού, εντελώς παραμορφωμένο στο πρόσωπο. Όλο του το σώμα, χέρια πόδια, στόμα, μύτη, είχαν στρεβλωθεί, σε μία αλλόκοτη, τερατώδη, και δαιμονική έκφραση. Είδα ότι ήταν και τυφλός... Αυτοί που τον συνόδευαν μπήκαν μέσα και προσκύνησαν τις Εικόνες. Ήταν, όπως έμαθα, ο πατέρας του και ένας εξάδελφός του.
Ξαφνικά βλέπω τον νεαρό, νά σέρνεται σαν φίδι μέσα στην Εκκλησία, και αφού έφθασε στην μέση γονατιστός, στάθηκε μπροστά στις Άγιες Εικόνες και άρχισε να βλαστημάει τον Χριστό... Τον πλησίασα αγανακτισμένος για την ασέβειά του και χαστουκίζοντάς τον δυνατά, τού είπα, "Ασεβέστατε! Και μέσα στην Εκκλησία τολμάς νά βλαστημάς τον Θεό;"
Μαζεύτηκε, και είπε, "Κύριε ελέησον!".
Ρώτησα τον πατέρα του πώς το έπαθε, και μου είπε, ότι ο Γιώργος από μικρό παιδί βλαστημούσε... "Χθες το πρωί, μου είπε, τού φύγανε τα πρόβατα και μπήκαν σε ένα χωράφι σπαρμένο. Πήγε νά τα μαζέψει βλαστημώντας τουλάχιστον 10-15 φορές την Παναγία. Ενώ πλησίαζε στο χωράφι βλασφημώντας συνέχεια, έπεσε κάτω, τυφλώθηκε, και μεταμορφώθηκε η όψη του σε αυτή την τερατώδη κατάσταση. Τον φέραμε στη Μονή, νά τού κάνετε αγιασμό, παρακλήσεις, και ότι άλλο χρειάζεται...".
Τού κάναμε πράγματι όλα αυτά, τού διαβάσαμε και εξορκισμούς, αλλά αυτός ο βέβηλος δεν σταμάτησε να βλαστημάει. Μετά από λίγες μέρες με φώναξε ο υπηρέτης τής Μονής που βοηθούσε τον νεαρό και τον τάιζε και μου είπε,
- Έλα να ιδής τον πάσχοντα. Τού κόπηκε η γλώσσα και δεν μπορεί ούτε νερό νά πιει... ". Πήγα, και έφριξα με ό,τι είδα. Η γλώσσα του, αυτή που συνεχώς βλαστημούσε, ήταν κομμένη και ξεριζωμένη, σφηνωμένη εντελώς στον λάρυγγα.
Την άλλη μέρα, διηγείται ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, έφυγα για να πάω στην Νάξο. Όταν γύρισα, ρώτησα σχετικά τούς πατέρες και μου είπαν. "Πέθανε εδώ και δύο μέρες. Ο πατέρας του είχε πάει στο χωριό για να φέρει καθαρά ρούχα για την ταφή, και ο υπηρέτης είχε πάει σπίτι του. Την νύκτα τού θανάτου του, ακούγαμε στο Μοναστήρι χορούς, φασαρίες, και τραγούδια: «ΕΙΣΑΙ ''ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ'' ΤΩΡΑ...».
Ξυπνήσαμε όλοι, νομίζοντας ότι τραγουδούσαν και χόρευαν οι υπηρέτες τής Μονής. Ο πατήρ Σάββας μάλιστα, πήρε το ραβδί του για να πάει να τούς διώξει. Ανοίγοντας το παράθυρο, τρεις η ώρα τη νύκτα, άκουσε φωνές στο σκοτάδι που έλεγαν δυνατά, " Γιώργο! Γιώργο! Έλα δω, πού πας να φύγεις! Είσαι δικός μας τώρα...".
Αφού παύσανε αυτοί, ακούστηκαν άλλες φωνές απέναντι από το μέρος των τραγουδιών... "Βρε, ελάτε εδώ, μη φοβάστε, τον πήραμε εμείς τον Γιώργο!" Ο πατήρ Σάββας έντρομος τότε, από τις φωνές των δαιμόνων που τραβούσαν μαζί τους την ψυχή τού βλάσφημου, άρχισε να προσεύχεται στον Χριστό και την Παναγία ζητώντας βοήθεια.
Πράγματι σταμάτησαν οι φωνές και οι δαίμονες έγιναν άφαντοι. Όταν μετά από λίγο κατέβηκε και πήγε στο δωμάτιο τού παιδιού, το βρήκε πεθαμένο και ριγμένο με δύναμη, έξω από το σπίτι. Φόβος και τρόμος μάς κατέλαβε όλους, γράφει ο πατήρ Φιλόθεος.

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Π.Ε.Θ ΠΡΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Πρός τόν νέο Ὑπουργό Παιδείας καί Θρησκευμάτων, κ. Ἀνδρέα Λοβέρδο, ἡ «Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων» ἀπέστειλε βαρυσήμαντο υπόμνημα  μέ τό ὁποῖο γνωστοποιεῖ τίς θέσεις της ἐπί καίριων θεμάτων. 
Παρουσιάζουμε δειγματοληπτικά κάποιες ἀπό αὐτές: 
 Γιά τό νέο πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδῶν τῶν Θρησκευτικῶν Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου ἡ ΠΕΘ ζητεῖ «ἀφενός τήν πλήρη ἀπόσυρσή του καί ἀφετέρου τή σύσταση νέας Ἐπιτροπῆς Ἐμπειρογνωμόνων (μέ συμμετοχή ὅλων τῶν ἀπόψεων γιά ἐπίτευξη συνεννοήσεως)».

 Ζητεῖται «ὁριστική ἐπίλυση τοῦ ζητήματος» σχετικά μέ τίς ἀπαλλαγές ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.
Αἰτεῖται «δίωρη ἑβδομαδιαία διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σ’ ὅλες τίς τάξεις καί σ’ ὅλους τούς τύπους τῶν Σχολείων (ἀπό τήν Γ΄ Δημοτικοῦ), ὅπως τό Σύνταγμα καί οἱ νόμοι τοῦ κράτους ὁρίζουν».
 Σχετικά μέ τά διδακτικά βιβλία προτείνεται ἡ συγκρότηση «νέας Ἐπιτροπῆς κρίσεων... προκειμένου νά διορθωθοῦν».
 Ἡ Ἕνωση τοποθετεῖται ἀρνητικά στήν πρόταση νά ὀργανωθεῖ Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στή Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 Ἐπιτέλους, τά τόσο δίκαια αἰτήματα περιμένουμε νά εἰσακουσθοῦν καί νά ἱκανοποιηθοῦν πρός ὄφελος πρωτίστως τῶν παιδιῶν μας.

Περιοδικό “Απολύτρωσις” –Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2014

ΠΗΓΗ: ΑΚΤΙΝΕΣ

Π. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΣΟΥΡΟΣ: ΠΟΙΟΙ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΝΑΟΥΣ;

Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού
Γραμματέως της Σ. Ε. επί των αιρέσεων

Πολλά από τα «νεοεθνικά» ρεύματα, που δραστηριοποιούνται και στην Ελλάδα, ισχυρίζονται συχνά, ότι oι χριστιανοί κατέστρεψαν τους ναούς, τα ιερά και τα αγάλματα της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, καταστρέφοντας, έτσι, έργα τέχνης και μνημεία πολιτισμού. Για να στηρίξουν αυτό τον ισχυρισμό τους, επιστρατεύουν μεμονωμένα περιστατικά και προβάλλουν περιπτώσεις ακραίας συμπεριφοράς ως την επίσημη γραμμή της Χριστιανικής Εκκλησίας κατά της αρχαίας θρησκείας.
«Η Ορθοδοξία κατέστρεψε τους ναούς μας», λένε1. Σε ερώτηση: «Τι πρόσφερε η Ορθοδοξία στους Έλληνες;», δίδεται η απάντηση: «Την καταστροφή όλων των ναών, των έργων τέχνης και των βιβλιοθηκών»2. Οι χριστιανοί «έκαψαν όσα βιβλία δεν τους βόλευαν, βεβήλωσαν τα ελληνικά ιερά, κομμάτιασαν τα αγάλματα, γκρέμισαν τους ελληνικούς ναούς, καταλήστεψαν τον εθνικό πληθυσμό»3. Σε συκοφαντικό άρθρο κατά του Χριστιανισμού, υποστηρίζεται για τους χριστιανούς, ότι «Η πρώτη τους κίνηση ήταν να καταστρέφουν τους ναούς και τα αγάλματα των Ελλήνων στερώντας έτσι τον κόσμο από ανεπανάληπτα δημιουργήματα της αρχαίας τέχνης, για να μη μείνει ίχνος από τη "βδελυρή θρησκεία των ειδώλων"»4. Υπήρχε, λένε, ένα κατευθυντήριο «σχέδιο», το οποίο κατηύθυνε τις «χριστιανικές μάζες» ώστε να καταστρέψουν ό,τι ελληνικό. «Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε εμείς οι Έλληνες», γράφουν, «ότι τα ακρωτηριασμένα αγάλματα που θαυμάζουμε σήμερα στα μουσεία, οι ερειπωμένοι ναοί μπροστά στους οποίους εκστασιάζονται οι καλλιτεχνικές φύσεις και οι αρχαιόφιλοι... δεν είναι παρά τα φτωχικά λείψανα τρομερoύ μακελλειoύ που σπάραξε την ελληνική χώρα (και όχι μόνο αυτή) από τον 4ο ως τον 6ο τουλάχιστο αιώνα της χρονολογίας μας»5.

Συχνά, για να ενοχοποιήσουν το Βυζάντιο, επικαλούνται τις επιδρομές του Αλάριχου κατά της Ελλάδος το 396 μ.Χ. και τις καταστροφές που προξένησε στους αρχαίους ναούς6. Όμως, ένα τέτοιο «επιχείρημα» αποδεικνύεται έωλο,«δείγμα της πιο χονδροειδούς προπαγάνδας ή άγνοιας» εκ μέρους των «νεοεθνικών». Και τούτο διότι, αποκρύπτουν ότι ο Αλάριχος δεν ήταν Βυζαντινός αλλά Γότθος, όπως και οι μοναχοί που τον συνόδευαν στις καταστροφές ήταν αιρετικοί αρειανοί, τους οποίους ο ίδιος ο Θεοδόσιος είχε καταδιώξει ένα χρόνο πρίν7.

Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι υπήρξαν, κατά την πορεία της επικράτησης του Χριστιανισμού, και περιπτώσεις ανεξέλεγκτης εκδικητικής συμπεριφοράς των επί αιώνες καταδιωκομένων Χριστιανών κατά των θρησκευτικών συμβόλων των πρώην διωκτών τους. Ή, ακόμη, και αυστηρές αυτοκρατορικές αποφάσεις εναντίον εκπροσώπων της αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας ή νόμοι που επέβαλλαν το κλείσιμο των ειδωλολατρικών ναών. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Β' υπέγραψε και νόμο με εντολή καταστροφής ναών και ιερών της αρχαίας θρησκείας. Όμως, όλα αυτά, δεν ήταν ούτε μια γενικευμένη τακτική έναντι των αρχαίων ναών, ούτε πολύ περισσότερο η στάση της Εκκλησίας.
Ο Χριστιανισμός αρχίζει να επικρατεί στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου. Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι: από τότε και στο εξής καταστράφηκαν οι αρχαίοι ναοί ή μήπως πολλοί απ' αυτούς ήταν ήδη κατεστραμένοι ή εγκαταλελειμμένοι; Γιατί, για να μιλήσει κανείς για καταστροφές αρχαίων ναών από τους χριστιανούς προ του Μ. Κωνσταντίνου είναι εξ ολοκλήρου παράλογο.
Σ' αυτό το ερώτημα έχουν απαντήσει ειδικοί και εγκρατείς των ιστορικών πραγμάτων επιστήμονες. Εμείς εδώ θα περιοριστούμε να επιστρατεύσουμε κείμενα που προέρχονται από τους ίδιους τους οπαδούς και εκπροσώπους του σύγχρονου πολυθεϊσμού, μέσα από τα οποία αποδεικνύεται περίτρανα, ότι πολλοί ναοί και Ιερά της αρχαίας ελληνικής θρησκείας είχαν υποστεί ολοκληρωτικές καταστροφές και βανδαλισμούς αιώνες πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού.

Και πρωτίστως, θα επικαλεσθούμε κείμενα επιφανούς εκπροσώπου του «Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών», ο οποίος καίτοι τάσσεται μ' εκείνους που ισχυρίζονται, ότι oι χριστιανοί κατέστρεψαν τα αρχαία μνημεία, εν τούτοις, ομολογεί, καταγράφοντας Ιστορικά γεγονότα, ποια ήταν πράγματι η κατάσταση των αρχαίων ελληνικών Ιερών μερικούς αιώνες πριν ο Χριστιανισμός εδραιωθεί, ως η επικρατούσα θρησκεία. Και βεβαίως, η γνώμη του είναι ιδιαιτέρως βαρύνουσα, γι' αυτό θα μεταφέρουμε εδώ αυτούσια τα δικά του κείμενα.

Ο συγγραφέας, λοιπόν, στο τρίτομο έργο του «Υπέρ της των Ελλήνων νόσου», τόμ. Γ', «Η συρρίκνωση της αρχαίας ψυχής», (ο τρίτος τόμος του βιβλίου φέρει τόν υπότιτλο «Ες έδαφος φέρειν»), μας πληροφορεί ότι ήδη από τον 3ο π. Χ. αιώνα αρχίζει η καταστροφή ελληνικών πόλεων και ιερών από επιδρομείς. Επικαλούμενος τον Κυρ. Σιμόπουλο, γράφει ότι πρώτοι οι Αιτωλοί, τον 3ο π.Χ. αιώνα, «απογύμνωσαν ή κατέστρεψαν τα ιερά και τους τόπους λατρείας που αποτελούσαν τον κυριότερο συνδετικό ιστό, τον θρησκευτικό δεσμό μεταξύ των κρατουπόλεων... Το 219 π. Χ. ο στρατηγός της αιτωλικής Συμπολιτείας Σκόπας, κυριεύει το Δίον την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, πυρπολεί και τους χώρους λατρείας. Τα ίδια και στο ιερό της Δωδώνης από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Καταπάτησε κάθε ιερό και όσιο γράφει ο Πολύβιος»8.
Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες του, σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Και δεν περιορίστηκαν μόνο στην Αιτωλία, αλλά προχώρησαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου «Κατέστρεψαν και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών»9.
Ακολουθούν οι επιδρομές των Ρωμαίων, που κράτησαν δύο ολόκληρους αιώνες και έφεραν πράγματι «ες έδαφος» πόλεις, ναούς, ιερά και αγάλματα σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το 194 π. Χ., ο Τίτος Φλαμίνιος, μετά την νίκη του κατά του Φιλίππου,«στέλνει καραβιές ολόκληρες από κλεμμένα μαρμάρινα και χάλκινα αγάλματα για να κοσμήσουν το θρίαμβο του στη Ρώμη»10.

Το 189 π.Χ., «ο Μάρκος Φούλβιος Νοβιλίορ λεηλατεί σύμφωνα με την καταγραφή του Πολύβιου την Αμβρακία συμπεριλαμβανομένων και των Ιερών της και στέλνει σα λάφυρα στη Ρώμη, αγάλματα, επιγραφές και θησαυρούς»11. Το 181 π.Χ., «η Σύγκλητος είχε ρίξει στην πυρά τα έργα των Πυθαγορείων»12.

Το 87 π.α.χ.χ.13, «ο άξεστος Σύλλας, καταστρέφει την Αθήνα που είχε συμπαραταχθεί με τον Μιθριδάτη, και αμέτρητα αγάλματα, πίνακες ζωγραφικής και θησαυροί, γίνονται αντικείμενα λεηλασίας και μεταφέρονται στη Ρώμη, συμπεριλαμβανομένης της ονομαστής βιβλιοθήκης του Απελλικώνος και του περίφημου πίνακα του Ζεύξιδος... Ο ίδιος άρπαγας στρατοκράτης ήταν επίσης αυτός που άρπαξε το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς του Αλαλκομένειου ιερού της Βοιωτίας, έβαλε χέρι στα ιερά της Επιδαύρου... της Ολυμπίας και των Δελφών»14.

Το 55 π.α.χ.χ., «ο φοβερός Βέρρης... λεηλάτησε τα καλλιτεχνήματα και τους θησαυρούς όλης της νότιας Ελλάδας, έκλεψε το χρυσό από τον Ναό της Αθηνάς στην Αθήνα... άρπαξε από την Τένεδο το λατρευτικό άγαλμα του τοπικού ημίθεου Τέννητος, καταλήστεψε τον πανάρχαιο Ναό της Ήρας στη Σάμο, το Ναό της Αρτέμιδος στην Πέργαμο, λεηλάτησε όλα τα μνημεία της Ασπένδου στην Παμφυλία»15.
«Ο Αύγουστος... κλέβει από την Τεγέα και μεταφέρει στη Ρώμη το περίφημο άγαλμα της Αλέας Αθηνάς... Ο Καλιγούλας διάλεγε ελληνικές προτομές και πρόσταζε να τις αποκεφαλίζουν και να προσθέσουν σε αυτές το δικό του κεφάλι... Ο Νέρωνας, κλέφτης επίσης πεντακοσίων χάλκινων γλυπτών από τους Δελφούς...»16.

Συμπερασματικά, ο εν λόγω συγγραφέας μας πληροφορεί ότι οι Ρωμαίοι «μέσα σε λιγώτερο από δύο αιώνες τη μετέτρεψαν (την Ελλάδα) σε ερειπωμένη επαρχία τους, σε μια χώρα όπου "οι λίθοι μόνον" θύμιζαν "τη σεμνότητα και το μέγεθος της Ελλάδος" (Δίων Χρυσόστομος)». Και καταλήγει: «ο Παυσανίας (σσ. 2ος μ. Χ. αι.) ουσιαστικά θα δει και θα περιγράψει μια χώρα ερειπωμένη και ολιγάνθρωπη, της οποίας αρκετές πόλεις είναι ήδη έρημες, τα δε ιερά είναι κατά πλειοψηφία χορταριασμένα και με γκρεμισμένες τις στέγες... Ο Ρωμαίος ποιητής Γιουβενάλλης... θα γράψει επίσης και τα εξής:... Σήμερα δεν μπορείς να αρπάξεις από αυτούς, όταν πατήσεις το φτωχό τους τόπο, τίποτε άλλο από μερικά βόδια και φοράδες, τους εφέστιους Θεούς από το σπιτικό τους και κανένα περίεργο άγαλμα,αν έχει μείνει κανένα στα ιερά τους...»17.
Αυτά εξιστορεί με εθνικό πόνο ο εκπρόσωπος του Τ.Σ.Ε.Ε. και μας βρίσκει συμπάσχοντας, γιατί έχει απόλυτο δίκιο. Όμως, πως συμβιβάζονται όλα αυτά μ' εκείνα τα «αποφθεγματικά» που ακούσαμε πιο πάνω, ότι οι χριστιανοί «έκαψαν όσα βιβλία δεν τους βόλευαν, βεβήλωσαν τα ελληνικά ιερά, κομμάτιασαν τα αγάλματα, γκρέμισαν τους ελληνικούς ναούς, καταλήστεψαν τον εθνικό πληθυσμό», και ότι η Ορθοδοξία προσέφερε «Την καταστροφή όλων των ναών, των έργων τέχνης και των βιβλιοθηκών»;
Παρόμοιες «ομολογίες» συναντάμε και σε άλλα περιοδικά. Επιλεκτικά μεταφέρουμε εδώ δύο ακόμη αντιπροσωπευτικά κείμενα που προέρχονται από περιοδικά του «νεοεθνικού» νεοπολυθεϊστικού «χώρου»: «Οι πληροφορίες που παραδίδουν ο Παυσανίας, ο Στράβων και ο Πολύβιος για τις εκτεταμένες επιχειρήσεις αρπαγής ελληνικών έργων τέχνης εντυπωσιάζουν, όσον αφορά στους αριθμούς και την αξία των μνημείων, που μεταφέρθηκαν στη Ρώμη. Πεντακόσια αγάλματα από τους Δελφούς, τρεις χιλιάδες από τη Ρόδο και εκατοντάδες γλυπτά και έργα ζωγραφικής από την Κόρινθο έγιναν λεία κατακτητών. Ό,τι είχε απομείνει μέχρι την επικράτηση του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας του Βυζαντίου, έγινε στόχος για καταστροφή από το νέο μισελληνικό καθεστώς, με την ανοχή και τις ευλογίες του οποίου «αλώνιζαν» ορδές βαρβάρων και λαφυραγωγούσαν, ό,τι εύρισκαν στο δρόμο τους. Εκτός απ' αυτούς όμως και οι χριστιανοί του ελλαδικού χώρου δεν ήταν άμοιροι μιαρών πράξεων. Όχι μόνον κατέστρεφαν κτήρια και ακρωτηρίαζαν αγάλματα, αλλά πωλούσαν "δι' ολίγα τάλλαρα" τα τεμάχιά τους σε ξένους επισκέπτες»18.

Τα ίδια επαναλαμβάνει και άλλο περιοδικό του «χώρου»: «Η λεηλασία του Ελληνικού πολιτισμού προσλαμβάνει δραματικές διαστάσεις επί Νέρωνος, ο οποίος "Πεντακόσιας θεών τέ αναμίξ αφείλετο και ανθρώπων εικόνας χαλκάς" (Παυσανίας, Φωκικά 71). Μεταξύ των κλοπιμαίων ήσαν και η πασίγνωστη Κόρη του Anzio, η Κασσάνδρα, ο έρως του Πραξιτέλους, ο θνήσκων Γαλάτης, ο ο Απόλλων του Σκόπα, η «εύκνημα» Αμαζόνα του Στρογγυλίωνος και ένα μικρό άγαλμα του Αλεξάνδρου, το οποίο είχε επιχρύσωση... Οι αυτοκράτορες και οι πλούσιοι Ρωμαίοι, αφού πρώτα έσβηναν τα επιγράμματα από τις βάσεις των αγαλμάτων, έκοβαν τα κεφάλια και στη θέση τους έβαζαν το μαρμάρινο ομοίωμα του δικού τους κεφαλιού»19.

Ας σημειωθεί, ότι η μαρτυρία του Παυσανία πρέπει να θεωρηθεί ως ιδιαιτέρως βαρύνουσα, αφού το έργο του «Περιήγησις της Ελλάδος», έχει γραφεί μεταξύ των ετών 160 και 180 μ. Χ.

Αυτά, λοιπόν, μας πληροφορούν οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των ελληνικών «νεοεθνικών» ρευμάτων, οι όποιοι στη συνέχεια καταγγέλλουν τον Χριστιανισμό ως τον μοναδικό διώκτη και καταστροφέα αρχαίων ναών, αγαλμάτων και βιβλιοθηκών. Δηλαδή, οι Ρωμαίοι δεν κατέστρεψαν τους αρχαίους ναούς αφήνοντας «μόνον τους λίθους»; Οι ρωμαίοι αυτοκράτορες δεν αποκεφάλιζαν τα αγάλματα για να αντικαταστήσουν τις κεφαλές τους με τα ομοιώματα των δικών τους «άμυαλων» κεφαλών; Δεν έκαψαν βιβλία και βιβλιοθήκες20, δεν έφεραν «ες έδαφος» τα αριστουργήματα της ελληνικής τέχνης, αλλά και αυτόν το ίδιο τον ελληνικό πολιτισμό; Και όλα αυτά τα έκαναν μόνον οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες και οι χριστιανοί; Αν είναι δυνατόν αυτό να λέγεται ιστορία και αντικειμενικότητα!
Και δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι Χριστιανοί, μέχρι και τις ημέρες του Μ. Κωνσταντίνου, όχι μόνον βρίσκονταν κάτω από φρικτούς και αιματηρούς διωγμούς, που ανέδειξαν 11 εκατομμύρια μάρτυρες της Πίστεως μέσα στους τρεις πρώτους χριστιανικούς αιώνες, αλλά και αποτελούσαν τον 4ο μ. Χ. αιώνα το 5% μόνον του πληθυσμού της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ποσοστό που δεν άλλαξε σημαντικά ακόμη και τους πρώτους χρόνους μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού. Διερωτάται κανείς: άραγε τον 4ο αιώνα, που άρχισε να επικρατεί ο Χριστιανισμός, όλοι αυτοί οι κατεστραμένοι ναοί, τα ιερά, και τα αγάλματα είχαν πάλι ανακατασκευαστεί;
Η ιστορική αλήθεια όμως είναι ότι, όσοι σώζονται από τους αρχαίους ναούς οι περισσότεροι το οφείλουν στο γεγονός ότι πέρασαν στη χρήση των Χριστιανών. Αν σώζεται σήμερα ο Παρθενώνας το σπουδαιότερο αρχαιοελληνικό μνημείο ο ναός του Ηφαίστου (Θησείο), το Ερεχθείο, το ωρολόγιο του Κυρρήστου και τόσοι άλλοι ναοί στον Ελλαδικό χώρο και έξω απ' αυτόν, αυτό οφείλεται στο ότι μετατράπηκαν σε χριστιανικούς ναούς. Πολλά δε από τα αριστουργήματα τέχνης που διασώθηκαν και κυρίως αγάλματα, οφείλουν τη διάσωση τους στη μεταφορά τους στην Κωνσταντινούπολη για τη διακόσμησή της.

Παρατηρεί ο κ. Ιωάν. Τσέντος: «Οι Βυζαντινοί φύλασσαν όλους αυτούς τους θησαυρούς ευλαβικά, και τους θεωρούσαν στολίδι της πρωτεύουσάς τους, πράγμα που αποδεικνύει πρώτον μεν ότι δεν έτρεφαν αυτό το υποτιθέμενο μίσος προς ό,τι το αρχαίο, αλλά θεωρούσαν αυτά τα αγάλματα μέρος της πολιτιστικής τους κληρονομιάς, και δεύτερον ότι είχαν την αισθητική που τους επέτρεπε να εκτιμήσουν την ομορφιά και την αξία τους... δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως όποιο μνημείο τον αρχαίου ελληνικού πολιτισμού σώζεται σήμερα στην Ελλάδα, οφείλει τη σωτηρία του στην προστατευτική ασπίδα τον Βυζαντίου»21.

Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να καταλογισθεί η ευθύνη των σημερινών ερειπίων αρχαίων ναών στους Χριστιανούς. Μήπως δεν υπάρχουν σήμερα και αναρίθμητοι Χριστιανικοί ναοί ερειπωμένοι ή εξαφανισμένοι; Από τα μέσα του 4ου αι. έως και τον 6ο αι. μ. Χ., μόνο στην Αθήνα και τα περίχωρα, υπήρχαν είκοσι δύο χριστιανικές Βασιλικές. Πολλές απ' αυτές είναι γνωστές σήμερα μόνον από τα ερείπιά τους. Ασφαλώς οι παλαιοχριστιανικές αυτές Βασιλικές δεν οφείλουν την ερήμωσή τους σε αντιχριστιανικούς διώκτες και καταστροφείς. Ο χρόνος, η φθορά, τα φυσικά φαινόμενα συνετέλεσαν στην ερήμωσή τους, καίτοι οι χριστιανοί που τις οικοδόμησαν, όχι μόνον υπήρχαν τότε για να τους χρησιμοποιήσουν στη λατρεία τους, αλλά και αποτέλεσαν πλέον το μόνο θρησκευτικό στοιχείο της Ελλάδος. Ως παραδείγματα μερικών από τις πολλές ερειπωμένες παλαιοχριστιανικές Βασιλικές, που δεν υπάρχουν σήμερα, αναφέρομε τις Βασιλικές της Αγ. Τριάδος (δυτικά του Παρθενώνα), του Ασκληπιείου (νότια του βράχου της Ακρόπολης), του Αγ. Διονυσίου του Αρεοπαγίτη (δυτικά της Ακρόπολης), του Ιλισσού (ανατολικά των Στηλών του Ολυμπίου Διός Αρδηττού), του Ολυμπιείου (βόρεια των Στήλων του Ολυμπίου Διός), της Παναγιάς της Πέτρας (στον Ιλισσό) κ.α.22.

Θέλουν να αγνοούν, δηλαδή, οι σύγχρονοι «παγανιστές» ότι οι περισσότεροι αρχαίοι ναοί, όπως και οι παλαιοχριστιανικοί αργότερα, καταστράφηκαν από κατακτητές, από πολεμικές συγκρούσεις, από λεηλασίες και πυρκαγιές, από σεισμούς και θεομηνίες και άλλα φυσικά φαινόμενα.
Οι ισχυρισμοί όμως των σημερινών πολυθεϊστών, αποδεικνύονται μεροληπτικοί, αντιϊστορικοί, προκατειλημμένοι, και αστήρικτοι. Γενικεύουν αυθαίρετα ακραία και μεμονωμένα περιστατικά και διαστρεβλώνουν βάναυσα την ιστορική αλήθεια. Επαναλαμβάνομε, ότι δεν αρνούμαστε περιπτώσεις βίαιης συμπεριφοράς και φανατισμού από μέρους του Χριστιανικού όχλου και καταστροφές ναών και αγαλμάτων. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι καταπιεσμένοι Χριστιανοί κατέστρεψαν αρχαίους ναούς και αγάλματα. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να γενικοποιούμε τα πράγμα τα και να αποδίδουμε την φυσική φθορά της αρχαιοελληνικής θρησκείας και των ιερών της σε μια τακτική και σ' ένα «σχέδιο» του Χριστιανισμού για την επικράτησή του.
Όπως σημειώνει ο κ. Ιωάν. Τσέντος, «είναι εντελώς σαφές ότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενον να υπήρξαν εκείνη την εποχή και κάποιες εκδηλώσεις φανατισμού. Ο ισχυρισμός όμως ότι οι χριστιανοί και το Βυζάντιο προέβησαν φερ' ειπείν σε συστηματική καταστροφή των αρχαίων αγαλμάτων, αποτελεί ασύστολο ψεύδος»23.
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος παρατηρεί:«Οπωσδήποτε, οι καταστροφές των ειδωλολατρικών ναών στην Ελλάδα δεν οφείλονταν σε θρησκευτικές συγκρούσεις. Η Ελλάδα είχε σε πολύ μεγάλο βαθμό ρημάξει και καταστραφεί, πριν την αναγνώριση του χριστιανισμού ως θρησκείας, όταν ακόμη οι χριστιανοί ήσαν θύματα μεγάλων διωγμών ή και δεν είχαν καν εμφανισθεί στην ιστορία. Ήδη στην ελληνιστική εποχή, δεν είναι λίγες οι πόλεις που είχαν μετατραπεί σε μικρή ομάδα χαμόσπιτων, με σπασμένα αγάλματα και ερειπωμένους ναούς».
«Το μαντείο της Δωδώνης είχε σταματήσει προ πολλού να λειτουργεί και ήταν ερείπια, μας πληροφορεί ο Στράβων στα Γεωγραφικά του, τα οποία είχαν ήδη ολοκληρωθεί περίπου το 7 π.Χ. Ο Στράβων, επισημαίνει μάλιστα ότι όχι μόνο το μαντείο της Δωδώνης, αλλά και όλα τα άλλα μαντεία της Ελλάδος είχαν ουσιαστικά σβήσει στα χρόνια του»24.
Ο καθηγητής κ. Βασ. Μπακούρος σημειώνει: «Όπως αποδεικνύει η έγκυρη επιστημονική έρευνα με βάση αρχαιολογικά ευρήματα (...., βλ. Ν. Παπαχατζή, Η θρησκεία στην αρχαία Ελλάδα, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1996) τα περισσότερα ειδωλολατρικά ιερά ή ναοί δεν καταστράφηκαν ούτε μετασκευάστηκαν σε χριστιανικά τεμένη, απλώς εγκαταλείφθηκαν»25.
Και ο π. Γεώργ. Μεταλληνός υπογραμμίζει: «Τις παρατηρούμενες καταστροφές αποδίδουν οι αρχαιολόγοι στους σεισμούς, τις βαρβαρικές επιδρομές (4ο - 6ο αι.) και την εγκατάλειψη. Τα αρχαία μνημεία των Αθηνών και των Δελφών έμειναν απείραχτα από τους χριστιανούς. Η μετατροπή τους σε χριστιανικές εκκλησίες δείχνει περίτρανα τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας. Όσο και αν αυτό δεν ικανοποιεί τους σημερινούς αρχαιολάτρες26».
Σε επιστολή του προς τον π. Γεώργιο Μεταλληνό, ο αρχαιολόγος Άγγ. Χωρέμης γράφει: «Αυτό που πράγματι έγινε είναι καταστροφές και ακρότητες σε τοπικό επίπεδο, από φανατικούς εκκλησιαστικούς και πολιτικούς παράγοντες, κυρίως εναντίον αγαλμάτων αρχαίων θεοτήτων με συνηθέστερο το φαινόμενο της ρινοκοπής και καταστροφής των προσώπων. Οι άνθρωποι αυτοί εξαγρίωναν τον όχλο, πράγμα όχι δύσκολο, αν σκεφτούμε ότι μόλις 75-80 χρόνια χώριζαν την εποχή αυτή από τους φοβερούς διωγμούς των Διοκλητιανού και Γαλερίου (+311) και 55-60 χρόνια από τον "ηπιότερο" διωγμό τον Λικινίου (310-324), τον εξαγριωμένο αυτόν όχλο τον εξαπέλυαν να κάψει και να καταστρέψει ο,τιδήποτε "εθνικό" εύρισκε μπροστά του. Αυτό όμως ουδέποτε υπήρξε πολιτική τον Μεγάλου Θεοδοσίου και, όταν έγινε, προσπάθησε να το σταματήσει και να το θεραπεύσει»27.
Κλείνομε την σύντομη αυτή επισκόπηση με τις επισημάνσεις του κ. Θαν. Παπαθανασίου, σε εμπεριστατωμένη μελέτη του δημοσιευμένη στο περιοδικό «Σύναξη». Μεταξύ των άλλων, γράφει: «σε όλο το σώμα των ιερών κανόνων... απουσιάζουν απολύτως κανόνες που να επιβάλλουν τον "εκχριστιανισμό" των εθνικών και σχεδόν απολύτως κανόνες που να επιτάσσουν την καταστροφή των παγανιστικών ιερών». Για τις διατάξεις νη' και πδ' της Συνόδου της Καρθαγένης (419 μ.Χ.), με τις οποίες ζητείται από τους βασιλείς να εξαλείψουν «τα εγκαταλείμματα των ειδώλων τα κατά πάσαν την Αφρικήν», παρατηρεί ότι «πρόκειται για τοπικού χαρακτήρα πρωτοβουλία, που αφορούσε συγκυρίες της λατινικής Εκκλησίας στη Βόρεια Αφρική». Η ίδια σύνοδος, εξ' άλλου, ζητούσε από τους επισκόπους να καταστρέψουν και τα «χριστιανικά ναΐδρια», που είχαν ανεγερθεί αυθαίρετα από δεισιδαίμονες χριστιανούς (κανών πγ')28.
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι εθελοτυφλούν, οι σύγχρονοι «εθνικοί», προσπαθώντας επίμονα να βρουν οργανωμένο «σχέδιο» των Χριστιανών για την καταστροφή των αρχαίων ναών και μεθοδεύσεις.


1. Περιοδ. «Διϊπετές», τ. 31, σ. 34δ.
2. Στο ίδιο, τ. 43, σ. 36.
3. Περιοδ. «Άβατον», τ. 6, σ. 44.
4. Μάρ. Πλωρίτης, εφημ. «Το Βήμα», 11.6.2000.
5. Περιοδ. «Διϊπετές», τ. 27, σσ. 2627. Βλ. και περιοδ. «Απολλώνειο Φως», τ. 70, σ. 66.
6. Βλ. Στεφ. Μυτιληναίου, Ο Μονοθεϊσμός στην αρχαία Ελλάδα..., σσ. 11 εξ.
7. Βλ. περισσότερα και αναίρεση αυτού του ισχυρισμού στο Στ. Φανού, Οδηγός βιβλίων για την αρχαία Ελλάδα, τόμ. Β', σσ. 318 εξ.
8. Βλ. Ρασσιά, Υπέρ της των Ελλήνων νόσου, τόμ Β', Η συρρίκνωση της αρχαίας ψυχής, σ. 50.
9. Αυτόθι, από το βιβλίο του Κυρ. Σιμόπουλου, Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Ύποτέλεια, Αθήνα, 1990.
10. Αυτόθι, σ. 58.
11. Αυτόθι, σ. 60.
12. Αυτόθι.
13. Πριν. απαρχήν. χριστιανικής. χρονολογίας.
14. Αυτόθι, σ. 61, (υπογραμμίσεις δικές μας).
15. Αυτόθι.
16. Αυτόθι, σ. 62.
17. Αυτόθι, σσ. 6263, (και δικές μας υπογραμμίσεις).
18. Μάρ. Μαμανέα, Η λεηλασία μιας αμύθητης καλλιτεχνικής κληρονομιάς. Η αργυρολογία και απολιτισιά των Ρωμιών, περιοδ. «Δαυλός», τ. 241, σσ. 155-534.
19. Βασ. Μισύρη, Οι βάρβαροι κτυπάνε την Ελλάδα, «Ές έδαφος φέρειν», περιοδ. «Ιχώρ», τ. 27, σ. 52.
20. Για την τύχη των Βιβλιοθηκών, βλ. άρθρο: Έκαψαν οι Χριστιανοί την περίφημη Βιβλιοθήκην της Αλεξάνδρειας από μένος, μίσος και λύσσαν κατά της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γραμματείας;, περιοδ. «Εκ του περισσού της καρδίας», διμην. περιοδικόν φυλλάδιον Ι. Ν. Αγ. Στεφάνου Ν. Ιωνίας, τ. 28.
21. Ιωάν. Τσέντου, Χριστιανισμός και αρχαία ελληνική τέχνη, περιοδ. «Ακτίνες», τ. 624, σσ. 256257.
22. Βλ. ένθετο του περιοδικού «Τόλμη», «Παλαιοχριστιανικές Βασιλικές Αθηνών». Και π. Βασ. Γεωργόπουλου, Οι νεοπαγανιστικές φαντασιώσεις και τα ιστορικά δεδομένα, μέρη Η' και Θ', εφημερ. «Στύλος Ορθοδοξίας», α.φ. 89, 90.
23. Ένθ. ανωτ. σ. 255.
24. Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη Αρχιεπ. Αθηνών, Ελληνισμός προσήλυτος. Η μετάβαση του Ελληνισμού από την αρχαιότητα στο χριστιανισμό, σ. 111.
25. Βασ. Μπακούρου, Απάντηση σε επιστολές, περιοδ. «Τρίτο Μάτι», τ. 93, ένθετο σ. 9.
26. π. Γεωργ. Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, σ. 132.
27. Αυτόθι, σ. 158.
28. Θαν. Παπαθανασίου, (Αυτο)Κριτική ερμηνεία της καταστροφής παγανιστικών ιερών από χριστιανούς, περιοδ. «Σύναξη», τ. 69, σ. 63.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΙΟΥΛΙΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2008, ΤΕΥΧΟΣ 53

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Π. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

του μακαριστού π. Αντ. Αλεβιζοπούλου
(επιμέλεια κ. Κατερίνας Βασιλάκη, μουσικού)

Η δίψα για δύναμη, οι τελετουργικοί φόνοι και ο εθισμός σε κάθε είδους σαδισμό καλλιεργούνται με τη σατανιστική μουσική και προετοιμάζουν το έδαφος του νεοσατανισμού. Όπως και άλλες φορές τονίσαμε, ο εγκέφαλος γνώστης σατανιστικής ομάδας πήρε τα πρώτα μαθήματα σατανισμού μέσω της μουσικής αυτής.

ΟΡΙΣΜΟΣ: Τι είναι μουσική,  κίνδυνοι
Μουσική είναι ο αρμονικός συνδυασμός των ήχων. Η μουσική ασκεί εκπληκτική επίδραση στον άνθρωπο και εκφράζει τον πολιτισμό ενός λαού. Αν αλλάξει κανείς τη μουσική, απειλεί τις πολιτιστικές αξίες και τα πολιτιστικά και πνευ­ματικά θεμέλια της κοινωνίας μας. Μπροστά σ' αυτή την απειλή βρισκόμαστε σήμερα με την σατανιστική Μουσική.

Α) Περί τίνος πρόκειται
Όταν μιλούμε για σατανιστική Μουσική εννοούμε κυρίως την σκληρή ρόκ Μουσική. Σ' αυτήν ανήκει η Heavy Metal (σκληρή μεταλλική) και η αποκρυφιστική μουσική αυτού του είδους η Occult Metal (αποκρυφιστική μεταλλική). Σύμ­φωνα με στατιστική που αναφέρεται στην έρευνα του R.Fisher, η σκληρή ρόκ αποτελεί το 10% της πόπ καί ροκ μουσικής. Από αυτήν το 50% είναι Heavy Metal της οποίας το 10% ανήκει στην Occult Meted (Religiose Zeitzeichen in der Rock und Rogmusik, EZW-Texte V/1989, Stuttgart, σ. 8).
Καθαρά σατανιστική μουσική είναι η λεγόμε­νη Black Metal (μαύρη μεταλλική). Έχει ως μο­ναδικό στόχο τη λατρεία του Σατανά. Τα τρα­γούδια της συνοδεύονται από τρομακτικό θόρυ­βο και περιλαμβάνουν επικλήσεις στο διάβολο. Πολλοί νέοι ομολογούν πως το ενδιαφέρον τους για τον αποκρυφισμό ήταν άμεσο αποτέλεσμα αυτής της μουσικής. Εμπνέει το βίαιο σεξ, την αντικοινωνική επικοινωνία με γυναίκες, αυτοκτο­νίες, φόνους και τη λατρεία του Σατανά.
Όπως αναφέρει ο U. Baumer, η γέννηση του αποκρυφιστικού Rock αναφέρεται στο 1969 τρία χρόνια μετά την ίδρυση της Εκκλησίας τού Σα­τανά στο San Francisco από τον La Vey (U. Baumer, σ. 9). Εδώ θα' πρεπε να σημειώσουμε ότι ο Mick Jagger, τραγουδιστής των Rolling Stones (Οι Κυλιόμενοι Λίθοι), συνέθεσε το τραγούδι: "Το their Satanic Majesties'' (Στίς Σατανικές τους Μεγαλειότητες) κατ' απαίτηση τού La Vey. Το δε συγκρότημα Eagles (Οι Αετοί) συνέθεσε το τρα­γούδι «Hotel California» (Ξενοδοχείο Καλιφόρ­νια) πού είναι γραμμένο όλο σε αντίστροφη γλώσσα και υπενθυμίζει το χρόνο και τον τόπο ίδρυσης αυτής της Εκκλησίας του Σατανά, του αρχιερέα, που είναι ό La Vey, και κυκλοφόρησε δέκα βιντεοκλίπ του τραγουδιού αυτού.
Την αρχή έκανε το αγγλικό συγκρότημα Black Sabbath με μουσικό σόου πλαισιωμένο με μαύρες λειτουργίες, επικλήσεις του Σατανά και λατρείες μαγισσών. Με αυτό τον τρόπο το συγκρότημα εξελίχθηκε σε πρότυπο και ενσάρκωση του αποκρυφιστικού ρόκ.
Σ' αυτή την ιδιαίτερη κατηγορία του μουσικού αυτού είδους κυριαρχεί η μαγεία, ο πνευματισμός, ο σατανισμός και κάθε μορφή αποκρυφισμού που προβάλλεται πάνω στη σκηνή.
Το συγκρότημα αυτό που το 1969 αφιερώθηκε στο ολοκληρωτικό ρόκ, βαφτίστηκε με βάση την ταινία τρόμου με το Boris Karloff και έγι­νε πρωταγωνιστής για όλα τα συγκροτήματα που κατά τα τελευταία χρόνια δίδαξαν τον τρόμο. Ένα χρόνο αργότερα εξελίχθηκε σε συγκρότημα μεγάλων επιτυχιών με το Paranoid, ένα τρελλό ταξίδι παράνοιας που σκάρωσαν σε δέ­κα λεπτά οι Ozzy Osbourne (voc), Tony Jommi (g), Geezer Buttler (bg), και Bill Ward (dr).
Στην αρχή, επιδόθηκαν σε αποκρυφιστικά τελετουργικά πάνω στη σκηνή. Τα κείμενά τους σόκαραν το κοινό:
Πάρε μια ζωή, θα είναι φθηνή σκότωσε κάποιον, κανένας δεν θα κλάψει.
Η ελευθερία είναι δική σου Κάνε μόνο το καθήκον σου, Θέλουμε μόνο την ψυχή σου
(Siegfried Schmidt  Jonew, Barrt Gravew, RockLexikon, Reinbeck/Hamburg 1975, α. 54).

Η περίπτωση τηςJanine
Η αποκρυφιστική μουσική οδηγεί πολλούς νέους σταδιακά όλο και πιο βαθειά στο χώρο του σατανισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρει η Pat Pulling στο βιβλίο τηςΤο δίχτυ του διαβόλου. Πρόκειται για την περίπτωση της Janine.
Η Janine κατάγεται από χριστιανική οικογέ­νεια. Παρουσίασε δυσκολίες στο σχολείο έγρα­φε ποιήματα μοιρολατρικά για το θάνατο και το Σατανά και ζωγράφιζε σκηνές από ένα δαιμονι­σμένο κορίτσι με αποκρυφιστικά πλαίσια. Η μη­τέρα της ανησύχησε και την πήγε στην Pat Pulling (η οποία είναι μέλος της Ενώσεως Αμερικανών Γονέων) για συμβουλή.
Η Pulling αναφέρει ότι η Janine στην αρχή ήταν ευγενική όταν όμως ο λόγος στράφηκε στις ζωγραφιές, άναψε. Παρ' όλα αυτά, ύστερα από μερικές συναντήσεις, έγινε φιλική. Τη ρώτησα αν παίρνει ναρκωτικά, γράφει η Pulling, και μου απάντησε πως παίρνει μερικές φορές μαριχουά­να.
Δεν ήθελε να αναφέρει για τους φίλους της τίποτα και δημιουργούσε την εντύπωση πως της λείπει η αυτοπεποίθηση νομίζει πως είναι άσχη­μη και κουτή...
Όταν τη ρώτησα γιατί έχει αυτή την εντύπωση, έβαλε τα κλάματα. Μου διηγήθηκε πως όταν ήταν 13 χρονών, έκανε έκτρωση, επειδή ο φίλος της δεν την ήθελε ή δεν επιθυμούσε το μωρό. Οι γονείς της δεν γνώριζαν τίποτε.
Της είπα πως είναι πολύ βασικό να μιλήσει στους γονείς της γι' αυτό το θέμα και προσφέρ­θηκα να φέρω στη συζήτηση και ένα θεραπευ­τή, αν βέβαια ήταν πρόθυμη να μιλήσει στους γονείς της. Επέμεινε ότι δεν θα άνοιγε ποτέ μα ποτέ το στόμα της να πει κάτι τέτοιο στους γο­νείς της, επειδή θα μπορούσαν να έλθουν στο φως περισσότερα πράγματα.
Ύστερα από μακρά επιμονή μου, μου αποκάλυψε ότι ένα μέλος της οικογένειάς της είχε μα­ζί της σεξουαλική επαφή, όταν ήταν 12 ετών. Για να μη μιλήσει την απείλησε. Φοβόταν πως δεν θα γίνει πιστευτή και πως αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρότατα οικογενειακά προ­βλήματα.
Μετά την πρώτη σεξουαλική εμπειρία, η Janine δεν έδωσε μεγάλη σημασία στην επιλογή των γνωριμιών της με άνδρες και άρχισε να παίρνει ναρκωτικά. Κατέληξε σε λάθος ανθρώπους και άρχισε να επισκέπτεται συναυλίες Rock και Heavy Metal. Οι φιλίες της στις συ­ναυλίες την οδήγησαν στη μουσική Black Metal και στις αποκρυφιστικές αντιλήψεις που προωθούνται σ' αυτές τις συναυλίες. Ύστερα από όλα αυτάένοιωσε πως είχε προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε να μη μπορεί να γυρίσει πίσω!
Με τις φίλες της, επισκέφτηκε μία συναυλία Rock όπου τις πλησίασαν μερικοί ενήλικες και τις κάλεσαν σ' ένα πάρτυ, όπου μπορούσαν να έχουν μπύρα, μαριχουάνα και εκκωφαντική μουσική, όση επιθυμούσε η ψυχή τους. Πήγαν. Στους επόμενους μήνες προσκλήθηκαν και σε πολλά άλλα πάρτυ. Δεν έμαθαν τα επώνυμα αυτών των ενηλίκων, αλλά και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να τα μάθουν, γιατί, όπως ανέφερε η Janine, διασκε­δάζαμε πολύ και όλα ήταν δωρεάν!.
Φυσικά δεν είπαν τίποτε στους γονείς της, επειδή εκεί έπιναν αλκοόλ και έπαιρναν ναρκω­τικά. Για να λάβουν μέρος στα πάρτυ, έφευγαν κρυφά και με μεγάλες προφυλάξεις από τα σπί­τια τους τα μεσάνυχτα. Μερικά τετράγωνα πιο πέρα τους περίμεναν οι ενήλικες. Έμπαιναν στα αυτοκίνητά τους και μέσα εκεί τους έκλειναν τα μάτια, για να μην αντιληφθούν που τις πηγαί­νουν.
Η κυρία Pulling αναφέρει στη συνέχεια: Τη ρώτησα, αν αυτό δεν τη φόβισε και μου απάντησε πως οι μεγάλοι ήσαν πάντοτε τόσο καλοί και έλεγαν στους έφηβους πως αυτό γίνεται για την προστασία όλων για να μην έχουν οι ίδιοι δυ­σκολία από τους γονείς των παιδιών, λόγω του αλκοόλ και των ναρκωτικών, και για να μην έλθουν οι έφηβοι σε δυσκολία, αν ανακαλυφθούν αν πράγματι δεν ήξεραν που βρίσκονταν, δεν θα μπορούσαν να λαλήσουν και κανένας έφηβος δεν θέλει να γίνει καταδότης. Όταν οι έφηβοι γνωρίστηκαν πιο στενά μ' αυτούς τους ενήλικες τα πάρτυ έλαβαν και σεξουαλική προέκταση. Στην αρχή οι έφηβοι είχαν σεξουαλική επαφή με τους ενήλικες και μεταξύ τους. Αργότερα όμως αναμείχθηκαν σ' αυτές τις δραστηριότητες και μικρά παιδιά.
Η κ. Pulling ρώτησε την Janine αν ενοχλήθηκε από τη σεξουαλική επαφή με μικρά παιδιά. Απάντησε ότι στην αρχή βέβαια ενοχλήθηκε, αλλά όταν έμαθε ότι οι παρευρισκόμενοι ενήλικες ήσαν οι γονείς αυτών των παιδιών, έπαυσε να ανησυχεί.
Όταν η Janine άρχισε να διηγείται για ένα κοριτσάκι τεσσάρων ή πέντε ετών, που παρευρέ­θηκε πολλές φορές, έβαλε τα κλάματα. Το είχε πολύ λυπηθεί. Ξαφνικά το κοριτσάκι δεν ξανα­εμφανίστηκε στα πάρτυ. Η Janine δεν γνωρίζει τι συνέβη μ' αυτό το μικρό κορίτσι και οι υποψίες της την τυραννούσαν.
Η κ. Pulling τη ρώτησε αν μπορούσε να πε­ριγράψει το κοριτσάκι και γιατί δεν είπε τίπο­τε σε κανέναν. Έδωσε μία ακριβή περιγραφή και είπε ότι δεν μίλησε σε κανένα, γιατί τουςεξεβίαζαν: τους είχαν φωτογραφήσει σε ανώμαλες σεξουαλικές δραστηριότητες, όπου εχρησιμοποιούντο και ζώα και τους απειλούσαν πως θα δείξουν τις φωτογραφίες στους γονείς, αν αναφέρουν το παραμικρό για τα πάρτυ. Η Janine διηγήθηκε πως εκείνη την εποχή έγινε εξηρτημένη από τα ναρκωτικά που τόσο μεγαλόψυχα μοιράζονταν εκεί, πως φοβόταν μήπως οι γονείς της ανακαλύψουν αυτές τις φωτογραφίες.
Αλλά και εδώ δεν τελειώνει η φρικτή εμπειρία του δεκαπεντάχρονου κοριτσιού. Αφού οι έφηβοι αναμείχθηκαν σε σεξουαλικά όργια και φοβόντουσαν τον εκβιασμό,σπρώχθηκαν στις αποκρυφιστικές δραστηριότητεςτων ενηλίκων.
Στη διάρκεια ενός πάρτυ, διηγείται η Janine, οι έφηβοι οδηγήθηκαν σε ένα χώρο όπου ένας άντρας που αυτοονομαζότανιερέας, άρχισε να διαβάζει από ένα μεγάλο χειρόγραφο βιβλίο, που ονομαζότανΒίβλος του Σατανά(Anton La Vey, Satanic Bible).
Ο χώρος ήταν στολισμένος μεκόκκινα και μαύρα κεριά, που βρίσκονταν πάνω σ' ένα βω­μό. Υπήρχαν καθίσματα όπως στην Εκκλησία. Όταν ο ιερέας διάβαζε από τη Βίβλο, οι ενήλικες άρχιζαν έναν ύμνο. Οι έφηβοι πήραν την υπόσχεση πως ύστερα από μερικές συναθροίσεις θα ήσαν έτοιμοι για τη γιορτή της μυήσεώς τους. Ύστερα από αυτό δεν υπάρχει πλέον πισωγύρι­σμα.Θα έπρεπε να απαρνηθούν το θεό της δικής τους πίστεως και να αναγνωρίσουν τον Σατανά σαν Κύριο και Δάσκαλό τους.
Η Janine αναφέρθηκε σετελετουργικά στα οποία περιελαμβάνετο και φόνοςκαι περιέγρα­ψε τις τελετές με όλες τις λεπτομέρειες. Αυτό δι­ήρκεσε πολλές ώρες και η Janine διέκοπτε την διήγηση βάζοντας τα κλάματα.
Η κυρία Pulling της είπε πως δεν υπάρχει πλέον άλλη λύση από το να ενημερώσουν τους γονείς της και την αστυνομία. Αυτό την αναστάτωσε, όμως στο τέλος το δέχθηκε.Τότε ειδοποιήθηκε η αστυνομία.
Η κυρία Pulling καταλήγει:
Το τελευταίο που έμαθα γι' αυτό το ζήτημα ήταν ότι οι αστυνομικές έρευνες συνεχίζονται. Μερικοί ίσως σκεφθούν πως πρόκειται για φαντασιοπληξίες της Janine. Οι υπόλοιπες λεπτομέ­ρειες της διηγήσεώς της ήσαν αρκετές για να πείσουν τους ειδικούς ότι δεν επρόκειτο για φα­ντασιώσεις. Εκτός τούτου οι λεπτομέρειες των τελετουργικών αυτών είναι γνωστές μόνο σε λί­γους ανθρώπους οι οποίοι έλαβαν βασική εκπαίδευση σε αποκρυφιστικά θέματα. Στο οικογενειακό περιβάλλον της δεν υπήρχε τίποτε, που να της πρόσφερε αυτές τις πληροφορίες.

Από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 27 2002

ΠΗΓΗ: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

ROCK, HEAVY METAL, DEATH ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!


Είναι γνωστό πως οι παραδοσιακοί χριστιανοί είναι αρνητικοί απέναντι στη μουσική rock και τα παιδιά της, όπως η heavy metal, η death κ.λ.π. Εδώ τώρα θα πούμε κάτι διαφορετικό, απευθυνόμενοι στους φίλους αυτής της μουσικής, αλλά πριν το πούμε ας εξηγήσουμε γιατί υπάρχει αυτή η αρνητική κριτική…

Μήπως οι χριστιανοί, όσοι απορρίπτουν τη rock και τα παιδιά της, είναι συντηρούκλες, κολλημένοι, θρησκόληπτοι, θεούσες, μουσεία, σκουριασμένα μυαλά; Ζουν στο Μεσαίωνα και θέλουν να καταπιέζουν τη νεολαία και να μην την αφήνουν να διασκεδάσει & να εκφραστεί όπως θέλει;

Καμία σχέση. Απλώς ξέρουν κάτι, από την πείρα τους και τη σοφία των προγόνων τους, που δεν το ξέρουν οι φίλοι ή φανατικοί της rock. Ιδιαίτερα δεν το ξέρουν οι νέοι της δύσης – αλλά και στην Ελλάδα, που έχει τώρα κολλήσει όλες τις πνευματικές αρρώστιες της δύσης, οι άνθρωποι δεν το ξέρουν ή δε θέλουν να το δουν και το αρνούνται με μεγαλύτερο φανατισμό και πείσμα από κάθε «θρησκόληπτο».

Τι ξέρουν; Ότι οι αναφορές στο σατανά, οι επικλήσεις σ’ αυτόν, οι μπαλάντες γι’ αυτόν, τα τερατώδη μακιγιάζ, οι απόκοσμοι ήχοι, οι σκοτεινές εικόνες, τα εξώφυλλα με τέρατα, οι ανάποδοι σταυροί και τα άλλα σύμβολα τα παρμένα κατευθείαν από αρχαίες και σύγχρονες μαγικές και σατανικές λατρείες, όλα αυτά λοιπόν ανοίγουν στην ψυχή παράθυρα προς το σκοτάδι, το αρχαίο σκοτάδι, κι απ’ αυτά τα παράθυρα το σκοτάδι μπαίνει μέσα στην ψυχή.

Ένα απ’ αυτά τα παράθυρα (που ανοίγει, μαζί με άλλα, καθώς ο άνθρωπος βλέπει θρίλερ ή ακούει απόκοσμη και σκοτεινή μουσική σε συναυλίες με «τρομακτική» ατμόσφαιρα) είναι η φαντασία. Η φαντασία επηρεάζεται και οι επιρροές αυτές αποτυπώνονται στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου σα σφραγίδες – και αν οι σφραγίδες είναι φωτεινές, τον οδηγούν στο Φως, αν όμως είναι σκοτεινές, τον οδηγούν στο Σκοτάδι. Ρωτώ λοιπόν: τι σφραγίδες αποτυπώνουν και πού οδηγούν τη φαντασία του έφηβου, του νέου, του ενήλικα κάθε ηλικίας, εικόνες σαν αυτές και οι ήχοι που τις συνοδεύουν;

Σκέψεις του τύπου «οι ροκάδες και οι μεταλάδες δε λατρεύουν το διάβολο, αλλά όλ’ αυτά τα κάνουν για παιχνίδι ή για να πουλήσουν δίσκους», όσο ειλικρινείς κι αν είναι όταν δίνονται ως απαντήσεις από φίλους της rock, είναι λάθος.

Πρώτον, γιατί κάθε ροκάς ακροατής αυτό το υποστηρίζει επειδή έτσι θέλει να είναι – πολύ απλά, δε μπορεί να ξέρει αν τα μέλη ενός rock group λατρεύουν το διάβολο ή όχι. Ίσως μπορούμε να πούμε ότι «ξέρουμε κάτι», αν ένας ροκάς μουσικός μιλήσει ανοιχτά για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Πόσοι όμως το έχουν κάνει αυτό και, απ’ αυτούς, πόσοι έχουν πληροφορήσει το κοινό τους ότι είναι χριστιανοί; Και πόσοι ακροατές –φίλοι ή οπαδοί της rock– όταν ξεσηκώνονται από ένα τραγούδι με σατανικό θέμα ή «κολασμένο» ήχο και σκοτεινή ατμόσφαιρα, σκέφτεται αν το group λατρεύει το Χριστό ή το διάβολο; Θεωρώ ότι κανείς· όλοι παραδίνονται στην έκσταση της μουσικής, δηλ. στο θέμα, στον ήχο και την ατμόσφαιρα, που όμως στρέφει τη φαντασία και την ψυχή τους αλλού κι αλλού…

Δεύτερον, γιατί ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ένας μουσικός ή ένα group έχει αυτά τα θέματα για εμπορικούς λόγους, χωρίς να «τα πιστεύει» αυτά που λέει και κάνει, το θέμα των τραγουδιών, ο ήχος και η ατμόσφαιρα επηρεάζει τον ακροατή. Και επιπλέον, οι ορθόδοξοι χριστιανοί (που δεν είναι αλλοτριωμένοι από τη δήθεν «σοφία» του σύγχρονου πολιτισμού) ξέρουν ότι ο διάβολος υπάρχει και ακούει. Όταν κάποιοι μιλάνε γι’ αυτόν, ιδίως όταν τον εξυμνούν, τραγουδάνε γι’ αυτόν, μιμούνται την ατμόσφαιρα της κόλασης με τις κινήσεις, τη μουσική, το μακιγιάζ, τις φωτογραφίες και γενικά ό,τι κάνουν, είναι πολύ ηλίθιο να ισχυριζόμαστε πως κάνουν κάτι ανώδυνο και χωρίς συνέπειες. Όχι, ο εχθρός ακούει, έρχεται και επιδρά – του ανοίγονται πόρτες κι αυτός, επειδή είναι κλέφτης, μπαίνει απ’ αυτές τις πόρτες και ψαρεύει.

Και ρωτάω: πόσοι ροκάδες ακροατές προστατεύονται απ’ τον εχθρό πηγαίνοντας στην εκκλησία, μεταλαβαίνοντας, κάνοντας προσευχή, νηστεία, εξομολόγηση κ.τ.λ.; Στη δύση (π.χ. ΗΠΑ & δυτική Ευρώπη) όλ’ αυτά τα έχουν ξεχάσει, ιδίως οι προτεστάντες. Στην Ελλάδα, πάλι η νέα γενιά τα σνομπάρει, ως δήθεν ξεπερασμένες ιδέες των γιαγιάδων. Κι έτσι, ενώ είναι της μόδας ν’ ασχολούμαστε με τη σοφία όλων των παραδόσεων (Ινδιάνων κ.τ.λ.), τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΟΦΙΑ (των ορθόδοξων Ελλήνων, Σέρβων, Βουλγάρων, Ρουμάνων, Ρώσων κ.λ.π. κ.λ.π.) την περιφρονούμε ως δήθεν μουχλιασμένη. Ε, όχι – συγνώμη που θα το πω: βλάκες είμαστε.

Δεν απορρίπτεται η rock, αλλά «κάτι άλλο»…

ΔΕΝ απορρίπτουμε τη μουσική rock, αλλά τη λατρεία του εχθρού του ανθρώπινου γένους και τα δαιμονικά ερεθίσματα που περνάνε μέσα απ’ αυτήν. Ότι δεν την απορρίπτουμε, φαίνεται από το ότι υπάρχουν και ορθόδοξοι χριστιανοί ροκάδες, που γράψανε rock τραγούδια και εξέφρασαν κι αυτοί τα δικά τους βιώματα, που δεν είναι καθόλου σατανικά.
Παράδειγμα, ο Αμερικανός τραγουδοποιός Justin Marler, που για 7 χρόνια έζησε ως ορθόδοξος μοναχός στην Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, ίδρυσε μαζί με έναν άλλο Αμερικάνο ορθόδοξο μοναχό το περιοδικό Death to the World – The Last True Rebellion (δες το site τους και συνέντευξή τους, ενώ τη σημασία του τίτλου του, καθώς και άρθρα τους, δες εδώ) και τραγούδησε τα βιώματά του από την περίοδο εκείνη, που λέει πως ήταν η καλύτερη 7ετία της ζωής του. Έγραψε μάλιστα τότε το βιβλίο Youth of the Apocalypse, ένα πολύ σημαντικό βιβλίο για το δρόμο της γενιάς μας, που ζει μέσα σε πόνο και σύγχυση.

Άλλο παράδειγμα, οι «Ελεύθεροι», ένα ελληνικό rock group, που τα μέλη του ήταν ορθόδοξοι μοναχοί, που έγιναν γνωστοί ως «Παπαροκάδες». Κάποια στιγμή έπαψαν να είναι μοναχοί. Το βασικό μέλος του συγκροτήματος δεν είχε γίνει μοναχός, είχε μόνο τη λεγόμενη «ρασοευχή», και τελικά δεν έγινε μοναχός. Ήταν «ελεύθερος» να διαλέξει, όπως έλεγε και το όνομα του group. Όμως η μουσική τους έδωσε άλλα μηνύματα, εικόνες και ερεθίσματα, rock και πάλι, που μεταφέρουν μια άλλη κουλτούρα, δικιά μας, εντελώς διαφορετική από τη δυτική κουλτούρα που μεταφέρει το ξένο rock, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικό rock, που κατά κανόνα (λόγω των πολλών επιρροών που έχει δεχτεί η σύγχρονη κοινωνία μας από τις δυτικές χώρες) μεταφέρει κι αυτό την ίδια ξένη κουλτούρα.

Όλα αυτά ασφαλώς σημαίνουν πως show+συναυλίες και μοναχισμός δεν πάνε μαζί. Όμως φανερώνουν πως δεν υπάρχει πρόβλημα rock και χριστιανική πίστη, ήθος και αγώνας να πηγαίνουν μαζί. Όταν γιατρευτούν οι πληγές που φέρνουν τη σύγχυση και τον πόνο, απομένουν τα καλά και οι άνθρωποι βρίσκουν το δρόμο τους.

Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε πως γνωστοί ροκάδες ή μέλη γνωστών rock groups είναι πιστοί δυτικοί χριστιανοί ή έγιναν στην πορεία και αυτό έχει μεγάλη σημασία – τέτοιοι είναι π.χ. ο Nicko McBrain (ντράμερ των Iron Maiden) ή ακόμη και ο κατασκότεινος Alice Cooper (δες εδώ). Αυτό σημαίνει, όπως είπε κάποιος, ότι κάποιοι προσεύχονταν όλα αυτά τα χρόνια για τους ροκάδες. Όμως δε σταματάει τον κατακλυσμό σκοτεινών και δαιμονικών εικόνων, ήχων και μηνυμάτων που ξεχύνεται γενικά από τη rock μουσική και τα παιδιά της, που αναφέραμε στην αρχή. Και όλα αυτά έχουν συνέπειες, στις οποίες οι φίλοι της rock δεν πρέπει να κλείνουν τα μάτια τους.

Rock + Ορθοδοξία


Η μουσική ροκ γεννήθηκε τη δεκαετία του 1950, αλλά άκμασε τη δεκαετία του ’60, για να εκφράσει την πίκρα και την αγανάκτηση των νέων ανθρώπων του δυτικού κόσμου – νέων, που ένιωσαν προδομένοι, καθώς συνειδητοποιούσαν πως ο πολιτισμός τους, με τις σούπερ υποσχέσεις, ήταν στην πραγματικότητα σάπιος και υποκριτικός, ένας πολιτισμός που αιματοκύλιζε την ανθρωπότητα, κατέστρεφε τον πλανήτη και μετέτρεπε τους ίδιους τους λαούς των δυτικών χωρών σε άβουλους καταναλωτές.

Οι νέοι της δικής μας γενιάς έχουν ακριβώς τα ίδια αισθήματα, πολλαπλασιασμένα επί 10! Σκοτάδι, πόνος, πίκρα, οργή και αγανάκτηση, αυτά είναι που φωλιάζουν στην καρδιά της δυτικής νεολαίας, όπως και της νεολαίας της χώρας μας, που είναι κι αυτή κομμάτι του δυτικού κόσμου. Επιθυμία: παραίτηση απ’ αυτό που θέλουν οι γονείς, αυτό που θέλει η κοινωνία, το σύστημα, τ’ αφεντικά του κόσμου τούτου! «Δεν είναι του κόσμου τούτου» θέλει να διακηρύξει ο πιο συνειδητοποιημένος επαναστάτης. Ακριβώς αυτό που διακήρυξε κι ο Χριστός, όταν δικαζόταν από τον Πιλάτο.

Ποια λέξη εκφράζει καλύτερα τον αφόρητο πόνο και την απόλυτη απελπισία; Κόλαση. Αυτή είναι η λέξη. Τώρα καταλαβαίνεις γιατί οι ροκάδες ντύνονται και φέρονται σα «σκοτεινοί τύποι» και γιατί ο ήχος, τα σκηνικά, οι κινήσεις μέσα στη rock κουλτούρα είναι σκοτεινά και δαιμονικά: δεν είναι κινήσεις δαιμόνων, αλλά αιχμαλώτων της Κόλασης. Και η Κόλαση είναι ο κόσμος που φτιάξαμε.

Μέσα σ’ αυτά προστέθηκαν ίσως και στημένες φάσεις πραγματικών οπαδών του σατανά. Και φυσικά ο Εχθρός του ανθρώπινου γένους, ο διάβολος, ξεγέλασε και ξεγελάει εκατομμύρια νέους κάνοντάς τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν, να τον επικαλούνται, να τον εξυμνούν, να σχηματίζουν τα γνωστά «κέρατα» με τα δάχτυλα (βάζοντας το σώμα τους μέσα σ’ αυτή τη σκοτεινή επιρροή, όπως όταν κάνουμε το σταυρό μας το σώμα μας γίνεται φορέας της αγαθής ενέργειας του Χριστού, του Θεού του Φωτός), να ντύνονται και να κινούνται έτσι που να του μοιάζουν. Και μετά κάνει πάρτι.

Το πώς πεθαίνουν πολλοί γνήσιοι ροκάδες το ξέρουμε. Ναρκωτικά και αυτοκτονία δεν είναι μακριά τους.

Ελπίδα υπάρχει;

Τη θρησκεία η νεολαία της δύσης την έφτυσε, γιατί δεν ήξερε και δεν ξέρει παρά μόνο τον καθολικισμό και τους προτεστάντες, δυο απίστευτα διαστρεβλωμένες μορφές του χριστιανισμού. Εδώ έκανε το ίδιο, γιατί έσπασε ο δεσμός με την Ορθοδοξία και μπέρδεψε την αρχαία σοφία των αγίων με ό,τι έβλεπε στη δύση και με ό,τι νόμιζε πως είναι μαγαζάκια των παπάδων. Σήμερα πολλοί ψάχνουν αυτή την αρχαία σοφία. Το μυστικό είναι πως πρόκειται για τη δική μας αρχαία σοφία, τη σοφία των προγόνων μας, πριν τους διαφθείρει ο καπιταλισμός και ο καταναλωτισμός.
Έτσι, έχω τώρα να κάνω μια πρόσκληση σε κάθε είδους ροκάδες, και μάλιστα στους πιο ροκάδες απ’ τους ροκάδες.

Την πρόταση αυτή δε θα την εκφράσω τόσο με λόγια, αλλά με posts. Αν είσαι Έλληνας-Ελληνίδα ή κατάγεσαι από κάποια Βαλκανική χώρα ή από Ρωσία (δηλαδή από τις χώρες που έμειναν πάντα ορθόδοξες, όλες τις εποχές μέχρι σήμερα) είναι η αρχαία σοφία του δικού σου πολιτισμού, που μπορεί να γιατρέψει τις πληγές τού σήμερα, τις πληγές των φίλων σου, τις πληγές σου, τις πληγές της Αφρικής και της Ασίας, του άστεγου της γειτονιάς σου, όλου του κόσμου. Αν είσαι από κάποια δυτική χώρα, είναι η αρχαία σοφία που κάποτε υπήρχε και στο δικό σου λαό, αλλά πετάχτηκε στα σκουπίδια αρχίζοντας από τον 8ο αιώνα και φτάσαμε στην «Ενωμένη Ευρώπη» των καπιταλιστών του σήμερα.
Σίγουρα δεν είναι ο ψεύτικος χριστιανισμός που νομίζεις πως υπάρχει για να κονομάνε κάποιοι. Αν ξέρεις 5 παπάδες που ντροπιάζουν τα ράσα που φοράνε, μπορώ να σου πω 50 που τα τιμάνε. Παπάδες που «λένε», που «λέει» να τους έχεις παπάδες της ενορίας σου. Και είναι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στα Βαλκάνια και στη Ρωσία και στην Αφρική και στη δύση, σε όλο τον κόσμο. Όπως υπάρχουν οι καρχαρίες μεγαλογιατροί, αλλά υπάρχουν και οι γιατροί χωρίς σύνορα, έτσι υπάρχουν και καριερίστες παπάδες, αλλά υπάρχουν και οι αληθινοί εργάτες και αγωνιστές του Χριστού. Αυτοί είναι που μας ενδιαφέρουν και, πίστεψέ με, είναι σχεδόν σίγουρος πως ένας απ’ αυτούς υπάρχει στην ενορία σου ή τουλάχιστον σε κάποια διπλανή ενορία.

Και λοιπόν; Τι θα μου προσφέρει; Έχει να μου πει τίποτα αυτός ο παπάς;

Έχει πολλά να μου πει για το πώς θα βρω μέσα μου το Φως. Όχι «το φως του εαυτού μου», που υπόσχονται οι ινδουιστές και οι βουδιστές, αλλά το Φως του Χριστού, αυτό που είδαν και βλέπουν οι άγιοι όλων των εποχών, ένα Φως γεμάτο αγάπη, που σε γνωρίζει προσωπικά («ένα Φως που δεν είναι Φως και γνωρίζει το όνομά μου», έτσι το ονόμασε ο βουδιστής ιερέας Νilus Stryker, στις ΗΠΑ, που όταν είδε αυτό το Φως έγινε ορθόδοξος χριστιανός).

Έχουν επίσης πολλά να μου πουν οι άγιοι μάρτυρες της Ορθοδοξίας, όλων των εποχών: από τους αρχαίους μάρτυρες της ρωμαϊκής εποχής (ανάμεσα στους οποίους και έφηβοι, αγόρια και κορίτσια), μέχρι και τις χιλιάδες σύγχρονους μάρτυρες από τα αθεϊστικά καθεστώτα της Ρωσίας, της Ρουμανίας κ.λ.π., που βασανίστηκαν για την ορθόδοξη πίστη τους τον 20ό αιώνα. Έχουν να μου πουν πολλά, τέλος, οι άγιοι ασκητές που διατηρούν τον τρόπο της αρχαίας μας κληρονομιάς, άνθρωποι τέλεια αντισυμβατικοί, που κάνουν αυτό που ζητάει ο κάθε ροκάς: βγαίνουν έξω απ’ τον κόσμο, απορρίπτουν την κακία και αναζητούν την αγάπη που αγκαλιάζει όλα τα όντα. Τέτοιοι άγιοι ασκητές υπάρχουν πολλοί στην εποχή μας, άντρες και γυναίκες, και είναι οι γνωστοί σε όλους μας άγιοι Γέροντες (οι πιο γνωστοί είναι ο Πορφύριος, ο Παΐσιος, ο Ιάκωβος Τσαλίκης κ.ά.).